7- The Intruder

Naiwang nakatayo sa likod ng malapad na pintong iyon si Madison pagkatapos isara ni Ethan at walang lingon itong nagtungo sa library dahil naghihintay doon si Miguel. Wala siyang nagawa kun'di titigan ang malapad nitong likod habang nasa magkabilang bulsa ng pantalon ang mga kamay.

Kanina, habang nasa daan pauwi, ay pasimple niya itong nililingon dahil sa pananah*mik nito. Nagtataka pa rin siya kung bakit ganoon na lamang ang naging reaksiyon ni Ethan ng magkita sila ni Jacob, gayong unang beses pa lang naman ng mga itong nagkaharap.

"Magkakilala kaya silang dalawa?" tanong niya sa sarili. "O baka naman dahil ng isyu sa kompanya? Pero, ano naman ang pakialam ni Ethan sa bagay na iyon?" Sa tagal niyang nawala ay hindi na niya alam kung ano’ng mga nangyayari sa loob ng limang taon.

Sinundan niya lang ito ng tingin hanggang sa makapasok sa library. Napabuntong-hininga siya at napagdesisyunan na lamang na magtungo sa kusina. Saktong nandoon ang kanilang Nanay Rosie at si Jam na nag-aayos na nang lamesa at naghahanda ng pagkain para sa hapunan.

"Oh, Madi anak!" patakbo siyang sinalubong nang matanda at bahagyang inalalayan na makaupo. "Kumusta na ang daddy mo? Nakita mo ba siya? Nakalapit ka ba sa kaniya?" sunod-sunod na tanong nito.

Ngumiti muna siya bago sumagot. "Opo ‘nay, nakita ko po si daddy pero hanggang sa labas lang po ako ng kuwarto niya. Ang bilin po kasi ni kuya ay hindi pa dapat malaman ni daddy na naririto na ako sa Pilipinas. Sinabi raw po kasi ng mga doctor na maaaring nakakaramdam na si daddy at nakakarinig ng mga nangyayari sa paligid niya. Kaya hindi ko na po ipinilit na makapasok ako para mayakap si dad, baka po lalong ipag-alala ni daddy at makasama iyon sa kaniya," ang malungkot niyang paliwanag dito.

Naupo ang matanda sa katabi niyang upuan at hinawakan nang mahigpit ang pareho niyang kamay at nagsalita. "Anak, intindihin mo na lang ang pakiusap ng kuya mo. Para rin ito sa ikabubuti ninyo at ng daddy mo. Lahat tayo gusto na siyang gumaling para matapos na ang lahat ng gulong nangyayaring ito sa pamilya at kompanya ninyo."

Tumango na lamang si Madison bilang pagsang-ayon kay Nanay Rosie, dahil totoo naman ang mga sinabi nito. Ayaw din naman niyang maging dahilan pa siya para lumala ang kundisyon ng kanilang ama.

"Oh, eh bakit parang hindi pa rin yata maganda ‘yang awra mo, mayroon ka pa bang hindi sinasabi sa akin?" tanong muli ni Nanay Rosie sa kaniya.

Tinitigan niya muna ito at tinantiya kung sasabihin ba niya ang ginawa ni Ethan kay Jacob. Naisip niyang kilala nga pala ng kanilang Nanay Rosie si Ethan, kaya baka makakuha siya ng sagot sa matanda kung sasabihin niya ang nangyari sa ospital. "Noong paalis na po kasi kami kanina sa ospital nasalubong namin si Kuya Jacob, ‘yong anak po ni Tito Juan. Inimbitahan lang naman po niya akong lumabas pero mukhang nagalit po si Ethan kay Kuya Jacob dahil doon. Nagtataka po ako kung bakit ganoon ang ginawa ni Ethan. Magkakilala po ba sila ‘nay?" tanong niya. Sumandal din siya sa upuan para mas makita niya ang mukha ng matanda.

Iiling -iling lamang na nangingiti ang kanilang Nanay Rosie dahil sa sinabi niya na s’ya namang nagpakunot ng kaniyang noo. Magtatanong pa sana siya ng marinig ang boses ng kaniyang Kuya Miguel.

"Nanay, is dinner ready? Hindi raw uuwi si Mikael dahil birthday ng kuya ni Kate, at sa isang beach sa Quezon gaganapin iyon. Bukas na raw siya ng hapon makakauwi." Habang naglalakad ito palapit sa kanila. Nilingon ni Madison ang kapatid na kasunod si Ethan. Maaliwalas na ang mukha nito dahil siguro sa nangyaring pag-uusap ng dalawa.

Tahimik lamang siya habang kumakain, samantalang ang kapatid at si Ethan ay may pahapyaw-hapyaw na topic tungkol sa mga negosyo habang kumakain. Nang matapos ay tsaka lamang siya inimikan ng kuya niya at sinabing kailangan nilang tatlo na mag-usap.

NAGPADALA si Miguel ng kape at tea sa hardin, dahil doon ang napili nitong lugar para magpahinga. Alam ng kaniyang Kuya Miguel na bawal sa kan'ya ang kape dahil sa sobrang acidic niya. At least tea, on the other hand, has a mild acid content that Madison can tolerate. Madison was in Australia when she was rushed to the hospital while in class. Their mother had to fly to Australia the next day. Mrs Aviera was informed about Madison's condition and what foods and beverages she's allowed and is not permitted to consume. Simula noon ay naging maselan na sa pagkain niya ang kanilang ina.

Nasa hardin na sila ng magsimula ang kanilang pag-uusap.

"Madi, you will begin working for the company in less than a week. Your new office is about 80% complete. Ipapaayos ko na lang ang mga gamit doon na pinadeliver ko from your chair to wall papers, para komportable ka habang nagtatrabaho. Pero ihanda mo ang sarili mo sa mga posibleng kaharapin mong problema. Things are different now, just as I said the morning, we had a meeting in the library. And Ethan will go with you, kung nasaan ka ay dapat nandoon din siya," sabay higop ni Miguel sa mainit nitong kape.

Nakikinig siya sa kapatid ng maalala niya ang insidente kanina sa ospital. "Only if he behaved as a bodyguard should. Hindi niya dapat binastos ng ganoon si Kuya Jacob," ang iritado niyang sagot sa kapatid. Nilingon niya si Ethan na nakatingin din pala sa kaniya. Inirapan niya lamang ito at humigop din ng tsaa.

"I'm just trying to keep you safe because that's my job. I can tell he's looking for something. Keep in mind that you are the youngest Aviera, and your life is still in danger," ang kalmadong sagot ni Ethan sa sinabi niya.

Pero ang hindi inaasahan ni Madison ay ang pagpanig ng kapatid sa bodyguard niya na kaibigan nito. "If I were Ethan, I would do the same thing. There is nothing wrong with what he did, and besides, he is right. It his job Madi kahit sino pa ‘yan. Don't forget that our adversaries are just lurking around, pretending to be your friend," nagdekuwatro ito at sumandal.

"Oh, really?" Madison smirked and turned her gaze again to Ethan.

Alam ni Miguel ang ibig sabihin ng kapatid, lalo na at lumingon ito kay Ethan kaya kaagad dinepensahan ni Miguel ang kaibigan. "Ethan isn't like them, Madi. I've known him since high school. So please don't bother him with those thoughts."

"Come again, since high school?" Nagpalipat-lipat ang nagtataka niyang tingin sa dalawang lalaki na nasa kaniyang harapan.

Miguel cleared his throat and speaks. "I mean because we’re from the same school."

Madison rolled her eyes in annoyance and chose to defend Jacob as well. "Kuya Jacob is harmless kuya, at alam mo naman na parang kapatid na rin ang tingin niya sa inyo ni Mik, lalo na sa akin. Niyaya niya lang naman akong lumabas at hindi pa ako pumapayag pero nag-iisip na kayo ng hindi maganda. He's trying to be nice and friendly. Isa pa, our fathers are good friends too."

"True friends aren't always sincere. They can be a great pretender behind their mask at times. I'm not saying to think a negative opinion of Jacob's family, what I'm trying to say is don't get too attached and don't put too much trust in people. Dahil ‘yan ang ikakabagsak mo kahit nasa loob ka ng sarili nating kompanya," ang makahulugang paliwanag ng kapatid.

Hindi na siya nakipagtalo pa sa kuya niya, dahil sa sinabi nito ay napaisip siya. Ano nga bang alam niya sa mga nangyayari, kakauwi niya lang ng bansa mahigit isang linggo pa lamang ang nakakalipas. "May point naman si kuya. Hindi ba, kaya nga nagkakagulo ang kompanya ay dahil sa suspetsa nilang nasa loob mismo ng kompanya ang gustong magpabagsak sa amin. Dapat siguro, limitahan ko ang pagiging malapit ko sa kahit sino lalo na kapag nag-uumpisa na akong magtrabaho sa kompanya."

Pagkatapos ng usapang iyon tungkol sa nangyari sa ospital ay iniba na ni Miguel ang topic. Tungkol na sa mga naantalang proyekto ng kompanya dahil sa nangyari sa kanilang ama. Mataman naman siyang nakikinig at nagbibigay ng opinyon kapag tinatanong siya ng kaniyang Kuya Miguel, dahil sa mga ganitong bagay niya rin nagagamit ang kaniyang pinag-aralan. Kung paano imamarket ang bagong mall na ginagawa sa Tarlac. Napapansin niya rin na madaming alam si Ethan at may mga binabanggit itong mga pangalan o apelyido ng tao na ang iba ay pamilyar sa kaniyang pandinig.Pinagmamasdan niya ito at deretsong-deretso kung mag-ingles at malalalim pa.

Kunsabagay ay sinabi naman na ni Ethan na ito ang unang pagkakataon na magtatrabaho siya bilang bodyguard niya, dahil ito lamang ang pinagkakatiwalaan ng kaniyang kapatid para pangalagaan siya at masiguro ang kaligtasan. Dahil hindi pa nawawala sa isipan ng mga kapatid niya na puwede pa rin siyang malagay sa kapahamakan dahil sa natanggap na banta ng ama nila bago ito ma-ambushed. Isa pa, ay magkaibigan ang mga ito kaya hindi malayong isa rin itong negosyante.

Minsan ay nahuhuli siya ni Ethan na nakatitig sa kaniya, kaya panay din ang iwas niya ng tingin na kunwari ay may sinisilip sa tagiliran o kaya ay sa likuran. Wala naman siguro masamang tumitig lalo na kapag nagsasalita ito tungkol sa mga negosyo, at sa kompanya. Gusto niya tuloy depensahan ang sarili kahit wala pa naman sinasabi si Ethan.

"Ang hirap pala magmukhang tanga lalo na kapag ganito kaguwapo ang nasa harapan ko. Alam kong guwapo rin ang kuya ko, pero sanay na ako sa pagmumukha n’on. Bakit ba kasi hindi na lang ako magpaalam na magpapahinga na, para hindi ganitong para akong kriminal na nahuhuling nakatingin sa kaniya. Pambihira!"

"Madi, are you listening? Tulala ka na naman, may problema ba?" ang kaniyang kuya Miguel iyon.

"Huh? Ah wala kuya, naiisip ko lang ‘yong condo ko sa Australia," palusot niya dito. Lumingon siya kay Ethan at nakita niyang ngiting-ngiti ito. Kahit hindi sa direksyon niya ito nakatingin ay alam niyang siya ang tinatawanan ng binata. Dahil bahagya siyang napahiya ay inirapan niya ito at nagpanggap na naiirita."Stop smiling Ethan. It makes me weak, d*mn it!"

Hindi na niya matiis ang presensya ni Ethan kaya minabuti na lamang niyang magpaalam para magpahinga. Totoo naman na pagod siya dahil na rin sa tagal ng biyahe nila papunta ng ospital at pauwi. Maging ang nangyari sa ospital ay pinagod siya dahil sa pag-iisip. Naalala rin niya na may balak nga pala siyang pumunta sa isa sa mga mall na pag-aari ng kanilang kompanya, para mag-shopping ng mga formal dresses at sapatos na gagamitin sa trabaho. Kaya ngayon pa lang ay nagpaalam na siya sa kaniyang kuya, dahil sigurado siyang hindi na naman niya ito aabutan bukas ng umaga kahit alas-sais pa lang ay gising na siya. Sobrang aga kasi nitong umaalis.

"Kuya, mauna na akong pumasok sa loob, gusto ko ng magpahinga. Isa pa, aalis ako bukas. Pupunta ako sa La’ Vier para mamili ng mga damit. Iilan lang kasi ang formal dress kong dala galing Australia," paalam niya.

"Okay, have Ethan with you. Alam mo na ‘yan. Hindi ka puwedeng umalis o pumunta kahit saan ng hindi siya ang kasama mo, okay?" tumango siya at nilingon si Ethan. Naabutan niya itong humihigop ng kape.

"Seriously! hanggang sa paghigop ba naman ng kape ay pinaninindigan mo ang pagiging guwapo? May hustisya ba talaga dito sa Pilipinas?"

NAKALIGO na siya at nagtutuyo na lamang ng buhok habang nakaharap sa salamin ng bigla niyang dampian ng mga daliri ang kaniyang mga labi. Basta na lamang kasi pumasok sa memorya niya ang mapupulang labi ni Ethan, at ang mapuputi nitong mga ngipin na kitang-kita kapag ngumingiti ito. Kanina lamang habang kausap ang mga ito sa hardin ay panakaw niya itong pinagmamasdan habang humihigop ng kape."Baka naman epekto lamang ito ng ininom kong tsaa. Ano ba kasi inihalo ni Ate Jam doon at ganito ang epekto no’n sa akin." Tumayo siya at naglakad papunta sa kama at nahiga. Pati ang walang kagalaw-galaw na tsaa ay kaniyang pinagbibintangan.

Nasa ganoon siyang pagmumuni-muni ng marinig niyang bumukas ang pintuan ng katapat niyang kuwarto. Pigil ang kaniyang hininga habang hinihintay na isara iyon. "Isa... dalawa... tatlo... apat... lima... anim... pito... walo... siyam... sampu." Sampung segundo bago isara ni Ethan ang pintuan ng guest room na tinutulugan nito. Halos maubusan din siya ng hangin dahil sa pinipigil na paghinga.

Mula sa pagkakatagilid niya ay tumihaya siya ng higa at lumingon sa nakabukas na glass door sa balkonahe ng kaniyang kuwarto. Bumangon siya at naglakad papunta roon, sumandal sa pintuan at tinanaw ang mga bituin na nagpapaligsahan sa pagliwanag. Maging ang hugis ng buwan na parang nakangiti sa kaniya ay sobrang liwanag din. Ninamnam niya ang malamyos na hanging tumatama sa kaniyang pisngi. Mula sa balkonahe ng kaniyang kuwarto ay kitang-kita ang hardin kung saan sila nakapuwesto kanina lamang. Wala na rin doon ang kaniyang Kuya Miguel. Malamang ay nagpapahinga na rin ito. Tanging ang tatlong tasa na lamang ang naiwan doon.

Muli na namang pumasok sa isip niya ang itsura ni Ethan habang umiinom ng kape at ang pag-alon ng lalamunan nito. Napapitlag siya ng marinig ang message tone mula sa kaniyang cellphone. Lumapit siya sa maliit na lamesa na nasa tabi ng kama kung saan nakapatong iyon.

Unknown...

Hey! It's me, Ethan. You might want to keep my phone number if in case you need anything, you can reach me here. I'll see you tomorrow. Good night, beautiful.

Her heart skips a beat for a few seconds, she has no idea how long, but hell sure she is. Itinapat niya sa kaniyang dibdib ang cellphone, dahil hindi mawala ang ngiti sa kaniyang mga labi. Nasa ganoon siyang ayos ng muli itong tumunog.

Unknown...

Please get inside, malamig d’yan sa labas. Gabi na, matulog ka na Rhian Madison.

She chuckles. "How did he know that I'm here?" usal niya sa sarili. She unintentionally looked up at the ceiling and noticed two CCTV cameras installed on both ends of the roof. A pine tree near her room has a red blinking light, and she realizes it is also a pair of cameras. Even their land walls had them installed, at lahat ng access ng mga camerang iyon ay nasisiguro niyang nasa kuwarto ni Ethan. Magdadalawang linggo na siyang nagpapauli-uli sa mansyon ay hindi man lang niya napapansin ang mga camerang iyon.

"Kailan pa nila inilagay ang mga ito? Matagal na kaya o noong dumating lang ako?" Natigilan siya sa pag-iisip at dali-daling pumasok sa loob at sinipat ang bawat sulok ng kaniyang kisame. Wala. Nanlaki ang mga mata niya ng mapadako ang mga iyon sa pintuan ng walk in closet na konektado sa banyo. Pumasok siya roon at tiningnan ang mga posibleng lagyan ng CCTV. Wala sa walk-in closet. Dumeretso siya sa banyo at tiningnan niya rin ang bawat sulok noon. "Siguro naman hindi nila maiisipang lagyan ng camera itong banyo ko. Sobra pa sa sobra at hindi sila nag-iisip kung nagkataon."

Nakahinga siya ng maluwag dahil wala ni isang camera ang naka-install sa loob ng kuwarto hanggang sa banyo. Dahan-dahan siyang naglalakad palabas nang banyo, hinihingal siya dahil sa pagmamadali na eksamenin ang buong kuwarto. Naisip niya na kung may makikita siya na kahit isang camera sa loob ng kuwarto ay hindi niya palalampasin ang gabing ito na hindi kinukompronta si Ethan maging ang kuya niya.

Naisip niya rin na baka iniutos din ni Miguel iyon para mas mabantayan ang paligid ng mansyon kahit may mga security at bodyguards na naka-duty. Hindi pa rin nawawala ang banta sa kanilang magkakapatid dahil hanggang ngayon ay hindi pa nakikita at nahuhuli ang nang-ambushed sa kanilang ama. Totoong nagulat lamang siya ng makitang may mga CCTV na pala sa paligid ng mansyon, kaya agad siyang nag-panic. Nasa labas na siya ng walk-in closet ng mag-ring ang kaniyang cellphone.

Calling...

Unknown

Nakatitig lamang siya sa screen nito at nakahawak sa dibdib ang isang kamay. Matapos ang limang beses na pag-riring ay sinagot niya ito. Itinapat niya iyon sa kaniyang tainga at pinakinggan lamang ang sasabihin nito.

"Madi, you there?"

Mariin niyang ipinikit ang mga mata. Nang marinig niya ang isang buntong-hininga sa kabilang linya ay idinilat niya muli ang mga ito at nagsalita. "Yes."

"Don't worry, we respect your privacy, so your brother never includes the inside of your room for a CCTV installation, I hope you understand why we have to do this." Depensa ni Ethan sa mga CCTV na nagkalat sa buong mansyon.

Naiintindihan niya, pero sana pinaalam din ng mga ito sa kaniya para naman hindi siya nagugulat ng ganito. Kanina lamang ay malawak ang ngiti na nakaguhit sa kaniyang mga labi. Ngayon ay mariin na iyong magkalapat dahil sa pinipigil na galit. "I'm going to sleep Ethan. See you tomorrow," iyon lamang ang naisagot niya sa kabila ng paliwanag ni Ethan tungkol sa mga camerang iyon.

"Ano pa ba’ng magagawa ko d’yan! hindi na nga ninyo hiningi ang opinyon ko at mas malala pa hindi ninyo rin sinabi sken!"sigaw ng utak niya. Pagkatapos niyang sagutin si Ethan ay ini-off na niya ng tuluyan ang kaniyang cellphone at nahiga. Napapatingin pa rin siya sa pine tree na katapat na katapat lamang ng kaniyang kuwarto. Bahagya niya rin itong nakikita kahit nakahiga. Nagtataka siya kung bakit pati roon ay may inilagay ang mga ito na CCTV, gayong dalawa na ang mayroon sa itaas ng kaniyang kisame sa balkonahe. Nakatulugan na niya ang pag-iisip na iyon.

NAKATAGILID paharap sa balkonahe ang puwesto ni Madison ng maalimpungatan siya. Medyo malabo pa ang kaniyang paningin kaya sinubukan niya munang kumurap-kurap. Tiningnan niya ang oras sa relo na nakapatong sa bedside table niya. Alas dos na nang madaling araw. Pero may naaaninag siyang isang bulto ng tao na nakatayo sa labas ng balkonahe niya. Hindi, nasa loob ito ng kuwarto niya!

Naka leather jacket ito at bonnet na prehong itim ang kulay at natatakpan ang buong mukha, tanging mata at ilong lamang ang nakalabas. Ang pang-ibaba ay isang kupas na pantalon at puting rubber shoes. Nang mas luminaw ang paningin ay nakita niyang may hawak itong kutsilyo at akmang sasaksakin siya.

Mabilis siyang gumapang pababa ng kama papunta sa pintuan ng kuwarto. Pagharap niya rito ay nakita niyang palapit na ito sa kaniya. Hindi na niya nagawa pang buksan ang pintuan ng kaniyang kuwarto. Sa takot niya ay isang malakas na sigaw ang kaniyang pinakawalan na gumising sa buong kabahayan.

"Huwag pleeeeaassseee! ‘waaaaaaaaag!"