Chapter 3

I'M ONLY HUMAN

Nanghihina akong naglalakad sa pasilyo ng aming paaralan. Hindi naman ako ganito, pero ewan ko ba at parang ngayon ko lang naramdaman ang pagod ko sa buhay. 

Pag-apak ko palang sa aming pintuan ay nakangising Athena na agad ang bumungad sa akin. Kinawayan niya ako na naggagalak, at katulad ng lagi kong ginagawa nilalampasan ko lamang siya papunta sa dulo ng upuan.

Hindi kami madalas magkaklase ni Athena, mga dalawa or isang subject ko lang ata siya kasama. 

Pagka-upo ko ay ini-ungko ang aking ulo. 

Buong araw ako na para bang nakalutang. Ni hindi ko nga kanina naramdaman na pumasok at umalis ang aming mga professor. Basta alam ko lang nakaupo ako 

Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. 

"Oh" iniingat ko ang tingin sa pinsan ko na inaabutan ako ng bottle of water at isang supot ng kung ano.  Nagpalit-palit lamang ang tingin ko sa bagay na nilapag ni Athena at sa kanya. 

Napabuntong hininga siya at hinila ang upuan sa isang gilid palapit sa akin at inumpisahan niya ng tanggalin ang laman ng nasa supot. 

"Buti nalang, vacant kanina si Brion at madali ko nautasan na bumili ng mga ito." Pagkukwento niya habang inaabot sa akin ang isang mamon galing sa sosyal na brand. 

"You overworked yourself Gia, you should have taken care your body. " Paninirmon niya sakin. Ngunit hindi ko na lamang siya pinansin at kinain na mamon na binigay niya. 

"Your are sick! Pagkakita ko palang sayo kanina, alam kong may iba na. Kasi maski madalas mo akong ini-ignore. Ay, parang nakikilala pa rin kita. 

Pagkasabi niya na may sakit ako ay agad ko naman hinawakan ang noo ko. Ngunit wala akong naramdaman na kung ano. 

"Silly! Of course you won't feel the heat of your body." Pairap niyang utas sa akin.  "Why don't you try to accept my mother's offer to you? We will be living on the same roof, don't you want that?" Patuloy niya na agaran naman ang pag-iling ko.  Tinignan niya naman ako ng nagtataka at ang kanyan kilay agad umarko. 

"I don't want to be a burden to your family, athena." I simply said. 

"Accepting a little help from us, is not gonna make you die" she reasoned out.  Binuksan niya na rin ang bottle of minerals nang makita niya na ubos na ang mamon na binigay niya sa akin. 

Hindi namin snacks break kaya hindi pa kami pwede lumabas, umalis lang saglit ang aming proffesor.

"Hindi niyo na rin naman kasi ako cargo, I can handle my own. I'm old enough. " Pagdadahilan ko rin na mas lalong ikinasama ng tingin niya sa akin. "Tska if I will be having a hard time, I will run to you." I just that said that para hindi niya na ako kulitin. 

She just give me a nod to accept defeat. 

"Drink your med, I will go back to my sear now. Sabay tayo maglulunch" parang nanay na habiling niya na ikinatango ko na lamang.

Though, I don't want her to be close to me but  I'm still thankful that she cares for me. Atleast, nararamadaman ko na may masasandalan ako anytime soon. 

It pinched my heart. For the first time, I appreciated her simple gestures towards me. 

Pumasok parin ako sa trabaho kahit sinabihan na ako ni Athena na magpahinga muna, nagmatigas pa rin ako.  Sayang kasi ang kikitain ko ngayong gabi. Idadagdag ko pa sa bayad ng apartment yun. I don't have the right to rest, magugutom ako. 

Pagpasok ko sa convience ay ginawa ko na ang usual routine ko. Hindi naman masyadonf mahirap ang ginagawa ko dito. At may oras din naman na nakaupo lang talaga ako. 

Nakayuko sa counter table ng may tumoktok sa gilid nito. Iningatan ko ito ng tingin ang nakanunot noong lalaki ang aking nadatnan.

Agaran naman ang aking pagkilos at nagpaumanhin sa akin inasal. Narinig ko ang mumunting tawa niya na hindi ko na lamang pinansin pa. 

Nang matapos ko ng magawa ang kailangang gawin sa kanya. Ay taka ko naman siyang tinignan.  

"I know you are not eating yet, let's go." Ani niya sa akin. Binigyan ko siya ng tingin na nagtataka. 

"You are sick, I know. Kaya pala hindi ka nagsusuplada. Kasalanan bang ihiling na sana forever ka nang lagnatin?" Walang sa sariling ani niya. I glared at him. "Sabi na kasalanan e, kahit pa ang gusto ko lang naman yung mabait mong treatment" I looked with confusion

Is this guy crazy? Mabait? E hindi ko nga siya kinakausap e, another weird creatures added in my life again. 

Ginawa ko ang kanyang gusto dahil wala na akong gana na kontahin pa siya. 

Sinimulan niya ayusin ang kakainin namin. Iba ito sa binili niya nung nakaraan. Lahat ng ito ay masusustansiya. Walang noodles nor softdrinks. Eto ba ang pina-punch niya sa akin kanina? Bakit hindi ko lamang napansin?  

Kinain ko lamang ang mga inilalagay niya sa harap ko. Ipinatong niya ang kanyang mukha sa isa niyang kamay. Tinignan ko siya at nakita ang kanyang titig sa akin.

"Hindi ka kakain?" Banayad kong tanong.

"I actually bought that for you. " Sabi na hindi pa din inaalis ang titig sa akin. Ngitian ko na lamang siya at pinagpatuloy ako pagkain.

"Let's play a game while you're eating" maligayang suhestyon niya. I just give him a nod hindi na tinanong kung anong laro. 

"It's called 20 questions. Old but gold." Natatawang wika niya. "Tatanungin kita ng kahit anong tanong at ganun ka din. Alternate tayo." Sabi niya. Mukang maganda naman. Pagbigyan ko na, pasasalamat lamang sa tulong niya. 

"Why are you emotionless?" He first asked. 

I looked at him and shrugged. "Maybe nasanay lang ako na walang umiintindi sa akin? Or maybe wala lang akong pakialam sa paligid ko" kaswal na sabi ko na ikinatango niya na lamang. "Ikaw, bakit super kwela ng personality po?" Balik kong tanong at ibinalik ang sarili sa pagkain.

"To hide my pain inside me." He said sadly na ikinalingon ko sa kanya. I didn't know na may dinaramdam siyang ganun. Binaliwala ko na lamang ang kanyang sinabi. Hindi ko naman ugali maki-usisa ng problema ng iba.

Madami na nga akong iniisip, dadagdagan ko pa ba ?

"Nasubukan mo na bang maging masaya?" Kamot ulong tanong niya. "Wierd tho-" 

"Oo na. Kanina lang" Nakangiting putol ko sa kanyang sinasabi habang may ngiti sa labi. "Kanina, naramdaman ko na may taong totong may pakialam sa akin. Kanina naramdaman ko na may pamilya ako." Nakangiting kwento ko sa kanyan ng may mainit na likido ang dumaan sa pisngi. 

Hinayaan ko lamang ito umagos sa muka ko. 

"Ano bayan!" Nakangiting ani ko, at binalingan siya.

Nakita ko ang manghang tingin sa kanyang muka.

"Ikaw, araw-araw ka bang masaya?" Tanong kong muli. 

Ikinagitla niya naman yun na ikinaiwas ng tingin niya sa akin.

"Hindi noh! I'm only human" He said that satisfy me.