"Hi sweety, kumain ka na ba?"
The moment I entered the door, mom and her question welcomed me. Agad na sumulyap sa paningin ko si Ally na tulog na tulog sa sofa. Mom gave me a smile nang muli ko siyang hinarap at agad kinuha ang suot-suot kong bag.
"May pagkain sa mesa. Just tell me if you're hungry ipag-iinit kita," she asked again.
"Hindi pa po ako kumakain but I'm not yet hungry. Maybe I'll go to sleep--"
"Hindi pwede 'yan, Abie. Kumain ka kahit kaunti lang," putol niya sa sinasabi ko. I was about to deny again nang muli siyang magsalita. "Come on, kumain ka kahit kaunti lang." She already started walking up to our kitchen kaya wala na akong nagawa kun'di sumunod sa kaniya.
Isa-isa niyang nilagay sa mesa ang mga ulam at kanin mula sa kabilang mesa at huling nilagay ang plato sa harap ko. Sunod ay umupo siya sa harapan ko.
"How's your group activity?" she asked in the middle ng paglalagay ko ng pagkain sa plato. I gave her a look bago muling itinuon ang paningin sa platong may pagkain.
"Mom, actually, we don't do group--"
"Teka! Sandali! I remember, I have something for you." I'm not yet done talking nang muli niyang pinutol ang aking pagsasalita.
Mabilis siyang tumayo at patakbong naglakad papunta sa sala, nang makabalik ay may dala-dala na itong maliit na kahon.
"For you." Nakangiti niyang inabot sa akin ang kahon at muli siyang umupo sa harap ko. I faced her smiling and based on her facial expression na-excite ako bigla sa kahong binigay niya.
Wala na akong salita pang binigkas. I excitedly opened the box. Nakangiti ko itong ginawa but my smile widen nang makita ang laman nito.
"Hope you like it," she said the moment I saw what's inside of it. My tears started forming on my eyes as I look at her. I saw nothing but her sweet smile.
"Thank you mommy!"
"Hindi man 'yan 'yong matagal mo ng sinasabi sa aking pangarap mong cellphone. At least it's much better than your old one." I sighed softly bago siya sinagot.
"Okay na 'to mom. Kahit nga hindi mo na ako binilhan I can still manage on my old phone. But thank you for this. Aalagaan ko 'to promise." My lips can't stop on smiling. I continued eating with my eyes still on the phone I'm holding.
"How's your group activity again? Sorry?" she asked again that made me now stopped from smiling. Humugot ang aking hawak sa kutsara at cellphone before facing her.
"Ayos naman po. Masaya. But we're not yet done. We will have again tomorrow," I lied. My first time lying to mom. I shouldn't doing this but I have to.
"So this means hindi nanaman tayo sabay uuwi bukas?" she asked worried. Sadness is present on her face and it made me sad too.
"Sorry, mom," tanging naisagot ko nalang. But suddenly smile showed on her face. Dahilan para bahagya akong magtaka.
"You don't have to say sorry. It's okay, I understand," she said now smiling. Hindi man ganun kalawak ang ngiti niya but I still find it true and sincere. "Para naman ito sa grade mo so I won't say anything about it. I'll support you."
Biglang namuo ang lungkot at guilt on my heart. I know it's bad, dahil iyon ang itinuro nila sa amin, but I have nothing to do but lie. I shouldn't be lying to them but I have to especially that I know na maganda ang bunga nito after. Kailangan kong magtiis in order for me to help my mom.
Kakaibang umaga ang bumungad sa akin kinaumagahan. The unusual morning happened nang magising akong not because mom wake me up. Nagising akong medyo madilim pa sa labas, I tried to sleep again but I just failed. Kaya naman I decided to just go down to the kitchen where I am sure that mon is where now. I find her busy cooking with phone on her ear. Hindi niya napansin ang pagbaba ko dahil nakatalikod ito sa akin.
"I just want to give the needs of our daughter. You don't have to shout on me."
"I told you right ? Abby and Ally are not kids anymore. So don't you dare talk to me like you saw them grow."
"If you don't want to sopport them financially it's fine! I can do it for them but remember this ... if you stop giving them financial support, then forget you have daughther named Ally and Abie."
After their long conversation na sa tingin ko ay hindi magandang usapan, mom continued mixing the sinangag she's cooking. Sumisinghot nitong nilipat sa malaking lagayan pagkatapos there I started walking palapit sa kaniya. I hugged her from back dahilan para bahagya siyang magulat.
"Good morning mom!" I greated her happily.
Agad namang napalitan ng ngiti ang gulat niya. "Good morning, sweety! Ang aga mo atang nagising."I kissed her on her checks bago pinutol ang pagkakayakap sa kaniya at hinarap siya.
"Nag-away ba kayo ni daddy?" I asked her the moment I faced her dahilan para bahagya pa siyang magulat. Sinasabayan niya ang mga titig ko pero hindi niya kinaya kalaunan. She heaved a deep sigh bago itinuon ang paningin sa sandok na hawak niya.
"Your dad is sick, Abie. Hindi na niya kayo kayang suportahan financially. He called me just to say that his money ay nakalaan na sa pagpapagamot niya. I don't think kakayanin ko 'tong mag-isa," she replied to me sadly. She's about to cry nang kunin ko ang kamay niya at hinarap siya at tiningnan ng diretso sa mata.
I think it is the reason why I woke up early. "Hindi ka naman mag-isa eh. I am here, Ally is here. Makatutulong kami," I answered trying to smile. But I can't make her smile. Mukhang problemadong-problemado talaga siya. She looked at me worried bago ako sinagot.
"No. Kayong dalawa ni Ally must focus on your studies. Ako nang bahala rito."
"No mom, let us help you."
"Sabing hindi eh. You're too young to problem things like this. Halika na rito at kumain ka na." Wala na akong naisagot pa sa sinabi niya. She left me unspoken again nang maglakad siya papunta sa mesa. Agad ko siyang nilingon and I caught her rubbing her tears falling down from her eyes. Biglang kumirot ang puso ko. Seeing my mom cry hurts me but seeing her na patagong umiiyak breaks my heart.
"Kung nagbago ang isip mo, you can freely come back here. Just consult Ella or me." Then I remembered what Max told me kanina bago ako umuwi.
Wala na akong pagpipilian pa... Kailangan ko na talagang ituloy ang nasimulan ko na.
"Kumusta?" I am walking in the pathway papasok na sana sa klase nang matigilan ako sa presensiya ni Ella. She asked me a question while her face is serious. "I'm fine," tipid kong sagot. Ngumiti siya matapos marinig ang sagot ko at aktong aalis na sana nang pigilan ko siya. "Sandali, Ella!" She faced me smirking. "What?" "Anong oras mamaya?" matapang akong nagsalita. Mas lalong lumawak ang ngisi sa labi niya. "Sabi ko na nga ba, ikaw rin ang magkukusa. But, about your question, pagkatapos ng klase. Dito nalang kita hihintayin," she answered nang may ngisi parin sa labi. "Sige, darating ako. Just wait me here." "Sige," matipid na sagot niya bago ako nilagpasan. I was left alone, thinking what I heard kaninang umaga. I heaved a deep sigh remembering the motivation why I should continue this. After all, I just work as a cashier naman, there's nothing bad there. Nagpatuloy ako sa paglalakd papasok sa klase ko. I just entered the room exactly when the subject teacher arrived. Dali-d
Hindi makapaniwala kong pinutol ang paningin ko sa kanila. When I looked back to Ria, confusion is already present on her face. I just gave her a smile at umaktong bagot na sa kahihintay of my turn to order. But I can't help myself to forget what I just saw. Bigla akong naguluhan sa sarili ko. I seems like felt something I don't know and I can't explain when I saw him smiling. Tila ba kumaba ang dibdib ko na hindi ko alam. It is the reason why I faced them again. And this time, lungkot naman ang naramdaman ko. Hindi ko agad naisip noong una na maaaring may relasyon silang dalawa. The moment Ella smile while giving me the clothes I was about to wear kagabi, si Max pala ang dahilan. I never thought that those smiles have meaning pala. And now I saw it my two eyes na ngumiti si Max dahil kay Ella. Nakakatawa! I thought he's emotionless. Si Ella lang pala ang makakapagpatawa sa kaniya. "Abie, ikaw na." Gulat akong humarap sa counter when Ria whispered to my ear. Nang tingnan ko siya'y
Pamilyar na boses ang nagsalita matapos muling may kung sinong kumuha ng isa pang orange juice na hawak ko. Nilingon ko ito dahilan para tuluyan kong makita ang kabuuan niyang mukha. I saw nothing but still his emotionless face. "Oh, it's you again, my dear Maximo! Acting hero, huh?" Agad kong naibalik sa harap ang paningin ko nang sarkastikong nagsalita ang babae. Nakangisi na ito ngayon habang nakatingin ng diretso sa mata ni Max. I am still absorbing what's happening when the girl on my front widen its mouth and eyes in shock. Maging ako ay nagulat sa nangyari, nang walang ano-ano'y naliligo na ito sa orange juice na kanina lamang ay hawak ko. "Sa susunod na maghahanap ka ng kakalabanin mo, siguraduhin mo munang kakayanin mo. You're nothing but a stupid student here so don't you dare talk to me that way." Anger is present on his voice but he delivered those words without anger present on his face. Bigla akong nakaramdam ng pagkamangha. At first I thought nakakainis 'yon, but se
Maliliit ang hakbang habang kaba ay nilalamon ang aking sistema. Pilit kong winawaksi ang kaba na aking nararamdaman. "You just have to thank him, Abie. After that wala na. So lakasan mo ang iyong loob. Just thank him, then everything's okay," paulit-ulit kong binubulong sa sarili ko, habang dahan-dahang lumalapit sa kaniya. Nang malapit na ako sa gilid niya'y mabilis kong nilingon si Ria, na nahuli ko namang nakasubaybay sa ginagawa ko. Nginitian niya ako at nag-thumbs up pa dahilan para ngitian ko rin siya pabalik. I first ready myself at nagpakawala ng buntong-hininga bago ibinalik kay Max ang paningin ko ngunit nagulat nalang ako nang harapin ko siya'y nakatayo na ito habang ang cellphone ay nasa taenga. "Hello?" he spoke bago kinuha ang bag niya. "Yeah, I'm on my way. Hintayin mo nalang ako," he added that made me froze sa kinatatayuan ko. Nakangiti niyang sinabi ang mga linyang iyon bago parang hangin akong nilampasan. Nakanganga ko siyang sinundan ng tingin at the same tim
Austine invited me a sit habang nagsasalita ang mga magulang ni Ella sa gitna. Nakasunod ako sa kaniya while my eyes still on the stage. I never imagined them this rich. Their parents owned a bar, tapos silang mga anak ang nagpapatakbo, which I find cool. Nang una kong nakilala si Ella, akala ko noon hindi ganito karangya ang meron siya, and then I find out, may sarili pala silang bar. At this young age of them, they experienced a life of business man and woman, which one of my dream before. If me, mom and Ally choosed to stay with Dad on Canada, maybe I'm closed to own my own resto, but now that we're far from him and he's sick pa, marami pa akong bigas na kakain para maabot ang pangarap na 'yon. "Si Carlo ba?" Bumalik ako sa realidad when Austine spoke. "Don't you find him handsome?" Natigilan ako sa biglang tanong niya. Napatitig ako sa mukha niya bago itinuon sa harap ang paningin, kung saan natagpuan kong Max's parents na ang nagbibigay ng speech. Ito marahil ang dahilan why
Mabilis akong napahawak sa dibdib ko. I shouldn't be feeling this way pero dahil dinuro-duro niya ako ay sapat ng dahilan para kabahan ako. He talked to me like he knows me, pero kahit hindi ko siya kilala ay nanatili akong kalmado. "Anong ginagawa mo rito? Ang kapal mo namang magpakita sa akin." Patuloy niya akong dinuro at palakas na rin nang palakas ang sigaw niya. It catches the attention of people sa loob ng bar. Kasabay ng pagkagulat ko ay ang nakaiinis namang bulong sa akin no Anjo. "Sino siya? Do you know him? Please if you two have problem, 'wag kayo rito umiksena, talk this in private." Saglit ko lang siyang tiningnan, at kahit gusto nang sabihin ng bibig ko na hindi ko siya kilala ay hindi ko na nagawa. Ibinalik ko ang paningin sa lalaki na ngayon ay may hawak ng isang bote ng alak sa kamay. Ang when he looked at me again, muli siyang nagsalita. "Hey! What? Tatayo ka nalang at tititigan ako diyan? Come here and say sorry, baka mapatawad pa kita." Mas lalo lang akong kina
"Anong sinabi sa 'yo ni sir?" Masama kong tiningnan si Anjo nang magulat ako sa bigla niyang pagbulong sa taenga ko. Tipid naman itong napangiti nang makita ang reaksyon ko."Sina--""Pinapupunta ka sa office niya ano?" Hindi pa ako tuluyang nakakapagsalita nang putulin niya ako. "Hindi mo ito alam, kaya sasabihin ko ngayon sa 'yo. Sir Carlo is very strict when it comes to the costumers, lalong-lalo syempre if may gulo na may empleyadong involved."Napatitig ako sa kaniya dahil sa huli niyang sinabi. Nagsimula na ring kumabog ang dibdib ko dahil sa nagsimulang namuong kaba."Sa tingin mo, tatanggalin niya kaya ako?" I then asked out of curiosity. Tatango-tango nitong sinabayan ang mga tingin ko."Mabait naman siya eh, mapakiki-usapan naman. Ang akin lang, kung ayaw mong madalas na mapatawag sa office niya, iwasan mo ang gaya ng nangyari kanina." His voice started to sound serious. Mapait kong nabaling ang paningin sa lamesa ng lalaking kanina laman
"Mabuti naman at naabutan pa kitang gising." Malapad ang ngiti kong pinatong ang kahon ng cup cakes sa tabi ni Ally na kasalukuyang nakaupo sa sofa. I saw how excitement formed on her face. Mapait nalang akong napangiti habang dahan-dahang niyayakap siya. I felt the excitement she's feeling base sa higpit ng yakap niya sa akin. "Sorry, I'm late. Masyado ata kitang pinaghintay?" It ain't a joke 'cause it's true, but I sounded like it's a joke. "Nah, I just finished answering my assignments. The movie's just about to start also, you're on time." Mabilis nitong binuksan ang kahon ng cup cake sa harap niya matapos magsalita. Wala na rin akong sinabi pa. I was just looking at her enjoying the taste of cup cake now. I bought her chocolate flavored. Pareho naming paborito ang chocolate kaya iyon ang pinili kong flavor. "Anyway, where's mom? Tirhan mo siya niyan ha," pabiro kong wika sa kaniya. Payak lang itong napangiti while nakapikit na ninanamnam ang pagkain. She really is like this wh