Rex Pov... Gulong - gulo ang utak kong umuwi sa bahay. Masakit ang ulo at dibdib ko. Kung pwede ko lang ibalik ang araw na nakilala ko si Georgia ay pinilipit ko na ang kanyang leeg. Isa siyang hayop para magawa ang mga krimen na iyon dahil lang sa kanyang paghihiganti. Bakit kailangan idamay niya ang lahat ng mga tao kung pwede naman niya akong kausapin. She is dangerous! Hindi pagmamahal din ang mayroon sa puso niya kundi obsession at nakakatakot yun! Dahil sa nawawala ako sa aking sarili hindi ko napansin na wala si Samantha sa bahay. Dumeretso ako sa aking study room at humiga sa sofa. Ipinikit ko agad ang aking mata pagkalapat pa lang ng likod ko sa malambot na sofa. Gusto kong matapos na ang araw na ito at makalimutan ko ang kaganapan kanina.Nagising ako malalim na ang gabi. Pumunta muna ako sa banyo para magmidnight shower bago bumaba sa kusina. Hindi pa ako nakakapasok sa loob ng kusina nung mapansin kung marami ang nagbago sa loob ng bahay. Naiba ang kulay ng kurtina, mga

Samantha Pov...Pagakarating namin ni Luigi dito sa Pilipinas ay nagpahatid muna ako sa kanya pauwi sa bahay. Gusto kong makita muna sina mommy at daddy bago bumalik ng Hawaii. I finally decided to live abroad rather than to live here. This place isn't my comfort place to stay. Pakiramdam ko habang tumatagal ang pagtira ko dito bumibigat ang laman ng aking dibdidb. Siguro kapag nilisan ko muli ang lugar na ito ay mapapanatag na ang aking kalooban. Makakalimutan ko rin ang masalimuot na dumaan sa buhay ko. Salamat kay Vivian sa walang tigil niyang pagsuporta sa akin at madalas pagdalaw sa akin sa Hawaii. Sa kanya ko rin ipinagkatiwala ang pagsilip sa aking negosyo sa New york at Australia. Naging busy na rin si Luigi simula nag expand ang kanyang European cuisine sa Australia. Ngayon magtatayo naman siya ng Filipino cuisine with a twist. Maraming pinoy doon sa Hawaii kaya ako naman ang magtatayo ng Filipino cuisine kasama ang mga tuhog tuhog pero ako ang gagawa ng mga resipe."Samantha

Rex PovAlam kung hindi tama na iniwanan ko si Jordan pero wala na akong mukhang ihaharap sa kanya. Totoo naman ang sinabi ni Georgia kasalanan ko ang lahat. I'm overwhelmed to what is happening forgeting what is the most part needed my attention. Isinisi ko ang lahat ng kasalanan sa kanya kahit ako ay may kasalanan din. When will this hatred engulfing me get out of my system? Paulit - ulit kong sinasabi sa sarili ko na hindi ako galit kay Samantha that I just hated what she did. Pero hindi iyon ang ibinubulong ng sarili ko! Paulit - ulit ko siyng pinapaalis sa buhay ko at sinsabing hindi ko siya kailangan pero bakit abot sa langit ang galit ko tuwing nakikita ko sila ni Luigi? Fuck! Galit kong sigaw sabay binaliktad ang mesa sa aking harapan. Tumilapon lahat ang mga pagkain at bote ng alak na aking iniinom. I hate this feeling!Tumayo ako para pumunta sa kusina at kumuha ng panibagong bote kaso natapakan ko ang mga nabasag na plato at bote. "Aahh! Shit!" Mura kung muli sa sakit. Pin

Rex Pov..Sa sobrang pagkamiss ko sa mga bata nakalimutan ko si Samantha. I cut all my appointment the next day to play with my children at home and planning more itineraries with them. Nagpagawa ako ng swing sa ilalim ng puno ng mangga at slides sa di kalayuan sa mangga para may libangan ang mga bata kapag nasa trabaho ako. Matatapos ang mini park na laruan nila ngayon at pwede na nilang paglaruan bukas. Inakay ko ang aking mga anak at umakyat sa taas para patulugin sila para sa kanilang afternoon nap. Pagkatulog ng mga bata ay pumunta ako sa aking study room at tinawag ang dalawang yaya. I want to know what happened to that four years. Tuwing maaalala ko yung araw na namatay sila hindi maipaliwanag na sakit ang bumabalot sa aking dibdib at mahirap huminga. Pagkarating nila sa aking study room ay mukha silang kabado at natatakot. "Umupo po kayo manang." Sabi ko sa kanila ngunit atubili silang umupo. "Manang hindi ko po kayo papagalitan kaya umupo po muna kayo at marami tayong pag

Samantha Pov...Ayaw ko pang umalis sa ospital dahil gusto kung makita si Rex pagkagising niya pero mabigat ang paligid namin.Wala akong nagawa kundi umalis kasama nina Luigi at Vivian palabas ng ospital. Wala akong tigil sa kakaiyak at hindi umiimik. Oo, tama sila kasalanan ko ang lahat kung hindi ako umalis hindi siya naaksidente ng ilang beses. Ako nga ang dahilan ng lahat ng kanyang pasanin sa buhay. Napaupo ako sa labas ng ospital na umiiyak. Masakit ipamukha sa'yo kung gaano ka kasama pero hindi mo pa rin naiintindihan at paulit ulit mong ginagawa ang gusto mong gawin. Mahal ko siya pero bakit ko nagawa ang lahat ng mga ito sa kanya?"Sam, tama na! Kanina ka pa umiiyak eh!" Pakiusap sa akin ni Vivian. I can't help, tuwing umaalingawngaw sa pandinig ko ang mga sinabi ni kuya ay hindi ko mapigilan ang hindi umiyak. "Viviiiaaan!" Palahaw kong tawag sa kanya. "Tara na muna kumain para may lakas kang humarap sa kanila. Dumadami na silang galit sa'yo. Sinabi ko naman kasi sa'yo no