NGAYON pa lang parang alam ko na ang kahahantungan ng buhay ko sa mansyong ito. Siguradong hindi magiging madali ang lahat para sa akin lalo na't alam kong hindi ko naman makakasundo ang pagsisilbihan ko.Sa maikling panahon na nakasama ko si Kevyn hindi na iyon naging madali. Hindi iyon naging maganda at sigurado akong magpapatuloy iyon. Ayaw niya sa akin at nagbanta siyang hindi niya hahayaang maging madali ang lahat sa akin att ngayon pa lang nararamdaman ko na iyon.Kumatok ako sa pinto ng silid ni Kevyn nang marating ko iyon. Dala ko ang tray na pinaglalagyan ng breakfast niya. Alas-diyes na nang umaga pero nakahilata pa rin ang lalaki. Hindi niya alam na lahat ng nasa mansyon gising na at nagawa na ang mga dapat gawin habang siya nakahilata pa rin.Kumatok muli ako dahil sa unang katok ko ay hindi bumukas ang pinto. Sa pangalawang pagkakataon ay hindi pa rin iyon bumukas. Sunod-sunod na katok na ang ginawa ko pero wala pa ring nagbubukas niyon.Napapikit ako nang mariin para pig
"ATE CLARA, tulungan na po kita."Lumingon sa akin si Ate Clara at agad na ngumiti. Isa si Ate Clara sa mga katulong sa bahay. Matanda siya sa akin ng mahigit pitong taon. Medyo matagal na rin siyang nanunungkulan sa pamilya Bautista.Dahil sa tapos naman na ako sa aking trabaho sa taas, naisipan kong bumaba para tumulong sa gawain dito sa baba kahit wala iyon sa responsibilidad ko. Medyo naiinip ako kapag walang ginagawa at nakatunganga lang."Hindi na, Mara, kaya ko na 'to," pagtanggi niya. "Nasaan ang alaga mo?" Habang patuloy siya sa pagwawalis sa hardin.Napakamot ako sa noo. Lahat kasi silang tatlo, laging tinatanong sa akin si Kevyn sa tuwing bumababa ako. "Nand'on po sa taas, nagkakape."Ako na lang ang dumidistansiya sa kaniya. Pakiramdam ko kasi kapag magkalapit kami parang nagbabanta ang world war III."Hindi ka ba nahihirapan sa trabaho mo rito?" "Hindi naman po. Sanay na rin naman po kasi ako sa mga gawaing bahay.""E, sanay ka rin bang mag-alaga ng isang katulad ni Sir
KATULAD ng inaasahan ko, hindi naging madali ang mga araw sa loob ng mansyon. Tila ba ang oras ay bahagya lamang gumagalaw o baka dahil sadyang naiinip lang ako. Sa pananatili ko dito, naging magaan naman ang lahat, maliban kay Kevyn na halos oras-oras akong inaasar at sinusungitan. Hobby na nga ata niya iyon"Are you ready?"Kunot nooo akong lumingon kay Kevyn na kasalukuyang nagkakape sa terrace habang ako ay naglilinis doon."Ready saan, Sir?""Remember weekend tomorrow. Bring me anywhere. Anywhere you want. Bahala ka."Napaisip ako at doon lumitaw ang naging pag-uusap naming dalawa sa hardin. Gusto niyang ipasyal ko siya sa Poblacion."Bakit akong bahala, Sir? Malay ko ba kung saan niyo gustong pumunta," masungit kong sabi."Malay ko ba sa mga lugar dito. Remember, I'm not living here."Napanguso ako. Kung sa bagay, hindi nga pala niya kabisado ang lugar na ito."Kung diyan ko na lang kaya kayo dalhin sa hardin, Sir malapit pa," suhestiyon ko. Ngumiti pa ako na tila nakaisip ng ma
NASAAN na ba ang mokong na 'yon? Kanina pa akong nandito sa labas ng mansyon at nag-hihintay sa kaniya. Hindi talaga marunong magpahalaga sa oras ng iba ang lalaking 'yon, napaka-self-centered na tao.Pero kahit pa paano naman ay tinupad niya ang sinabing seven o'clock ay gigising na siya. Halatang excited din sa magiging lakad naming dalawa, 'yon nga lang, napakabagal niyang kumilos."Bakit kunot na kunot na naman 'yang noo mo?" bungad ni Kevyn ng makalabas siya ng mansyon. Pinagmasdan ko ang suot niya. Nakasuot siya ng short at printed na t-shirt. Kahit ganoon ang suot niya, lumitaw pa rin ang taglay nitong kagwapuhan at kakisigan. "Paano naman po kasi, kanina mo pa akong pinauna dito sa labas para hintayin ka, pero ang tagal-tagal mo. Dinaig mo pa ang dalaga kung magbihis," inis kong sabi sa pasermong tono. Sino ba namang hindi kukunot ang noo kung katulad ni Kevyn ang makakasama mo araw-araw? Pakiramdam ko nga tumanda na agad ako ng limang taon simula nang makasama ko ang lalak
Naamoy ko ang mabangong hininga niya kasabay ng pabangong gamit niya na nanunuot sa ilong ko. Hindi ko maipaliwanag kung bakit 'di ako makagalaw. Naestatwa ako sa malapitan niyang presensiya. Parang bahagyang huminto ang pagtibok ng puso ko.Kusang pumikit ang mga mata ko nang makita ko ang dahan-dahan paglapit ng mukha niya. Kumakabog ang dibdib ko. Hindi ko alam kung bakit tila sumasang-ayon ako sa iniisip kong gagawin niya."Bakla pala, huh?" Nagmulat ako dahil sa sinabi niya. Bumungad ang nakangisi nitong mukha bago tumalikod at nag-martsa palayo.Lumitaw ang sandamakmak na hiya sa akin dahil sa nagpadala ako sa sitwasyon pero parang nadismaya rin ako na hindi iyon natuloy.Napapikit ako nang mariin, saka eksaheradang pumadyak sa lupa. Ang tanga ko dahil naging marupok ako sa simpleng aksyon ng mokong na iyon. Nakalimutan ko kung ano'ng kaya niyang gawin.Inis na tiningnan ko siya habang naglalakad siya palayo. Nginusuan ko pa siya dahil sa sobrang inis. Pinilig ko ang ulo ko par
"ARAY!" sigaw ko ng biglang may malakas na pwersang tumama sa kanang bahagi ng mukha ko. Para akong sinuntok ng sobrang lakas dahil sa lakas ng impact niyon. Bahagya pa akong napaatras. Parang naalog ang ulo ko dahil sa malakas na pagtama ng bagay na iyon sa akin.Napangiwi ako ng maramdaman ang sakit ng mukha ko dahil sa tumama roon. Gusto kong maiyak dahil sa sakit. Sinapo ko iyon."Are you okay, Mara?" narinig kong tanong ni Kevyn na ikinainis ko dahil halata namang hindi talaga siya concern.Marahas kong inalis ang kamay ko sa aking mukha at inis na humarap sa kaniya. "Sa tingin mo pagkatapos kong matamaan ng bolang ligaw na 'yon, okay lang ako?" inis kong tugon. Ngumiti ang mokong na lalong nakapagpadagdag sa inis ko. "Nagagawa mo pa talagang ngumiti, natamaan na nga ako ng bola, oh!""Ano kasing iniisip mo at hindi mo nakita 'yong bola?" natatawa pa rin niyang tanong.Ikaw. Kung pwede ko lang sanang isatinig iyon, sinabi ko na sa kaniya at sinisi siya sa nangyari. "Kasalanan mo
MABILIS AKONG naglakad palayo kay Kevyn. Akala ko'y magtutuloy-tuloy na ang pagiging mabait nito sa akin pero nagkamali ako dahil sa maikling panahon, biglang bumalik ang dating Kevyn na kinaiinisan ko, na masungit at mayabang."Siya nga pala, Mara thank you for bringing me here. Gumaan ang pakiramdam ko."Sobrang natuwa na nga ako sa sinabi niyang iyon. Akala ko'y magpapatuloy na ang ganoong ugali ni Kevyn, na magiging malumanay na siya magsalita at magiging mabait sa akin, pero mukhang mali ako."Why don't you just admit it, Mara?" mayabang na habol niya sa akin. "Aminin mo na kasi. I know you stared at me secretly."Napapikit ako ng mariin at napahinto sa paglalakad. Kasalukuyan na naming tinatahak ang daan palayo sa Blue Beach. Bakit kasi lagi na lang akong napapatitig sa mukha ng mokong na ito? Iyan tuloy, nahuli na naman niya ako na nakatitig sa kaniya habang nakatingin siya sa mga bato sa dagat. Paano kasi'y nagulat ako sa mga binitawan niyang salita. Hindi ko iyon inaasahan, a
"HINDI NA po kailangan, magta-tricycle na lang po ako papunta sa amin," agad kong tanggi ng alukin ako ni Donya Melissa na ipapahatid na lang raw niya ako sa anak niya na si Kevyn na ayaw kong mangyari dahil sisirain lang niya ang araw ko na dapat masaya ako."Sige na Mara, para mabilis kang makarating sa inyo.""Hindi na po–""No buts and excuses, Mara. Whether you like it or not, ihahatid ka ni Kevyn sa inyo." Saglit akong napayuko at palihim na sumimangot. Nag-angat ako ng tingin at pilit na ngumiti dahil kahit ano'ng sabihin ko, mukhang hindi naman papayag si Donya. Pero kapag naiisip ko na si Kevyn ang driver, parang mas gusto ko na lang na mag-tricycle.Hindi ko maunawaan ang lalaking iyon. Kahapon ay okay naman kami, 'tas kanina, sinusungitan na naman niya ako. Hindi ko maunawaan ang ugali niya. Para bang seasons na pabago-bago.Akala ko pa'y tuloy-tuloy na ang pagbabago niya dahil may ilang mga bagay na siyang naibahagi sa akin. Pero ewan ba kung bakit biglang tila pasan na ni