Chapter 19Nakaangkla lamang ang mga braso ni Lily sa akin buong biyahe namin papunta sa bahay bakasyunan kung saan kami magbabakasyon ni Lily. We’re currently in the beautiful island of Coron Palawan. Napakaganda ng mga tanawin dito, nagliliparang ibon na hile-hilera sa langit. Maligamgam na simoy ng hapon, at maalat na amoy ng dagat. Matagal ko ng napagplanuhan ang bakasyon na ito. Gusto ko sanang kumpleto kami, kaso mukhang malabo na. Sakto na rin ito para makapagisip isip ako ng mga bagay at masiyadong ma-stress.Ilang linggo na rin kase ang nakalipas simula noong, magsinungaling sa akin si Tyler. Nang araw ding iyon ay kinailangan akong isugod sa ospital matapos kong himatayin. Doon nalaman namin. . . “I can’t believe you’re two weeks pregnant, parang kailan lang ay inaalagaan ko pa ang tatlong makukulit mong itlog. I miss Y na tuloy. Ako kaya? Kailan kaya ako magkaka-baby number two?”Napairap ako kay Lily, patuloy niyang hinihimas himas ang tiyan ko. Nangangat ang tingin k

Chapter 21 “What do you want to eat? I can pull over to a restaurant you want.” Umakyat pa lalo ang inis at galit sa ulo ko nang ibahin niya lamang ang usapan, at hindi pansinin ang sinabi ko. “Stop changing the topic, Tyler. Akin na ang mga papeles at pipirmahan ko.” Diretso at seryoso lamang ang tingin niya sa kalsada, maging kanina ay saglit lamang din ang pagkagulat sa kaniyang mukha at mabilis na nakabawi na para bang nahulaan na naman niya ako.“Alam ko bukas pa iyong paborito mong seafood restaurant. How about we eat dinner there?” Bumalatay ang frustration sa mukha ko nang muli ay isantabi niya ang sinabi ko. “Hindi mo na kailangang alalahanin iyong tatlo. Luna texted me, they already ate.” Ang pasensya kong mas naging manipis pa nang malaman kong buntis ako ay madaling napigtas. Inis kong sinipa at pinaghahampas ang upuan niya dahil sa inis. “Ano ba, Tyler! H’wag mo na nga akong gaguhin! Hindi mo na kailangan pang magmaang-maangan at umaktong ayos tayo, kahit ang totoo a

Chapter 23“Hey! Watch where you’re going!” Mabilis akong nabalik sa ulirat nang may malakas na busina akong narinig, hanggang sa nagsunod sunod pa ang pagbusina sa unahan at likuran ng kotseng minamaneho ko. “Sorry . . . . ” Iyan na lamang ang nabigkas ko sapagkat gulong gulo ang isip ko ngayon. Tyler's bitch is pregnant. Iyong obgyne na mismo ang tinanong ko para makasigurado at hindi nga mali ang isinagot sa akin ng babaeng iyon. “Gago! Gago ka!” nanggagalaiti kong sigaw at saka pinaghahampas ang manibela. “Ginago mo ’ko! Akala ko ba ako lang you even swore at our wedding . . . akala ko lang pala.” Nanghihinang bumagsak ang katawan ko sa manibela. Ipinikit ko ang mga mata, hanggang sa tuluyan na iyong bumigat at mabilis akong nakatulog. ***Isang malalakas na katok ang siyang nagpabalikwas sa akin ng bangon. Hinilot hilot ko pa ang leeg at balikat ko sapagkat nangalay iyon sa pwesto ko. Wala ng araw nang tumingin ako sa labas, ganoon ba katagal ang naging tulog ko? Nagsalub

Chapter 25Nagliliyab ang mga matang sinipa ko ang gate ng bahay nila Papa. Nasa likuran ko lamang si Tyler at hinahayaan akong ibuhos ang lahat ng galit ko sa gate na iyon. “What is it, anak? Bakit parang gusto mo na yatang wasakin iyang gate?” aligagang tanong ni Mama nang makalabas mula sa bahay. “Nasaan ang lalaking ’yon?” “Sino? Ang papa mo ba?” Sinabunutan ko ang sarili, doon na dumalo sa akin si Tyler para pigilan ang mga kamay ko. “Ma, h’wag ka ng mag-maang maangan pa. Hindi ko mahanap si Luna, saan niyo siya dinala?” Makikita ang pagkagulat at pagkalito sa mukha ni Mama. Mahahalata na wala siyang ideya sa kung anuman ang nangyayari. Palagi namang ganyan, kailan ba siya nagkaroon ng ideya sa mga nangyayari sa mga anak niya. “You don't have to do this, Misha. Ano ba ang kailangan mo?” Mas lalong nadagdagan ang init ng ulo ko nang magsimula nang lumabas mula sa loob ang lalaking isa sa kinamumuhian ko. “Where’s Luna? I can't find her anywhere. She's not here either!” Hi

Chapter 27Mapanglaw ang buong lugar. Makulimlim ang langit at mahihinuha mo ang sakit sa mga puso ng taong naroon. Lahat ng tao ay nakasuot ng kulay itim, nagsisilbing senyales nang kanilang pagluluksa sa yumaong kapamilya. May ilang nakapayong sapagkat walang tigil ang pagambon mula sa langit, habang ang ilan ay hinayaan ang sariling mabasa kasama ng kanilang mga lungkot. “H-Hindi . . . hindi p’wede. Bakit mo naman ako iniwan ng ganito?” Walang humpay ang naging pagpalahaw ni Nerissa Hernandez habang nakayakap sa puting kabaong na nasa harapan ng lahat. Hawak naman ng umiiyak na si Luna ang balikat nito para bigyan ng kaunting suporta ang kaniyang ina. “Mario! Mario!” patuloy na sigaw ni Nerissa. Napatingala si Luna para pigilan ang sariling umiyak. She have cried enough, simula noong malaman niya ang pagkamatay ng kaniyang ama. Wala ang kaniyang Ate Misha sapagkat nasa ospital ito at hindi pa rin nagigising. “Shh tahan na, ma,” mahinang wika ng kaniyang kuya Mico na katabi