Chapter 3

Hindi napigilan ni Nadia na ipagkumpara ang dalawang magkapatid na Montefalco. Habang sakay sa tricycle at hanggang makarating siya sa bahay iyon ang iniisip niya.

Parehong gwapo ang magkapatid. Maganda ang pangangatawan. Tipikal na magugustuhan ng kababaihan. Ngunit kanina habang nakatitig siya sa mukha ni Enrico, napasabi siyang mas angat si Enrico sa kanyang kuya sa panlabas nitong anyo. Gwapo, matangos ang ilong, mga matang nakaka-akit, matangkad at makisig ang katawan.

Ang lakas ng karisma. Iyong tipo na mapapatulala ka kapag nasa harapan mo siya. Lalo ka kapag ito ay ngumiti, mapapanganga ka. Sino bang babae ang hindi papatol dito? Halos lahat sa kanya na. Well, maliban kay Nadia na walang interes dito.

"Gwapo nga babaero din naman. Wala rin. Hindi rin papasa sa standards ko, " himutok ni Nadia sa isipan. "Tsk. Sino ba ako para pag interesan niya? Yung puri ko kamo baka oo. "

Sa isiping isa siyang babaero, ekis na kaagad siya sa isipan ni Nadia. Nadia hates a womanizer. Dahil bumabalik sa kanyang isipan na iyon ang dahilan kung bakit lumaki siyang walang kinikilalang tatay.

Niloko ng tatay niya ang kanyang ina. Ang sabi ng kanyang ina sila ay pangalawang pamilya ng kanyang ama. Sa madaling salita, isang kabit ang nanay niya dahil sa pangangaliwa na ginawa ng kanyang tatay sa legal nitong asawa.

Sinusumpa niya ang ganoong klase ng tao. Kaya ganoon nalang ang galit at inis niya sa katauhan ni Enrico.

Pagod si Nadia ng makarating sa kanyang bahay. Inilapag niya altar ang bouquet at ang trophy na bunga ng kanyang pagkapanalo ngayong gabi. Malungkot siyang ngumiti habang hinahaplos iyon. Ilang trophy na ang naiuwi niya. Ilang panalo na ang naipalo niya pero ni isang beses walang sumalubong sa kanya upang batiin ito at kung gaano ito ka proud sa galing niya.

Labing siyam na taong gulang siya nang namatay ang kanyang ina. May isa siyang kapatid na babae ngunit lumuwas ito ng Maynila at sumama sa boyfriend nito pagkatapos ng libing ng kanilang ina. Sa loob ng labing siyam na magkasama silang tatlo, bigla ay mag-isa nalang siya.

Anim na taon na siyang mag-isa sa bahay na ito. Hindi narin umuwi pang muli ang kanyang ate. Sa telepono lang sila nag uusap at nagkakamustahan. Miss na miss na niya ito. Miss na miss na niya ang kanyang ina. Mahirap man ang kanyang pinagdaan lumalaban parin siya dahil mayroon siyang pangarap. Pangarap na makaluwas ng Maynila. Pangarap na maging isang sikat na mag aawit. At ang pangarap na makasama niyang muli ang kanyang Ate Selvia.

"Ang lahat ng ito ay alay ko sa inyo, mama, ate. Sana kasama ko pa kayo, " garalgal ang boses na usal niya nang sumibol ang kirot at lungkot sa kanyang puso. "Ang hirap mamuhay na mag isa. Kahit hanapin ko si papa, wala paring kasiguraduhan na maging parte ako ng pamilya niya. Ayoko bigyan ang sarili ko ng pag-asa na makita at makilala ko siya. Dahil baka sa huli ang patutunguhan ko rin ay ang maging mag isa sa buhay. "

Ang kanyang Ate Selvia lang ang nakakita sa kanilang ama. Hindi pa siya nag isang taong gulang ay bumalik na sa Spain ang kanilang ama at hindi na bumalik. Nagpapadala lang ito ng sulat at pera para sa sustento nila ngunit kalaunan at tumigil rin at hindi na nagparamdam.

Hanggang sa lumaki na sila. Wala silang balita rito. Nang nasa saktong edad na silang magkapatid doon inamin ng kanilang ina na may pamilya ang ama nila sa Spain. Kabit ang kanyang ina. At sila ang bunga ng kasalanan ng kanilang ama.

Doon nagsimula ang galit ni Nadia sa ama. Sa mga lalaking laruan at parausan ang tingin sa mga babae. Na pagkatapos pakinabangan ay itatapon nalang, iiwan at ituring na isang basura.

She promised to herself na hanggang kamatayan ay hindi niya babalakin na hanapin ang kanyang ama. Na ituring na niya itong patay na katulad ng kanyang ina.

"Kahit wala ka na, ma. Alam ko proud ka sa akin. Masaya ka dahil matapang at malakas ako. Pinalaki niyo ako ng maayos at madiskarte at subrang nagpapasalamat ako doon. Kaunting ipon pa masusundan ko rin si ate sa Maynila. "

She doesn't want to ruin the night. Dapat ay masaya siya. Dapat niyang i-celebrate ang pagkapanalo niya kanina. Pero naisip niya.

"Bukas nalang at gabi na. Kailangan ko ng beauty rest dahil magpapautang ako sa tindahan ko bukas. " aniya at naglinis ng katawan para siya ay makapagpahinga na.

Isang linggo na ang nakalipas simula noong nakita ni Enrico si Nadia sa Sagada. Isang linggo narin siyang balisa. Hindi niya maintindihan ang sarili. Kahit kaliwa't kanan ang kanyang babae araw-araw, gabi-gabi hindi parin siya satisfied.

May hinahanap ang katawan niya. Or he must say, may hinahanap na ibang putahe ang alaga niya.

Isang linggo niya rin kinukulit si Nenita tungkol sa babae. Pero napupunta lang sila sa bangayan kaya hindi na niya ito kinulit pa.

Hinanap niya rin sa social media ang babae. Ngunit kahit dummy account ay wala siyang nakita.

"Siguro, kailangan kong ikutin ang Malasila para mahanap siya. Oh no! I won't do that. Hindi ako ang nanghahabol sa babae. Babae ang lumalapit sa akin kaya chillax man. "

Kausap niya ang sarili. Kakatapos niya lang makainig ang babaeng paika-ika na naglalakad palayo sa kanyang sasakyan pero tayong tayo parin ang kanyang sandata na handa na namang lumaban.

"Hey, m--" natigil siya sa kanyang sasabihin nang makilala ang babae na lumapit sa kanyang kotse. It was Nenita. Magkasalubong ang kilay ng babae at lukot ang mukha.

"A-anong ginagawa mo rito? " tanong niya at tuluyang binuksan ang bintana.

"Ikaw, anong ginagawa mo rito? " balik tanong sa kanya ni Nenita. Hindi naman tunog galit o anu paman pero sa klase ng kanyang titig ay alam ni Enrico na hindi maganda ang timpla ng babae.

"Hop in. Pauwi na ako. "

"Ayoko. Kadiri ka. Pasakayin mo ako d'yan e, d'yan kayo nag ano ng mga babae mo, " naka crossed arm na wika ni Nenita. Tumaas ang kanyang kilay nang makitang biglang napatanga si Enrico. "Sa kotse pa talaga na ibibigay mo sakin? Hmmp. "

"Hey! "

Ngunit tumalikod na si Nenita at nagmartsa paalis. Naka parking ang kanyang sasakyan hindi kalayuan sa bar na pinasukan ni Nenita. Linggo ngayon kaya gumimik ang dalaga kasama si Nemfa at iba nilang kaibigan. Napailing nalang si Enrico nang lingunin siya ni Nenita at pinakyuhan.

"I need to buy a new car for her, " nakangising wika niya at magmaneho pauwi.

He's tired and sleepy. He need a rest. Ngunit pagka uwi niya sinalubong siya ng mga pamangkin. Ang ending, ginawa siyang tagabantay dahil mag dinner date ang kanyang Kuya Javier at ang asawa niyang si Janice.

"Tito Daddy, kailan niyo po kami bigyan ng pinsan?" Inosenteng tanong ni Isabella habang minamasahe nito ang ulo ni Enrico.

"Diba asawa muna bago magka baby? " sabat ni Junior na kinukulit ang bunsong kapatid.

"Para lang kayo naghihingi ng candy sa akin, a. Hanapan niyo muna ako ng girlfriend, " sagot niya rito at salitan na kiniliti ang mga pamangkin.

At his age, hindi niya alam kung ano ang plano niya sa buhay. Ginagawa niya ang bagay na gusto niyang gawin ngunit hindi mapermi. Ni hindi nga pumasok sa isip niya ang magkaroon ng serious relationship, paano pa kaya ang asawa.

Hindi niya matumbok ang bagay na magpapasaya sa kanya. Hindi niya pa alam kung ano ang bagay na mapapirmi siya. Kasi kahit ang kompanya na ipinamana sa kanya hindi niya matutukan. Well, hindi niya rin naman pinapabayaan. Hindi nga lang roon naka sentro ang goal niya sa buhay.

Maybe, he need more time para malaman kung ano ba talaga ang gusto niya sa buhay. Sa ngayon, masaya siya na alagaan at mahalin ang mga pamangkin.

Malalim na ang gabi at malakas ang ulan. Handa nang matulog si Nadia nang marinig ng sunod-sunod na katok sa pinto ng kanyang bahay. Kapitbahay niya siguro na mangungutang na naman.

"Sino yan? Kanina pa sarado ang tindahan ko. Hindi na ako magpapautang, " inis na singhal niya at tinungo ang pinto.

"Nadia? Si Ate Selvia mo ito. "

Tinakbo ni Nadia ang pinto upang ito ay pagbuksan. Nanlaki ang mata na napasinghap nang makita ang kanyang Ate Selvia.

"A-ate... " gulat na sambit niya.

Kahit matagal na niya itong hindi nakita nakikilala parin siya ni Nadia.

"Ako nga ito, Nadia. "

Inalalayan niya ang ate na pumasok. Pinaupo niya muna ito at dali daling nagsalin ng maligamgam na tubig sa baso at pina inom sa kanyang ate.

Gusto niyang yakapin ang kanyang ate. Miss na miss na niya ito. Nang masuri ni Nadia ang kabuuan ng Ate Selvia niya, napagtanto niyang buntis ito.

"Mag-isa ka lang ba? Nasaan si Peter? "

Ibinalita kasi ito ng kanyang ate na sa susunod na buwan ay ikakasal sila. Ngunit hindi niya binanggit na siya ay buntis. Kaya ganoon nalang ang gulat niya nang makita ang malaking tiyan ng kanyang ate.

Dinaluhan niya si Selvia nang umiyak ito. "Ang walang hiya na iyon. Niloko niya ako. Anim na taon niya akong niloko, Nadia. Napag alaman ko na may asawa pala siya nang asikasuhin ko ang kasal namin. Ginawa niya akong kabit, " umiiyak na wika nito.

Hinagod niya ang likod ni Selvia. Hindi niya alam kung ano ang sasabihin. Subrang nasaktan ang ate niya. Pati siya ay nasasaktan rin dahil naulit lang sa ate nito ang kapalaran ng kanilang ina.

"Ang ikinasama ng loob ko... Nang sabihin niyang hindi siya ang ama nitong batang dinadala ko. "

Mariing napakuyom ng kamao si Nadia. Kung narito lang ang lalaki ay baka nasapak na niya. Siya na nga itong may kasalanan nagawa niya pang pagsalitaan si Selvia ng ganoon.

"Huwag kang mag alala, ate. Narito ako. Hindi kita iiwan. Aalagaan nating dalawa ang anak mo, " pampalubag loob nito sa umiiyak na kapatid.

Awang-awa si Nadia habang nakatitig sa kanyang ate na mahimbing nang natutulog. Ang payat niya. Malayong-malayo ang katawan niya noong umalis siya dito papuntang Maynila. Para itong hindi kumakain ng maayos. Ang dry ng balat niya. Maitim ang ilalim ng mata.

"Ano ang buhay na dinanas mo kasama ang lalaki na iyon?" Mahinang usal niya hawak ang kamay ni Selvia. Dumako ang kanyang palad sa malaki nitong umbok na tiyan. "Pakabait ka kahit wala kang tatay, ha. Mahal na mahal ka namin. "

Mabuti at naisipan ni Selvia na umuwi dahil kabuwanan na niya. Todo alalay at alaga si Nadia sa kanya. Nagkaroon rin sila ng oras para mag bonding dalawa. Magkwentuhan at mag share ng pinagdaanan sa buhay. Ngunit nababatid ni Nadia na may nililihim ang ate nito. Hindi niya lang matanong dahil baka ayaw pag usapan at baka sa stress.

"Ahhh! "

Natigil si Nadia sa ginagawa nang marinig ang impit na sigaw ng kanyang ate. Nakahawak ito sa kanyang tiyan namimilipit sa sakit. Kakatapos lang nilang maghapunan.

"Ate, bakit? " kinakabahan na puno ng pag-alala na tanong ni Nadia.

"N-Nadia, manganganak na yata ako. "

"Ano?! " taranta na sambit niya.

"Tumawag ka ng komadrona. "

"Bakit komadrona? Dadalhin kita sa hospital, " tarantang wika niya at pinagdadamot ang mga gamit na kailangan dalhin sa hospital.

"Nadia, wala akong pera-ahhhh! Bilisan mo! Lalabas na ang anak ko! "

Taranta na tumakbo palabas ng bahay si Nadia.Kahit madilim ang daan nakarating siya sa bahay ni Aling Tessa na naka paa. Mabuti nalang at kilala si Aling Tessa sa kanilang barangay bilang isang komadrona.

"Aling Tessa... Yung ate ko ho manganganak na, " hinihingal na wika ni Nadia sa Ale.

Nang makabalik sa bahay kasama ni Nadia ang komadrona. Inasikaso niya ito kaagad. Hindi mapakali si Nadia sa loob ng silid habang nahihirapan ang kanyang ate. Gusto niyang lumabas sa tuwing marinig niya ang pag ere nito. Kitang-kita niya rin sa itsura ng kanyang ate ang hirap at pagod ngunit hindi siya sumuko mailabas lang nito ang kanyang anak.

Ilang minuto ang lumipas ay nailuwal na din ang kanyang pamangkin.

Kaagad siyang lumapit kay Selvia. "Ate, ayos ka lang? Lalaki ang anak mo, " mangiyak-ngiyak sa tuwa na wika ni Nadia.

"Nadia, alagaan mo ang anak ko, ha. " nanghihina na usal ni Selvia.

"Syempre naman, ate. Tayong dalawa ang mag aalaga sa kanya. "

"Wag mo siyang pababayaan, ha. Mahalin mo siya. "

"Ate, ano bang--"

Maliit na ngumiti si Selvia. Habol nito ang kanyang paghinga. "Matagal ko ng nilalabanan ang sakit ko, Nadia. Pero ngayon, hindi ko na kaya... "

"A-Ate... "

Si Nadia na ang umabot sa kamay ni Selvia dahil wala na itong lakas para gumalaw.

"Mangako ka sa akin... Alagaan mo ang anak ko. Mahalin mo siya at wag mo siyang pababayaan... "

Sa tono ng pananalita ni Selvia, halatang pagod na ito at pinilit na lumalaban. Hinaplos ni Nadia ang pisngi ng kanyang ate.

"Pangako, ate. " lumuluha na saad niya.

Dahan-dahan na pumikit ang mga mata ni Selvia kasabay ng pagkaluwang ng kamay nitong nakahawak sa palad ni Nadia. Puno ng luha ang mga mata na kinuha ni Nadia ang pamangkin.

"Hindi mo man lang siya nayakap ng matagal. Hindi mo man lang siya natitigan, " wika niya at pinatong ang umiiyak na sanggol sa dibdib ng kanyang walang buhay na ina.