บอสลู่ คุณนายต่างหากถึงเป็นรักแรกแย้มราตีนั้น

ลู่จิ่งโม่สูญเสียการควบคุมไปโดยสิ้นเชิงแล้วในเวลานี้วันนี้ในวงสังสรรค์ไม่รู้ว่าอาหารหรือเหล้าเบียร์กันแน่ที่มีปัญหาเขาในตอนนี้ถูกขับเคลื่อนด้วยแรงปรารถนา และยากที่จะควบคุมอารมณ์ส่วนนั้นเอาไว้ได้เมื่อสัมผัสไปโดนความนุ่มละมุนของหญิงสาวที่อยู่บนเตียงความปรารถนานั้นของเขาก็ราวกับลูกศรที่จำเป็นต้องพุ่งทะยานออกไปอย่างหยุดเอาไว้ไม่อยู่ด้วยการตอบสนองที่เขินอายและการร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสารแบบนั้น มันยิ่งทำให้เขาแทบจะบ้าคลั่งไปแล้วผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเต็มในที่สุดชายหนุ่มก็อิ่มหนำสำราญและผล็อยหลับไปเย่เจียเหอรู้สึกเหมือนกับผ่านการบดขยี้มา มันเจ็บปวดจนถึงกระดูกเลยทีเดียวเธอประคองร่างกายที่ปวดเมื่อย รีบสวมกระโปรง และออกไปจากห้องท่ามกลางความมืดมิดจากนั้นก็เข้าไปในลิฟต์อย่างลุกลี้ลุกลน แต่กลับชนกับหญิงสาวคนหนึ่งเข้าพอดี"ขอโทษค่ะ"เย่เจียเหอใบหน้าซีดเผือด รีบเดินเข้าไปในลิฟต์ และกดปุ่มปิดประตูทันทีวังโหรวออกจากลิฟต์ และหันกลับไปมองทันทีเธอไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ จึงแอบอยู่ซอกลิฟต์และมองไปที่เย่เจียเหอนี่ใช่ภรรยาของลู่จิ่งโม่หรือเปล่า? ผู้หญิงที่แย่งตำแหน่งของเธอไปคนนั

เมื่อลู่จิ่งโม่กลับถึงบ้าน มันก็เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้วภายในวิลล่าเงียบสงบอย่างน่าประหลาด ในห้องรับแขกก็เปิดไฟกลางคืนไว้แค่เพียงดวงเดียวเย่เจียเหอนั่งอยู่บนโซฟา ดูเหมือนจะรอเขาอยู่ลู่จิ่งโม่ถอดเสื้อโค้ตออก คลายเนกไท และพูดด้วยน้ำเสียงที่หมดความอดทนเล็กน้อย"หย่ากัน เราตกลงกันตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้วไม่ใช่เหรอ? ปัญหาเรื่องทรัพย์สิน ผมไม่ให้คุณขาดทุนแน่นอน เรื่องนี้ คุณวางใจได้"เขาคิดว่า เธออยากจะแบ่งทรัพย์สินให้มากหน่อยก็เท่านั้นเองเย่เจียเหอพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งว่า "ลู่จิ่งโม่ เพราะผู้หญิงคนนั้น คุณถึงจะหย่าร้างกับฉันไม่ใช่เหรอ?"สีหน้าของลู่จิ่งโม่เปลี่ยนไปเล็กน้อย และในไม่ช้าก็กลับมาสงบอีกครั้งเขาไม่อยากจะปิดบังเธออีกต่อไป และก็ไม่จำเป็นที่จะต้องปิดบังอีกต่อไปด้วย"ใช่ ผมต้องรับผิดชอบต่อเธอ นี่เป็นสิ่งที่ผมติดค้างเธอเอาไว้"ลู่จิ่งโม่ยอมรับอย่างใจเย็นเย่เจียเหอหัวเราะเยาะตัวเอง "วันนี้ฉันเพิ่งจะพบว่า คุณเป็นคนหน้าซื่อใจคดได้ขนาดนั้น ตอนเที่ยงคุณยังทำตัวว่าเป็นเหยื่อ ทำให้ฉันรู้สึกผิด และบีบบังคับฉันให้หย่าอยู่เลย น่ากลัวว่าตอนนั้นคุณคงจะแอบดีใจอยู่ใช่ไหมล่ะ? ในที่สุ

เย่เจียเหอสามารถเข้าใจความหมายของเขาได้ และถอยไปที่มุมเตียงอย่างไม่รู้ตัววินาทีต่อมา ชายหนุ่มก็จับน่องของเธอเอาไว้อย่างง่ายดาย และลากตัวเข้าไปทันทีน้ำหนักของเขาทับไปบนตัวของเธอ และมันก็มากพอที่จะทําให้เธอขยับตัวไม่ได้เย่เจียเหอได้แต่เอื้อมมือผลักไหล่เขาออกไป แล้วถามอย่างประหม่าว่า "ลู่จิ่งโม่ คุณคิดจะทำอะไรน่ะ?""แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ? ผู้ชายกับผู้หญิง ยังจะทำอะไรได้อีก?"ลมหายใจที่หนาวเย็นของชายหนุ่มปะทะเข้ามา และจูบที่โหดร้ายก็ได้ถาโถมเข้ามาที่ลำคอของเย่เจียเหอ"อย่า!"เย่เจียเหอตกใจ และพยายามดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ "ลู่จิ่งโม่ อย่าทำแบบนี้ อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!"ซึ่งมันทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ในค่ำคืนนั้นขึ้นมา ซึ่งผู้ชายคนนั้นก็ทำหยาบคายแบบนี้กับเธอเช่นกันเย่เจียเหอไม่อยากหวนคิดอีกต่อไป หากลู่จิ่งโม่ขืนยังทำแบบนี้ต่อไป เธอก็คงจะพังทลายอย่างแน่นอนหญิงสาวที่อยู่ใต้ตัวของเขาร้องไห้คร่ำครวญอย่างน่าเวทนา ไม่ว่าลู่จิ่งโม่จะมีจิตใจที่โหดเหี้ยมแค่ไหน ในเวลานี้เขาก็คงลงโทษเธอด้วยวิธีนี้ไม่ได้จริงๆเพราะท้ายที่สุดแล้ว หากเรื่องแบบนี้ทำไปโดยไม่มีความรักอยู่ ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายใด

เธอลุกขึ้น และเดินไปที่ห้องทำงานของที่ปรึกษาทันที"เย่เจียเหอ เมื่อวานตอนเย็นที่หน้ามหาลัยเธอได้ช่วยคุณยายคนหนึ่งเอาไว้ ใช่ไหม?"อาจารย์ที่ปรึกษาถามเธออย่างจริงจังเย่เจียเหอตกตะลึงแม้ว่าเธอจะช่วยคนโดยไม่หวังคำชื่นชม แต่อาจารย์ที่ปรึกษาก็ไม่น่าจะมีท่าทีแบบนี้ใช่ไหม?เธอพยักหน้า "ฉันเป็นคนช่วยเองค่ะ"อาจารย์ที่ปรึกษาพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิว่า "ตอนนี้ คุณยายท่านนั้นได้เสียชีวิตแล้วนะ ญาติคนไข้ยังสงสัยว่าเธอที่ช่วยเหลือใช้ยาที่ไม่เหมาะสม ถึงได้พลาดโอกาสในการช่วยชีวิตไปด้วย อีกอย่าง เธอก็เป็นแค่นักศึกษา แม้แต่ใบอนุญาตของแพทย์ก็ยังไม่มีเลย"เย่เจียเหอตกใจและพูดว่า "คุณยายท่านั้นไปถึงโรงพยาบาลแล้วยังช่วยเอาไว้ไม่ได้หรือคะ? แต่ว่าอาจารย์คะ ตอนที่ฉันช่วยนั้นเธอฟื้นขึ้นมาแล้วนะคะ หากไม่ช่วย เธอก็คงจะเสียไปแล้วนะคะ""ตอนนี้เธอมาบอกเรื่องนี้กับฉันจะมีประโยชน์อะไร?" อาจารย์ที่ปรึกษาพูดอย่างไม่พอใจว่า "ผมย้ำนักย้ำหนากับพวกเธอว่า ตอนนี้พวกเธอยังอยู่ในช่วงของการศึกษาเท่านั้น อย่าใจกล้าเกินไป ตอนนี้เป็นไงล่ะ ไม่เพียงแค่ญาติคนตายจะฟ้องเธอเท่านั้น แต่ยังฟ้องมหาลัยเราอีกด้วยนะ! เธอรู้หรือเปล่า เธอไ

ในที่สุด รถก็ได้ขับมาถึงห้องโถงไว้อาลัยรูปถ่ายคุณยายของวังโหรวถูกจัดตั้งเอาไว้ตรงกลางภายในห้องโถงไว้อาลัยมีผู้คนไม่น้อยเลย รวมถึงหญิงวัยกลางคนที่ทุบตีเย่เจียเหอในตอนเช้าด้วยพวกเขาร้องห่มร้องไห้ราวจะขาดใจตายคนเหล่านี้แต่งตัวเลอะเทอะโสมมและกิริยามารยาทดูป่าเถื่อนเอาเสียมากๆ ซึ่งต่างจากวังโหรวราวกับคนละโลกข้างเตาอั้งโล่ วังโหรวสวมชุดขาว คุกเข่าเผากระดาษอยู่ข้างๆเธอหลั่งน้ำตาอย่างเงียบๆ ดูแล้วน่าสงสารอย่างจับใจเย่เจียเหอมองทั้งหมดนี้อย่างเย็นชา แม้ว่าคุณยายของวังโหรวจะเสียชีวิตไปแล้ว เธอก็ไม่สามารถแสดงความเห็นอกเห็นใจได้แม้แต่น้อยลู่จิ่งโม่ส่งสัญญาณให้เธอเดินตามหลังมาเขาเดินเข้าไปในห้องโถงไว้อาลัยในทันที จากนั้นก็เดินเข้าไปหาวังโหรวและประคองเธอขึ้นมา"โหรวเอ๋อร์ ผมพาเจียเหอมาแล้วนะ"น้ำเสียงของลู่จิ่งโม่อ่อนโยนและดูหวงแหนเอาเสียมากๆ "หวังว่าคุณจะยอมรับคําขอโทษของเธอนะ"วังโหรวแอบชำเลืองไปที่เย่เจียเหอ จากนั้นก็เงยหน้าที่ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมา และพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า "จิ่งโม่ ฉันไม่เคยคิดที่จะแย่งของของใครมาก่อน แต่ทำไมภรรยาของคุณถึงได้เจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ด้วย?