Chapter 2: First Time With Her
Jack's PerspectiveOne month later...
Tag-ulan na naman, ang pinaka-ayaw kong panahon, parang ang lungkot kase tuwing umuulan, ang tahimik ng paligid at ang kulimlim. Nakakatamad pumasok pero kailangan, kaya naman nagmadali na ako dahil anong oras na din.
"Dad, kailangan ko na pong umalis, time is running too fast," I said and wave goodbye, at tumango na lamang si Dad. Nasa isang Hospital nga pala ako, my father is a doctor kaya naman pagkalabas ko ng pinto puro puti ang sumalubong sa akin, at lahat ng nurse na nadadaanan ko ay binabati ako, they sometimes calling me, sir, because I'm my father's son, the great owner of this place, he was a well-known doctor for being too kind, minsan halos ilibre niya na yung fees sa ibang pasiyente na mahihirap, and I admire my dad because of that, that is why I decided to take over this Hospital in the future, and to be a successful doctor who help people.
Pagkalabas ko ng hospital agad kong inilabas ang payong ko sa aking bag. Magsisimula na sana akong maglakad nang mapansin ko si Angel, na lumabas galing sa loob. Huminto ako at pinanood siya at napagtanto ko na wala siyang dalang payong.
"It's late, hindi ba siya papasok?" Tanong ko pero nakasuot siya ng uniporme kaya siguradong papasok siya, but I wonder who was the one she visited inside.
Habang pinagmamasdan ko siya, hindi ko na namalayan ang oras, hindi ko na din alam kung ilang oras ko na ba siyang pinagmamasdan, nang bigla siyang tumakbo. Ewan ko pero nagkusa hetong katawan ko na tumakbo at sundan siya.
Maya't-maya ay bigla siyang tumayo sa tabi ng puno upang magpahinga nang mapansin kong nababasa siya.
Huminga ako ng malalim at naglakas loob na lapitan siya.
Isa, dalawa, tatlo, apat, lima, anim... anim na hakbang at tumigil ako. Urong-sulong ako dahil hindi pa rin ako makalapit sa kaniya, ewan ko ba pero ramdam ko ang kaba at hiya ko pagdating sa kaniya.
Naiinis ako sa sarili ko, "Jack, iyan na oh, kaunting hakbang na lang at makakausap mo na siya," pagalit na sinasabi ng isipan ko.
At dahil anong oras na, heto na... Inipon ko lahat ng lakas na loob na natitira sa pagkatao ko at nilapitan siya.
Ang bilis ng tibok ng puso ko habang unti-unti akong naglalakad papalapit sa kaniya. Nang nasa harapan ko na siya ay inangat ko ang payong na hawak ko sa may tapat ng ulo niya sabay tingin sa ibang direksyon upang alisin ang kaba na nararamdaman ko ngayon.
"Jack?" Rinig kong sabi niya, at nagulat ako dahil alam niya ang pangalan ko, kaya agad akong napatingin sa kaniya. And damn! My heart is fluttering, napakalllapit niya sa akin, pero hindi dapat ako magpahalata kaya naman ngumiti ako sa kaniya.
"Going to school?" Ngiting tanong ko.
She nodded her head, "Oo, kaso hindi ko nadala yung payong ko dahil sa emergency," sagot niya.
"May na-ospital sa pamilya mo, right?" Agad na sabi ko.
"Yes, paano mo alam," tanong niya sa akin at napangiti na lamang ako.
"I saw you outside the hospital and followed you..." Napahinto ako nang mapagtanto ko na nadulas na ang mga dila ko, but then she laugh.
"So, sinusundan mo ako?" Patawang sinabi niya and I am speechless, halos pagpawisan ako sa kaba, ang tanga ko! Hindi ako nag-iingat! You're too stupid, Jack! I wanted to shout pero hindi ko magawa, of course. This is so embarrassing!
Awkwardness na ang humarang sa akin, pero para tanggalin iyon, ngumiti muli ako sa kaniya.
"It's not really my intention na sundan ka, yung katawan ko kase ibinulong sa isip ko na sumunod sa'yo," pagbibiro ko, at bigla na lang siya natawa.
"You're funny!" She said and I know, I'm blushing, ramdam ko ang pag-init ng mga pisngi ko nang ngumiti siya, napakaganda niya na wala akong magawa kundi ang kiligin.
"I don't hate the rain right now, I guess I'm starting to love it," I thought.
"Nga pala anong oras na, late na din, sabay ka na sa akin papuntang school, do you want?" Alok ko sa kaniya.
"I think I have no choice," ngiting sabi niya at tumabi sa tabi ko ng maayos, at hindi ko mapigilan ang mga ngiti sa aking mga labi.
Napakaswerte ata ng araw ko ngayon, thank you Lord!"Tara?" Anyaya ko at agad naman siyang pumayag.
****
We're walking under the same umbrella, pero ang awkward kase pareho kaming tahimik, tanging puso ko na lamang ata ang maingay dahil dinig na dinig ko ang bawat tibok nito. At tumingin ako sa mukha ni Angel, she is above my shoulder pala. Ang haba ng mga pilik-mata niya, at ang amo niyang tignan. It's my first time walking with her, and the fact that she is too close from me fluttered my heart again.
"Nga pala sinong binisita mo sa ospital?" Tanong ko to break the silence between us. And I'm glad she answered back.
"Ah, yung lola ko, alam mo na may edad na din kaya hindi na malakas," sagot niya.
"I'm sorry to hear that," I said at ngumiti siya sa akin. "Don't be sorry, that's life, ready na ako sa mga posibleng mangyari, at tanggap ko na iyon," pagpapaliwanag niya and I found her more interesting, she's brave and positive then.
"You have your point, people come and go, there's nothing we can do," I said.
"Yeah, by the way thank you sa pagsabay sa akin," sabi niya, hindi ko man lang namalayan na nasa harapan na pala kami ng school namin.
"So, goodbye here now? Thank you once again," she said.
"Wait, hatid na kita hanggang sa harapan ng room mo, medyo hindi rin malayo," agad na sabi ko.
"I'm fine, thank you," sabi niya at bago pa man ako magbitaw ng salita ay agad siyang tumakbo habang hinaharangan ang ulo niya, gamit ang bag niya. Napangisi na lamang ako at nang hindi ko na siya matanaw ay nagbalak na rin akong pumunta sa room, but someone just jump at my back.
"Hey, may hindi ata ako nalalaman?" Sabi ng boses, and it was Zio.
"Anong ginagawa mo dito, late na hah?" Pagwawala ko sa sinabi niya.
"Don't change the topic,bro. It's obvious, I'm late, that's why. Pero ang tanong ay kung ano ang nakita ko?" Kinikilig na sabi nito at ngumiti na naman ng parang baliw ang kaibigan kong ito.
"Haha," I laughed... "Wala ka na doon, tara na!" Sigaw ko sabay takbo papalayo sa kaniya upang makaiwas sa mga tanong niya. And I can hear him shouting, telling me that I am unfair. At heto naman ako, natatawa na lamang sa mga pangyayari.
Chapter 3: We're getting closerJack's Perspective"Jack, ano na?!" Pangungulit ni Zio sa akin, and he's so annoying dahil kahapon niya pa ako kinukulit about kay Angel, at naka-ilang ulit na din ako sa kakasabi sa kanya na walang namamagitan sa amin ni Angel, nakasabayan ko lang siya at 'yun lang at wala nang iba pa, pero hindi siya naniniwala at hindi niya talaga ako tinitigilan."Zio, wala nga eh, eh di sana pinuntahan ko siya kahapon after school if may namamagitan nga sa aming dalawa," I exclaimed and finally he stop, sawakas napagtanto niya na din na its reasonable."Malay ko ba, what if your relationship with her is just a secret, who knows, bro," laking gulat ko sa sinabi niya, hindi ko alam kung matatawa ba ako o hindi sa sinabi niya. Like, for real? Me? In a secret relationship? No way!
Chapter 4: He's cute... Angel's PerspectiveHaha, natawa na lamang ako nang mahulaan niya ang balak kong gawin. Well, sa totoo lang nabilib talaga ako, ang tanga ko sa oras na ito, bakit nga ba sinabi kong bibili ako ng damit na para sa akin? If I can tell him that it is supposed to be for my father. Urgh! Angel, this is so embarrassing!"Ano na, tara na," sabi ni Jack sa akin at napakunot noo naman ako."Tara? Saan?" Agad kong tanong."Tara na, uwi na tayo, ihahatid na kita," sabi niya sa akin and honestly, kinilig ako dun."Pero hindi pa kita nabibilhan ng damit?" I insisted."Ano ka ba, I told you already, I'm fine," ngiti niya.Pero syempre di ako papatalo sa kanya, haha.Agad kong hinila ang kamay niya and I noticed that he got surprised and he just blush. Oh my! This is the very first time that I saw a man blushing, at ang cute pala nilang tignan sa tuwing nagblublush, akala ko ba
Chapter Five: Meeting my fatherJack's PerspectiveHinihintay ko si Angel dito sa labas ng room nila, halos hindi ko mapigilan na mapangiti dahil sa sobrang saya ko. Sino bang mag-aakala na ang isang tulad niya ay bibigyan ako ng chance, I was the most luckiest man in the world.Habang naghihintay ay narinig ko ang ring tone ng phone ko.Beep!"Bro, nasaan ka? Bigla ka na lamang nawala after dismissal, magpapasama sana ako, eh." - ZioHehe, tinakbuhan ko kase si Zio, nanigurado akong di niya ako makikitang lumabas, ayaw ko din namang ipaalam sa kanya na I am already courting Angel. Kase paniguradong kukulitin niya lamang ako tulad ng dati, he loves teasing people, and I don't have time dahil balak ko talagang sunduin si Angel."I should take this chance to win Angel's heart," I thought as I couldn't stop blushing.Hindi rin gaano nagtagal na
Chapter 6: Our First DateJack's PerspectiveNandito kami ni Angel sa isang restaurant, naisipan ko kase siyang yayain, kaya naman binilin ko kay Dad na ibaba kami sa tabi kanina."Good afternoon, ma'am, sir. May I take your orders please?" Sabi ng isang service crew kaya naman tinanong ko si Angel kung anong gusto niya, pero normal na ata ang sagot na "kahit ano," kaya naman ako na ang namili ng kakainin namin.Habang kumakain natanong ni Angel sa akin si Dad."Oo nga pala, tanong ko lang, is your father is a doctor?" Tanong niya sa akin."Well, yeah, paano mo nalaman?" Sagot ko."Ah, 'yon ba? Siya kase nag-asikaso sa Lola ko last time sa hospital," sagot niya sa akin, nang maalala ko na doon ko nga pala siya nakita sa hospital ni Dad noong nakaraan."Yeah, he is actually the owner of that hospital," pagpapaliwanag ko ng walang halong pagyayabang at nanlaki naman ang mga mata niya sa gulat, mu
Chapter 7: ZIOJack's PerspectiveKinabukasan...Isang napakagandang araw muli ang umaga ko ngayon, bakit? Hehe, ano pa nga ba? Syempre excited akong makita si Angel, pero bigla kong naalala si Zio, kaya naman nagdahan-dahan ako sa pagpasok sa school, hinarangan ko na din ang mukha ko ng bag ko, at dahan-dahan akong umupo sa upuan ko.Naghihintay ako ng mangungulit sa akin dahil alam ko namang lalapit at lalapit pa din si Zio sa akin pero ilang minuto pa ay walang lumapit na Zio sa akin kaya naman tumingin ako sa upuan niya at wala siya."Dan, si Zio, nakita mo ba?" Tanong ko kay Dan, kaklase namin.Tumalikod naman si Dan sabay tingin sa akin."Hindi, hindi pa naman siya dumarating," sagot ni Dan sa akin."Ganun ba, sige, salamat," sabi ko sa kaniya at nagpatuloy siya sa ginagawa niya.I sighed in relief, buti na lang late siya ngayon p
Chapter 8: What If'sJack's PerspectiveIt's been two years na din at ako heto nag-aaral ng Medicine, while Angel is studying Architecture, nagkaiba kase kami ng kurso na gusto pero we are in the same University pa din naman."Jack," sigaw ni Angel sa akin habang papalapit siya sa kinatatayuan ko. It's been two years pero wala pa ding nagbabago sa kaniya, napakaganda niya pa din. Well, bihira lang kaming magsama at magkita dahil busy siya sa studies niya, and that's okay, naiintindihan ko naman siya sa part na iyon."Oh? Tapos na ba kayo?" Tanong ko sa kanya."Hindi pa nga eh, sorry Jack, pero mauna ka na munang umuwi matatagalan kase ako, pinuntahan lang kita sandali para naman hindi ka naghihintay sa akin," sabi niya."Kaya naman kitang, hintayin eh." Sagot ko sa kanya."I know that, two years mo na nga akong hinihintay eh," sabi niya, I didn't expect her to bring out that topic."Hehe, I kno
Chapter 9: FinallyJack's PerpectiveMatapos imonitor si Zio about sa Lung Cancer niya ay inihatid ko siya agad sa room niya para makapagpahinga."Thank you, bro." Sabi ni Zio sa akin."No problem, bro. Magpahinga ka na." Sabi ko at nag-aalala na ako sa kanya."Yes, ikaw din, bro. You better go home now," Zio said at humiga na siya sa hospital bed, and I nodded my head."Are you okay?" Tanong sa akin ni Dad pagkalabas ng pinto ng room ni Zio."Yes, Dad. I'm just worried about him," malungkot at mahina kong sagot."I understand you, son. You need a rest, let's go home," sabi ni Dad sabay tapik sa likod ko, I nodded and I followed after him. We went to the parking lot at si Dad naman agad pinuntahan kung saan niya ipinarada ang kotse niya habang ako patuloy lang sa pagsunod sa kaniya.Maya't
Chapter 10: His So SweetAngel's PerspectivePagkagising ko agad ay isang napakagandang araw ang sumalubong sa akin."Good morning, are you awake? Don't forget to eat your breakfast, see you around later. I love you!"- Jack"Waah!" I wanted to shout, it fluttered my heart, his text message was too short yet so sweet."Angel, breakfast is ready!" Yelled my mom downstairs and I stretched my arms as I yawned."Coming, mom!" I yelled back, but before I go downstairs I decided to send Jack a reply."Good morning! Yep, I won't forget, thank you. Eat your breakfast also. I love you too!"- Message sentHabang tinatype ko yung reply ko ay hindi ko maiwasan kiligin. Nilagyan ko pa ng hugs and kisses na emojis sa text ko, syempre that is to make him feel that I really do love him."What a great day t