"Hindi pa rin makontak." Ani Claus. Nasa labas kami ngayon ng silid ni Janjan. Nasa loob kasi ang mga magulang niya at may mga bisita rin. Bibili na rin kami ng makakain kaya naisipan naming tawagan si Linden ulit para makabisita. Nagtataka na kasi talaga ako. For sure naman hindi na kailangan tawagan ang isang iyon para pumunta dito, kusa iyon bibista pero iba ang pakiramdam ko. Shit! Huwag naman sana.Aalis na sana kami nang bumukas ang pintuan."Please don't let her know." Bungad sa amin ni Tita na ipinagtaka namin. "Si Linden..."Natameme kaming dalawa ni Claus. Walang kaalam-alam sa pinagsasabi niya. Kinukutaban na ako sa susunod niyang sasabihin.Tumahip ang dibdib ko dahil sa itsura ni Tita na parang nagmamaka-awa na huwag ipaalam kay Jan kung anuman ang sasabihin niya.I have this hunce na parang tungkol ito sa pag-alis ng kaibigan namin, ni Linden. Mukhang magsisimula ng mawatak ang pagkakaibigan namin."Linden left the country an hour ago. Sa amin siya nagpaalam. Pinapabi
Janjan's POVAfter a few years...Everything is still unclear. I thought I was imagining things since the day we part our ways.Hindi ko alam na iyon na pala ang huling pagkikita naming dalawa. Iyon na rin pala ang kahuli-hulihang sleep over namin sa kanila, bonding sa new found falls but turns out to be the most tragic bonding. Mauulit pa kaya ang samahan na gano'n kung pare-pareho na kaming walang kumonikasyon sa isa't-isa?I've lost my phone during my operation. No'ng maka-recover na ako hinanap ko iyon kung saan-saan, pero wala. Iyak ako ng iyak no'n knowing that it was his first gift for me tapos naiwala ko pa.Walang cellphone si mama pati na rin si papa. Eh ako nga kung hindi pa nabigyan ay wala rin. Makaluma kasi ang mga magulang ko kaya gano'n, pati ako nahawaan ng pagiging makaluma nila to the point na wala na akong pakialam sa gadget.Iwas ako sa social media dahil feeling ko napaka-toxic doon. Gusto ko rin magfocus sa pag-aaral kaya kung magresearch man ako sa google ay k
In the end, I disregard the message. Baka wrong send. Sa tagal ba naman na hindi ma-contact, for sure titigilan na nilang itext o tawagan 'to. Gano'n naman talaga, kapag hindi na nagpaparamdam ang isang tao, titigilan na nila.Tinapos ko na lang ang paggawa ng account at sinearch ang pangalan ni Belle, kaso walang lumabas. Ano kaya ang pangalan ng babaing iyon sa fb?Kay Claus Villafuerte, finally, nakita ko rin. Minissage ko kaagad iyon at namawis ang kamay ko nang makitang typing iyon.Gano'n kabilis? Halo-halo na ngayon ang enosyong nararamdaman ko. Bakit parang ang tagal?"Sino 'to? Girlfriend 'to ni Claus. Isa kana naman ba sa fling niya? Jusmeyo, tigilan na niyo siya, buntis ako kaya stop na! Wala kayong mapapala sa baklang iyon!" Napamaang ang bibig ko.Nakabuntis si Claus?! What the hell? Totoo?Hindi ko na nireplyan at tinawagan iyon through video call. Hindi magagawa iyon ni Claus! He's not like that—"Belle?!" Gulat man ay natawa ako sa reaksyon niya nang makita ako. Paano
Busangot akong lumabas ng room. Napagalitan lang naman ako dahil panay ring ang phone ko during discussion. Parang gusto kong sakalin iyong tumawag.Naglakad na ako palabas ng hallway. May mga iilan-ilan akong kaklaseng foreigner na napapatingin sa akin, geez! Dahil siguro sa nangyari kanina.Napahiya ako at the same time napagtawanan! Parang gusto ko na lang magdrop pero charot lang! Baka hindi na ako pauwiin nila Mama sa Pilipinas.Iniisip ko pa lang iyong nangyari kanina ay parang gusto ko nang manlumo. Marami pa naman akong kaklaseng pilipino doon sa subject na iyon. Napaghahalataang probinsiyana, na ni minsan hindi nakahawak ng gadget.Well, provided naman ang gadgets and computer dito sa school kaya wala akong problema kung may mga activities, and assigments man na gagawin through social media, saka more on actual kapag nursing ang kurso mo dito. Minsan nga lang kaming gumamit ng computer o di kaya ipad.Sa sobrang taranta ko kanina sa mga oras na iyon ay napatayo ako sa loob kl
Dinaanan ko si Crane na halatang nagtataka. "Babalik din ako, may naiwan lang!" Nagpatuloy ako sa pagtakbo.Pinagtitinginan man ay nagpatuloy pa rin. Pakiramdam ko iyong nasa bintana ang tumatawag sa akin. Bahala na kung sino basta makita ko lang kung sino iyong nandoon."Stop running silly girl!" sambit niya sa kabilang linya.Alam kong pinapanood niya ako ngayon.Iisa lang kaya sila? Iyong sa telepono rin?Hinihingal akong nakarating sa third floor, hinahanap kung saang kuwarto siya. "Saan ka?" tanong ko habang inililibot ang tingin ko sa lugar."Umalis na ako." Bagsak ang balikat ko nang marinig iyon mula sa kanya.Wala na akong pakialam kung maka-istorbo man ako. Inisa-isa kong binuksan ang mga room."Alam kong hindi ka pa nakakaalis! Magpakilala ka! Hindi iyong nagpapaka misteryoso ka! Alam mo bang muntik na akong mapalabas dahil bigla kang tumawag lalaki!" singhal ko, nanlalaki ang butas ng ilong kakahanap.Parang gusto kong sakalin ang nasa kabilang linya."Sorry, hindi na ak
Hindi ko alam kung bakit parang may mali sa mga kaklase ko na panay sipol nang makita akong papasok ng room. Nakahithit ba ang mga 'to? Pero no'ng makita kong may bouquet of flowers with matching chocolates sa may upuan ko ay napagtanto kong iyon ang dahilan.First time nilang makakita? Ako rin first time ko. Maka-sipol sila wagas!Napatingin ako sa deriksyon ni Crane. I could see a sadness on his eyes. Hindi na niya natagalan ang titig sa akin at nag-iwas na lang ito.After rejecting him, hindi ko na alam kung paano pa siya kakausapin. I told him that we can be friends naman although parang ang awkward. Pero tinatry ko pa rin naman na pakisamahan siya tuwing may activity kahit panay iwas siya."Good morning," I greeted him nang makalapit na ako sa kina-uupuan naming dalawa. "Crane? Uhm, 'di ba? Napag-usapan na natin 'to?""It's not me." Nakayuko niyang sabi. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Pahiya ako doon ah!It's not that I'm expecting something. Siya lang naman iyong na
Takang-taka akong nakatingin sa dalawang estudyanteng nasa harap ko. I knew they were nursing students dahil sa uniform nila."Sigurado ba kayong sa akin ito?" paninigurado ko saka naman sila tumango. "Sinong nagbigay?"I'm not sure if sasabihin nila pero malapit sa hindi. "Hindi po puwedeng sabihin." Sabi ng isa.Tumango na lang ako. Sabi ko nga hindi nila sasabihin. "Pakilala kayo.""Shane and Ara, BS Nursing, 1st year college. May nagpapabigy po niyan. Huwag daw po kayong magpagutom. Ugaliing kumain sa tamang oras." Sabi no'ng Shane bago nilapag sa harap ko ang dalawang lunch box.Nabalik ako sa realidad nang maramdaman kong nagvibrate ang phone ko. Maagap kong kinuha iyon bag at binasa ang mensahe."Eat well.Ako 'to si L na mahal na mahal ka." Napahilamos ako ng mukha at hindi napigilang tumawa.Nagtataka tuloy ang mga estudyanteng nasa harap ko. "Pasensiya na, salamat dito.""Alis na po kami. Eat well! Shems guwapo ni Kuya L." Bulong no'ng Ara.Tanungin ko kaya sila kung saan ma
Crane stayed with me. Hindi ko alam pero ako lang ba iyong nag assume sa sinabi niya kanina? And here I am, lost of words.Hindi sa nagfe-feeling pero ako ata ang dahilan kung bakit gusto pa niyang magstay?Wala eh, kumapal na talaga mukha ko sa parteng ito."I like you Jan since the first day you entered in the classroom." Bigla niyang sabi. Muntik na akong mabilaukan sa sinabi niya. Maagap kong kinuha ang mineral water at uminom doon.Nangapa ako ng sasabihin. Say something Jan! Huwag kang tumahimik diyan."Hindi ko alam kung napapansin mo pero I always stared at your genuine smile and your innocent face. Higit sa lahat ang honesty mo." Pag-amin niya. With that, I saw a glint of smile on his lips.Napasubo ako ng kanin sa bibig. Nag-iinit ang pisngi ko sa sinabi niya.Narinig ko ang mahina niyang pagtawa. Nahalata siguro niyang nahihiya ako."Gusto kong sabihin sa'yo 'to bago ako umalis. Does it make you feel uncomfortable? I'll stop then."I waved my hands as sign that it's okay.