Janjan's POV"Jan, ayos ka lang? Eat slowly, baka mabulunan ka." Saway sa akin ng katabi ko at inayos ang ilang takas ng aking buhok.Dahan-dahan akong tumango. Mukha ata akong patay gutom nito na halos hindi nakakain ng ilang dekada.Para akong bubwit na kumakain, inaalis ang ilang hibla ng aking buhok sa aking mukha. No'ng hindi na nakapagpigl si Linden, sinikop niya iyon at hinawakan.Sinubuan ko na rin si Linden. Kanina pa niya ako pinapanood. Nakakailang na. Gandang-ganda ka sir?Dinagdagan ko ulit ng kanin ang plato ko kasi gutom na gutom ako. Hindi na muna siguro ako magde-dessert kahit nakakatakam tingnan ang mga iyon. All I wanted to eat now is rice with pritong isda na may sauce na sobrang anghang which is laway na laway pa rin ako doon hanggang ngayon.I lifted my eyes to Belle and Claus who is staring at me right now with their mouth half opened.Nagkibit-balikat na lamang ako. Hindi ko na kasalanan kung pasukan ng langaw ang bibig nila."Alam mo kumain kana, hindi ka mab

Belle's POVPare-pareho kaming napatayo nang lumabas na ang doctor mula sa silid ni Janjan.Sinugod siya sa ospital dahil inatake raw ito. Wala kaming kaalam-alam kung anong nangyari o anong sakit niya. Basta lang namin siya nakitang nakabulagta sa sahig habang nag-aagaw buhay habang hawak ang dibdib nito. Ang tanging naabutan lang namin doon ay si Vexana na nagsisigaw ng tulong.Tinanong namin siya kung anong nangyari pero nakita lang din daw niya ito na nahihirapang huminga habang nakahilata sa sahig.Balisa kaming lahat. Hindi makapaniwala sa nangyari. Si Linden ay hindi na makausap, tulala at problemado. Siya ang nag-asikaso ng lahat, mula sa private room, private doctor, nurse, lahat. Para lang manumbalik si Janjan sa dati nitong paghinga."She needs a heart transplant. Her conditon worsened unlike before. Medical treatment is no use. Sa ngayon stable na siya. Baka bukas o makalawa ay magising na siya. Walang nakakaalam kung kailan ulit siya aatakehin, just make sure na hindi siy

Janjan's POVAfter a few years...Everything is still unclear. I thought I was imagining things since the day we part our ways.Hindi ko alam na iyon na pala ang huling pagkikita naming dalawa. Iyon na rin pala ang kahuli-hulihang sleep over namin sa kanila, bonding sa new found falls but turns out to be the most tragic bonding. Mauulit pa kaya ang samahan na gano'n kung pare-pareho na kaming walang kumonikasyon sa isa't-isa?I've lost my phone during my operation. No'ng maka-recover na ako hinanap ko iyon kung saan-saan, pero wala. Iyak ako ng iyak no'n knowing that it was his first gift for me tapos naiwala ko pa.Walang cellphone si mama pati na rin si papa. Eh ako nga kung hindi pa nabigyan ay wala rin. Makaluma kasi ang mga magulang ko kaya gano'n, pati ako nahawaan ng pagiging makaluma nila to the point na wala na akong pakialam sa gadget.Iwas ako sa social media dahil feeling ko napaka-toxic doon. Gusto ko rin magfocus sa pag-aaral kaya kung magresearch man ako sa google ay k

Busangot akong lumabas ng room. Napagalitan lang naman ako dahil panay ring ang phone ko during discussion. Parang gusto kong sakalin iyong tumawag.Naglakad na ako palabas ng hallway. May mga iilan-ilan akong kaklaseng foreigner na napapatingin sa akin, geez! Dahil siguro sa nangyari kanina.Napahiya ako at the same time napagtawanan! Parang gusto ko na lang magdrop pero charot lang! Baka hindi na ako pauwiin nila Mama sa Pilipinas.Iniisip ko pa lang iyong nangyari kanina ay parang gusto ko nang manlumo. Marami pa naman akong kaklaseng pilipino doon sa subject na iyon. Napaghahalataang probinsiyana, na ni minsan hindi nakahawak ng gadget.Well, provided naman ang gadgets and computer dito sa school kaya wala akong problema kung may mga activities, and assigments man na gagawin through social media, saka more on actual kapag nursing ang kurso mo dito. Minsan nga lang kaming gumamit ng computer o di kaya ipad.Sa sobrang taranta ko kanina sa mga oras na iyon ay napatayo ako sa loob kl

Hindi ko alam kung bakit parang may mali sa mga kaklase ko na panay sipol nang makita akong papasok ng room. Nakahithit ba ang mga 'to? Pero no'ng makita kong may bouquet of flowers with matching chocolates sa may upuan ko ay napagtanto kong iyon ang dahilan.First time nilang makakita? Ako rin first time ko. Maka-sipol sila wagas!Napatingin ako sa deriksyon ni Crane. I could see a sadness on his eyes. Hindi na niya natagalan ang titig sa akin at nag-iwas na lang ito.After rejecting him, hindi ko na alam kung paano pa siya kakausapin. I told him that we can be friends naman although parang ang awkward. Pero tinatry ko pa rin naman na pakisamahan siya tuwing may activity kahit panay iwas siya."Good morning," I greeted him nang makalapit na ako sa kina-uupuan naming dalawa. "Crane? Uhm, 'di ba? Napag-usapan na natin 'to?""It's not me." Nakayuko niyang sabi. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Pahiya ako doon ah!It's not that I'm expecting something. Siya lang naman iyong na