AODIE
"Aodilaida! Ihanda mo na ang mga gamit mo, ihahatid na kita kay Don Marcelino," madiing utos ni Mama sa akin habang nakaluhod ako sa harap n'ya at umiiyak."Ma! Plese.. wag po, tutulong ako sa pagbabayad sa utang natin, wag mo lang ako ibigay kay Don Marcelino," nagmamakaawa kong tugon sa kan'ya.Nakita kong naiiyak na din si Mama pero pinipigil n'ya marahil ay ayaw naman talaga niya akong ibenta o ipambayad sa utang na iniwan sa amin ng namayapa naming ama.Marahas na pinunasan ni Mama ang mga luha n'ya bago ako muling hinarap. "Laida! Makinig ka sa akin, hindi na rin kita kayang buhayin kasama ng mga kapatid mo, kung titira ka kay Don Marcelino, doon maraming pagkain at magagandang damit. Makaka kain ka nang maayos at masasarap na pagkain," pangungumbinsi n'ya sa akin pero umiling lang ako."Okay lang kahit walang maayos na pagkain o masarap. Ayoko doon!" nagwawalang usal ko.Hinawakan ni Mama 'yong mukha ko at marahas na pinunasan ang mga luha ko. "Gusto mong makatulong sa akin 'di ba? Eto na 'yon! Malaking tulong ito, Laida. Kaya pakiusap, ihanda mo na ang mga gamit mo" muling utos niya sa akin 'ska ako binitawan.Hirap na hirap akong ayusing ang mga gamit kong isisilid sa luma kong bag.Isa isang isinakay ni Mama sa inupahan n'yang tricycle 'yong mga gamit kong nakasilid na sa bag.Lumuluha pa din akong magpaalam sa mga kapatid ko na hindi ko alam kung makikita ko pa o hindi pero nangangako ako pagkatapos ng ilang taon babalik ako dito at magiging masagana kami.------"Don Marcelino, eto na ho ang anak kong si Aodilaida, kinse anyos lang ho 'yan kaya ayan ho ang dinala ko dito," paliwanag ni Mama kay Don Marcelino.Ang matandang binata na isa sa pinakamayaman sa lugar namin. Sa edad nitong 59 years old, wala pa itong asawa o anak man lang. Lahat iniilagan s'ya dahil nga sa nga koneksyon na meron s'ya hindi lamang dito sa Pilipinas kun'di maging sa ibang bansa.Isa din ito sa pinakasikat na negosyante, kasama ang isa sa mga tanyag na si Senyor Klyde Vicente. Pagdating naman dito sa lugar namin lapitan s'ya ng mga mahihirap ngunit kapag hindi ka nakapagbayad sa tamang panahon na ikaw mismo ang nagtala, matutulad ka sa pamilya namin na isa sa mga kamag anak mo ang ibabayad mo at 'yon ang nangyayari sa akin.Tumingin lamang ang matanda kay Mama 'ska sumalin ang tingin sa akin."Bweno! Maari ka ng umalis," maikling turan nito sa aking ina.Tumingin lamang si Mama sa akin at hinawakan ang aking mukha. "Magpapakabait ka dito, susundin mo ano man ang iuutos nila, Laida. Naiintindihan mo ba ako, anak?" naluluhang turan ni Mama sa akin.Hindi ako sumagot at hinayaan lang lumandas ang mga luha ko sa aking mukha. Binitawan n'ya ang mukha ko bago marahang yumuko sa harap ng matandang bumili sa akin."Mauuna na ho ako, Don Marcelino,"Tumalikod na si Mama, matapos mag paalam at hindi man lang ako nilingon muli. Tinignan ko lang s'ya hanggang sa sumara ang pinto ng silid kung saan kami dinala ng mga tauhan ng Don."Ihatid n'yo s'ya sa ikalawang palapag malapit sa silid ni Bry," utos ni Don Marcelino sa mga tauhan n'ya. Humarap ito sa akin kaya naman nagbaba ako ng tingin dahil ayokong makita na mahina ako. "Magpahinga ka muna sa ngayon, ija. Madami tayong pag uusapan at madami kang kailangang matutunan," kausap nito sa akin."O-opo, Don Marcelino" tugon ko at mas yumuko pa sa harap n'ya.'Di na ito sumagot kaya naman inaya na ako ng isa sa mga tauhan n'ya na pumunta sa sinasabi nitong silid.Pagpasok ko sa silid na nakalaan sa akin. Inilibot ko ang mata ko sa paligid. Malawak ang silid na ito. Mas malawak pa sa bahay na tinitirhan namin. Mataas din ang ceiling at may mahabang ilaw pababa na kung tawagin ng mayayaman ay chandelier, sa bawat gilid din ay may mga bumbilyang magsisilbing liwanag kung hindi mo gugustuhin buksan ang marangyang ilaw.Mayroon ding balkonahe na kung nalalakihan ka sa kwarto ay pwede mo itong tambayan at doon mag isip isip. Sa kaliwang parte ng silid sa likod ng pader kung saan nakasandal ang malaki at alam kong malambot na kama, meron isang silid na panigurado ay doon ang banyo.Bahagya akong napaigtad nang ibaba ng mga tauhan ng Don ang gamit ko."Maraming salamat ho," saad ko.Hindi naman ito nagsalita at yumuko lang bago muling lumabas.Huminga ako nang malalim bago ko inumpisahang maglakad papunta sa silid kung saan ay nasabi kong banyo.Hindi lang pala ito basta banyo. Nandito na din ang mga lagayan ng mga damit na napakalawak, dadaanan mo ito bago ka makapunta sa mismong banyo.Naghilamos lamang ako ng mukha. Tinignan ko ang aking sariling mukha sa salamin. Maga ang mga mata kong kulay kayumangi, namumula din ang hindi ko katangusang ilong pati na rin ang aking pisngi, may kaunti din kaguluhan ang medyo mahaba kong buhok na hanggang balikat lamang."Kailangan mong maging matatag, Laida! Hindi pwedeng hindi ka maging matatag! Para sa pamilya mo!" matapang na saad ko sa sarili ko.Mariin akong pumikit at naghilamos ulit. Kinuha ko ang tuwalya na nasa kanang bahagi nakasabit sabay punas iyon sa mukha ko.Lumabas ako ng banyo at humiga sa malambot na kama na nakatala sa akin. Mahigpit kong niyakap ang mga unan na ito at doon muling umiyak.Kahit pala anong pagpapalakas ng loob ko sa aking sarili, hindi ko pa din maitatago ang takot sa aking puso at sa mga posibleng mangyari habang nandito ako sa puder ng Don."Ano ulit ang pangalan mo, ija?" malumangay na tanong ni Don Marcelino habang tahimik nitong hinihiwa ang karne na nasa pinggan n'ya.Matapos ko kasing humiga sa kama ko, hindi ko na malayan na nakatulog ako pala ako dahil sa pag iyak. Nagising nalamang ako sa tapik ng isang ginang at sinasabing nag aantay na ang Don sa hapag kainan. Kaya eto ako ngayon at nakaupo sa kanang bahagi ng matanda at tahimik ding kumakain ng pagkain na nasa aking harapan."Aodilaida po, pwede n'yo po akong tawaging Laida," magalang kong sagot habang ibinababa ang mga kutsara at tinidor.Hindi muna s'ya sumagot at makita kong ibinaba n'ya rin ang kan'yang mga hawak."I don't like Laida for you parang masyadong mahina, from now on you will be called Aodie. Do you understand?" malumanay ngunit puno ng maawtoridad na saad nito.Inangat ko ang aking mga tingin sa kan'ya at nakita ko ang mga mata n'yang nakatingin sa akin at seryoso iyon."O-opo, Don Marcelino" sagot ko sabay yuko muli."Nasaang taon ka na sa high school?" tanong nito kaya umangat ako."Nasa ikahuling taon na ho ako dapat sa pasukan, ngunit hindi po ako kayang pag aralin ni Nanay kaya ho, huminto muna ako para makatulong sa kan'ya," magalang na tugon ko.Ganoon naman talaga ang nangyari at wala na din akong pag asa dahil bukas na ang huling araw para makapag enroll sa eskwelahan."Okay! Now, finish your food," utos n'yang muli kaya naman hinawakan ko ung kutsara at tinidor ko at marahang kumain.Tahimik lang ang aming naging hapunan at hanggang sa matapos. Agad akong kumilos para magligpit nang makita kong tumayo na ang Don sa kanyang upuan.Kukunin ko na sana iyon nang pigilan ako ng Don, hindi ko napansin na nilingon pala niya ako."Hindi mo na kailangan gawin iyan, Aodie. Magpahinga ka na at papasamahan kita bukas sa eskwelahan. You need to enroll because tomorrow is the last day of enrollment if I'm not mistaken," saad nito na hindi ko naman napigilang ngumiti.Isa talaga sa gusto kong mangyari sa buhay ko ang makapagtapos ng pag aaral dahil naalala ko na sinabi ni Tatay na dapat sikapin naming magkapatid na makatapos ng pag aaral dahil iyon lang ang maipag yayabang namin sa ibang tao. Lalo na ang mga magulang ko ay hindi nakapag tapos ng pag aaral tanging elementarya lamang."Maraming salamat po, Don Marcelino.. pagbubutihan ko po ang mga trabaho ko dito sa mansyon para po makabawi sa inyo," saad ko habang nakayuko.Napaigtad ako nang may lumapat na malaking kamay sa ulo ko at ginulo ang buhok ko."Ipangako mo lang ang katapatan mo sa akin pati na ang mag aral ng mabuti," saad nito."Opo! Makakaasa po kayo.. maraming salamat po!" buong loob kong saad atas yumuko pa sa harap niya.Akala ko nakakatakot ang isang Don Marcelino pero meron pala s'yang puso para sa mga katulad kong kabataan na gustong mag aral.—--------------"Pili lang ang binibigyan ng pagkakataon ni Don Marcelino na mag aral pag masa puder n'ya kaya mapalad ka, Laida ay Aodie pala.. pagbutihan mo para hindi mawala ang tiwala nito sa iyo.." saad ng isang katulong na kasama ko dito sa kusina.Kahit kasi sinabi ng Don na wag na akong tumulong, tumulong pa din ako dahil hindi naman ako senyorita dito. S'ya din pala amg gumising sa akin kanina."Oo nga po! Kaya gagawin ko talaga ang lahat para makapag aral nang mabuti," nakangiting saad ko.Matapos kong tumulong doon sa kusina, pumanhik na ako sa kwartong nakalaan sa akin at doon muling humiga.Gagawin ko ang lahat para makapag aral ng mabuti at makapagbayad sa Don para makasama ulit si Nanay..—------------------7 Years LaterAODIENakatingin ako sa mga tauhan ni Leo dela Vega gamit isang x4 scope na nakakabit sa aking GOL- Sniper Magnum, kitang kita ko ngayon kung gaano sila naka bantay sa kotseng sasakyan ng kanilang amo."Mga bobo, walang kamalay malay na hindi lang iisang grupo ang nag aabang sa kanilang amo," nakangisi kong saad.Agad kong inilipat ang tingin ko sa itaas ng building kung saan nandoon ang target ko.Nakikita kong nagpapakasasa pa ito sa itaas ng babaeng binayaran n'ya para paligayahin s'ya sa kakarampot na oras.Agad kong isinentro ang tutok ng sniper kong hawak habang nakikita kong malapit na itong makapunta sa ikapitong langit na gusto n'yang puntahan, hindi n'ya alam ngayon din ang araw ng pagpunta n'ya sa impyerno!Kinalabit ko ang gatilyo ng aking hawak na baril nang makita kong paangat na ang kan'yang ulo na muling nahulog dahil sa pagtama ng bala ng aking hawak."Mission Done!" nakangising saad ko at mabilis na inayos ang ginamit ko.Mabilis kong kinalas ang mga pa
AODIEIsang itim na sasakyan ang pumutol sa pagbabalik tanaw ko dito sa balcony ng kwarto ko.'sino naman kaya ang dumating na iyon?' tanong ko sa aking isipan.'Di ko naman maiwasan na hindi titigan ang kotse na iyon dahil alam kong mamahalin at pang marangya ang model. Pumarada na ito kaya naman inaantay ko na lang din na mabuksan iyon at makita kung sino ang nasa loob.'di naman nagtagal lumabas ang isang lalaking nakaitim na naka navy blue t-shirt na nababalutan ng itim na leather jacket, itim na pants, itim na leather shoes. Clean cut din ang gupit ng buhok nito. Nakadagdag din ng lakas ng dating n'ya ung shades n'ya.Napansin ko na biglang nag silapitan ang mga tauhan ni Don Marcelino at binabati s'ya, tanging tango lang naman ang sinasagot n'ya.Tuluyan na silang pumasok sa loob ng mansion kasunod ang iba't ibang mga tauhan nito."Aodie! Let's eat!" rinig kong sigaw ng isang kasamahan namin kaya muling naputol ang pag iisip ko."Coming!" balik kong sigaw dito 'ska tumayo at nag
AODIENakahiga na ako nang isang katok ang pumutol sa aking pagbabalak na matulog."Sino kaya ang hayop na gustong masaktan gamit ang mga kamao ko," saad ko sa sarili ko habang naglalakad papunta sa pintuan.Marahan kong inabot ang hawakan ng pintuan at binuksan iyon.Bumungad sa akin si Giovani na nakangiti at bahagya pang kumaway."Did I wake you up?" tanong nito na parang nahihiya.Si Giovani Lopez, isa sa mga pinagkakatiwalaan ni Don Marcelino pagdating dito sa Manila. Dati din siyang katulad ko na ipinambayad sa utang, pinag aral ng Don, tinuruan at inilagay sa posisyon sa grupong binuo nila.Gwapo ang binatang ito, makisig dahil sa mga training na ginagawa, makinis ang balat pero may mga peklat na paniguradong dulot ng pakikipag laban.Kung tutuusin, boyfriend material na s'ya dahil masayanin din ito, hindi ko naman maitatangi na may paghanga ako ng unti sa kan'ya. Pero syempre dahil hindi ko naman talaga alam pa ang gustong mangyari sa akin ni Don Marcelino.Kailangan kong pigi
AODIE"You are 5 minutes late," mahinahon at malamig na turan nito habang nililinis ang baril na hawak n'ya.Mahinahon naman ang pag kakasabi n'ya pero pakiramdam ko, katapusan na ng buhay ko.Nalate kasi ako ng gising dahil anong oras na ako nakatulog kakaisip ng mga pwedeng training ko! Papahirapan n'ya ba ako o magiging brutal ba s'ya sa akin!"What are you looking at me? Start running, woman! Since you are 5 minutes late, 50 laps!" saad nito at binalingan ako ng tingin na halos ikanginig ng katawan ko.Matapang naman ako pero babae pa din ako at nakakatakot ung titig n'ya.Inayos ko iyong buhok ko at damit ko habang naglalakad papunta sa umpisa ng tatakbuhan ko.50 laps?! Sinong tao ang kakayanin ang 50 laps?! Nagawa na ba n'ya iyon para sabihan ako ng gano'n! Tsk! Ikaw naman kasi Aodilaida! Bakit late ka na nagising?!"Tatakbo ka ba o tatanga ka na lang d'yan?""Tatakbo na," tugon ko at mabilis na tumakbo para makalayo sa yelong boses ng lalaking pinaglihi ata sa North Pole ng n
AOIDE"Kumusta? Balita ko tuloy na pagbalik n'yo sa probinsya sa susunod na araw ah," rinig kong usal ni Benjie."Oo, sabi ni Don Marcelino kailangan naming umuwi doon dahil marami s'yang ipapasanay sa akin. Hindi ko naman alam kung ano iyon," tugon ko habang hawak ang kutsilyong binigay n'ya sa akin.Napagpasyahan na kasi ng Don na umuwi na kami ng probinsya dahil tapos na din naman ang mission na ginagawa namin dito.Naraid na namin lahat ng mga warehouse ng mga kalaban sa negosyo ng Don kaya naman pwede na kaming umuwi. Namimiss ko na din sila mama at ung mga kapatid ko."E! Kumusta naman ang training mo kay Cold?" tanong nito kaya naman natigilan ako at napatingin sa tanawing tanaw dito sa veranda ng kwarto ko.Hindi pa din mawala sa isip ko ung paghihinala ko kay Cold, minsan na din akong nagtanong kung kilala ba talaga ng iba si Cold pero ang tanging nakuha ko lang nasagot ay s'ya ang pinagkakatiwalan ng Don pag dating sa negosyong illegal sa ibang bansa.Walang nakakaalam ng ib
AODIE"Ano itong naririnig ko na nagbalak kang tumakas kagabi? Aodie! I will not tolerate this matter! You know that I don't want anyone to disobey me!" may diing saad ni Don MarcelinoAlas kwarto pa lang ng madaling araw nandito na ito kasama namin sa training room. Mukhang sinumbong ako nitong bwisit na yelo na ito! Tsk! Papansin!Kanina pa s'ya nandito pero inantay n'ya lang na matapos kami ni Cold sa iba pa naming ginawa katulad ba lang ng firing at guns assemble na mas pinahirap nitong bwisit na Cold na ito! Kung noon, nasa harap ko lang ang mga part ngayon, kailangan kong hanapin ang mga iyon sa loob ng training room. Pareho kami at pag nahanap namin iyon, we have a freedom to shoot each other. Sayang lang kasi sabay kaming nakabuo at nag tutukan sa isa't isa."Pasensya na ho kayo, Don Marcelino. Gusto ko lang naman pong makita sila mama.. hindi ko po kasi sila makontak," malungkot at nakayukong saad ko.Nakarinig ako ng isang malalim na buntong hininga kaya napaangat ang ulo ko
AODIEIlang linggo na ang nakalipas nang makauwi kami dito sa probinsya. Nagkaroon na ako ng kontak kila mama pero katulad noon, hindi pa din ako pwedeng lumabas ng mansyon.Tanging tawag o text lang ang napapadala ko.Mabuti naman daw ang kalagayan nila doon kaya wag daw akong mag alala sabi ni mama nung minsan kaming nakapag usap.Napanatag din ang loob ko nung narinig ko iyon kaya naman kahit paano ay hindi ko na naisipang tumakas bukod doon ung secret passage ko ay pinasara na talaga ng tuluyan ng yelo na iyon!Patuloy pa din ako sa training ko kahit sobrang naiinis at naiilang ako sa kan'ya dahil naaalala ko pa din ung itsura ni Christine habang nagpupunas ng labi n'ya at bahagya pang pawisan!Actually nagagalit ako sa sarili ko dahil sa nararamdaman ko. Gusto kong mainis dahil nandidiri ako pero gusto ko ding isipin na wala talaga silang ginawa baka acting lang iyon ni Christine pero ang mas nakakainis?! Anong pake ko?!Ano naman kung may ginawa sila?! Bwisit lang talaga! Naalal
COLD"I'm on my way to somewhere, you guys have fun." I told my cousin who keeps on bugging me.[But Kuya! You know how important this event is! You should be there] he said and all could do was to massage my temple and sigh."I know but I have something very important to do, I know she will understand that. I'll be there at her wedding, promise!" I replied to him.As soon as I heard him sigh, I knew that he couldn't do anything at all. All he knew was to surrender.[Okay! I'll tell her that you can't come] he said then bid his goodbye.Pinagpatuloy ko ang pagmamaneho papunta sa masyon ng Don.The moment the guard sees my car, they immediately open the door widely. They even bow their heads as a sign of respect.I parked my car, put my shades on tapos lumabas ng kotse.I keep my face stern when people come to me.I just gave them nod nang isa isa nila akong binati. All of the are know me, dahil isa ako sa pinagkakatiwalaan ng may ari ng mansyon na ito."Where's Don Marcelino?" tanong