"H-ha? Why would I wear that?"
I made my best na magtanong mataray. Pero sa tingin ko ay hindi ako nagtagumpay. Tinaasan lang ako ng kulay ni Ella bago kinuha ang kamay ko at pilit nang pinahawak sa akin ang mga damit.
"Susuotin mo ito para magkapera ka. Kung ayaw mo then the door is free at makakauwi ka na," sagot niya that made my mouth and eyes wide. Ginaya niya rin ako but her expression is now waiting sa reklamo ko.
"Ella seryuso ka? Matapos mo akong dalhin dito pauuwiin mo lang ako kung ayaw kong sumunod, ha? Do you think I know the way from here back to our house, huh?" puno ng galit kong sunod-sunod na tanong. She just gave me a teasingly smile bago tumingin sa likod ko. Malapad niya itong nginitian bago lumapit at niyakap ito. A reason upang lingunin ko rin ito. Ella is smiling but his face still remains expressionless. After seeing his whole face ay nagulat pa ako lalo na nang malalim niya akong tiningnan sa mata.
"What's the problem here?" he asked that made Ella face me again. Nginitian niya ako bago muling tumingin sa lalaki at nagsalita.
"Siya kasi ang tigas ng ulo. Binigay ko na sa kaniya ang damit na susuotin niya nag-iinarte pa. Mabuti nga at nandito ka na, ikaw nang bahala sa kaniya," mahaba niyang reklamo at lahat ng iyon ay pinalabas ko lang sa kabila kong taenga.
"Sige. I can manage this. Hintayin niyo nalang muna ako sa room ko. Let me guide her first." Nginitian na lamang siya ni Ella bago naglakad palayo. But before she finally exit the scene, hinawakan niya pa ako sa kamay at nagsalita.
"Sana after this hindi ka galit sa akin, Abie. I promise you, what might happen this night will help you financially," maikli niyang sabi bago ako nginitian. Her smile this time, I know it's true.
I was left speechless. Sinundan ko na lamang siya sa tingin habang palayo. I was still absorbing the words she said nang muling may nagsalita sa likod ko.
"Wear that clothes you're holding. Follow me." I seems like automatically followed him after his words and after he started walking. Hawak-hawak ang mga damit na ibinigay ni Ella, mahigpit ang mga hawak dito nang sumunod ako sa kaniya.
I was looking at his back. Even the way he walks, it's serious and expressionless. Even inside school or outside, iisa ang personality niya. That personality is bold, serious and emotionless.
"Diretsuhin mo lang ito at nasa dulo na ang comfort room. Doon ka magbihis. I will be waiting here," he said without looking on my eyes. Tango na lang ang isinagot ko bago dahan-dahang lumampas sa kaniya. After surpassing him ay mabilis ko nang nilakad ang sinabi niyang comfort room.
While fixing myself ay mariin kong tinitigan ang sarili ko sa malaking salamin. Kung kanina sa room ay naiinis ako dahil sa bastos na ugali niya, ngayon naman after seeing his bossy personality ay biglang tumago ang tapang at inis ko. I didn't expected that he's the Carlo Ella's talking about kanina. He introduced himself Max and it made me confused because he said friends and family call him Max, not Carlo.
Mabilis ko lang nasuot ang damit. Bahagya ko pa itong binababa everytime I walk dahil tumataas ito kapag naglalakad ako. It's a color gray mini skirt na sa sobrang ikli ay hindi ako komportable. What I like is the blouse dahil saktong-sakto ito sa katawan ko, 'yon nga lang ay kita ang pusod ko dahil maikli lang ito. So what I do is itaas ang skirt para matabunan lang ang pusod ko, at the same time ibaba para hindi rin ako masilipan.
I'm thankful that they didn't give me just a bra and panty to wear, pero sobra pa ako sa nagsuot 'non because of what I'm wearing now. I'm not comfortable. Parang ayuko nalang lumabas dito sa CR.
"Aren't you done yet?" I'm thinking that way when someone spoke outside. Kinabahan kong tinuwid ang sarili ko bago muling pinasadahan ng tingin ang sarili sa salamin. Bago lumabas ay pinilit kong ngitian ang sarili ko at bumulong 'kaya mo 'yan Abie. 'Wag kang kabahan.'
Humugot ako ng malalim na buntong-hininga bago tuluyang buksan ang pinto. Bumungad sa akin si Max. His eyes welcomed me dahilan para bahagya akong nagulat. Pasimple niya akong tiningnan mula ulo hanggang paa bago ako tinalikuran at nagsimulang maglakad palayo.
While following him ay paminsan-minsan ko paring binababa ang dulo ng skirt, at the same time tinataas din ito kapag bumababa na sa puson ko. I am not really comfortable! Kaya mo 'to Abie.
Matapos ang ilang minutong paglalakad ay lumabas kami sa isang pintuan kung saan ay gilid na pala ng mini stage. Where just few of girls are now dancing. My world seems like nag-slow motion nang dumampi ang paningin ko sa kanila. Maybe ito na talaga ang kapalaran ko ngayon.
But my world turned back into reality nang lumampas lang kami sa kanila. Max continued walking hanggang sa makaabot kami sa counter. There he stopped and entered the counter. Nanatili lang akong nakatayo sa labas but he commanded me to follow him. The guy na tumatanggap ng orders take a bow on him, even the others inside ay nag-bow rin sa kaniya.
"Good afternoon. She's Abie, the one who'll be incharged for the cashier. Siya ang papalit kay Belle," he then immediately introduced me sa ibang stuff. The guy sa harap look at me and gave me a smile. Pinasadahan niya pa ng tingin ang suot ko bago ako kinamayan.
"Anjo," he introduced himself. Nginitian ko rin siya bago muling tumingin kay Max that is seriously staring sa hangin.
Mukhang naramdaman niya ang paningin ko sa kaniya dahilan para magsalita siya.
"As you heard me, you will be working here as cashier. Alam mo na rin siguro what cashier's do ano? Receive payment from costumers and give them change if needed." Hindi makapaniwala ko siyang tiningnan but he's not looking at me.
He don't even gave me a glance of look. But I still look at him confused, at the same time relieved. Akala ko sa dance floor na talaga ang bagsak ko.
"Hi sweety, kumain ka na ba?" The moment I entered the door, mom and her question welcomed me. Agad na sumulyap sa paningin ko si Ally na tulog na tulog sa sofa. Mom gave me a smile nang muli ko siyang hinarap at agad kinuha ang suot-suot kong bag. "May pagkain sa mesa. Just tell me if you're hungry ipag-iinit kita," she asked again. "Hindi pa po ako kumakain but I'm not yet hungry. Maybe I'll go to sleep--" "Hindi pwede 'yan, Abie. Kumain ka kahit kaunti lang," putol niya sa sinasabi ko. I was about to deny again nang muli siyang magsalita. "Come on, kumain ka kahit kaunti lang." She already started walking up to our kitchen kaya wala na akong nagawa kun'di sumunod sa kaniya. Isa-isa niyang nilagay sa mesa ang mga ulam at kanin mula sa kabilang mesa at huling nilagay ang plato sa harap ko. Sunod ay umupo siya sa harapan ko. "How's your group activity?" she asked in the middle ng paglalagay ko ng pagkain sa plato. I gave her a look bago muling itinuon ang paningin sa platong may
"Kumusta?" I am walking in the pathway papasok na sana sa klase nang matigilan ako sa presensiya ni Ella. She asked me a question while her face is serious. "I'm fine," tipid kong sagot. Ngumiti siya matapos marinig ang sagot ko at aktong aalis na sana nang pigilan ko siya. "Sandali, Ella!" She faced me smirking. "What?" "Anong oras mamaya?" matapang akong nagsalita. Mas lalong lumawak ang ngisi sa labi niya. "Sabi ko na nga ba, ikaw rin ang magkukusa. But, about your question, pagkatapos ng klase. Dito nalang kita hihintayin," she answered nang may ngisi parin sa labi. "Sige, darating ako. Just wait me here." "Sige," matipid na sagot niya bago ako nilagpasan. I was left alone, thinking what I heard kaninang umaga. I heaved a deep sigh remembering the motivation why I should continue this. After all, I just work as a cashier naman, there's nothing bad there. Nagpatuloy ako sa paglalakd papasok sa klase ko. I just entered the room exactly when the subject teacher arrived. Dali-d
Hindi makapaniwala kong pinutol ang paningin ko sa kanila. When I looked back to Ria, confusion is already present on her face. I just gave her a smile at umaktong bagot na sa kahihintay of my turn to order. But I can't help myself to forget what I just saw. Bigla akong naguluhan sa sarili ko. I seems like felt something I don't know and I can't explain when I saw him smiling. Tila ba kumaba ang dibdib ko na hindi ko alam. It is the reason why I faced them again. And this time, lungkot naman ang naramdaman ko. Hindi ko agad naisip noong una na maaaring may relasyon silang dalawa. The moment Ella smile while giving me the clothes I was about to wear kagabi, si Max pala ang dahilan. I never thought that those smiles have meaning pala. And now I saw it my two eyes na ngumiti si Max dahil kay Ella. Nakakatawa! I thought he's emotionless. Si Ella lang pala ang makakapagpatawa sa kaniya. "Abie, ikaw na." Gulat akong humarap sa counter when Ria whispered to my ear. Nang tingnan ko siya'y
Pamilyar na boses ang nagsalita matapos muling may kung sinong kumuha ng isa pang orange juice na hawak ko. Nilingon ko ito dahilan para tuluyan kong makita ang kabuuan niyang mukha. I saw nothing but still his emotionless face. "Oh, it's you again, my dear Maximo! Acting hero, huh?" Agad kong naibalik sa harap ang paningin ko nang sarkastikong nagsalita ang babae. Nakangisi na ito ngayon habang nakatingin ng diretso sa mata ni Max. I am still absorbing what's happening when the girl on my front widen its mouth and eyes in shock. Maging ako ay nagulat sa nangyari, nang walang ano-ano'y naliligo na ito sa orange juice na kanina lamang ay hawak ko. "Sa susunod na maghahanap ka ng kakalabanin mo, siguraduhin mo munang kakayanin mo. You're nothing but a stupid student here so don't you dare talk to me that way." Anger is present on his voice but he delivered those words without anger present on his face. Bigla akong nakaramdam ng pagkamangha. At first I thought nakakainis 'yon, but se
Maliliit ang hakbang habang kaba ay nilalamon ang aking sistema. Pilit kong winawaksi ang kaba na aking nararamdaman. "You just have to thank him, Abie. After that wala na. So lakasan mo ang iyong loob. Just thank him, then everything's okay," paulit-ulit kong binubulong sa sarili ko, habang dahan-dahang lumalapit sa kaniya. Nang malapit na ako sa gilid niya'y mabilis kong nilingon si Ria, na nahuli ko namang nakasubaybay sa ginagawa ko. Nginitian niya ako at nag-thumbs up pa dahilan para ngitian ko rin siya pabalik. I first ready myself at nagpakawala ng buntong-hininga bago ibinalik kay Max ang paningin ko ngunit nagulat nalang ako nang harapin ko siya'y nakatayo na ito habang ang cellphone ay nasa taenga. "Hello?" he spoke bago kinuha ang bag niya. "Yeah, I'm on my way. Hintayin mo nalang ako," he added that made me froze sa kinatatayuan ko. Nakangiti niyang sinabi ang mga linyang iyon bago parang hangin akong nilampasan. Nakanganga ko siyang sinundan ng tingin at the same tim
Austine invited me a sit habang nagsasalita ang mga magulang ni Ella sa gitna. Nakasunod ako sa kaniya while my eyes still on the stage. I never imagined them this rich. Their parents owned a bar, tapos silang mga anak ang nagpapatakbo, which I find cool. Nang una kong nakilala si Ella, akala ko noon hindi ganito karangya ang meron siya, and then I find out, may sarili pala silang bar. At this young age of them, they experienced a life of business man and woman, which one of my dream before. If me, mom and Ally choosed to stay with Dad on Canada, maybe I'm closed to own my own resto, but now that we're far from him and he's sick pa, marami pa akong bigas na kakain para maabot ang pangarap na 'yon. "Si Carlo ba?" Bumalik ako sa realidad when Austine spoke. "Don't you find him handsome?" Natigilan ako sa biglang tanong niya. Napatitig ako sa mukha niya bago itinuon sa harap ang paningin, kung saan natagpuan kong Max's parents na ang nagbibigay ng speech. Ito marahil ang dahilan why
Mabilis akong napahawak sa dibdib ko. I shouldn't be feeling this way pero dahil dinuro-duro niya ako ay sapat ng dahilan para kabahan ako. He talked to me like he knows me, pero kahit hindi ko siya kilala ay nanatili akong kalmado. "Anong ginagawa mo rito? Ang kapal mo namang magpakita sa akin." Patuloy niya akong dinuro at palakas na rin nang palakas ang sigaw niya. It catches the attention of people sa loob ng bar. Kasabay ng pagkagulat ko ay ang nakaiinis namang bulong sa akin no Anjo. "Sino siya? Do you know him? Please if you two have problem, 'wag kayo rito umiksena, talk this in private." Saglit ko lang siyang tiningnan, at kahit gusto nang sabihin ng bibig ko na hindi ko siya kilala ay hindi ko na nagawa. Ibinalik ko ang paningin sa lalaki na ngayon ay may hawak ng isang bote ng alak sa kamay. Ang when he looked at me again, muli siyang nagsalita. "Hey! What? Tatayo ka nalang at tititigan ako diyan? Come here and say sorry, baka mapatawad pa kita." Mas lalo lang akong kina
"Anong sinabi sa 'yo ni sir?" Masama kong tiningnan si Anjo nang magulat ako sa bigla niyang pagbulong sa taenga ko. Tipid naman itong napangiti nang makita ang reaksyon ko."Sina--""Pinapupunta ka sa office niya ano?" Hindi pa ako tuluyang nakakapagsalita nang putulin niya ako. "Hindi mo ito alam, kaya sasabihin ko ngayon sa 'yo. Sir Carlo is very strict when it comes to the costumers, lalong-lalo syempre if may gulo na may empleyadong involved."Napatitig ako sa kaniya dahil sa huli niyang sinabi. Nagsimula na ring kumabog ang dibdib ko dahil sa nagsimulang namuong kaba."Sa tingin mo, tatanggalin niya kaya ako?" I then asked out of curiosity. Tatango-tango nitong sinabayan ang mga tingin ko."Mabait naman siya eh, mapakiki-usapan naman. Ang akin lang, kung ayaw mong madalas na mapatawag sa office niya, iwasan mo ang gaya ng nangyari kanina." His voice started to sound serious. Mapait kong nabaling ang paningin sa lamesa ng lalaking kanina laman