Chapter 3

Chapter 3

Daphne's POV

Hindi natuloy ang pag-alis namin ni Tyler. Tumawag kasi ang sekretarya niya dahil sa emergency sa opisina. Kaya nagpahinga ulit ako sa terrace dahil nahihilo pa rin talaga ako. 

Hindi naman kasi ako mahilig maglasing kaya grabe 'yong tama sa akin ng ininom kong beer kagabi. Pipikit na sana ako ulit ng biglang magring ang phone ko.

Walang pangalan na nakalagay sa contact pero kahit nagdududa ay sinagot ko parin.

"You married the wrong person. Mag-iingat ka." Turan ng boses sa kabilang linya at pagkatapos ay pinatay agad ang tawag.

Bigla akong kinabahan. Hindi ko alam kong prank ba iyon dahil hindi na ako nagkaroon ng pagkakataon na sumagot.

Ilang beses akong nagpabalik balik ng lakad sa sala habang nag-aabang sa pinto. Masamang tao ba si Tyler? Bakit may magbabanta sa akin ng ganun?

Nag-ooverthink ako kaya naisipan kong tawagan si papa.

"What's wrong?" 

"Pa, gaano niyo na po katagal kilala si Tyler?"

"Almost five years. Why? Something's wrong?"

"Ano po ang pagkakakilala niyo sa kaniya? Is he a good person?"

Medyo matagal na hindi nakasagot si papa. Baka iniisip niya na pinag-iisipan ko ng masama ang asawa ko. 

"I would say, yes. Matagal na rin ang limang taong pinagsamahan namin and he's good enough to help us with the company so I have no doubt in him."

"Ahh, ganun po ba?" Kahit papaano kahinga ako ng maluwag. I trust papa.

"I can feel that there's something bothering you, tell me. May ginawa bang masama sa'yo ang asawa mo?"

"Wala po, papa. Curious lang po ako at wala pa kaming oras mag-usap dalawa dahil mukhang palagi siyang magiging busy sa trabaho."

"Just wait a bit more, okay? Makakapag-adjust din kayo."

"Okay, pa. Thank you."

Papatayin ko na sana ang tawag dahil narinig ko ang sasakyan ng asawang kong nagpa-park sa garahe ngunit nagsasalita pa rin si papa.

"Wait, do you want me to talk to your husband so you're not worrying anymore?"

"Nope... Ako nalang po. Salamat ulit."

"Okay. Bye."

Pumasok si Tyler ngunit dumiretso rin ito agad sa kwarto. Hindi ko naisip na sumunod dahil nagmamadali ito. Kung ano man iyon, ayokong makaabala.

"May problema ba?" Tanong ko nang bumaba ito.

"Nothing."

"Aalis ka ulit? Saan ka maghahapunan?"

"Babalik din ako kaagad. Can you cook?"

"Hindi ako marunong, eh." Nahihiya kong sabi.

Walang nagturo sa akin magluto. Noong nasa America ako puro lang kami order ni Auntie at dahil busy din siya sa trabaho, madalas sa labas kami kumakain.

"Order nalang ako?"

"No. Hintayin mo ako. I'll cook."

Pagkatapos niyon ay lumabas na ito at nagmaneho. Naiwan ulit akong mag-isa sa malaking bahay na ito. Napaisip tuloy ako kung palagi bang ganito ang magiging buhay ko with Tyler.

Napasimangot na lamang ako at umakyat sa taas. Hinanap ko ang number na tumawag kanina at binura iyon. Ngunit bago ko pa maibaba ang phone ko nang may biglang tumawag ulit. Sa pagkakataong ito alam ko na kung sino.

Pagkasagot ko pa lang ay biglang umalingawngaw ang boses ng kaibigan ko mula sa kabilang linya.

"Umuwi ka na pala bakit hindi ka man lang nagsasabi?!"

Paano ko sasabihin kung sama ng loob ang sumalubong sa akin sa bahay? 

"Pasensya na, Aira. Nabusy lang ako pagkauwi ko palang." Paliwanag ko ngunit bigla itong tumili. Alam na rin pala niya ang tungkol doon sa kasal.

At ayon sa kaniya, kalat na sa social media angang mga litrato namin ng asawa ko at kasama pa roon iyong litrato na hinalikan ako ni Tyler.

Biglang lumabas ang nakakainis na kakulitan ni Aira tungkol sa asawa ko. Excited siya sa pagtatanong ng kung ano-anu tungkol dito ngunit wala naman akong sinagot ni isa. Maski ako hindi ko pa kilala ang asawa. At kanina lang may tumatawag at pinag-iingat ako sa kaniya.

"Stop it, please. I don't have anything to say."

Nagulat ang kaibigan ko biglang paglamig ng boses ko kaya inamin ko sa kaniya ang totoo. Na force marriage lamang ito. Inamin ko rin ang tungkol doon sa plano kong tumakas kay Tyler. 

And its a good thing na naiintindihan ako ng kaibigan ko.

"But wait. Can you still remember how your parents sent you to States?" Tanong niya.

Ah, yes! Five years ago. There's an issue about me using cocaine or drugs, and whatsoever. God! Who would have believe that a twelve year old can do such thing. But it's just a rumor. I know for a fact that I didn't use any but my parents were determined to washed away the stain to clean their image — and that stain was me. 

In order for them to appear clean again. I need to vanished. And for good, they disown me as their daughter and make Stephanie the only heir of Del Mundo Empire.

Interesting right?

"Can we not involve that? I already moved on from that. And besides rumors are just rumors unless proven true."

"But what about that guy na kasama mo noon?"

"Guy? Who's guy? I don't remember being with a guy during that freaking night five years ago?"

"Sigurado ka? Kasi hindi ako pwedeng magkamali." Curious niyang tanong. Naiimagine ko ang pagkunot ng noo nito ngayon.

"I'm sure." 

Does this answers why I'm having those nightmares? The faint image of someone. Somewhere in the dark? The feeling of someone crushing me. 

Mukhang may alam si Aira tungkol sa nangyari sa gabing iyon dahil nandoon din siya. There's just one question in my mind that still haunts me until now and I need an answer for that to free myself from the nightmares. I need the truth.

Bigla kong narinig ang boses ni tita sa kabilang linya kaya nagpaalam na si Aira. Napapaisip na lang ako habang mag-isa.

Who is that guy that Aira saw five years ago?

Habang naghihintay ay nagbasa muna ako ng libro. Nasa kalagitnaan ako ng Hand Of Fate nang bigla akong dalawin ng antok at nakatulog.

Nang bigla ko lang naramdaman ang kamay ni Tyler sa beywang ko. "Daphne." Bulong niya.

Muli na naman nitong idinikat ang mukha sa akin. At sa ilalim ng mainit na sikat ng araw ay nararamdaman ko ang pagbilis ng pintig ng puso namin. I don't know if its because of the heat or the closeness of our body.

I made a firm move pushing him slightly away from me. He didn't bulge a bit, but instead, he gulp hard that I could see it clearly in his neck. The expose veins and the masculinity that I could feel in his shoulders and down to his arms is giving me the feeling of weakness.

He move slowly grabbing my waist a bit more closer to him and with just that small gesture of his hands rubbing my back. I can feel it there. Almost everything from the very dept of my memory something from the past is coming back. Biglang sumabog ang nakakainis na sakit sa ulo ko. Nararamdaman ko iyon at halos sumasabay ang mga ugat sa noo ko sa bilis ng tibok ng puso ko. 

I wanted to push Tyler. I wanted him to stop doing this to me because it triggers something from the past. I close my eyes. I can't see him but I can feel him. Right there in front of me... slowly blocking the sunlight with his head. His lips suddenly touches mine.

It was the kiss in our wedding. 

It's warm. I never had a romantic kiss like this before so think if I should open my mouth to give him access? 

His breathing is heavy. The air that's coming from his mouth is what gives me the reason to let him kiss me. Ngunit bago pa man lumalim ng husto ang halik na iyon ay itinulak ko siya palayo sa sakin. Under the intense heat of the sun he let out a heavy gulp and a sigh. Its evident that the disappointment in his eyes is preventing him from staring me directly in the face.

It doesn't mean anything. It suppose to be Stephanie sharing with him that kiss not me. The next thing that happen is Tyler's voice fading in my ear and it suddenly becomes louder.

"Daphne."

Nang buksan ko ang mga mata ko ay pasado alas sais na ng gabi. Dalawang oras na pala akong natutulog at panaginip lamang iyong nakita ko.

"It's just a dream."