CHAPTER 36ALEXANDRA ANGELA SEBASTIAN POV"At last nakarating din! Ang ganda dito Lex ha?" lintanya ni Leslie.We're here at Tagaytay, sa S' Hotel. Nagyaya kasi ng vacation ang mga ito.And since tatlong kwarto lang ang nasa loob ng luxury room at ayaw naman nilang maghiwa-hiwalay kami kaya isang kwarto lang kami ni Edrick, si Faye at Larry and magkasama sa iisang kwarto sina Faye, Shara at Leslie.Si Kier naman ang siyang pinaka mabait na pumayag na sa ibang kwarto na lang siya. Basta daw makikita niya pa rin si Les. Tsk. Mukhang tinamaan na ang isa."This is owned by her, actually," ani Sha. Nanlaki naman ang mata ng isa."Whoaa! Really Lex? Ang yaman mo naman pala ah! Sabagay, may sarili ka ng ngang publishing house. Pwede na!""Pwede na?""Yeah, pwede na kayong mag-settle down ni Tsong." Natigilan naman ako. Hindi pumasok sa isip ko ang sinabi niya eh.Nailibot ko ang aking paningin sa kabuuan ng silid."Where's Edrick pala?" usisa ko. Nagkibit balikat lang sila.Saan naman kaya
ALEXANDRA ANGELA SEBASTIAN'S POV(Heart beats fastColors and promises)Sobrang bilis ng tibok ng aking puso habang naglalakad ako papuntang altar. Malayo pa lang ay natatanaw ko na si Edrick na gwapong-gwapo sa kanyang suot.Sinalubong din ako nina Tita Nana at Uncle Troy. Sila na ang tumayong parent ko.Dad, Mom sana nakikita niyo po ako ngayon. Naglalakad na po ako papuntang altar oh, how I wish na kayo ang mag-aabot ng kamay ko sa taong mahal at makakasama ko na habang buhay. Sana po, masayang-masaya din kayo ngayon for me.Don't you worry po, Edrick is the best man for your heiress."Edrick, ingatan mo itong inaanak namin ha? Tandaan mo, buong RAO ang makakalaban mo kapag pinaiyak mo si A.A.""Y-es naman po. Promise, hinding-hindi ko po siya sasaktan."Kinuha niya ang kamay ko at hinalikan.(I have died everyday, waiting for you)"Sobrang ganda mo. Deserve ko ba talagang magkaroon ng asawang diyosa?" Natawa naman ako."Ano ka ba tsong? Ako lang ito, si Xandra lang ito oh."Siya n
ALEXANDRA ANGELA SEBASTIAN-RAMIREZ POVNagising ako dahil sa halakhak ng isang kagwang at dalawang bulilit pero nanatili akong nakapikit."Gisingin niyo na ang mommy," utos pa ni Tsong sa dalawa namin anak na si Xandreik Jhon and Calla Lexa.Fortunately ay nabiyayaan kami ng dalawang bibong chikiting."Ikaw na dad," ungot ni Lala, ang bunso namin. Nasa anim na taon na siya samantalang si Xan-xan ay walo na.Yong nga lang, mukhang may mga attitude itong mga anak namin. Si XJ ay para pang may sariling mundo samantalang si Calla naman ay napaka moody. Siguro iyon talaga ang produkto ng pinaghalong genes ng dalawang kagwang, psss!"Mommy, gising na. Breakfast is ready," ani Tsong sabay tapik sa braso ko. Nanatili pa rin akong nakapikit. Naramdaman ko pa na dinampian niya ng halik ang labi ko."Eww!" sabay na sambit ng dalawa."Dad, are you going rape our mom?" supladitang tanong ni Calla.Hindi na ako nakatiis at nakisabayan na ako sa paghagalpak ng tawa kay Tsong. Bumangon ako at naupo.
~ALEXANDRA ANGELA SEBASTIAN-RAMIREZ~..…please try your call later.Ibinaba ko na ang phone ko. Hindi niya na naman sinasagot ang mga call ko. Hindi rin siya nagre-reply. Sinubukan kong tawagan si Jaivee.“Hello Lex? Anong atin?” agad na usisa nito. Napasinghap pa muna ako bago nagsalita. “Si Edrick Jhon ba kasama mo?” alangang tanong ko. “Kanina. Pero umuwi na siya around seven, why?” Pinigilan kong mapasinghap ulit. Nasaan kaya ang lalaking iyon at hindi pa rin umuuwi? “Hindi pa rin kasi nakakauwi. Sige, salamat.” Sunod ko na tinawagan ay si Pierce na isa sa madalas niyang kasama pero kagaya ni Jaivee ay wala rin itong ideya kung nasaan siya ngayon. Wala akong ibang magawa kundi ang mapasapo na lang sa aking noo.Asan ka na ba love? Why are you doing this to me? Naupo na lang ako at nagdesisyong magsulat na lang habang hinihintay siya.Sabi nila, hindi sapat ang salitang ‘Mahal Kita’ para iparamdam sa taong mahal mo ang pagmamahal na meron ka para sa kanya. Ayon sa nakakarami,
Medyo mabigat ang pakiramdam ko nang magising ako. Siguro ay dahil sa pagod na rin nitong mga nakaraang araw. Hindi na yata kinakaya pa ng katawan ko. Wala naman akong lagnat pero feeling ko ay meron. Agad akong napalingon sa pwesto ni Edrick. As usual, wala na naman siya.Kailan ka pa ba masasanay Lex? No… Ayokong masanay na wala siya lagi sa tabi ko. Natatakot ako na yun ang mag-uudyok sakin para sumuko. Bumangon na ako at dumiretso sa CR. After kung maligo at makapag ayos at linis sa kwarto ay bumaba na ako, baka sakaling maabutan ko pa siya.“Good morning nak.”“Good morning nang. Si Tsong?”“Ay! Kanina pa nakaalis. Akala ko ay gising ka ng bumaba siya rito kaya hindi na kita inakyat.” Napasinghap na lang ako at napatango-tango.“May sinabi ba siya 'nang bago umalis?”“Wala naman. Hindi nga rin ‘yon kumain eh.”“Hindi kumain? Bakit naman?”“Hindi ko rin alam. Ikaw ba, kumain ka kagabi?”Nasapo ko ang aking noo. Kaya naman pala nanghihina ako dahil nakalimutan ko ng kumain. Natulo
Nagising ako dahil sa kalabog ng pinto pero nanatili akong nakahiga dahil sa sobrang sama ng pakiramdam ko. Napadako ang tingin ko sa taong pumasok at nakahinga ako ng maluwag ng mapagtantong siya pala.Salamat naman at naisipan niya pang umuwi."Where have you been last night?" usisa ko sa kanya. Ininda ko ang sakit ng ulo at bumangon."Sa hotel.""Bakit hindi ka man lang nag-text?""Wala akong load."Walang load? Impossible! "Eh di sana..." hindi ko na lamang itinuloy ang sasabihin ko pa sana. "Maligo ka na. Ako na ang maghahanda ng bihisan mo. After that, kumain ka muna bago umalis." Tinitigan niya pa muna ako saglit at saka pumasok na sa CR.Napasinghap na lang ako at kinuhanan na siya ng damit. Inilapag ko iyon sa kama at saka nauna nang bumaba."Oh? Aga mong nagising Lex," puna sa akin ni Manang Peng."Umuwi pala si Tsong?""Oo, pero kakarating niya lang din. Ang sabi ay maliligo lang. Aalis din daw agad siya. Sinabi ko sa kanyang may sakit ka...""Ayos lang naman ako. Kaya ko
Nandito na ako ngayon sa isang private cemetery para dalawin si Baby Xandreik. Today is his birthday also. Ang buwan at petsa na ipanangak ko siya ay siya ring pagkawala niya.Kahit anong sabihin ko, kahit anong pandiwa pa ang gamitin ko, walang salitang makakapaglarawan sa sakit na aking nararamdaman hanggang ngayon.Sa dinarami-dami, bakit siya pa? Bakit ang anak ko pa? At 'yong pinakamalala? Hindi lang anak ang nawala sa'kin kundi mukhang pati asawa ko and it's scares me to death.Iyong gustong-gusto kong bumitaw pero hindi ko kaya. Hindi ko kakayanin ang sakit kapag pati siya ay nawala. I can't live without him anymore.Kahit kailan ay hindi ko nakita ang sarili ko sa ganitong sitwasyon. Na magtitiis ako dahil lang sa taong mahal ko. Dahil sa taong paulit-ulit na ni-re-reject ako. Rejection na pinakamasakit.Nasasaktan ako pero alam kung mas masasaktan pa ako kapag binitawan ko siya, kapag mapunta siya sa iba.What about us? What about those promises that we made? The memories we
What to wear, huh? I should dress formally so I won't look like a beggar when I face her.I also applied light makeup to hide the sadness and pain that have taken over my system.I'll let her see the other side of me.I hurriedly left the house when I received her message. She agreed to meet me.Good news, then. Be prepared, Alexandra. If you don't do this now, when will you? When it's too late? When there's nothing left of you? Don't be a loser.Tumunog ang phone ko kaya agad kong sinagot."Ma'am?" bungad ng secretary ko. Hindi pa man ito nakakapagsabi ng pakay nito ay alam ko na iyon at may sagot na rin ako sa concern nito. "Yes?" kaswal kong tugon. "Meron ka pong tatlo meeting today...""Cancel mo lahat," kaagad kong pamumutol. "Po?" naninigurado nitong usisa. Kahit gaano ako kapagod at ka-busy ay hindi ko ugaling mag-cancel ng appointments kaya malamang ay nanibaoo ito. "I said, cancel mo lahat. May mahalaga akong appointment ngayon.""Noted po."Agad na pinaharurot ko na ang