Chapter 10 – The sick Mr. Wright

Nakatulala pa rin si Mr. Wright sa hallway kung saan huli niyang nasilayan si Bella at ang lalaking yumakap dito, tumayo siya mula sa upuan niya at sumandal sa mesa. Napapaisip siya kung bakit ganun na lamang ang nararamdaman niya nang mga sandaling iyon. Naiinis siyang sa kaniyang nasaksihan ngunit hindi pa rin niya matagpuan ang kasagutan sa reaksyon niyang iyon dahil pilit niyang tinatakasan ang sagot na matagal na niyang hinahanap. 

“Sir, your mom is here,” Luke informed him, he looks at the door to check his mom without emotion, and Anastasia step inside his office.

“Anong ginagawa mo dito?” tamad niyang tanong sa ina, yumakap ang ina sa kanyang braso at hinila siya para maupo sila sa couch at mag-usap.

“Bawal ko na bang bisitahin ang aking anak?” tanong nito sabay halakhak. 

He crosses his leg and faces his mother seriously, “anong ba talagang intensyon mo sa pagpunta dito sa opisina ko?” He boldly stated. 

Mrs. Anastasia Wright laughed and placed her hand carefully on his son's hand, asking, "What can you say about Bella?" Is she lovely, talented, and kind —-?

Pinigil ni Ezekiel ang kanyang ina na sabihin ang mga komento nito sa dalaga at inis na tinanong ito, “bakit mo ba kasi ako gustong ipakasal sa isang babaeng hindi mo kilala ng lubusan?”

Tiningnan ni Mrs. Wright ang galit na mukha ng anak at hinimas ang mukha nito, “anak, kilala ko siya at kilalang-kilala mo rin ang dalagang iyon.” 

Ezekiel scowled and rose, addressing his mother furiously, "mom! I don't even know who she is.”

“Matatandaan mo rin kung sino siya, anak. Pero teka…” lumingon si Mrs. Wright sa paligid na parang may hinahanap, “nasaan na ba ang future daughter-in-law ko?”

“Pinaalis ko na dito. Ayun sumama sa ibang lalaki,” walang gana niyang tugon sa ina. Nalaglag ang panga ng kanyang ina sa narinig mula sa anak, “at wala ka man lang ginawa? Sino sa palagay mo ang lalaking yun sa buhay niya?” 

“Binanggit ko na sana ang pangalan niya kung alam ko,” he cynically responded, and she became enraged at his son's response, furiously walking through him.

“Listen, my brat son, you should bring her back and marry her as soon as possible, whether you like it or not!!!” She instructed him and then walked away.

When he felt the searing heat on his hand, he clenched his fist and hit the wall with considerable force. His thoughts and emotions are puzzled as a hot liquid slowly flows through his fingers and drips on the floor; it was the first time he felt an unsure sensation. 

---

Isang malamig na gabi habang si Bella at Ron ay naglalakad sa ilalim ng gabi, ang mga establishments sa paligid ay sarado na at tanging bituin na lamang ang nagbibigay ng ilaw sa kanilang paglalakad.

Ron Welling is Bella’s cousin, their mother is a sibling and was born in New York; They are close to each other and treated as brother and sister.

“Bella, kailan mo balak muling makipagkita kay tita? Labis na silang nag-aalala sa kalagayan mo,” tanong ni Ron.

“Hindi ko pa alam… baka… kapag siguro nagdesisyon na silang i-cancel ang kasal namin nung anak ng Wright. Sigurado akong babalik na ko samin kapag nangyari ang himalang yun,” paliwanag niya kahit alam na imposible itong maganap. 

“Saan ka ba nakatigil ngayon?” tanong ni Ron, hindi masabi ni Bella kung saan dahil ayaw niyang malaman ng pamilya niya kung saan siya matatagpuan dahil alam niya rin na kapag nagkagipitan ay aamin si Ron kung saan siya matatagpuan kaya mas minabuti niyang manahimik na lamang nang sa gayon ay maiwasan ang aberya.

Ang pagtunog ng telepono ni Bella ang umistorbo sa kalagitnaan ng usapan nila ng pinsan, mabilis niyang kinuha ang phone niya sa loob ng bag at tinignan kung sino ang istorbong tumatawag sa kanya. Nagulat siya nang makitang napakaraming missed calls ang natanggap niya mula kay Kiel and this time, si Luke naman ang tumatawag sa kanya. Napaisip siya kung ano naman ang kailangan ng mga ito sa kanya sa ganitong dis-oras ng gabi.  

“Ron, it’s already late. You can leave now,” she told her cousin.

“Paano ka naman?” he is concerned to her.

“Don’t worry about me, kaya kong umuwi ng mag-isa,” sambit niya habang kumakaway sa pinsan, she answered her phone and place it on her ear.

“Finally, you answered the call,” she heard him sigh out of relief.

“Bakit tawag nang tawag sakin si Mr. Kiel at ano na namang kailangan niya sakin?” galit niyang reklamo kay Luke.

“May sakit si Mr. Kiel,” narinig niyang sagot nito, nainis lamang siya ng ipaalam ito sa kanya. 

“Ano namang kinalaman ko sa sakit niya?!” walang puso niyang tugon, “as far as I remember, temporary secretary niya lamang ako at hindi permanente and I am not even part of his family member kaya napapaisip ako kung anong kinalaman ko sa kanya.”

"That's why I'm telling you this is because you're the reason why he was brought to the hospital," he said.

 “Anong ginawa ko ba sa kanya?” parang nalolokang tanong niya hanggang sa maalala niya ang ginawa niya sa kapeng pinainom sa binata na nagpabaliw sa kanyang reaksyon.

“I'm not sure, but you're the only one who's looking after him and bringing him food,” he says. “Oh, no!” “Which hospital did you bring him to?” she said, concerned.

 “Wala na siya sa ospital, nagpapahinga na siya sa kanyang residence,” paliwanag nito.

“Gusto lang niyang magpaalaga sakin at gawing miserable ang buhay ko,” duda niya.

 “Anong sabi mo? I’m sorry, di ko masyadong narinig,” curious na tanong ni Luke.

When she heard Luke's voice, she became uncomfortable and immediately responded, "I - I said that... In ten minutes, I'll be there.”

 Pinatay na niya ang tawag sa telepono at tumawag ng cab patungo sa bahay ni Mr. Kiel. Makalipas ang ilang minuto ay narating na niya ang bahay ng binata.

Nanakbo siya sa corridor hanggang sa marating ang tinutuluyan ni Kiel, natagpuan niya si Luke na pabalik-balik ang lakad sa labas na tila sobrang lalim ng iniisip ngunit mabilis rin naglaho ang pag-aalala ni Luke nang makita ang pagdating niya.

“This way Ms. Chen,” he leads the way to her and opens the door, she follows him.

Biglang nag-alala si Bella nang masaksihan ang kalagayan ng binata, nakahiga ito sa kama at kita ang panginginig ng katawan, humarap siya kay Luke at nagtanong, “anong nangyayari sa kanya?”

“He has a fever,” he says, “but I don't believe it's a simple fever,” komento ni Bella matapos haplysin ang noo ng binata.

“Have you checked his temperature?” she questioned Luke after feeling an extremely hot spot on his head.

“Yes, but he was Fine earlier,” he responded, inutusan ni Bella si Luke na kumuha ng malamig na tubig at basang bimpo. 

She pointed the infrared thermometer at his forehead, labis ang pag-aalala niya ng madiskubre niya ang taas ng lagnat nito. When Luke placed the basin on top of the table, she rapidly soaked and squeezed the towel, wiping it on his face, arms, and torso, then repeating the process until his temperature subsided.

 Pinaalam ni Luke na kailangan na niyang umuwi sa kanila dahil may naghihintay sa kaniyang pamilya, pumayag naman si Bella na alagaan ng gabing yung ang binata.

She sat on the corner of his bed, holding the medicine, trying to wake him up, but he's still asleep, and he keeps calling her name; he automatically braced his arms.

"Kiel, Kiel?" She yelled, scared to death, as he touched his forehead again and felt hot. She has no choice except to put the medicine in her mouth, fill it with water, and transfer it to his mouth. She succeeds in feeding the medication to him.

She eventually sighs in relief as his fever lowers, and while sleeping, she stares at his calm face, thinking, "If only you could be pleasant all the time like you are right now, I could fall for you, but thankfully you aren't." I know you're still the man you used to be when you get up.” she muttered.

---