“You can’t just go out there and kill again, L!”
The guy named L didn’t respond and keeps on putting ammo in the magazine.
“L! You don’t need to do it. Our men can handle it!” said the guy, furiously.
L just give him a bored and cold look. “You stay out of this and go back to Phil and leave this to me! The damn girl needs you. Go back, and I’ll finish the job.”
Napasabunot sa kanyang buhok ang lalaki. “Why can’t you just listen to me, L?”
He put his pistols inside his holster. “And why can’t you just listen to me, then? You know you can’t stop me,” he said and grabbed the Uzi.
Keila Vienne AragonHave you ever waited in line or sat through a boring meeting or situation and time seemed to be barely moving? Or what about when you’re overthinking that you seem to lose the sense of time?They say, when people are experiencing positive emotions or states, they feel like time is passing swiftly than when they experience negative feelings. For me, it’s not true. Not all positive states, such as the feeling of contentment or serenity, are the factor why time flies so fast.When those times that we’re together, where I was so occupied by the loud beat of my heart, yeah, I never notice that day is passing by. And now, I’m overthinking, like where the hell he is. What is he doing by now? Kilala pa ba niya ako? Did he miss me like what I do?Gusto ko ng i-untog sa pader ang ulo ko dahil sa mga iniisip. Ang dami ko na ngang iniisip
Keila Vienne Aragon
Keila Vienne Aragon
Keila Vienne Aragon
Keila Vienne AragonSpy, ang salitang rumehistro sa aking utak habang sinusundan ang sasakyan ni Lex at ang dalawa nitong kasamahan. Buhay na buhay ang kalamnan ko kahit lumalalim na ang gabi. Ang katabi ko naman ay humihilik na at aakalahin mo talaga na may bapor.Maluwang na ang kalsada dahil halos nakauwi na ang mga trabahador ng syudad.Sa totoo lang, medyo natatakot na rin ako ngunit mas nangingibabaw ang kuryusidad ko.This is my opportunity and I need to grab it. Malay mo sa katauhan ba naman ng isang Lex na misteryoso ay baka mahirapan na naman akong hanapin siya. Mas maganda na 'yong ganito para naman atleast may makukuha akong impormasyon.Pero nahahalata ko na kanina pa kami nag d-dri
Keila VienneAragon"Keila, hindi na muna tayo tatanggap ng projects mo hangga't hindi pa pumapayag si Lex na pumirma ng kontrata.""What? Are you kid—" pinandilatan ako nito ng mata. "I mean, bakit naman po madam. Kaya ko namang pagsabayin," sagot ko.Umiling-iling ito. "Gusto kong mag-focus ka kay Lex."Napapikit ako. Gusto kong mainis sa kaniya pero pinipigilan ko dahil malapit daw ito sa may-ari ng PMA. Ang sarap paputukin ang kanyang labi na tila kinagat ng bubuyog sa kapal.Lord forgive me."Eh, 'di wala na po akong kikitain niyan?" pinalungkot ko ang aking boses. Kung nandito lang si Candy, tiyak tina
Keila Vienne Aragon"Sabihin mo sa pinsan mo na abangan tayo sa may entrance.""Bakit?"Napakamot ako sa aking noo. "Iisa lang ang invitation, 'di ba?""O tapos?" tanong nito habang isinusuot ang kanyang damit."Jusko, Candy, hindi mo ba gets ang gusto kong sabihin?"Tumawa naman ito. "Gets na gets. Ito naman 'di na mabiro-biro."Kinuha ko ang kulay beige kong sandal at saka naupo sa kama. "Kung bakit naman kasi isa lang ang sinabi mo.""Nawala nga sa isip ko. Ilang beses ko bang sasabihin," anit
Keila VienneAragonOne moment... I was enjoying my food... eating my favorite-gummy bears. Dipping some cookies in the chocolate fountain. Hating his blue eyes, that kept on shutting me his death glare. And now... I'm here walking upstairs and I don't know where he could take me... with his tight gripped on my left arm.Grabe ha, pansin naman siguro niya na babae ako hindi ba?Hindi ba niya alam na nasasaktan ako? Hindi ako nagrereklamo... hindi ako makapag-reklamo dahil tama naman siya. Tresspasing kami-ako lang pala. Kasi in the first place, si Candy lang ang may invitation. Ako, sabit lang ako dahil nga sa pesteng kagustuhan ng PMA.At ang malala pa, ilang minuto na ba kami