Kabanata 3

"MANO po," salubong ko kay Mama at Papa na kadarating lang galing sa trabaho. Nagsipagmano rin ang dalawa ko pang kapatid.

"Kumusta ang mga kapatid mo?" tanong ni Mama nang makaupo siya sa sofa na gawa sa kawayan. 

Tuwing umuuwi si Mama 'yon ang laging tanong niya. Kung hindi ba nagpasaway ang mga kapatid ko o kung may ginawa ba silang kasalanan.

"Okay naman sila, 'Ma. Tumulong po sila sa akin dito sa bahay. Hindi po sila nagpasaway," sagot ko. Tiningnan ko pa ang dalawa kong kapatid na nakaupo sa mahabang sofa. "Mag-merienda na po muna kayo." Naghanda kasi ako ng merienda na nilagang saging na kahit hindi na bago sa amin, paborito pa rin ng lahat.

"Okay lang kami, anak," ani mama.

"Sigurado po ako pagod at gutom na kayo kaya po mag-merienda na muna kayo," pangungulit ko at sa huli'y kumain din silang dalawa.

"A, siyanga pala," bulalas ni Mama na parang may nalimutan at ngayon lang naalala.

Tiningnan ko siya na nagtataka.

"Dumating kasi 'yong anak ni Donya Melissa, hiniling niya sa akin na kung pwede ka raw niyang kuning katulong sa mansyon. Hindi raw kasi kabisado ng anak niya ang Poblacion at gusto ka niyang kunin na magbabantay sa anak niya," paliwanag ni Mama habang nakatingin sa akin.

Nabalitaan ko ngang darating ang anak ng mga Bautista pero hindi ko inakala na dumating na pala. Napaisip ako sa aking narinig mula kay Mama.

"Nasa sa'yo naman anak, kung gusto mo at kung ayaw mo naman okay lang. Hindi ka namin pipilitin," seryosong sabi naman ni Papa.

Nagpatuloy ako sa pag-iisip. Hindi na rin masama. Isa pa, matagal ng kilala ng pamilya ko ang mga Bautista at nakilala namin silang mababait.

"Kailan daw po ako magsisimula?"

Nagtinginan silang dalawa.

"Kung maaari raw ay sa isang araw ka na magsimulang magtrabaho," si Mama.

"Payag po ako, 'Ma," walang pasubaling sabi ko. Hindi na rin kasi masama ang alok na iyon. Hindi ko na kailangan pang pag-isipan iyon ng matagal dahil gusto ko rin namang makatulong kila Mama at Papa, saka mapagkakatiwalaan naman ang pamilyang iyon.

"Sigurado ka ba, Anak?" tanong ni Papa na sinisigurado ang desisyon ko. Tumango lang ako at pinagdikit ang mga labi.

–

"ATE, sigurado kana ba talaga? Magtatrabaho ka sa mansyon ng mga Bautista?" paninigurado ni Melanie habang nakahiga siya. Magkasalo kami sa isang kwarto habang  solo naman si Jastro.

Tumabi ako sa kaniya at inangat ang kumot para itaklob sa mga binti ko. "Oo, sigurado na ako. Napapansin ko kasi nitong mga nakaraang araw na sobrang napapagod na sila Mama. Kung nandoon ako sa mansyon, malaki ang kikitain ko roon kaysa sa palengke."

"Mami-miss ka namin, ate," aniya at niyakap ako. 

"Ano ka ba? Pwede naman akong umuwi rito. Malapit lang naman iyon," nakangiti kong sabi at niyakap ko siya ng mahigpit. "Ayaw mo n'on wala ng magbabantay sa inyo kapag wala sila Mama at Papa," pagbibiro ko pa.

"Mas gusto namin na may nagbabantay sa amin. Masaya kapag nandito ka at naririnig namin ang mga sermon mo sa amin." Umangat siya ng tingin para makita ang mukha ko. 

"Asus!" reaksiyon ko at hinalikan siya sa buhok.

Hindi pa ako umaalis, nami-miss ko na agad ang pamilya ko. Ito kasi ang magiging unang pagkakataon na malalayo ako sa kanila ng matagal.

"Tama na ang drama at hindi pa naman ako aalis. Matulog na tayo." Bumitaw na ako sa pagkakayap sa kanya at inayos ang kumot niya.

"Goodnight, ate."

"Goodnight, Melay."

Nakadama agad ako ng lungkot. Pag nagsimula na akong magtrabaho sa mansyon ng mga Bautista, iba na ang pagsisilbihan ko, iba na ang ipagluluto ko. Wala na akong sesermunang mga kapatid at ibang bahay na ang lilinisin ko.

–

"PAANO 'yan iiwan mo na pala ako at pupunta ka na sa malaking bahay," maktol ni Maica habang nakanguso. Nandito kami ngayon sa bayan, sa isang public park doon.

"Maica, magkikita pa rin naman tayo, eh."

"Bukas ka na aalis, tapos ako mag-isa na lang sa palengke," malungkot na sabi pa niya at tiningnan ako.

Bukas na ang alis ko patungo sa mansyon ng mga Bautista. Hindi pa ako umaalis parang gusto ko ng iatras ang desisyon ko. 

Inakbayan ko si Maica at nginitian. "Pwede naman tayo magkita kapag day-off. Saka malay mo pwede namang dumalaw sa mansyon nila." 

"Pwede ba d'on ang baboy?" pagbibiro niya t tinitigan ako ng seryoso.

"Baliw!"

"Mag-iingat ka do'n. Baka manyakis 'yong anak na lalaki ni Donya Melissa. Baka ma-juntis ka ng wala sa oras?" paalala niya na ikinangiti ko. Iba rin kasi mag-isip itong si Maica.

"Sira! Sa tingin mo oobra sa akin 'yon? Takot lang niya sa mga muscles ko." Tinaas ko pa ang braso ko at nililis ang manggas ng t-shirt na suot ko.

Natawa siya dahil wala namang muscles doon.

"Baliw ka, Anna Marie!" bulalas niya at binaba ang manggas ng t-shirt ko.

Tinaasan ko siya ng kilay ng marinig ko ang pagbanggit niya sa buo kong pangalan.

Umiwas siya nang tingin habang natatawa dahil sa reaksiyon ko.

"Mami-miss kita, Maica." Niyakap ko siya ng mahigpit.

"Ako rin, Ann—Mara!" aniya habang nangingiti dahil sa muli sana niyang babanggitin ang buo kong pangalan. "Basta mag-iingat ka d'on, lalo na sa anak ni Donya Melissa," dagdag pa niya.

"Oo naman. Tatandaan ko lahat ng bilin mo." 

Humiwalay ako sa pagkakayakap sa kanya at nginitian siya.

Matapos kong magpaalam sa kaniya, umalis na rin ako para umuwi.

Habang naglalakad pauwi, nakarinig ako ng tunog ng isang sasakyan. Nakakapagtaka naman na may kotseng dadaan sa lugar na ito. Rough road kasi ang kalsada at walang gustong dumaan sa maputik at lubak-lubak na daang ito. At saan naman iyon pupunta?

Lumingon ako sa likod para tingnan ang sasakyan. Napakunot noo ako nang makita ang pamilyar na sasakyan. Napaisip ako kung saan ko nakita ang kotseng iyon.

Siyanga!

Napaawang ang bibig ko sa sumunod na nangyari, nagtalsikan sa akin ang putik na galing sa kalsada. Bumilis kasi ang takbo ng kotse at dahil doon natilapon ang putik sa kalsada. Bagong ulan kasi at dahil nga hindi pa iyon naayos, putikan pa ito.

Napapikit ako sa inis. Gusto kong habulin ang kotse pero alam kong hindi ko iyon maaabutan. Mabilis na iyong nakalayo.

"Bwesit!" pagsigaw kong sabi at muling tiningnan ang kotseng iyon.

Nagpupuyos ako sa inis. Sa ikatlong pagkakataon na makita ko ang kotseng iyon, sisiguraduhin kong mababangasan iyon.

"Bwesit na lalaking 'yon. Makikita niya ang hinahanap niya kapag nagkita uli kami," pabulong ngunit madiing sabi ko.

Lalo akong nainis ng makita ang maputik kong pants. mayroon ding konting putik ang t-shirt ko.

"Ate, anong nangyari sa suot mo?" bungad ni Jastro sa akin nang makapasok ako ng bahay. Pinasadahan pa niya ako ng tingin at tinaasan ng kilay.

Hindi pa rin maalis ang inis sa mukha ko dahil sa nangyari.

"Ate, bakit ang putik ng suot mo? Nadapa ka ba?" gulat naman na sabi ni Melanie. Kakalabas lang niya sa kwarto.

"May nagmaneho kasi ng kotse na hindi naman marunong magmaneho," asar kong sabi at nilampasan silang dalawa para magpalit na ng damit.

"Oh, Oscar? Bakit ka nandito?" gulat kong tanong nang mabungaran ko si Oscar sa sala.

Kakalabas ko lang ng banyo at nakatawil pa ang ulo ko.

"Magta-trabaho ka raw sa mansyon?" deretsong tanong niya.

Malungkot akong tumango at umupo sa tapat niya.

"Sigurado ka na ba?"

Tumango lang muli ako bilang tugon.

"Nag-aalala lang ako, Mara. Laking Maynila ang anak ni Donya Melissa at hindi natin alam ang takbo ng utak noon." 

Kita ko ang pag-aalala niya sa akin. Noon pa man, kapag may desisyon ako isa si Oscar sa nagiging parte ng desisyon ko at unang nag-aalala sa akin.

"Ano ka ba naman, Oscar. Hindi ba't hindi dapat tayo manghusga agad? Malay nating mabait pala ang anak ni Donya Melissa. Huwag kang mag-alala, mag-iingat naman ako. Isa pa, alam mo naman kung gaano ako katapang, 'di ba?" panghihikayat ko sa kaniya na huwag ng mag-alala pa. 

"Sana nga tama ka. Alam ko naman na hindi ko na kayang baguhin ang desisyon mo at wala rin naman ako sa posisyon. Basta, mag-iingat ka na lang doon."

Hindi ko alam kung bakit ganito na lang ang reaksiyon niya sa pagtatrabaho ko sa mansyon. Kitang-kita ko ang lungkot, pag-aalala at pagtutol sa buo niyang mukha.