Short and unedited part. Internet and weather's not fine. I'll definitely review this again. Stay updated my favorite readers! Thank you for your support. Vote and review! ;)
HARD Sobrang sama ng kaniyang pakiramdam sa kanilang pag-uwi. She can’t help having the thoughts running through her mind. Masakit pa rin palang marinig sa iba. Pinilig niya ang ulo. Hindi siya iiyak. Those petty things are already certain. She shouldn’t get affected. Nagpaalam sila matapos ang mahabang gabi. Pagod na agad siya. Walang lakas para magalit sa lalaki. “What’s wrong? You’re sleepy?” tanong nito sa kaniya nang iwasan nito ang kamay ng lalaki. Napasandal siya sa bintana ng kotse at ipinikit ang mga mata. Paraan niya lang ito upang hindi sila magkausap. Her whole mood is ruined. Ayaw niyang sumbatan ito lalo na’t wala naman talaga itong tungkulin na alamin ang mga nararamdaman niya o kahit aluin siya. Hindi nito kailangang magpaliwanag. Buong biyahe ay pagtango lang at pag-iling ang sagot niya sa lalaki. Why is she feeling this anyway? Gusto niya ba ito? Hindi naman, ‘di ba? Ginagawa niya lang ito dahil sa batang nasa kaniyang tiyan. O talagang tama si Rosell? Nahuhulog
PLEASE Mabilis siyang napatayo nang lumapit ito. Why is she here? Maayos na ba ito? Hindi niya pa ito napapasalamatan sa pagligtas nito sa kaniya. “Maya…” Napatitig siya sa babae na tuloy-tuloy ang pagpasok sa opisina. Valerie’s high heels were excruciatingly painful in her ears. She’s wearing a long fur coat with a body hugging black dress inside. Her hair is bouncing with her every step. A million-worth bag is hanging in her arms. She has a light makeup that complimented her fair skin. Hinubad nito ang aviator na tumatabon sa mga mata. “I’m sorry, Maya. I didn’t know you’re working here,” anito at nahihiyang nakatayo sa kaniyang harap. “Walang kaso, Ms. Valerie. Maupo ka,” inilahad niya ang sofa. Napatingin roon ang babae bago bumaling sa kaniya at ngumiti. Naupo rin ito at sinampal na naman siya ng hindi mapantayang agwat mula sa babae. “I’m sorry for my sudden visit. Malapit lang kasi rito ang shooting namin kaya… dumiretso na ako.” Napatango siya, hindi niya alam kung ano
YOU Tomorrow can’t really be pre-determined. And he’s more unpredictable like the future. She’s torn between trusting him or following her own mind instincts. Valerie: Maya, I just want to ask if he has agreed to meet me? Tanong iyon ng babae matapos ang ilang araw nang mag-usap sila sa kompanya. Halos araw-araw siya nitong kinukulit ng tungkol doon. As usual, she replied the same thing. To Valerie: I’m sorry po, Ms. Val. Hindi pa ako nakakatiyempo. Pero huwag po kayong mag-alala, gagawin ko ang lahat para pumayag siya. Lorenzo didn’t give her a clear answer to her plead but he never said he wouldn’t too. Hindi niya pa ito natatanong muli matapos ang araw na iyon. Iniiwasan nitong umabot sa babae ang kanilang usapan. He will always try to make a way to shift their conversation. Hindi niya na ito kinukulit dahil na rin sa naging abala ang kanilang linggo. Don Lorenzo has successfully discharged from the hospital. Sinalubong nila ang pag-uwi nito, even Lorenzo’s relatives were st
LOVE Napakagat siya nang labi habang nakaangkla ang braso kay Lorenzo. Her lips are swollen from their long kiss earlier. Halos hindi siya tantanan ng lalaki. Kung hindi pa niya pinilit ito na kailangan na nilang umalis dahil may pupuntahan pa silang importanteng banquet ay baka buong gabi na silang naghalikan. Eyes turned to them when they entered the banquet hall in Luz De La Luna Resort and Hotel. It's not like a typical resort and hotel. It's rather grand and imperial. The guests were all wearing their formal gowns and tuxedos. It was unusual knowing that the sea is just few meters from the place. Kitang-kita ang ibang mga turista na naroroon pa rin sa dalampasigan kahit gabi na. There are cottages and coconut trees around. Almost the same to Boracay. "Mr. Tanaleon! Glad that you came!" a man in 50s with visible stubble approached them, a woman is beside him and she assumed it's his wife. "Of course, Mr. and Mrs. De La Luna. We won't decline your invitation." Propesyunal na n
REAL Natigilan siya sa mga salita nito. Tila namingi siya ng ilang sandali bago niya pinilig ang ulo. Lasing lang ito. Hindi nito alam ang sinasabi. Ipinagpatuloy niya pagpupunas sa lalaki. Nahihirapan siya sa ginagawa dahil sa nakaupo ito. Pinigilan nitong muli ang kaniyang kamay at marahang hinalikan. She felt an electrifying sensation travelling from her hands to her whole body. “Maya, I love you,” ulit nito. Her heart beat crazily. Tila kakawala na sa kaniyang dib-dib. She was so nervous that she can’t find the right words to answer him. “L-lasing ka. Lorenzo, nasa ilalim ka ng droga, okay? Huwag kang magsalita nang hindi mo alam,” aniya at napaiwas ng tingin sa lalaki. “Hindi ako lasing. Totoong mahal kita. It was actually you even before. I was looking for you for so long. You’re that little girl from long ago.” Lorenzo cupped her face and looked at her with a longing look. Lasing na nga ito. Kung ano-ano na ang pinagsasabi. “Lorenzo, matulog ka na—" “Look at me, Maya. D
HOPES“Kamusta, Ate Maya? Maganda ba sa Tagaytay?” tanong ni Derlyn.After their short vacation and supposed “honeymoon”, which unexpectedly happened, they got home completely on different status. She was bombarded with questions after everyone noticed something different between her and Lorenzo. Ang nakakaginhawa lang doon para sa kaniya ay nawala na ang mga bisita. Nang makauwi sila ay tahimik nang muli ang buong mansiyon. “Maganda naman. Ang ganda ng mga beach doon.”“Patingin naman ng pictures, Ate Maya. Kahit sa pictures na lang at makita ko,” pamimilit ng batang kasambahay.Napaisip siya nang ilang sandali bago ito pinagbigyan. Kinuha niya ang phone at unang bumungad ang kaniyang wallpaper na litrato nila ni Lorenzo. Nakapikit siya habang nakahalik ang lalaki sa kaniyang pisngi. Narinig niya ang impit na kilig ni Derlyn sa kaniyang tabi. Samantalang siya nama’y nagulat na makita iyon. Paanong nag-iba ang kaniyang wallpaper? Did Lorenzo changed it without her knowing? Moreover,
SIMULA “Invitation card?” Sandali siyang natigilan habang inaayos ang magulo niyang buhok at damit. Hindi nakatakas sa kaniya ang mapang-uyam na tingin ng mga guwardiya. Paano ba naman, kahit magdamit siya ng maayos, hindi maipagkakailang isa pa rin siyang dukha. Lalo nang mas malala na pawang basahan ngayon ang kaniyang itsura. Napakadungis. Kakagaling niya lang sa ospital at wala pa siyang tulog buhat ng ma-admit ang kaniyang Lolo Avelino. Gabi na ng nagkaoras siya sa pag-alis. Dumiretso talaga siya dito matapos marinig ang balita. “Po?” tanong niya pagkaraan. Tama pala talaga ang kaniyang kaibigan. Hindi siya makakapasok basta-basta. “Invitation card, Miss. Kung wala po kayong invitation card, hindi po kayo makakapasok sa event. Atsaka, si
7 HOURS AGOThey’ll never know.How would they know? Hindi naman nila naranasan ang nararanasan niya. Hindi sila ang nasa kinalalagyan niya ngayon. Hindi sila ang naghihirap.“G-general Hospital po, Doc?”Malaking problema iyon. Hindi ito ang tamang panahon para magkasakit ang kaniyang lolo. Marami na silang inaalala at dumadagdag pa ngayon. Bigla na lamang bumigay ang katawan ng kaniyang lolo. Naghihirap na nga sila, mas lalo pang maghihirap.“Yes, Ms. Aguilar. It’s better to transfer him to the General Hospital. Mas kumpleto sila sa equipments at manpower. Kung dito kasi ay mahihirapan talaga kami sa mga gagawing tests sa kaniya. Maselan ang kaniyang kondisyon. I really suggest to transfer him to the city.”“Hindi po