Chapter 02

Chapter 02

“Saan ka ba kasi nagpupunta kahapon?” tanong ng kapatid sa kanya.

Inismiran niya lang ito at bumaling sa counter. Ngumiti sa kanya ang cashier at nilapag sa counter ang kanyang susuotin na damit para sa kasal ng taong nag-iingay sa kanyang tabi. Buong akala niya nga ay nagbago na ito, e. Maingay pa rin pala.

“None of your business,” he replied. “Let’s go.”

Matapos niyang makuha ang damit ay agad siyang naglakad paalis ng boutique. Ramdam ni Beaumont ang mga matang nakatingin sa kanyang habang sila ay naglalakad ng kanyang kapatid. And he’s already used to it.

Pagdating nila sa parking lot ay pumasok na siya sa loob ng kanyang sasakyan at nilagay ang box sa backseat. Binuksan naman ni Brille ang pinto sa tabi ng passenger’s seat at doon na umupo. He fastened the seatbelt and started the engine of his car.

“Nakausap mo na ba si Lolo?” tanong ng kapatid.

Umiling siya. “Haven’t. He was sleeping when I visited him yesterday.”

Tumango lang ito at sumandal na sa backrest, habang siya naman ay pinausad na ang sasakyan dahil kanina pa tawag nang tawag ang kanyang sekretarya.

“Bakit ko ba ito pinasok?” mahinang tanong ni Brille dahilan para makuha nito ang kanyang atensyon.

Beau frowned and glanced at his brother. “What do you mean?”

Malungkot itong ngumiti sa kanya at humugot ng malalim na hininga. “Stop acting blind, bro. Alam kong alam mo kung bakit ako ipapakasal kay Jessica.”

“Because you got her pregnant?” he asked and shrugged. “You’re a fool.”

“Hindi ko alam kung paano ‘yon nangyari.” Frustrated nitong ginulo ang sariling buhok. “I was so careful, Kuya. Hindi ko alam kung paano nangyaring nabuntis si Jessica.”

Hindi siya umimik. Hindi ugali ni Beaumont na makialam sa problema ng iba. Brille brought this problem to himself so he must deal it on his own.

“Wait a minute,” sambit ni Brille at yumukod na parang may kung anong inaabot. “Kaninong heels ito?”

Wala sa sariling napalingon si Beaumont sa hawak na heels ng kapatid at nakita ang heels na binitbit niya nitong umaga. Upon remembering the beautiful face of the owner, a suppressed smile lifted the corners of his lips. “Why?”

“Parang pamilyar,” sambit nito. “May ganitong heels din ‘yung girlfriend ko. Same size rin. Kanino ba ‘to?”

Sinulyapan niya ang kapatid. “Found it somewhere. Pinulot ko na lang.”

“Really? Basurero ka ba?”

“Shut up,” iritang sambit ni Beau.

Hindi niya naman pwedeng sabihin dito na mula ‘yan sa babaeng naka-one night stand niya kagabi. Speaking of that woman, hindi niya maalala ang pangalan nito. All he can remember is her innocent looking face and her sweet voice as she moaned beneath him.

Naputol ang kung ano mang pagmomonologo ni Beau nang magsalita ang kapatid.

“She’s coming today,” sambit nito at bumaling sa kanya.

“Who?”

“My girlfriend.” Mahina itong natawa. “Ex-girlfriend, I mean.”

He nodded. Muli siyang napatingin sa heels na hawak pa rin ni Brille. “Put that shit down.”

Brille looked at him and to the heels. “Bakit? Ano ba meron dito? Don’t tell me pag-aari ‘to ng babae mo? Damn, Kuya. Kakauwi mo pa lang sa Pinas, nakabingwit ka na agad.”

Inismiran niya lang ang kapatid. Hindi naman nakakapagtaka ang makabingwit siya agad sa kabila ng pagiging malamig niyang pakikitungo. Ang tanging nakakapagtaka lang ay kung bakit sa pagkakataong ito, gusto niyang makita ulit ang babaeng ‘yon.

SHE LOOKED AT HERSELF in front of the mirror and bit her lower lip. Bakas pa rin sa kanyang mga mata ang pamumugto ngunit dahil sa napaka-talented na kamay ng kanyang makeup artist ay nagawa nitong maitago ang pamumugto ng kanyang mga mata.

“Smile, Emory,” sambit ng kanyang makeup artist. “Hindi mo kailangang magluksa dahil hindi patay ang dadaluhan mo sa araw na ito.”

Pinilit niya ang sariling ngumiti. “Hindi ba patay ang dadaluhan ko?”

Saglit na natahimik ang kanyang makeup artist. Few moments, tinapik nito ang kanyang balikat. Nakangiti ito sa kanya ngunit alam ni Emory ang laman ng ngiti ng ‘yon. Awa. Naaawa ito sa kanya at ‘yon ang pinakaayaw niya sa lahat.

“Stop it,” Emory said. “Hindi mo kailangang maawa sa ‘kin.”

“I’m not,” usal nito. “It’s not your loss, Emory. It’s his.”

Tipid lang siyang ngumiti. Tumingin siya sa kanyang pambisig na relo at humugot ng malalim na hininga. Thirty minutes ay magsisimula na ang kasal kaya kailangan na niyang umalis. Tumayo na siya at mabilis naman siyang dinaluhan ng kanyang makeup artist.

She stood in front of the human-sized mirror and bit her lower lip. She’s wearing a pink dress na mayroong slit sa kanang hita. And to add spice, naglagay siya ang accessory sa kanyang hita para sa kanyang bawat paghakbang ay hindi boring tignan ang kanyang hita.

“You look ravishing,” sambit ng makeup artist. “Red would be perfect.”

“I’m not petty enough to do that,” she replied and chuckled nonchalantly. “I’ll just wait for the mother karma to hit them.”

What goes around, comes around.

Kumatok sa pinto si Elijah para sabihing aalis na sila. Yes, kasama si Elijah. Nunkang papayag ‘yan na umalis siyang mag-isa papuntang kasal ni Brille.

“Ayusin mo nga ‘yang butones mo,” paninita niya rito. “Mukha kang makikipagbasag ulo sa labas.”

“Babangasan ko mukha ni Brille mamaya,” pabirong usal nito. “Sigurado ka bang ayos ka lang magpunta roon?”

She nodded her head. Hindi na siya umimik hanggang sa makapasok sila sa loob ng sasakyan. She was careful not to ruin her gown. Mabuti na lang at mabilis din magpatakbo ng sasakyan si Elijah dahil after ten minutes, nakarating na sila sa simbahan kung saan gaganapin ang kasal.

“Pupunta ka bang reception after the wedding?” tanong ni Eli sa kanya.

Emory shook her head. “Hindi ko alam.”

Hindi na sumagot ang kapatid sa kanya. Sa halip ay bumaba na ito ng sasakyan at umikot para pagbuksan siya ng pinto. Dalawang taon lamang ang nakakabata ni Eli sa kanya kaya kaswal sila makipag-usap bukod sa pagtawag nito sa kanya ng Ate.

Pinalibot niya ang kanyang braso sa braso ng kanyang kapatid at sabay silang naglakad papasok ng simbahan para batiin ang iba pa nilang kakilala.

“You’re here!”

Wala sa sarili siyang napatingin sa nagsalita at nakita niya ang isa sa kanyang mga kaklase sa kolehiyo. Lumapit ito sa kanya at b****o.

“So totoo nga ang balita? Isa ka sa mga bridesmaid?” tanong nito. “Hi, Elijah!”

She nodded her head. “Yes.”

Nagulat siya nang pumalakpak ito. “Grabe. The masochist award goes to you, Miss EC Javier.”

Hindi na lang siya umimik at bumaling sa bukana ng simbahan. She smiled bitterly. Yes, she’s a masochist. But not too long. She believes attending this wedding will help her move on as soon as she can.

“WHAT IF SHE’LL FREAK out?” sambit ni Melissa, ang pinsan nila. “What if she ruins the wedding?”

“I know Emory,” tugon ni Brille. “Emory is not petty. She won’t stoop that low.”

“Tapos pinagpalit mo lang sa babaeng kaladkarin,” ungot naman ni Meli. “Alam mo, hindi ako magtataka kung isang araw, bigla ka na lang karmahin.”

Kumunot ang noo ni Beau. Hindi niya maintindihan ang usapan ng dalawa. Limang minuto na lang ay magsisimula na ang wedding at wala pa ang bride. Kanina pa nagtatalo itong dalawa sa kanyang harapan at sa totoo lang ay naririndi na siya.

“What are you guys talking about?” hindi na niya mapigilang magsalita.

Bumaling si Meli sa kanya at humugot ng malalim na hininga. “Paano ba naman kasi, sobrang tanga nitong kapatid mo. Ginawa ba namang isa sa mga bridesmaid ‘yung babaeng pinagtaksilan nila? Gago talaga. Wala ka bang puso?”

“What?” atungal naman ni Brille. “Emory is Jessica’s closest friend.”

“But you cheated on her, you askal.” Bakas ang panggigil ni Melissa. “Tapos ang kapal ng mukha mong gawin siyang bridesmaid. Maluwag ba turnilyo mo sa utak?”

“Stop arguing, Melissa and Brille. Nandito na siya,” saad ng mommy nila.

“The bride?”

“No. Emory.”

Tumingin ang mga ito sa likuran niya kaya kusang lumingon ang ulo ni Beau sa deriksyon na ‘yon. A woman wearing a pink silk dress welcomed his sight. She’s smiling widely as people greeted her. Nakahawak ito sa braso ng lalaking kasing-tangkad lamang nito.

Wait… she looks so familiar.

Could it be…

HINDI INAALIS NI EMORY ang ngiti sa labi habang naglalakad palapit sa pwesto kung saan nakatayo si Brille at ang pinsan nitong si Melissa. May kaharap itong matangkad na lalaki at kung tama ang hula ni Emory, ito ang kapatid ni Brille na galing sa ibang bansa.

“Sarap upakan,” bulong ni Eli.

“Manahimik ka,” sita niya naman.

“Hi, Emory! You look gorgeous!”

She just smiled. Panay ang paglilibot niya ng tingin sa paligid at hindi niya maiwasang makaramdam ng lungkot. The church looks so pretty. Maraming decorations at mukhang pinaghandaan. Sa isiping ‘yon ay sumisikip ang kanyang dibdib.

So this is how it feels. Like those scenes she watched in movies. Mas masakit pala kapag ikaw mismo ang nakakaranas. Pakiramdam mo ay para kang tinatarak ng matalim na punyal nang paulit-ulit.

Humigpit ang pagkakahawak niya sa braso ng kapatid. Ramdam ito ng Eli ngunit hindi na ito umimik. At ilang hakbang bago pa sila makarating sa pwesto ng apat ay napalingon ito sa kanya. She immediately composed her smile.

But that smile slowly faded when the tall man in suit turned his head. Wala sa sariling tumigil sa paghakbang ang kanyang mga paa habang nakatitig sa binatang ‘yon.

Hindi maaari…

“Emory!” Melissa greeted happily. Lumapit ito sa kanya ngunit ang kanyang mga mata ay nakatuon sa binatang madilim na nakatitig sa kanya. “I’m glad you made it!”

Nang hawakan ni Meli ang kanyang kamay ay roon niya pa lang naalis ang tingin sa binata at bumaling sa dalagang na sa harapan niya ngayon. She forced a smile. “Uhm… Hello, Melissa.”

Yumakap ito sa kanya nang mahigpit dahilan para mabitiwan niya ang braso ng kapatid na si Elijah. Emory gently tapped Melissa’s back. Hindi siya masyadong close kay Meli ngunit mabait naman ito sa kanya.

Naunang kumalas si Melissa sa kanya at hinawakan ang kanyang braso.

“Come on. I’d like you to meet someone.”

Magsasalita pa sana siya ngunit agad na siyang hinila ni Melissa. Sa takot niyang matumba sa kanyang suot na heels, nagpatianod na lang siya sa pagkakahila nito.

Her eyes landed at the man once again and her heart and stomach fluttered. Hindi niya alam kung bakit. Gusto niyang tumakbo palabas sa simbahan na ito ngunit huli na. Na sa harapan na niya ito.

“Emory, this is Beau; kapatid ni Brille,” pagpapakilala ni Meli.

The man named Beau clenched his jaw as he looked at her eyes. Mas lalong bumilis ang tibok ng kanyang dibdib at ramdam niya ang panlalamig ng kanyang mga kamay. Hindi siya pweden magkamali.

Itong lalaking ‘to… ang mukha ng lalaking nakamulatan niya kanina!

The man extended his hand for a handshake. “Beau Khaleesi.”

She wanted to bit her lower lip out of nervousness but she doesn’t wanna ruin her lipstick so she bit the inside of her cheek instead. Tumingin siya sa kamay nitong nakalahad at tinanggap ito.

“Emory,” she said. “Emory Javier.”

Kumunot ang noo nito at nagkasalubong ang makapal nitong mga kilay. His almond dark-brown eyes are looking at her. It’s as if he’s trying to read what’s inside her mind. At hindi namalayan ni Emory na ganoon na rin pala ang kanyang ginagawa.

Naaalala niya kaya ako?

Isang tikhim ang nagpaiwas sa kanya ng tingin at mula ito kay Brille. Mabilis na hinila ni Emory ang kamay niya mula kay Beau at awkward na bumaling kay Brille.

“Congratulations, Brille. I wish you well.” Ngumiti siya rito.

No. She doesn’t. Nagngingitngit siya sa galit para rito ngunit kailangan niyang pigilan ang sarili. Revenge won’t take her anywhere. She’ll just leave everything in karma’s hand.

“Nandito na ang bride!” sigaw ng isang lalaki na mukhang event organizer.

Agad na tumayo ang mga maglalakad sa aisle at kasama na siya roon. Tipid siyang ngumiti sa ina nina Beau at Brille na nakatingin sa kanya. Ang mga mata nito ay tila ba mayroong ibang pinapahiwatig.

Sumunod na si Emory sa kung saan pipila ang mga babaeng katulad niya ang suot na gown. Na sa pinakalikod siya dahil hindi siya nakapag-practice sa march. Wala siyang sinipot na practices sa wedding marches kaya heto siya, nangangapa.

Ngunit laking gulat ni Emory nang ang groomsmen na tumabi sa kanya ay walang iba kundi ang nakakatandang kapatid ni Brille.

“Staring is rude,” malamig na sambit nito. “Aren’t you gonna hold my arm?”

Sa tanong nito ay napatingin siya sa mga na sa unahan nila. And the bridesmaids are holding their respective pair’s arm. Mariing kinagat ni Emory ang loob ng kanyang pisngi at napatingin sa braso nito.

Humugot siya ng malalim na hininga at hinawakan ang braso nito. Muling bumilis ang tibok ng kanyang dibdib sa labis na kaba at piping hiniling na sana… sana hindi naalala ng lalaking ‘to ang nangyari sa kanila kagabi.

Ngunit naputol ang pagmomonologo ni Emory nang marinig niya ang malamig na tinig ng kanyang katabi.

“Isn’t it ironic? Or the world is just too small for us both?”

Damn.