Chapter 2

Hindi mapakali si Kirito habang patungo siya sa resort. Sa araw na iyon makikita uli niya si Zynteria. He didn't know what to expect after more than five years. Hindi niya alam kung ano ang magiging reaksiyon nito kapag nagkita uli sila.

More than a month ago ay kompleto na ang bagong cookware brand na ipakikilala ng STR Corporation, ang kompanyang itinayo niya together with a few collagues halos isang taon na ang nakararaan. Bilang parte ng first year anniversary nila ay maglalabas sila ng bagong line ng cookware brand.

The cookware line would be their biggest project this year. At kailangan nila ng isang renowned chef na maaaring magdala ng kanilang produkto. Ayon sa kanyang sekretarya ay rekomendado mismo ng anak ng isa sa kanilang board of directors si Zynteria. 

Yes, he was happy, but a little nervous, too. Pakiramdam niya ay isa siyang teenager na makikipagdate sa secret crush niya.

'You're hardly a teenager, Kirito Ryuta, for crying out loud!'

Dismayado si Zynteria dahil nang nagdaang umaga pa sila sa resort pero ni anino mg hinihintay niya ay hindi pa niya nakikita. Ayon kay Seb ay nagbilin si Kiri na pupunta roon upang tingnan ang progress ng shooting. Inakala pa man din niyang sa unang araw pa lamang ay makikita na niya ito. 

Upang hindi mainip habang walang ginagawa ay naisipan niyang makialam sa kusina at sumubok ng ilang bagong recipe. Hobby na niya ang mag-eksperimento sa kusina, lalo na kapag may pinag-aaralan siyang bagong recipe. Nagpaalam siya sa caretaker ng beach house na gagamitin niya ang kusina. 

Pakata-kanta pa siya habang nagluluto kaya hindi niya namalayang may pumasok sa kusina. Pagharap niya ay bumangga siya sa isang malapader na katawan. Nawalan siya ng panimbang at tuluyan sanang matutumba kung hindi sa maagap na pagsalo sa kanya ng dalawang matitipunong brasong pumaikot sa katawan niya.

"Sorry—" Magpapasalamat sana siya sa pagsalo sa kanya nang makita niya ang mukha ng tagapagligtas niya. Napakurap siya dahil sa tila namamalikmata siya. 

"Don't you think clumsiness in the kitchen is a bit embarrassing for a chef?"

"I-I..." She literally held her breath for seconds. 

Binitawan siya nito na tila noon lang napansing nakapaikot pa rin sa katawan niya ang mga braso nito. 

Kirito Ryuta. "Kiri" to his friends and family. Ayon kay Sebastian ay napaka-perfectionist niyo at laging seryoso sa trabaho. Iyon daw marahil ang isa sa mga dahilan kung bakit sa edad na dalawampu't pito ay matagumpay na ito sa pagpapatakbo ng negosyo ng boung pamilya. His business acumen was known both to his assocites and competators. Mula ng pamunuan nito ang mga negosyo ng pamilya, lalo pa nitong napagyaman ang mga iyon. 

Halos dalawang taon na siya sa New York nang hindi sinasadyang mabasa niya ang news tungkol sa controversial merger na naganap sa pagitan ng negosyo ng pamilya nito at ng isang dating kakompetensiya. She would never mistake him for anybody else kahit pa ibang-iba ito sa suot na three-piece suite. He looked mature in the news photo but seeing him now made her heart beat faster than normal. 

Napakaguwapo nito sa suot na white polo shirt at faded jeans. Alun-alon ang buhok nito na medyo umaabot ang haba sa kwelyo nito. He had deep-set, dark brown eyes na binagayan na medyo makakapal na kilay. Matangos ang ilong nito gaya ng mga Hollywood actors na nakikita niya sa mga magazines at telebisyon. Kirito was good-looking before but seeing him now. only one word came to her mind: Enticing. 

Nasaan na ang simpleng binatang nakilala niya noon? Ang Kirito Ryuta na kaharap niya ngayon ay walang dudang lilingunin ng sinuman kapag nakasalubong ito sa daan o nakasabay sa pagpasok ng restaurant. He was simply charming and definitely gorgeous! He exuded male authority that only powerful people she knew possessed.

Bumuka ang bibig niya upang sumagot ngunit wala siyang maapuhap sabihin. "Kiri...What are you doing here?" sa halip ay nasabi niya kapagkuwan. Hindi niya alam kung nananaginip lang siya kaya kumurap-kurap uli siya. She had dreamt of this day but not like that, not the way at least. She suddenly felt conscious with her hair a little disheveled, she smelled of garlic and onions. 

"This is my house, remember?" nakangiting tugon nito.

'That smile. Oh, God, katapusan na yana ng mundo.'

"O-of course. I-I mean...Oh, I'm sorry, nagulat kasi ako. Anong ginagawa mo rito sa kusina? May kailangan ka ba? Kailan ka pa dumating?"

"Isa-isa lang." Lalong lumawak ang pagkakangiti nito sa pagkataranta niya. "Hinahanap ko si Manang Bella. Wala siya sa loob kaya dito ko siya hinanap." Ang tinutukoy nito ay ang caretaker ng beach house.

" Pumunta sa grocery para bumili ng mga supplies dito sa kusina."

"Ganoon ba?" Titig na titig ito sa kanyang mukha na tila pinag-aaralan nito iyon.

Na-conscious tuloy siya sa hitsura at amoy niya. Baka may dumi pa siya sa mukha. God, she missed him so much to hell with garlic and onions pero hindi na niya napigilan ang sariling yakapin ito nang mahigpit. She felt his strong arms wrapped around her as if he missed her as much. Bahagya nang namamasa ang mga mata niya ng kumalas sila sa pagkakayakap sa isa't isa. 

"Kamusta kana?" tanong nito makalipas ang mahabang sandali.

"O-okay naman. Ikaw?" Shit! Bakit ba ako nag i-stammer? Hanggang ngayon ba naman, Zynteria? sita niya sa sarili.

"Good."

Mahabang katahimikan ang muling namagitan sa kanila. Napakahabang sandali ang lumipas na nagtititigan lang sila at tila walang maapuhap na sasabihin. Gusto niyang sugurin uli ito ng yakap subalit nagdadalawang-isip siya. Iba na ito ngayon, napakalayo na sa dating Kirito na kilala niya.

"Zynteria."

Napapitlag siya sa boses ni Seb na mula sa kanyang likuran. Napatingin siya sa nakabukas na pinto kung saan naroon ito.

"Oh Kirito, pare, nandito kana pala. Nakita ko yong sasakyan mo sa labas kaya hinanap kita rito. I see you two have finally met." Nakangiting tumabi sakanya si Sebastian at kaswal na umakbaysa kanya.

Lalo siyang nakaramdam ng pagkailang dahil sa ginawa ni Sebastian, lalo na nang dumako sa mga kamay nito ang mga mata ni Kiri. She didn't want him to misunderstand Sebastian's closeness to her. Pasimpleng lumayo siya kay Seb at nagkunwaring bumalik sa pagluluto.

"Yes. We've met. Finally," kapagkuwan ay sabi ni Kiri.

"Busy ka sa trabaho kaya hindi kayo nagkita noong contract signing." Ayon kay Seb, nagkaroon ng emergency sa pamilya ni Kirito dahil nagkaroon ng mild heart attack ang lola nito kaya maaga itong umalis. Tanging ang abogado nito ang nakaharap nila ni Seb na tumayong representative na rin ng kompanya dahil shareholder doon ang ama nito.

"I had no choice," sagot ni Kirito kay Seb.

Ramdam niya ang pagsunod ng mga mata nito sa bawat kilos niya. Muntik na siyang mahiwa ng kutsilyo sa pagkataranta niya.

"I want to discuss some matters with you regarding the commercial," ani Seb kay Kirito. "And, you too, Zynteria. I need you to also be part of the discussion since you are the signature bearer of the product. I want to hear you opinion, darling."

Sabay silang napabaling ni Kirito dito. She glared at Seb because of the term of endearment he used but he just ignored her.

"Yes, Seb," aniya rito.

"What was that all about?" pabulong na tanong niya nang makalapit siya rito. She looked up at Kirito and saw him eyeing her intensely.

Ngumiti nang matamis sakanya si Seb. "Huh? What? I ain't do anything," eksaheradong sabi nito bago sumunod kay Kirito na nauna na palabas ng kusina.

"Cancel all my appointments in the next few days, Susan," ani Kirito sa forty-five years old na sekretarya niya na kausap niya sa phone. He was not in a good mood dahil sa nakikita niyang closeness at familiarity sa pagitan nina Zynteria at Sebastian. Ang huli ang isa sa mga director ng gagawing TV commercial. Inakala pa naman niyang magiging maganda ang muling pagkikita nila ng dalaga.

He had prepared for their meeting. Nang nangdaang gabi pa niya ineensayo ang sasabihin niya rito. He even bought flowers for romantic effect and planned to invite her out to dinner. Instead, basurahan ang nakinabang sa bulaklak na nalimutan niya dahil sa inis niya kaninang idini-discuss ang ilang detalyeng nais baguhin ni Seb. There was something in that guy that made him feel jealous.

Jealous? Bakit siya magseselos? Wala silang relasyon ni Zynteria kaya wala siyang karapatang makaramdam ng kahit kaunting paninibugho. Ni hindi nga niya alam kung ano ang damdamin nito sa pagkikita nilang muli. For all he knew, may unawaan na ito at ang kaibigan niya. Just the thought of it made him want to scream.

"Sir, your meeting with Mr. Oxford is scheduled two days from now," imporma ni Marie. Ito rin ang sekretarya ng kanyang ama noong ang papa pa niya ang presidente ng kompanya. She was very efficient and trustworthy. Tanging ito lamang sa kompanya ang hindi natataranta sa kanya kapag ganoong iritable siya. Marahil ay nakasanayan na ito iyon mula pa sa kanyang papa.

"Call Mr. Oxford for rescheduling. Tell him na nagkaroon ng emergency." Damn! That meeting is worth millions. Sana'y pumayag si Mr. Oxford na i-reschedule ang meeting namin.

"Yes, Sir," sagot ni Susan

"Thanks a lot, Susie. I owe you a lot for this." Nai-imagine na niya ang hanggang taingang nito sa pagtawag niya rito sa pet name niya para dito. Alam niyang hindi na ito makakatanggi sa pakiusap niya kapag tinatawag na niya ito nang ganoon.

"I'll tell your grandma to stop you for calling me that. You're not being fair to this old lady."

"Oh, please, Susie, you're spoiling our little relationship here." He laughed seductively before he ended the call.

He needed to think of something rather appealing kung gusto niyang mapansin ni Zynteria. Sebastian was a big distraction and Zynteria's presence alone could make him lose all his good sense.

Maagang nagising si Zynteria dahil hindi rin naman siya nakatulog nang maayos nang nagdaang gabi. Tamang-tama dahil maganda ang panahon at gusto niyang makita ang pagsikat ng araw. Agad siyang nagtungo sa dalampasigan upang panoorin ang pagsikat ng araw habang naglalakad-lakad. 

Halos sampong minuto na siyang nanglalakad nang mamataan niyang patungo sa direksyon niya ang dahilan kung bakit siya napuyat nang nagdaang gabi. Mukhang katatapos lang mag-jogging ni Kirito at pabalik na ito sa bahay. Gaya niya, napahinto rin ito sa paglalakad. Mayamaya ay naglalakad ito palapit sa kanya.

"Hi," nakangiting bati nito.

"Mukhang nag-jogging ka, ah,"kaswal na sabi niya.

"Yes. Kapag narito ako,hindi ko nakakalimutang mag-jog ng maaga para makalanghap ng sariwang hangin. Nakaka-miss ang ganitong paligid dahil puro usok sa lungsod."

"Nakaka-miss nga ang ganitong paligid," aniyang humarap sa dagat at lumanghap ng hangin habang nakapikit. Ilang sandaling nanatili siya sa ganoong ayos.

"Beautiful," narinig niyang bulong nito.

"W-what?" baling niya rito 

Parang nagising sa isang panaginip na bigla nitong ipinilig ang ulo at tumingin sa dagat. "Ang ganda ng pagsikat ng araw."

"Oo," sang-ayon niya. Sa loob ng halos isang oras ay naroon lang sila sa dalampasigan, tahimik na nakaupo sa buhanginan at pinapanood ang pagsikat ng araw. Tila pareho nilang hindi alam kung ano ang sasabihin. Sa nakalipas ng mahigit tatlong taon ay marami ng nagbago kaya marahil ay pareho silang nagkakailangan.

"I see you have done quite well in New York," mayamaya ay sabi nito.

"Yes. At natutuwa akong natagpuan mo rin ang tunay mong ama."

"Yes." Mahabang katahimikan uli ang namayani pagkatapos. 

"Kiri—"

"Zynteria—"

Sabay silang nagsalita kaya nagkatawanan sila. "You go ahead," pagbibigay nito.

"I-I'm sorry for what happened. Hindi ko agad nalaman ang nangyari."

Nakatingin ito sa dalampasigan kaya hindi niya mabasa ang ekspresiyon ng mukha nito.

"Matagal na iyon," kapagkuwan ay sabi nito.

"Natatanggap ko na ang mga nangyari," Bigla itong tumayo ay hinila siya patayo. "Look at that. Isn't it beautiful?" Itinuro nito ang unti-unting pagsikat ng araw.

She was more aware of their fingers entwined against each other kaya napasinghap siya. Naghalu-halo na ang nga nararamdaman niya mula nang dumating ito. And she was sure na walang nagbago sa nararamdaman niya mula dito mula pa noon...