Chapter 3 Flee for Freedom

Harper's POV

Napasuntok ako sa kaharap kong salamin dahilan para ito ay mabasag. Unti-unting dumaloy ang dugo mula sa aking kamao at parang wala na lang para sa akin ang sakit nito. Habang ako ay nakatingin sa basag na ngayong salamin ay sumilay sa akin ang isang ngiti.

"Blood," sambit ko. Napakatagal na pala nang huling beses na makita ang sarili kong dugo at parang nakaramdam ako ng saya sa aking loob. Naglakad ako papunta sa kinalalagyan ng tissue at kumuha dito. Walang pag-iingat kong ipinamunas ang hawak kong tissue sa kamao kong puno na ng dugo.

Sinong mag-aakala na ang isang tulad kong babae ay may nakatatago pa lang isang madilim na nakaraan? Ngunit hindi ko na nais pang balikan pa ang pagiging isang Assassin ko. Yes, I'm a Assassin before. Hindi lang ako kung sinu-sino lang dahil ako ang kinatatakutan ng lahat ng nakakakilala sa akin bilang si Sierra at hindi bilang si Harper na tunay kong pangalan. Kaya lang naman ako napasok sa ganoon sitwasyon ay dahil gusto kong mahanap ang mga taong naging dahilan kung bakit nawala sa akin si ate. Ang gusto ko, sa kamay ko mismo sila mamatay. Gusto kong maranasan nila ang sakit na ipinaranas nila kay ate Kylie.

Nang araw na makita ko kung paano wakasan ni Dad ang buhay ni ate ay parang mawawala ako sa sarili na tanggapin ang katotohanan na ganoon lamang kadali na kunin ang buhay niya. Nang araw ding iyon ay may itinurok sa akin si Dad na naging dahilan para mawalan ako ng malay. Sa aking paggising ay para lamang walang nangyari. Tumayo sa kama na may ngiti sa labi at pagtingin sa salamin ay laking pagtataka kung bakit may bakas sa akin na umiyak? Dahil sa hindi ko maisip kung anong naging dahilan kung bakit mugto ang aking mga mata ay ipinagwalang bahala ko lamang ito. Bumalik ako sa dati kong gawi na masayang naglalaro mag-isa. Ngunit sa paglipas ng halos isang buwan ay unti-unting bumalik sa akin ang inakala ko pa sa una ay isang bangungot lamang. Isang alaala na pilit inalis sa akin. Sobrang galit ang aking naramdam nang maging malinaw sa akin ang lahat.

Napagtanto kong ang syringe na itinurok sa akin ni Dad ay may lamang likido na magtatanggal sa akin ng alaala nang araw na iyon. Sampong taon pa lamang ako noon pero hindi ako isang mangmang para hindi iyon malaman. Dobleng sakit ang idinulot noon sa akin. Lalo pa't pinaniwala nila ako na nasa States si ate at matatagalan pa ang uwi nito. The hell with them! Nagawa nilang magsinungalin sa akin para matakpan ang katotohanan. Pero kaysa sa ipakita at sabihin sa kanila na muling bumalik sa akin ang aking alaala nang araw na iyon ay pilit kong itinago. Kinamumuhian ko ang aking mga magulang lalo na ang aking ama. Nais ko rin silang magdusa pero nagbago ang balak kong gawin nang malaman na hindi sila ang puno't dulo ng nangyari kay ate Kylie.

Nais ko pa rin malaman ang kung sino ang mga taong nagpahirap kay ate pero magpahanggang ngayon ay hindi ko mahanap ang siyang pinuno nila. Pumasok ako bilang Assassin sa isang sekretong organisasyon at tinanggap ang una kong misyon. Hindi naging mahirap para sa akin ang pumatay dahil sa umpisa pa lamang ay alam ko ng hindi inosenteng tao ang binigay nila sa akin upang patayin ko. Naging madali para sa kanila ang tanggapin ako dahil sa kakayahan ko na naging dahilan para makilala ako nang halos lahat bilang si Sierra na babaeng walang awang pumapatay. Pero tulad nga ng sinabi ko ay matagal ko ng kinalimutan ang pagiging Assassin ko. Nagbakasakali lang naman ako na magkakaroon ng kasagutan ang tunay na nangyari kay ate pero wala akong napala.

Naputol ang aking pag-iisip nang biglang tumunog ang aking cellphone kaya ito ay kinuha ko sa aking bulsa. Sinagot ko ang tawag nang hindi tinitingnan kung sino ito.

"What do you want?" malamig pa sa yelong tanong ko. Kung ganito na masama ang loob ko, hindi ko maiwasang hindi magbago ng tono.

"I'm already here," sambit ng aking kausap. Napangiti ako.

"Wait for me," sagot ko dito at pinatay na ang tawag. Lumabas ako ng aking silid tulugan at nagpalingalinga sa paligid kung may tao pa ba. Alas dose na ng gabi at ngayon na ang balak kong pag-alis sa malaimpyernong lugar na ito. Makakahinga lamang ako ng maluwag kapag tuluyang nakalaya na ako.

Maingat akong bumaba ng stairs ng walang kahit na anong ingay. Hindi ko na binalak pang mag-empake ng aking gamit. Tanging pera, cellphone at mahahalagang bagay lamang ang dinala ko.

Sa paglabas ko sa malaking pinto ng mansyon ay bumungad sa akin ang malamig na simoy ng hangin at tahimik na paligid. Lumabas ako ng gate nang walang kahiraphirap. Alam kong kinabukasan ay agad din nilang malalaman na binalak kong tumakas dahil napapaligiran ng maraming cctv ang buong mansyon.

Nagpalingalinga ako sa madilim na paligid at nang makita ko ang aking hinahanap ay ako'y lumapit doon. Kumatok ako sa bintana ng isang maitim na kotse. Dahan-dahang bumaba ang bintana. Sumalubong sa akin ang may pagkalapadlapad na ngiti ng isang babae.

"Miss me?" sambit niya. Napairap ako at in-ekis ang dalawa kong kamay upang sagutin siya ng hindi.

"Miss your face," ani ko ng walang kaganagana. Napasimangot siya sa aking tinuran. Pumasok ako sa backseat ng kanyang kotse at aking nakita ang isang box.

"During the time I've been gone, don't you even miss me? Are you really a friend?" sumbat niya.

"My answer is still no. Ito na ba ang ipinapakuha ko sa iyo?" tanong ko sa kanya. Bago pa siya makasagot ay akin nang binuksan ito.

"Kahit kailan talaga ang sama mo sa akin. You'll find out for yourself if that's what you asked me to do." nakasimangot niyang ani. By the way, siya nga pala si Luna. Isa sa mga matatalik kong kaibigan. Pero sa lahat ng mga kaibigan na meron ako ay siya ang lagi kong maaasahan. Matagal ko rin siyang hindi nakita dahil nanatili siya sa Korea ng halos isang taon at kahapon lang din siya nakabalik.

"Are you sure about your decision? I think that's not a good idea. Imagine, you're going to pretend to be a man to escape your parents and there's no certainty that they can't find you. It's like you don't know your parents. They can do everything just to find you." mahaba niyang lintana. Pero hindi niyan mababago ang plano ko.

"Ihatid mo na ako sa condo, pwede?" nakangiti kong ani. Mas lalo lamang lumukot ang kanyang mukha dahil sa pagbabalewala ko sa sinabi niya. Muntikan pa akong matawa pero pinigilan ko lamang ang aking sarili.

Inumpisahan na niyang paganahin ang makina ng kanyang kotse at inis na napatingin sa akin. Nang-aasar akong ngumiti sa kanya. Ang ayaw niya sa lahat ay ang binabaliwala lahat ng mga sinasabi niya nang walang kahit na anong komento. Pero sanay narin siya sa pag-uugali kong ito.

Ngiting-ngiti ako habang aking pinagmamasdan ang mga gamit na magagamit ko sa aking pagbabalatkayo. Noon pa man ay nais ko ng gawin ang bagay na ito ngunit umasa ako na mabibigyan katarungan ang pagkamatay ng aking kapatid kapag ako'y mananatili sa imperyong lugar na iyon at magagamit ang kayamanan na meron ang aking mga magulang. Ngunit naging malala lamang ang lahat mula nang pumasok ako bilang isang Assassin.