Chapter 05

She looked at herself in the mirror. Hapit na hapit sa kanya ang dress na kanyang suot. It’s not a gown at all. It’s actually a two-inch above the knee white dress. This is not the wedding she dreamed of. Hindi ito ang kasal na pinangarap niya.

Not even a veil or a beautiful gown. Just a dress na parang may sisiputing Christianity. Wala man lang kaespe-espesyal sa dress sa suot niya ngayon. Mas maganda pa ang kanyang suot nang nag-debut siya, e.

“Signorina Emory, the car is waiting for you downstairs,” saad ni Rebecca sa labas ng pinto.

She bit her lower lip and sighed. “I’ll be out in a minute.”

She just curled the tips of her hair and applied some light makeup. Hindi niya alam kung saan pa siya nagkaroon ng lakas ng loob para magpaganda pa para sa sarili. Well, ayaw rin naman niyang harapin ang mapapangasawa niya na mukha siyang lantang gulay.

Pinulot niya ang kanyang hinubad na promise ring na binigay sa kanya ni Brille noon kasama ang pangakong binitiwan nito na siya lang ang babaeng dadalhin nito sa altar. Na siya lamang ang babaeng nakikita nitong luluhuran nito.

But… it was all a lie. It was all just a lie.

Nahagip ng paningin ni Emory ang isang basurahan. Muli siyang nag-angat ng tingin sa kanyang hawak singsing at mapait na napangiti. This is funny. Alam na alam ni Emory ang presyo ng promise ring na binigay ni Brille sa kanya.

But does it matter? It doesn’t.

Walang kisapmatang tinapon ni Emory ang promise ring sa basurahan at mariing kinagat ang loob ng kanyang pisngi. It’s now over for them. Wala na siyang Brille na dapat hintayin dahil sa oras na sumapit ang gabi, it’s all over for them both.

MULING SUMILIP SI BEAU sa kanyang pambisig na relo. It’s been ten minutes pero wala pa rin si Emory. He’s not the type of person who waste his time waiting for someone, particularly, some stranger.

“Saan ka pupunta?” tanong ni Melissa nang tumayo siya.

“Just call me when she arrives,” he said. “I’ll go outside.”

Hindi na niya hinintay pang magsalita si Meli. He stormed out of the room and went to the back terrace of the building. Tanaw na tanaw niya ang park mula rito. Kinuha niya ang isang stick ng sigarilyo at sinindihan ito.

Cigarettes helps him calm down a bit. Lalo na ngayong pressured siya.

Alam niya sa sarili niyang maraming magbabago sa oras na matali siya kay Emory. May mga bagay na mawawala sa kanya at isa na roon ang kalayaan niya. This marriage will surely change his life but it doesn’t matter. As long as it was requested by his grandfather.

Wala sa sariling napatingin si Beau sa kanyang hawak na sigarilyo. He wonders if Emory smokes too? Saka pa lang napagtanto ng binata na hindi lang pala siya ikakasal. Ikakasal siya sa babaaeng alam niya lang ay pangalan at apilyedo.

It’s not like he can ask Brille about Emory, right?

Humithit siya sa kanyang hawak na sigarilyo at humugot ng malalim na hininga. Muling nilibot ni Beaumont ang kanyang paningin sa buong paligid. Malamig ang simoy ng hangin at lahat sila ay abala sa kani-kanilang ginagawa.

Bahagya siyang napaigtad nang mag-ring ang kanyang phone. Wala sa sarili niya itong tinignan at nakita ang pangalan ng kanyang pinsang si Melissa. Inubos niya muna ang isang stick bago ito sinagot.

“What?”

“Nasa loob na ng silid si Emory.”

“Where are you?” he asked back.

Humugot ito ng malalim na hininga. “Lumabas muna ako. Baka kasi magulat siya kung bakit ako nandoon. Sabay na tayong pumasok. Nasaan ka ba?”

Tinapon na niya ang filter ng sigarilyo. “I’m on my way.”

After that, he immediately ended the call. Muli niyang pinasok ang kanyang phone sa bulsa. He frustratedly ran his fingers through his hair before making his way back to the courtroom for their wedding shit.

Sa totoo lang, hindi na niya kailangan pang magpunta rito. Pwede namang pirmahan na lang ni Emory ang marriage certificate at ipadala niya ito sa kanyang opisina para mapirmahan ito saka niya ipapasa sa korte.

But then his father disagreed. Dapat nga raw ay grand wedding ito ngunit dahil sa kagaguhan ni Brille, ito ang uwi ni Emory.

“Where have you been?” sikmat ng kanyang pinsan.

“Somewhere,” tipid niyang sambit. “Let’s go.”

HINDI MAIPALIWANAG NI EMORY ang kaba na kanyang nararamdaman nang lumabas siya sa sasakyan. Kasama niya pa rin si Tan, ang butler umano ng kanyang magiging asawa. Gusto niya itong tanungin tungkol sa kanyang mapapangasawa ngunit hindi pa naman sila ganoon ka close para magtanong siya ng kung ano-ano rito.

“Follow my lead, Signorina.” Ngumiti ito sa kanya.

Actually, kanina pa ito nakangiti sa kanya. Hindi niya nga maiwasang makaramdam ng paninindig ng balahibo ngunit wala na rin naman siyang magagawa. At isa pa, mabait naman si Tan. Masyadong friendly ngunit tahimik. Ay, ewan. Basta ganoon!

Sinundan niya lang si Tan sa kung saan siya nito dadalhin. They took the elevator for faster journey. Ngunit ang kanilang mga nakakasabayan sa elevator ay nag-uusap at ang lengwahe nila ang nagparamdam sa kanya ng hilo.

“Sapevi che Beau si sposa?” tanong ng isang babae.

Beau na naman? Bakit parang masyadong common naman yata ng pangalan na ‘yan. Kung saan-saan niya na lang naririnig.

“Sì, ne ho sentito parlare anch'io. Non posso crederci. Non è il tipo che sposa qualcuno subito. Mi chiedo chi è la sua sposa?”

Wala sa sarili siyang napakapit sa pader dahil sa hilong kanyang nararamdaman. She heaved a deep breath and it seems like Tan noticed her deep breaths. Pagkalabas nila ng elevator ay agad itong nagtanong.

“Signorina, are you alright?”

She took another deep breath and sigh. A sigh of relief. “Yeah. I’m fine.”

‘Nahilo lang ako sa lengwaheng ginagamit niyo rito,’ gusto niyang idadag.

Tumango ito sa kanya at muling naglakad. Inayos ni Emory ang kanyang suot na damit at sumunod na kay Tan. She can’t help but roam her eyes as they continue walking. Ibang-iba sa pakiramdam kapag na sa isang bansa na ngayon mo pa lang napuntahan.

Kahit mataas ang sikat ng araw ay malamig ang ihip ng hangin. May mga ngumingiti sa kanya ngunit karamihan lang ay mga italyano. Women are rolling their eyes are her making her look down.

May nagawa ba siyang mali?

“Please get inside, Signorina. Signor is waiting for you inside.”

Muli siyang humugot ng malalim na hininga at pilit na ngumiti rito saka siya pumasok sa loob ng silid. She expected someone waiting for her inside the room but… there was no one. Walang katao-tao sa silid at mukhang siya pa lang ang nauna rito.

Ngunit bakit sinabi ni Tan na naghihintay na ang kanyang signor dito? Is she in the wrong room? O baka lumabas muna saglit ‘yon dahil masyado siyang mabagal kumilos kaya ayan, na-late sila ng dating.

Hindi pa man umiinit ang pwet niya sa upuan ay bumukas ang pinto. Wala sa sarili siyang tumayo para sana batiin ang kanyang magiging mapangasawa nang agad siyang matigilan kung sino ang pumasok sa loob ng silid.

“Melissa?” wala sa sariling sambit niya.

Kasunod na pumasok ni Melissa ay ang taong hindi niya inaasahang makita. Pakiramdam ni Emory ay tumigil sa pag-ikot ang mundo at nakatulala lang siyang nakatingin dito.

Is she dreaming? Hallucinating, maybe? Is she drunk? What the hell is happening?

“Hello, Emory. How are you?”

“What are you guys doing here?” she asked. “Uhm, I think I’m in the wrong room. Excuse me.”

Ngunit bago pa man siya makalabas ay pumasok ang isang lalaking pamilyar sa kanya. Nang mag-angat ito ng tingin sa kanila ay agad itong ngumiti.

“Oh, the bride and groom are already here. Let’s start.”

Doon na tuluyang umawang ang kanyang labi. Hindi naman siguro siya namingi, ‘di ba? Did the lawyer say bride and groom?

Wala sa sarili siyang napatingin kay Beau. Yes. The man who came in with Melissa was no other than Beau. Doon niya pa lang napansin na nakasuot ito ng suit na pormal na pormal. Mapungay ang mga mata nito at magulo ang buhok.

Naging lutang si Emory sa buong pangyayari. Ngayon pa lang siya nakapunta sa ganitong klaseng kasal. The flow of event is making her head spin. Wala siyang maintindihan. Hanggang sa pirmahan na ng marriage certificate.

“Sign here, Signorina.”

Ngumiwi si Emory. Ang daming tanong sa kanyang isipan ngunit wala siyang tinig para sambitin ang mga katanungan na ‘yon. But there’s only one thing that she’s sure of. Si Beaumont ang lalaking mapapangasawa niya.

Matapos niyang pirmahan ang marriage certificate ay naglabas si Melissa ng dalawang box. And it was a wedding ring.

Kinuha ni Beaumont ang kanyang nanlalamig na kamay. Ngunit wala sa sarili siyang napasinghap nang makaramdam siya ng kuryente sa biglang paghawak nito. Akmang babawiin niya na sana ang kamay niya nang higpitan ni Beau ang pagkakahawak dito.

She looked at him and found him looking at her. Mariing kinagat ni Emory ang ibabang labi at tumingin sa kanyang kamay. She watched as Beaumont slid the ring on her ring finger. Wala silang imik pareho. Hindi niya alam kung ganito ba ang proseso pero ang gusto niyang mangyari ay matapos na ito at makalabas sila.

Marami siyang tanong.

Melissa turned to her and offered the wedding ring. She looked at Meli na agad namang umiwas ng tingin. Guilt. Mababasa niya ang guilt sa mga mata nito nang umiwas ito ng tingin. Kinuha niya ang wedding ring para kay Beau at bumaling sa binata.

As she slid the ring on his finger, her stomach flipped out of disgust.

Bakit sa lahat ng tao… bakit si Beaumont pa?

BASANG-BASA NI BEAU ang hindi pagsang-ayon sa mukha ni Emory. If running away from this place is possible, kahit milyon pa ang ipusta niya, talagang tatakbo si Emory palabas ng silid na ito.

Her cold hands held his as she slid the ring on his finger. Agad din itong binitiwan ng dalaga at nag-iwas ng tingin. Mukhang napansin din ng kanilang family lawyer ang awkwardness sa hangin kaya tumikhim ito.

“I’ll submit this as soon as possible. Thank you so much for the cooperation, Signorina Emory and Signor Beau. I’ll be taking my leave.”

And as soon as the lawyer left, agad na nagsalita si Emory.

“What the hell did just happen?” sambit nito at tumingin kay Melissa. “Alam mo?”

Mabilis na umiling si Melissa. “Hindi ko alam, Emory. Wala akong alam. I didn’t see this coming as well. Dinala lang ako ni Beau para maging witness. Wala ng iba.”

Emory just looked at Melissa and didn’t utter any word. Para bang binabasa nito ang laman ng isipan ni Melissa. He took a deep breath and cleared his throat to get her attention. Nabaling naman agad sa kanya ang tingin ni Emory.

“I’ll answer your question when we get home. Follow me.”

Hindi niya naman pwedeng hayaang i-press ni Emory ang kanyang pinsan na kinaladkad niya lang dito sa Italy para mag-witness sa kanyang kasal.

Tumayo na siya at lumabas ng silid. Hindi na siya nag-abala pang lingunin kung sumunod ba sa kanya si Emory at Melissa. He just continued walking until he reached the elevator. Nakarinig siya ng yapak sa kanyang likuran kaya mukhang sumunod naman sa kanya ang dalawa.

Mabuti na lang at mayroon silang mga empleyadong nakasabay kaya hindi masyadong ramdam ang awkwardness sa elevator. At pagkarating nila sa baba, naglakad siya palapit sa kanyang Porsche.

He turned around to look at his cousin. “You can now go back to Manila.”

Walang imik na tumango si Meli at agad na umalis para mangpara ng taxi. At bago pa ito pumasok sa loob ng sasakyan, bumaling muna ito kay Emory.

“I’m really sorry, Emory.”

At nang pumasok na sa loob ng sasakyan si Melissa ay binuksan niya ang pinto sa tabi ng passenger’s seat. “Get in.”

The woman… no… should he start addressing her as his wife?

He saw the hesitation in her eyes first before she decided to step inside his car. Mahina siyang napailing at humugot ng malalim na hininga.

Looks like this is gonna be a long silence for a while.