Nahihilo na siya sa biyahe. Mula sa airport ay agad siyang pumara ng taxi papunta sa hotel na pagdarausan ng seminar. Kung bakit naman kasi hindi niya naitanong kaagad noon kay Mrs. Castro kung saan ito gaganapin. Kailangan pa pala niyang lumuwas mula sa probinsiya nila hanggang dito sa NCR. “Tsk…it’s okay, anyway nandito naman na ako,” kausap niya sa sarili. Pumara ang sinasakyan niyang taxi sa isang magarang hotel. Sa unang tingin pa lang ay talagang nakakamangha ang ganda nito.
“Del Castillo Hotel and Restaurant,” basa niya sa signage sa entrance nito. Agad siyang lumapit sa front desk.
“Good morning ma’am, welcome to Del Castillo Hotel and Restaurant. How can I help you?” magiliw na bati ng hotel receptionist sa kanya.
“I am here to attend a seminar,” pagsisimula niya. Sinabi niya ang pangalan ng seminar na dadaluhan.
Mabuti na lang at may nakareserve na palang rooms para sa mga participants. Hinanap ng receptionist ang kanyang pangalan sa listahan.
“Your room number is 304 Ms. De Jesus. Please sign this form, ma’am. ” Wika nito at magalang na iniabot sa kanya ang isang papel.
Kinuha niya ito at agad na pinirmahan.
"Here," ibinalik niya ang papel dito.
"Thank you ma'am, you can now proceed to your room." sabi nito sabay abot sa kanya ng key card..
“Thank you,” pagpapasalamat niya.
“You’re welcome ma’am, hope you enjoy your stay here,” magiliw na wika nito na para yatang hindi napapagod sa kakangiti.
Her room is on the third floor. Hilong-hilo na siya sa biyahe ngunit mapapagod naman siya kung aakyat pa ng hagdan, kaya kahit ayaw niyang gumamit ng elevator ay napilitan siya. Takot kasi siyang sumakay nito baka magbrown-out habang di pa siya nakakalabas at mataong may sunog. Madalas siyang tawanan ni Roxanne kapag minsan ay namimili sila sa mall dahil hindi siya nito mapilit-pilit na sumakay ng elevator gayundin ng scalator. Ayon rito ay masyado raw siyang matatakutin at advance mag-isip. Habang nasa elevator ay naisip niya ang inay at mga kapatid niya. Bigla niyang namiss ang mga ito. Awtomatikong gumalaw ang mga paa niya palabas nang bumukas ang elevator. Huli na nang mapansin niyang may makakasalubong pala siya.
“F*ck! Bulag ka ba?” pabulyaw na sabi ng lalaking nakabanggaan niya. Halata ang iritasyon sa boses nito. Sa kabiglaan ay hindi niya kaagad nagawang kumilos paalis. Saglit niyang napagmasdan ito. Bagama't nakasimangot ay hindi maipagkakaila ang kagwapuhan nito. Napakagwapo nito at napakatikas ng tindig. Kung ilalarawan ang hitsura nito ay masasabi na katulad ito ng mga bidang lalaki sa mga nobela na nababasa niya sa pocketbooks o di kaya ay mga bidang lalaki sa pelikula.
"Aren't you gonna say sorry?" Yamot na turan ng lalaki.
Pagkarinig rito ay para siyang nahimasmasan mula sa pag-eeksamin sa pisikal na anyo ng lalaki. "Uhm, sorry sir", at agad na ring umalis. Hindi na niya hinintay ang pagsagot niyo at agad na niyang tinahak ang daan papunta sa kanyang room.
"Just that!? Will you be careful next time?" Narinig niyang pahabol na sigaw ng lalaki.
"Sorry sir but there will be no more next time." Bulong niya sa sarili at binalewala na lang ito.
George's POV:
Hinabol niya ng tanaw ang babaeng nakabangga sa kanya nang papasok siya ng elevator. Sa sobrang inis ay hindi siya nakapagpigil.
"Just that!? Will you be careful next time?" Habol niyang sigaw rito.
Naiinis siya sa pangsesermon ng ama at hito't nabangga pa siya ng babaeng mukhang malayo ang iniisip at wala pa yatang balak magsorry kung hindi niya tinanong.
"Bullshit!" bulyaw niya sa isip. This is the first time that his dad has ever reprimanded him in front of their investors. He knows that his dad doesn't like to be late especially in important meetings like this. But he was just five minutes late. Not worthy enough to be scolded in public.
Estella's POV:
Salamat na lang at agad niyang nakita ang room na paglalagian niya sa loob ng pitong araw na seminar. Alam niyang may makakasama siya sa kwartong ito. Ayon sa receptionist ay tatlo sila rito. Marahan siyang kumatok. Hindi nagtagal at bumukas ang pinto.
"Estella De Jesus? Ella! Naku ikaw ba 'yan? Masiglang bati ng nagbukas nito habang nanlalaki ang mga mata na parang hindi makapaniwala.
"Christine! Masaya niyang tawag sa pangalan ng makilala ito. Isa ito sa mga kaibigan niya noong nasa kolehiyo pa siya. Matagal na rin silang walang komunikasyon dala na rin marahil sa pareho silang busy sa kani-kanilang mga buhay at trabaho, lalo na at magkaiba rin naman sila ng distrito. Nagyakapan sila at agad nagkumustahan. Mabuti na lang at isa ito sa makakasama rito at kahit papano ay napanatag ang loob niya. Masaya silang nagkwentuhan ni Christine. Ipinakilala nito sa kanya ang pangatlo nilang kasama sa room na iyon. Nakilala niya ito sa pangalang Roselyn na halatang mas bata sa kanila ng ilang taon. Nakisali na rin ito sa kanilang usapan. Nang dumating ang oras ng tanghalian ay sabay-sabay na silang bumaba sa venue. Malawak ito at maganda ang ambiance. May iilan nang naroon. May nagkwekwentuhan, may kumakain na, may nakapila sa buffet table para kumuha ng pagkain, may iilan din namang nakaupo at tahimik lang. Agad silang humanap ng pwesto para upuan at inilagay ang kanilang mga gamit bago kumuha ng pagkain.
.
.
Estella's POV:
Pakiramdam niya ay napakahaba ng araw ngayon. Sobrang nakakapagod bagama't hapon na nagsimula ang seminar ay di pa yata siya nakakabawi sa ilang oras ding biyahe papunta rito. Ganoon din siguro ang nararamdaman nina Christine at Roselyn dahil pagkatapos maligo ng mga ito ay agad nang nahiga at natulog.
Gusto na rin sana niyang matulog, lamang ay di siya dalawin ng antok. Sinubukan niyang balikan ang mga nangyari sa kanya ngayong araw. At bumalik sa alaala niya ang lalaking nabangga kanina sa may elevator. Hindi niya maintindihan ang sarili. Bakit ba ayaw nitong mawaglit sa isipan niya? Napakasungit nito. Gwapo sana kaya lang halatang masama ang ugali. "Hmmmp, ba't ko ba siya pinag-aaksayahan ng panahon sa kaiisip." Saway niya sa sarili. Pinilit niyang matulog lalo na at maaga pa siyang babangon bukas.
Last day na ng seminar nila ngayon. At long last, makakauwi na rin siya sa pamilya na sobra-sobra na niyang nami-miss. Napagpasyahan nila Christine at Roselyn na mamasyal muna at mamili na rin ng mga pasalubong pagkatapos ng seminar at bukas na lang ng umaga umuwi. At siyempre, hindi pumayag ang mga ito na hindi siya sumama."Sige na Ella sumama ka na, minsan lang naman ito", pamimilit pa ni Christine. Ella ang tawag sa kanya ng mga kaibigan at dati niyang kaklase."Oo nga Ate Ella, 'wag masyadong kuripot. Bawasan din minsan ang pera mo sa bangko," natatawang biro naman ni Roselyn.Wala na nga siyang nagawa at sumama na rin. Tama rin naman ito, minsan lang talaga ito. Bihira na siyang nakakapamasyal simula ng mamatay ang tatay niya at maipasa sa kanya ang pagtataguyod sa kanilang pamilya. Mahal niya ang nanay at mga kapatid niya kaya hindi mabigat sa loob niya kung siya man ang naging bread winner nila. Kung nabubuhay lamang ang tatay niya, hinding hindi sila ni
Madaling araw pa lang ay gising na sila. Dala marahil ng stress sa nangyari nang nagdaang gabi ay hindi siya gaanong nakatulog. Idagdag pa ang sakit ng tagiliran na nararamdaman niya. Kahit puyat ay nagawa niyang bumangon at maghanda para sa mahaba-haba ring biyahe."May malapit na fast-food dito, dumaan muna tayo nang malamnan ang mga tiyan natin bago tayo magbiyahe. Mahirap magbiyahe na walang laman ang tiyan," anyaya ni Christine. Sa loob ng isang linggo nilang pagsasama-sama nila sa isang hotel room ay ito ang laging nangunguna sa pagpapl
George's POV:"Nacontact niyo na ba?" Tanong ng ama sa kanya."Not yet Dad." Medyo nabubwisit na siya sa kapatid. Magtatatlong araw na itong wala and none of her friends could tell where she is. Wala rin ang bestfriend nitong si Marie. Ayon sa parents nito ay nasa probinsiya raw. "If she's there with her, then why not bother to answer the phone!" Maktol niya."Try to call her again son. I'm so worried for your sister." Utos ng ama. "If you won't find her today, I'll get a private detective to go search for her."Mahal na mahal nito ang kapatid niya. Namatay kasi ang mommy nila sa panganganak dito kaya mula noon ay siniguro ng daddy nila na kahit wala ang mommy ay hindi mararamdaman ng kapatid na kulang sila. Ibinuhos nito ang pagmamahal sa bunso. Siya ng mga panahong iyon ay fifteen years old na kaya nauunawaan na niya ang lahat. Katulad ng ama ay labis rin ang lungkot niya sa pagkawala ng ina. Mahirap lumaki na walang inang gumagabay. Sabihin mang
Estella's POV: Bago pa man makalabas ng pintuan ay natanaw niya ang pagbaba ng isang lalaki mula sa driver's seat ng sasakyan. He's a beautiful man in his middle thirty wearing a blue denim jeans, white t-shirt and a pair of cool white sneakers. He looks so fresh in his faded undercut hair style. His aura seems so powerful. Naramdaman niya ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso. Nakita na niya ang lalaking ito. Tama! Siya 'yung nabangga niya sa may elevator at sa Pasalubong Center three months ago. Pero ano ang ginagawa niya rito? Kinakabahan man ay naglakas loob siyang lumabas upang masagot ang mga tanong niya. George's POV: Sinuyod ng kanyang paningin ang bahay na kinaroroonan umano ng kapatid. Isa itong bungalow type of house. Shade ng blue ang pintura ng wall nito at at mas dark na blue naman ang bubong. Napapalibutan ito ng bakod na kawayan. Sa loob at kaliwang bahagi ng bakuran ay may dalawang puno ng mangga na may nakabitin na duyan. Maraming or
Two weeks later...Bumalik na si Elizabeth sa Maynila kasama ng kuya nito. Si Troy naman ay bumalik na rin sa eskwela. Nangako si George na ibabalik ang kapatid kapag naayos na ang lahat. Ayaw nitong biglain ang ama kaya humingi ng panahon para masabi rito ang tungkol sa kapatid. Nalaman niya na tanging ang daddy na lang ng mga ito ang nabubuhay.Katulad ng dati, laging minomonitor ng ina ang dalawang kapatid. Sa katunayan ay mas naging mahigpit pa ito, lalo na kay Roxanne. Hindi na nito nais na maulit sa huli ang nangyari kay Troy. Mas lalo itong n
Araw ng Linggo...Maaga silang bumangon. Nakaugalian na nilang magsimba bawat Linggo kasama ang buong pamilya. Ngayon, nadagdagan na ang miyembro ng pamilya nila. Sa mga susunod na buwan ay isisilang na rin ni Elizabeth ang unang pamangkin niya. Natutuwa siya sa isiping ito. Masiyado pang maaga para maexcite dahil tatlong buwan pa lang naman ang tiyan nito ngunit hindi niya na mahintay ang pagdating nito."Handa na ba kayo? Tanong niya sa mga kapatid pagkalabas ng silid. Sabay-sabay sila lagi sa pagpunta sa simbahan."Oo ate, kanina ka pa nga namin hinihintay eh," sagot ni Roxanne."O siya tayo na." Wika niya sabay pulot sa sling bag. "Ang inay?" Hinanap ng kanyang paningin ang ina."Nasa labas na, kausap si Aling Teresa." Sagot nito. Ang magkasintahang Troy at Elizabeth naman ay nagpatiuna nang lumabas matapos magpaalam sa kanya."Ganoon ba? O siya, sige tayo na." Lumingon siya sa kusina at may hinahanap ang mga mata niya.Tumikhim s
Mabilis na lumipas ang mga araw. Nasa ika-walong buwan na ng pagbubuntis ni Elizabeth ngayon. Ipinagpatuloy nito ang pag-aaral sa Maynila at si Troy naman ay ganoon din dito sa probinsiya. Hindi nawalan ng komunikasyon ang mga ito at dalawang beses din sa isang buwan kung lumuwas ang kapatid roon. Hindi naging problema iyon sapagkat hindi nagkulang sa suporta ang pamilya ni Elizabeth. Bagay na ipinagpapasalamat nila. Dahil Christmas break ay naisipan ng mga ito na doon na muna sa Maynila mamalagi hanggang sa makapanganak ito. Ito ang unang pasko na hindi sila magkakasama. Malungkot si Aling Lourdes dahil wala ang bunso nito ngunit nauunawaan naman nito na may obligasyon na ang anak. At isa pa ay excited na rin itong makita ang unang apo. Siya naman ay patuloy sa mga school reports. Ganito kasi ang maging isang guro. Kahit bakasyon ay may mga reports na kailangang isumiti, kahit dis oras na ng gabi ay nakakatanggap siya ng request mula sa school head na madalas ay to
Estella's POV: Pagkatapos nitong patayin ang tawag ay saglit na nablangko ang isip niya. Tinawag siya nitong 'My Estella'?Hindi niya maintindihan ang nararamdaman ngayon. Parang gusto niyang kiligin na parang gustong kabahan. Liban sa insidente sa elevator at Pasalubong Center ay limang buwan pa lang simulang makilala niya ito, iyon 'yung araw na pumanta ito sa kanila para kunin si Elizabeth. Pangalawang beses naman niyang nakita ito noong inihatid nito ang mga gamit ng huli. At sa pagkakataong iyon ay nagtagal ito ng tatlong araw sa kanila kung saan nakakasabay niya ito sa almusal, tanghalian at hapunan ngunit hindi sila kailan man nag-uusap dahil lagi niya itong iniiwasan.