"Kapag natalo, bigyan mo ng sarili mo ng oras para maging malungkot o umiyak. Pero hanggang kailan? At mabuti sa iyo na iyong action na ginawa mong tumahan ka at hinintay kita. Pero hindi ganoon sa pagkalabas na pagkalabas mo ng pinto, okay? Hindi ka hihintayin ng mundo para tumahan ka, dahil tuluy-tuloy ang ikot ng globo at ang agos ng buhay." Hinawakan ko ang mukha ni Vici na malapit na namang umiyak at ngumiti ako sa kanya nang natural.  "Laging mong tandaan na ayos lang umiyak, pero dapat alam mo kung kailan ka titigil. At dapat mas talasan ang isipan natin sa gagawin natin. Hindi 'man natin hawak ang dapat na mangyari, pero hawak natin kung paano ang gagawin natin at ano ang ire-react natin," makahulugan kong sabi. Pinunasan ko ang nahulog na luha mula sa mata ni Vici at agad niya naman akong niyakap.  "Ikaw na lang po talaga ang paborito kong Ate at wala na pong iba pa

   Nag-assign-assign na ang Head namin kung sinu-sino ang bibili ng mga materials at iba pa. Napunta naman ako sa hosting kaya hindi na ako sinama ng Head namin sa mga bilihin. Ayos sa akin 'yong hosting, may experience rin naman ako roon kahit papaano. Kaya masaya na ako kung saan ako nalagay. Nang matapos mag-assign ng Head namin ay samu't saring mga tanong ng karamihan pero nasagot naman lahat ng 'yon.  Matapos ng mga katanungan nila ay na-dismissed na rin kami, at nahuli kaming mga Co-Head na narito. Nag-usap-usap pa kami tungkol sa event na mangyayari at medyo rush na rin kami kasi next week na agad siyang igaganap. Nang maayos na ang lahat ay saka na rin kaming nagpaalamanan sa bawat isa.  Masaya naman kaming lahat na umalis ng school, at ako naman ay balak ko munang puntahan si Irene. Hindi ako nag-text sa kanya, para surprise talaga at saka bumili ako ng isang gallon ng

      "Hello! Ako si Ate Themis Pravitel. Isa ako sa Co-Head ng project na ito. Sana ay mag-enjoy at sana maging masaya kayo sa mga iba pa nating activities na gagawin mamaya. Sa ngayon, i-enjoy natin ang pagsasalu-salo natin! Okay po ba 'yon?" masaya kong tanong sa harap ng mga bata, pamilya nila, at sa mga matatanda.     "Opo!" sabay-sabay nilang sagot at nakangiti pa ang mga ito, excited na talaga sila.     "Pero huwag mamadaliin ang kumain, i-enjoy lang natin siya." Nagtawanan naman kaming lahat dito. Nang matapos ay bumaba na ako mula sa stage at sumama na sa mga kasamahan ko rito na kumain. Ngayon na naganap 'yong project namin at hindi ko maiwasan na matuwa dahil sa mga ngiting mukha ng mga bata na narito.      Masaya kaming nagsalu-salo at mayroon kaming kasamang matanda sa table namin at nagkukuwentuhan kami rito. Naging smooth at

      Iniinda ko pa rin 'yong sakit na natamo ko mula sa pagkatapilok ko kanina. Ang sakit-sakit ng tuhod ko. Kaagad na pumunta rito si Nezoi at tinanong ko agad kung nasaan ang kambal at baka iniwan niya para lang makapunta sa akin dito, pero ang sabi niya ay na riyan ang kaibigan ko kaya ayos lang. Nag-aalala raw siya sa pagkahulog ko kanina at ngayon siya ang naglalagay ng yelo roon nang dahan-dahan at saka minamasahi niya pa 'yon.     Gusto ko 'mang umiyak pero baka masira 'yong makeup ko at tuloy dapat ang show. Hindi na rin naman bago na sa akin 'tong pangyayari na ito, dahil nadapa rin naman ako noon pero ito ang pinaka malala na pagkadapa ko dahil nagkaroon din ako ng sugat dahil sa bato ng gown at natamaan 'yong binti ko.      "Aray!" sigaw ko dahil nilalagyan na ngayon ni Nezoi ng first aid action 'yong sugat ko. Mayroon siyang hawak-hawak na cotton at wala raw B

   "And our winner is candidate number 8!" sigaw ng host at malakas na sigawan ang maririnig sa lugar na 'to. Pumalakpak naman kaming iba pang candidates at nanalo ang isa sa gusto nilang manalo. Deserved naman niya, at talaga nga naman lahat ng segment ay ang galing niya. Maganda ang pagka-deliver niya sa sarili niya at kanina rin sa Question and Answer portion niya.  Nakangiti lang ako pumalakpak at parang dito ko naramdaman ang pagod ko. Lahat ng paghihirap namin, 'yong walang tulog namin, 'yong pag-train namin sa public speaking. Lahat-lahat. Ngayon ko naramdaman 'yong pagod na 'yon, at parang ngayon lang ako nakahinga dahil sa pressure, kaba, at uncertain na nararamdaman ko simula pa lang no'ng una.  Oo, natalo ako. 5th runner-up ako. Dapat akong maging masaya na dapat dito. Pero hindi ko pa rin maiwasan na manghinayang. Parang hindi ko matanggap na ito lang ang naabot ko