Chapter 29Nagising ako dahil sa nakakasilaw na sinag ng araw na nagmumula sa labas. Hindi na ako nagatubili pang bumangon mula sa pagkakahiga at tumayo. Wala na ang swero sa pulso ko. Ito na rin ang huling araw ko rito sa ospital. I immediately made my way to the restroom. Matapos maligo at magbihis ay lumabas na ako. Itinali ko pataas ang mahabang buhok. Tiningnan ko pa ang itsura ko sa salamin. “Should I cut my hair short?” pagkausap ko sa sarili. Nagkibit balikat ako bago ibinalik ang salamin sa bag. Inimis ko na rin ang mga gamit sa loob ng kwartong pinaglagian ko.Alam kong pupunta rito ang mga anak ko kasama si Luna at Tyler para sunduin ako pabalik sa bahay. Alam kong magaalala sila kapag nakita nila akong wala rito. But, I think is for good. Isinarado ko na ang pinto nang makalabas. May nakasalubong pa akong naglalakad lakad na mga pasyente na siya ko namang binati pabalik. “I guess ito na ang discharge day mo, Mrs. Montero?” tanong sa akin ni Doc Cleofe ang doktor na siy

Chapter 31“Apo?” Napabalikwas ako at napalingon matapos makaramdam nang paghawak sa balikat. Sumalubong sa akin ang nagtatakang mukha ni Lola Felicidad. Malawak ang ngiti nito sa akin. “Tapos ka na ba? Halika na at para makapag-meryenda na tayo,” saad nito. Ibinalik kong muli ang paningin kung saan nakapwesto si Tyler kanina ngunit wala ng bakas niya roon. He disappeared as if he was just an imagination. “Ano ’yon? May hinahanap ka?” “Wala ho, baka namalikmata lang ako,” pagsasawalang bahala ko rito. Hinawakan ko na lamang si Lola at inalalayan siya pabalik sa binubunot kong kamote. Tinulungan na niya ako sa pag-ha-harvest kaya’t madali kaming natapos. Umabot din kasi ng ilang minuto ang pagkakaskas namin sa kamote bago pa namin iyon piniga, nalagyan ng asukal, gatas at palaman, hanggang sa huli ay napakuluan.Natapos ang araw na iyon na wala ng naging paramdam pa si Tyler. Siguro nga ay imahinasyon ko lang na nakita ko. I’ve been thinking about lately, I've been thinking a lot

Chapter 33Marahas ko siyang itinulak nang matauhan. Kaagad akong umatras at tumayo. “I-I’m sorry, but this is wrong,” saad ko bago patakbong umalis sa lugar na iyon. Humahangos akong umakyat sa bahay nila Lola sandaling makabalik ako. Hindi ko nga alam kung paano ko nahanap ang daan. I just ran fast, trying to get away again. “Oh Apo? Anong nangyari sa ’yo at ganiyan ang itsura mo?” “Wala po, La. May kinailangan lang akong puntahan kanina. Pasensya na po iniwan ko kayo ng walang pasabi.” Umismid siya sa akin bago ginulo ang buhok ko. “Ano ka ba, ayos lang. Iyong Lolo mo na ang kumuha, halina na sa hapag. Kain na tayo, kanina ka pa namin hinihintay para makapag tanghalian.” Sumunod ako kay Lola. Natapos ang tanghalian, hapunan, at dumating na ang araw ng bukas. Isinukbit ko ang bag nang makababa mula sa kwarto. Nakita ko pa ang malamlam na mga tingin ni Lola sa akin. “Sigurado ka bang babalik ka na? Hindi ba p’wedeng dumito ka muna ng ilang buwan apo?” Tiningnan ko siya at sa

Chapter 35Umaga na nang magising si Yvonne. Mabilis siyang bumangon sa kaniyang king sized bed at dumiretso sa banyo. Hindi rin nagtagal ang kaniyang pagbibihis ay lumabas na siya sa kaniyang kwarto.Nang makababa si Yvonne sa ground floor ay sumalubong sa kaniya ang malawak at tahimik na living room. Walang katao-tao sa buong mansyon sapagkat kaniyang pinag-day off ang mga katulong. Ang malawak na mansyon na iyon sa Madrid Espanya, ay ang itinatagong yaman ng kaniyang ama. Mahigit kumulang tatlong taon din ang kaniyang ginugol para mailagay iyon sa kaniyang pangalan. Alam ni Yvonne na malakas ang kaniyang kakalabanin, kung ang kaniyang asawa ngang Montero na pinakamayamang angkan sa buong pilipinas ay hindi makaalpas. Paano pa kaya ang puchu-puchu niyang pamilya Hernandez. Kailangan niya ang lahat ng kayaman, kapangyarihan, at karangyaan na kaniyang makukuha. “You don't have to worry, I'll do everything. Ako naman, ako naman ang kikilos,” bulong niya sa sarili na tila ba ay mari

Chapter 37Tinanggal ni Yvonne ang pagkakatali nang dalawang kamay ni Tyler. Hinila niya ito at dinala sa isang guest room kung saan walang makaririnig ng kanilang paguusapan. Hinayaan ni Yvonne na maiwan ang dalawa pang lalaki sa living room, habang hindi tinatanggal ang mga suot nitong takip sa mata at tali. Nang makapasok sa guest room ay kaagad na hinapit ni Tyler ang baywang ni Misha. Naglapat ang kanilang mga labi hanggang sa maglaban ang kanilang mga dila. Naglakbay pataas ang isang kamay ni Tyler hanggang sa umabot iyon sa ninais na destinasyon. Napaawang ang mga labi ni Yvonne nang panggigilang pisilin ni Tyler ang korona nang kaniyang dibdib. Manipis lamang ang telang nakapagitan sapagkat isang makinang na pink na roba lamang ang suot niya doon kaya naman damang dama niya ang kamay ni Tyler. Sumunod ang isa pa nitong kamay at tinungo ang kaniyang dibdib. Matapos ay saka siya mas hinapit at pinaglaruan ang korona nito gamit ang dalawang hinalalaki. “Mmm . . . ” Hindi ma