***TrishaNandito na naman ulit ako sa maputi at bantay-saradong kwarto. Mukhang hindi pa nila naiisipang patayin ako, which was kinda relieving. Akala ko nga pagkatapos ng pag-ihi ko ay papatayin na ako, hindi pa pala.Siguro, may kailangan pa sila akin?Me as a bait, was not something na ikinagulat ko. I already had thought of it, at sa tingin ko sina Sky din. Ito naman kasi ang nangyayari sa mga movies. May kikidnapin, tapos gagawing pain para mapatay ang mga bida — ‘yon ay kung hindi maisahan ng bida ang plano ng kalaban niya.Suot ko na naman ang headdress na ilang minuto kong pinaghirapang matanggal kanina. Nakakadismaya na ang pinaghirapan mong bagay, mauuwi lang sa wala. Pero at least nasabihan ko sila tungkol sa patibong. Hula ko, nagpapaplano na sila Alex ngayon para maisahan ang nasabing patibong ng Glias.Isang sunod-sunod pero mahihinang pagsabog ang narinig at naramdaman ko. Mukhang may nangyayaring gulo sa labas.Kung may nangyayaring gulo, that means nagpatuloy pa rin
***TrishaSunod-sunod na putok ng baril ang umalingawngaw sa hallway kung saan kami naroroon. Sky, Carlo, and Jerick managed to shot dead five of Glias' subordinates, habang kami ni Maica ay walang nagawa kundi ang magtago at umiwas sa mga nagliliparang bala.May hawak kaming baril pero wala kaming lakas ng loob na lumaban. Mahigpit akong nakahawak sa sandata ko habang pilit na hindi pinapakinggan ang ingay na nilalabas ng mga baril nila. I had never been this close to a gunfight before. At hindi ko inakala na ganito pala kaingay at kadelikado. Anytime pwede kang tamaan ng bala kapag masyadong expose ang katawan mo. Kung hindi naman, mabibingi ka sa ingay.Luckily, sa may unahan lang namin ang mga kalaban, at wala sa likuran. Dahil kung may lumabas na kahit isa lang sa likod namin, sigurado ikamamatay namin iyon. But my tongue was cursed— isang tauhan ng Glias ang lumabas nga mula sa hallway na nasa likuran namin. Only me and Maica knew about his apparition dahil abala ang tatlo sa k
***Calli"Dao! The device is in place!" bigay-alam ni Kuya Sky.Agad namang nagsimula si Dao kasabay ang pagpipipindot ng mga letra sa keyboard ng laptop niya. Sa sobrang bilis ng kamay niya ay halos hindi ko na makita kung anong letra ang pinindot niya. I had already seen him like this, tapping and pressing buttons in such speed pero hindi ko pa rin napigilang mamangha. Minsan napapatanong ako kung nagkaka-typo error ba siya. Pero sa tingin ko mukhang hindi naman."Shit!" Dao hissed. Curious, I glanced on the screen. At the top most part of the monitor, was a countdown, with only five minutes left."Para saan ang countdown na iyan?" nag-alalang tanong ni Mr. Galeo."They're summoning Godzilla here on Earth," diretsong sagot ni Dao na ikinagulat namin."It doesn't make sense!" Wernie cried. "I thought this is a world domination? Bakit naging world destruction?" punto niya."It's still a world domination," Dao informed na abala pa ring hina-hack ang machine. "and they'll use Godzilla
***AlexNakalutang pa rin ako sa ibabaw ng headquarters ng Glias. Tinititigan ko ang mismong gusali kung saan nakakulong noon ang apat-napu't anim na tao na nagtataglay ng 'di pangkaraniwang kapangyarihan. Ang mismong gusali kung saan ibinalanggo ang isa sa mga kaibigan ko.I couldn't leave yet. I still had something to do. Something na ngayon ko lang naisip. At wala akong planong sabihin ito kina Sky dahil sigurado akong hindi nila ito magugustuhan. All I wanted was to protect everyone, literally everyone. But with me, still lingering here on Earth, hindi sila magiging ligtas.The sheet that separated us from The Other Side, was partially broken. And some of it was caused by me. Suppose I keep on existing here, with these abilities slowly depleting the boundary, hindi matatapos ang gulo. Monsters would eventually appear and bring terror throughout the entire world. In order to cease that, I must cease to exist as well. Here. On Earth. That means I'm leaving the most precious people
***AlexLife was too cruel. Bakit pa ba ako nabuhay kung gaganituhin lang din naman ako?All I did was to live my life to the best of my abilities,pero parang ayawng buhay saakin.Nasa likurang bahagi ako ngayon ng eskwelahan kung saan walangmasyadong dumadaan. Sa maikling salita, tago at walang katao-tao. Isang magandang puwesto para gumawa ng katarantudahan, o ang mas malala, krimen. Nakaluhod akosa lupa, kaharap ang tatlong naglalakihang mga tao. Kasin-edad ko lang naman sila, at kasin-tangkad, pero nagmistula silang higante sa mga mata ko. I just stared at my knees na nadudumihan na dahil sa putik. I couldhear their laughs as they bathed me with their stinky urine,directly on my head.Rinig na rinig ko ang tunog na nililikha ng mabahong ihi nila sa ulo ko. I had no choice but to stay still and let them dowhat they wanted to do to me.
What's that sound like? Parangtunogng electrocardiogram. Wait! Tama ba anghinalako? Am I-Dahan-dahan kong binuksan ang mga mata ko at sumalubong sa akin ang liwanag na nagmumula sa isang lamp shade sa kanan ko. The room was dimly lit pero kitang-kita ko pa rin ang kabuuan nito. Base on it's structure, I could say na nasa hospital ako, particularly in a suite room.Pero bakit ako nandito? This is too much for my family to pay!A click of the doorknob caught my attention kaya napatingin ako sa may pintuan. A slender woman of her 40s came in, followed by a muscular man. They both wore this worried look on their faces as they moved their way towards my position. They're my parents.Agad nanlaki ang mata nila parehas, nang makita ako. Napatakbo silang dalawang sa akin na tila mga nangungulilang mga magulang. Nakaguhit sa mukha ni Mama ang isang malapad na ngiti, pero nangibabaw pa r
***Alex6 months later..."...meet me in pouring rain, kiss me on the sidewalk, take away the pain..." Listening to Taylor Swift's song while walking towards my classroom was my kind of scenario. 'Yong tipong wala kang poproblemahin kundi ang makinig lang sa paborito mong kanta. It's a beautiful day... walang nagbabantang ulan o bagyo. Just a plain sunny day."Yahhhhh!" Isang sigaw ang narinig ko pero hindi ko ito pinansin, hanggang sa may tumama sa ulo ko na kung ano. Hindi naman siya masyadong masakit pero tama lang para makuha ang atensiyon. Napahinto ako sa paglalakad at saka nilingon yung posibleng nambato sa akin. "Kanina pa ako tawag nang tawag sayo!" inis na sigaw ng isang babae na nakasuot ng uniform ng eskwelahang pinapasukan ko. It made me more irritated kasi nalaman kong bestfriend ko pala ang nambato sa akin.I removed my earphones at saka pinatay ang music. "Kailangan talaga mambato? Eh kung ikaw kaya 'yong batuhin ko!"
"Whaaatt?! Bakit siya lang ang suspended?! You should also suspend that Trisha girl na nagpasimuno nito!" galit kong reklamo habang nakatayo sa harap ng Dean. I knew na maaari rin akong ma-suspend sa ginagawa ko, but I didn't fucking care. Mas mabuti na nga 'yon para masamahan ko ang bestfriend ko. "My eyes never lies, Alex, neitherr my ears," mahinahong tugon ng Dean. "So 'yon lang? Dahil si Maica lang ang narinig at nakita mo siya agad ang kakasuhan mo?!" "Alex, tama na," mahinahong awat sakin ni Maica. "No, Maica. This is a total discrimination!" "Watch your mouth, Mr. Alex Rischon. If you keep this attitude infront of me, I have no choice but to suspend you," pagbabanta ng Dean. "So be it, because I can't stand this school anymore! Tara na, Maica." Agad na tumayo si Maica at saka lumapit sa akin. Mabilis naming tinungo ang pinto ng office at saka binuksan ito. Naunang lumabas si Maica at sumunod ako. Pero bago paman ako mak