"ANO?! " Hysterical na sambit ni Nenita. Ayaw niyang maniwala ngunit wala namang bakas sa mukha ng lalaki na nagbibiro lamang ito."It's already fixed. Go, make me some food." Winagayway pa ni King ang kamay senyales na aalis na si Nenita at sundin ang utos niya.Nenita crossed her arm. "Bina-block mail mo lang ako dahil hindi ka makakain dahil hindi ka marunong magluto."King shrugged. "Tawagan mo si tito at itanong sa kanya. Kailan ba ako nagbiro?"Hindi na alam ni Nenita kung ano ang sasabihin. Gusto niyang malaman kung ano ang totoo ngunit ayaw naman niyang tawagan si Don Emmanuel para kumpirmahin ito. Kumulo ang dugo niya nang taasan siya ni King ng kilay at pinaparating dito na wala siyang pagpipilian dahil bayad na ang serbisyo niya.Napahawak siya sa kanyang tiyan nang tumunog iyon. Bumaba ang tingin ni King doon. He want to confirm it but Nenita turn around and walk away. "Babalik ako," wika ni Nenita at nagmadaling lumabas sa bahay.Nagtataka man ipinikit nalang ni King ang

Parang tuod na nagpahila si Nenita nang dalhin siya ni King sa kanilang bahay imbes sa mansyon kahit hindi pa siya tapos sa pag iyak. Kasasabi niya lang kanina na ayaw niyang may makakita sakanya na umiiyak siya pero kusang bumagsak ang mga luha niya sa harap ni King nang magtanong ito kung sino ang may kagagawaan ng pasa niya.Pinaghila siya ng upuan ni King nang makarating sila sa kusina. Ipinagsalin rin siya ni King ng tubig sa baso at pinainom iyon sa kanya. Lahat nang iyon ay walang lakas na sinunod ni Nenita. Naiilang na pinikit niya ang mga mata nang paharap na umupo si King sa upuan na nasa tabi niya. Madilim parin ang mga mata nito at naka igting ang panga. Lihim siyang napadaing nang maramdaman ang malamig na bagay na lumapat sa gilid ng labi niya."Ilang beses na niya itong ginawa sayo?" nagpipigil sa galit na tanong ni King. Ibinaba ni King ang ice bag na hawak nang bahagyang ilayo ni Nenita ang mukha. Mahina itong napabuntonghininga nang wala siyang narinig na sagot mula

Hindi niya alam kung saan niya ibunton ang galit niya at ang frustration na naramdaman. Dahil kung iisipin wala namang masama sa ginawa ni King. Naging big deal lang sa kanya dahil hindi niya iyon magawa sa kaniyang pamilya. At nahihiya siya kay king sa sitwasyon ng pamilya niya habang siya maganda ang buhay sa piling ng mga Montefalco.Sa kabilang banda nagpapasalamat siya sa ginawa ni King ngunit hindi parin maibubura niyon ang galit niya sa lalaki."Net, can we talk?" Maingat na pakiusap ni King. Sinadya niya si Nenita sa mansyon nang malaman na mag-isa lang ang dalaga nang sa ganoon makausap niya ito ng maayos."Anong pag-uusapan natin?" Nenita looked at him blankly. "Ang ipamukha sa akin na kaya mong tulungan ng walang ka hirap-hirap ang pamilya ko samantalang ako hindi magawang magpakita sa kanila. Ganoon ba?"Umawang ang labi ni King sa sinabi ni Nenita. Nagulat siya na ganoon ang salita na binitawan ng dalaga, na mali pala ang dating sa kanya ang magandang layunin ni King sa

Wala ng dahilan pa para umiwas si Nenita.Sinadya niyang iwasan ang lalaki, ang hindi ito pansinin at 'wag bigyan ng pagkakataon na magkausap sila dahil sa nangyari sa kanila noong nakaraang linggo. Gusto niya ring makapag-isip ng mabuti si King. Ayaw niyang magdesisyon ang lalaki ng basta-basta na hindi ito pinag-iisipan ng maayos. Hindi rin naman siya papayag na hahantong sila sa kasal dahil sa nangyari sa kanilang dalawa. Sagrado ang kasal at hindi iyon laro na kapag ayaw mo na ay basta ka na lang titigil at kakalas. At isa pa, hindi naman siya mabubuntis kaya wala talagang rason para mag-isip si King na papakasalan siya. "Net—""Kung uungkatin mo na naman iyong nangyari sa'tin, please lang wag mo na ako kausapin kahit kailan, " naubusan ng pasensya na usal ni Nenita at kusang kumalas sa yakap ni King. "Subukan mong banggit may kalalagyan ka," panakot niya pa."Sorry na—oy saan ka pupunta?" Humabol si King sa kanya at hinawakan ito sa pulso. Sambakol ang mukha na nag angat ng

TRIGGER WARNING: SELF HARM(skip this chapter)Hindi alintana ni Nenita ang malakas na pagbuhos ng ulan. Sa bawat ragasa ng tubig-ulan sa kanyang katawan, bumubuhos rin ang mga luha sa kanyang mata. Nakidalamhati ang kalangitan sa kanya. Hindi niya kayang panghawakan ang sakit sa damdamin na naramdaman. Kahit anong pag-iyak, pagsigaw ang ginawa niya hindi parin naibsan kahit kauting ang sakit sa kanyang puso."They wanted me to gone... They wanted me to disappear. Why?!" naghihinagpis na sigaw niya. "Kung ganon, ibibigay ko ang gusto niyo! Kung dito kayo masaya, sige! Ibibigay ko sa inyo ang matagal niyo ng hiling dahil pagod na rin ako... Pagod na pagod na ako..."Sumasabay sa kanyang pagtangis ang masamang panahon. Nakaluhod siya sa putikan hinihiling na sana sa kanya tumama ang kidlat mula sa kalangitan.Kanina pa siya umiiyak ngunit hindi parin nauubos ang mga luha niya. Pagod na siya pero hindi parin siya tumatahan mula sa pag-iyak. "Bakit niyo ako pinaparusahan? Anong kasalan