Chapter 4

Apat na araw na ang lumipas mula ng mailibing si Selvia. Masakit para kay Nadia ang nangyari dahil ang kaisa-isa niyang pamilya ay bigla nalang nawala sa isang iglap.

Sa pangyayari na ito si Peter ang kanyang sinisisi. Kasi kung inalagaan niya at tunay na minahal ang Ate Selvia niya sana ay buhay pa ito ngayon. Kung sana hindi niya ito niloko at pinangakuan wala sanang sanggol na isinilang na isang ulila.

Pagod ang katawan na sumalampak si Nadia sa kama. Sa dalawang oras na pagsasayaw karga ang pamangkin sa wakas nakatulog rin ito.

Ganito ang sitwasyon ni Nadia tuwing gabi. Pakiramdam niya losyang na siya apat na araw makaraan sa pag alaga ng pamangkin.

Gusto na niyang sumuko. Wala naman siyang alam tungkol sa pag aalaga ng bata. Nangako siya sa kanyang ate ngunit hindi niya inaasahan na kargo niya pala ang lahat ng responsibilidad sa pamangkin.

Kakapikit palang ng mata niya ng bigla na naman umiyak ang bata. Mangiyak-ngiyak na bumangon si Nadia para kunin ang umaatungal na bata.

"Patulugin mo na ako. Kailangan ko rin magpahinga. Pagod na pagod na ako, " lumuluha na wika ni Nadia habang pinapatahan ang pamangkin.

Hindi na niya alam ang gagawin. Ang lahat ng pagod, puyat, konsimisyun na nararamdaman niya idinaan nalang sa pag iyak. Hindi naman siya maintindihan ng bata kung sisihin niya ito. Kahit magalit siya hindi naman kaya ng loob niyang hayaan nalang ito dahil pamangkin niya ito.

Pasandal siyang huminga karga ang pamangkin. Mahina siyang kumanta at sinasabayan ng mahinang tapik sa puwet ang bata. Sa paraan na iyon ay kumalma ito. Natulog ulit ang bata sa bisig niya.

Nakangiti na tinitigan niya ang pamangkin. "Magkapatid naman kami ng mama mo. Sa akin mo nalang damhin ang yakap ng isang ina sa oras na pakiramdam mo ay natatakot ka. "

Sa ganoong posisyon sila nakatulog. Paggising ni Nadia kinabukasan parang hinampas ng makapal na tabla ang balikat niya.

Mahimbing parin ang tulog ng bata. Dali-dali siyang naligo at nagluto ng agahan niya. Nang matapos sa gawain sakto ring nagising ang pamangkin. Pinadede niya ito at binihisan. Ihahatid niya ang bata sa bahay ng komadrona para doon paliguan dahil hindi pa siya marunong sa bagay na iyon.

"Naiparehistro mo na ba itong pamangkin mo? " tanong ni Aling Tessa. Binibihisan nito ang bata na kakatapos palang maligo.

"Hindi pa ho," mahinang napabuntong hininga si Nadia. "Ang totoo niyan, gusto ko sana na ipaalaga siya sayo, Aling Tessa. Hindi ko siya kayang alagaan lalo na at bago palang sa akin ito. "

"Naku Nadia, hindi ko matatanggap ang alok mo. May mga anak at apo rin ako na inaalagaan, " sagot ng Ale.

"Babayaran ko naman kayo, Aling Tessa. "

Umiling ang Ale. "Pasensiya na, Nadia, pero hindi kita matutulungan dito. "

Laglag ang balikat ni Nadia na sagot ng Ale. "Naintindihan ko... Pero pwede bang makisuyo na bantayan muna siya ngayon? Bibili lang ako ng gatas niya. Babayaran ko lang ang oras sa pagbabantay mo sa kanya. "

Isa rin sa ikinasuko ni Nadia ang pagiging matakaw ng bata. Nabawasan na ang ipon niya. Hindi rin siya maka raket sa pagkanta dahil walang may magbabantay sa pamangkin.

Para siyang isang ina na walang asawa sa kanyang sitwasyon.

Subrang stress na niya. Ni hindi niya rin magawang buksan ang kanyang maliit na tindahan dahil sa pamangkin pa lang ubos na ang oras niya.

"Miss ganda! "

Sa lalim ng kanyang iniisip kanina pa pala siyang nakatayo sa paradahan ng trycicle. Kung hindi siya tinawag ni Nenita hindi pa siya natinag doon.

Sumasakit ang ulo niya kung paano kayanin na alagaan ang pamangkin. Paano nalang kung maubos ang pera na inipon niya? Saan siya kukuha na Ipanggastos para dito? Paano na ang pangarap niyang makapunta sa Manila? Ang kanyang pangarap na maging sikat na mang aawit kung matutuon ang buhay niya sa pag alaga ng kanyang pamangkin?

"Nenita. Ikaw pala, " matamlay na wika niya. Ni hindi nga siya nasasabik sa ikuwento sa kanya ng dalaga.

"Sahod ko kahapon. Ikaw naman ang ilibre ko ngayon, " nakangiti na wika ni Nenita.

Dahil tanghali na sa karenderya siya dinala ni Nenita. Hindi siya nakaramdam ng gutom pero bilang respeto ay kumain na rin siya.

As usual, panay parin ang kwento ni Nenita. Ngunit lumilipad ang kanyang isip kung paano sulosyonan ang kanyang problema. Nangako siya sa kanyang ate na aalagaan niya at hindi pababayaan ang pamangkin. Pero sa kanyang sitwasyon ngayon, hindi niya masiguro kung magagawa niya pa ba ang pangako na iyon.

Ang kanyang sulosyon na naisip ay ipaalaga nalang sa iba ang bata. Babayaran niya ang magbabantay dito. Pero naisip niya, mas mapapagastos pa siya lalo. Sa gatas palang ng kanyang pamangkin ay masisimot na ang ipon niya.

"Ayon nga, lalo pa naging babaero si Sir Enrico. Mantakin mo ba namang kahit saang lugar kaliwa't kanan ang babae."

"Noong nakaraang araw nga nakita ko siya. At alam mo kung ano ang na diskubre ko? " inilapit ni Nenita ang kanyang mukha sa kanya sabay bulong. "Doon sila sa sasakyan gumawa ng milagro. Dapat talaga ma sampolan yang si Sir, e. Bigyan ng leksyon ba, ganun. "

Tumango siya bilang pagsang-ayon. "Tama ka. Dapat talaga ma sampolan ang ganyang mga lalaki. Kasi hindi naman tayo mga laruan para pagpipilian niya upang laruin ng isang gabi kapag gusto niya. "

"Basta, miss ganda. Kapag iyon nakita mo, lumayo ka na at magtago. Dahil kapag kumati ang sakit non, ay naku! Wala iyon sinasanto lalo na sa katulad mong maganda. "

'Kahit bigyan niya pa ako ng milyones niya, Hinding-hindi ko siya papatulan. Never niyang mahawakan at makita ang aking hubad na katawan,' wika ni Nadia sa kanyang isipan.

Nang matapos kumain, sabay silang dalawa na umuwi. Ni libre na rin siya ni Nenita ng pamasahe dahil uuwi ito sa bahay nila. Dadalawin raw nito ang kanyang pamilya.

Naunang bumaba si Nenita. Papasok pa kasi ang kanilang bahay at hindi maka daan ang sasakyan. Dumiretso si Nadia sa bahay ni Aling Tessa para kunin ang pamangkin. Panigurado gutom na iyon ngayon.

"Mabuti naman at nakabalik ka na, Nadia. Kanina pa ito umiiyak, " kaagad na wika ni Aleng Tessa at inabot kay Nadia ang bata. "Siya nga pala, kung maghahanap ka ng magbabantay dyan sa pamangkin mo puntahan mo si Ibyang. Baka gusto niya at baka magkasundo kayong dalawa sa pasahod mo sa kanya. Saka nalang kita sisingilin sa one five na kulang mo noong nanganak ang ate mo. Hindi pa naman ako kinakapos ngayon. "

"Sige ho, Aling Tessa. Maraming salamat. "

Gustong bawiin ni Nadia ang kanyang mga binitawang pangako. Habang nakatitig siya sa kanyang pamangkin sumasagi sa isip niya na sana hindi nalang namatay ang kanyang Ate Selvia. Sana narito si Peter para akuin ang reponsibilidad sa bata. She's tired, drained, and stressed sa mabigat na responsibilidad na iniwan sa kanya ng ate. Nais na niyang bumitaw.

Ang kanyang maliit na tindahan wala ng laman dahil doon siya kumukuha ng pang araw-araw niyang pagkain. Ang naipon niya sa mga alkansya biniyak na niya kanina para sa pangangailangan ng pamangkin. Kung ganito ang kanyang sitwasyon panigurado mauubos ang kanyang ipon.

"Wala man lang iniwan na pera si Ate Selvia para sa anak niya, " wika ni Nadia habang hinahalungkat ang mga gamit ni Selvia. "Saan ko naman hahanapin si Peter para humingi ng sustento dito--itinanggi niya pala ang bata na ito. "

Mariing nakakuyom ang kamao na wika ni Nadia. "Kahit anong mangyari, hinding-hindi ako lalapit sa Peter na iyon. At kapag dumating ang araw na hahanapin niya ang anak niya, hinding-hindi ko ito ibibigay sa kanya. "

Sa kanyang pagmuni-muni bigla siyang naka idea kung ano ang dapat na gawin sa pamangkin. Wala siyang pinalampas na oras. Dapat maisagawa na niya ang kanyang balak nang sa ganon hindi maging kawawa ang pamangkin sa kanyang poder kapag siya ay naubusan na ng pera.

"Bahala na. Mali man itong gagawin ko ngunit para sa kalagayan ng aking pamangkin, ito ay tama. "

Malalim na ang gabi at tahimik ang buong paligid. Palinga-linga ang isang matandang babae na may bitbit na basket at ang laman ay ang mahimbing na natutulog na sanggol.

Tiningala niya ang mataas na gate. Kasing taas ito ng pader na hindi kayang akyatin sino man.

Nang masiguro na walang tao, inilapag niya ang basket sa tapat ng gate. Inayos niya ang pranela na nakabalot sa sanggol. Gumalaw ang bata nang marahan niyang haplusin ang pisngi nito ngunit hindi naman nagising.

Bago pa may makakita sa kanya, pinindot niya ang doorbell ng ilang beses at nagtago sa poste ng kuryente sa kabilang kalsada. Madilim iyon kaya nasiguro niyang walang makakita sa kanya habang naka tanaw sa mataas na gate ng mansiyon.

Ilang minuto ang nakalipas, lumabas ang isang babae na naka suot ng maid uniform, si Nenita. Nakita nito ang gulat sa mukha ng babae at nagmadaling pumasok ulit sa loob ng mansyon. Nang lumabas ito ulit kasama na niya ang matandang si Don Emmanuel at ang bunsong anak na si Enrico. Naka pantulog na ang kanilang suot.

Kagaya ni Nenita, nagulat rin ang mag ama sa nakita. Hindi nito alam kung ano ang gagawin. Kaya si Nenita nalang ang dumampot sa bata nang umiyak ito.

Nasa malayo ang matandang babae kaya hindi niya marinig kung ano ang pinag uusapan ng tatlong tao na nakatunghay sa sanggol.

Nang makita ng matandang babae na dinala nito sa loob ang sanggol, nakahinga siya ng maluwag. Naging kampante ang kanyang damdamin dahil ang buong akala niya pagsarhan lang nila ito ng pinto.

Lumabas ang matanda sa kanyang pinagtataguan. "Nasisiguro ko, na nasa mabuting kamay ka ng pamilyang Montefalco. "