Just Another Heist Story

Bumulahaw ang malalakas na sigawan na siyang nagpatikwas sakin mula sa pagkakatulog. Araw-araw na lamang ang maririnig mo ay, "hoy, magnanakaw!" o hindi kaya ay, "P*tanginamo, ano yung chinichismis-chismis mo?!" Isa na lang itong normal na ganap dito sa Tondo. Lalo na sa lugar kung saan ako kasalukuyang nakatira. Ang gulanit-gulanit naming bahay na gawa sa karton at trapal ay nakatirik sa harap ng nakakasulasok na kanal. Madumi, mabaho, at pestehin ng mga daga at ipis. Nakalakihan ko na ang ganitong tirahan, kaya 'di na ko mag-iinarte.Pagnanakaw, pananalisi, at pangloloko ng tao ang kabuhayan dito. Pero meron namang mga disente ang trabaho tulad ni Mang Tan na naglalako ng taho. Mas mabuti na yon kesa magnakaw. Pangako ng gobyerno, magbibigay sila ng trabaho. Pero wala eh. Ilang taon na ang nagdaan, at ilang pangako na ang 'di natupad kaya naman tuloy sa pagnanakaw. Aanhin mo naman ang moral kung kumakalam na ang sikmura mo diba? At kung buhay ang Diyos, hahayaan niya bang magutom an

Kinabukasan, maagang ginising ang mga hostage upang ayusin ang kanilang sarili. Isa-isang pinapasok ang mga ito sa banyo upang maka-ligo at makapag-ayos gamit ang hygiene kits na nasa bag. Ang iba ay mabilis lang naglinis, ang iba naman ay matagal, at ang iilan ay mangiyak-ngiyak pa dahil sitwasyon na kinatatayuan nila.Mabilis na lumipas ang oras, at nalalapit na rin ang araw ng pagtatapos ng heist. Dapat mabilis, sigurado, at tantiyado ang bawat minuto. Nakakasiguro si Golden na anumang oras aatake na ang pwersa ng kapulisan. Nais nila itong tapusin agad dahil dumarami na ang media, at nakukuha na rin namin ang atensyon ng internasyonal na pahayagan. Lumalawak na ang taga-panood ng pinaka malaking heist sa Pilipinas. At kailangan naming makuha ang simpatya ng madla. Pagkatapos ng ilang oras na paghihintay, ang lahat ay nasa pinaka maayos na nilang itsura. Inilinya naming muli sila nang pahalang at nag-antay ng mga susunod na hakbangin. Samantala, tahimik at dahan-dahan ang pagbaba n

Lagi akong may napapanaginipan. Tila isang pelikula na nagsisimulang rumolyo mula pagpikit ng aking mga mata, hanggang sa kahimbingan ng aking pagtulog, at magtatapos sa pagmulat ko. Iisa lang ang palaging laman nito, pinapanood ko ang sarili kong hinahabol ng isang anino hanggang mahulog ako sa isang malalim na bangin, doon ko gugulin ang walang hanggan, hanggang sa magising na lang ako nang nanginginig sa takot. Parang pahiwatig ng isang unos na naghihintay.Ginising ako ni Sly sa mahimbing kong pagkakatulog. Tila hindi karaniwang naglalawa ang pawis ko sa buong katawan, basang-basa ang dibdib ng suot kong mahabang pulang dress na tila inilubog sa tubig, sobrang lagkit sa pakiramdam. Pinunasan ko na rin ang mga laway na kumalat sa aking pisngi, kinuskos ko ang aking mga mata upang maaninag ang paligid. Dahan-dahan akong tumayo at bumalik sa dati kong pwesto upang muling mag-bantay sa mga hostage. Sa kasalukuyan, winawagayway na nila ang puting bandera na simbolo ng pagsuko ng aming

"You will wander through the dense forest of this island for 3 days, inside this cylinder jar are sticks that have a number from one through five on its end. You'll be teamed up with a stick that holds the same number as yours," paliwanag ni Lt. Shackelberg. "Now, we shall begin. Pick your sticks and do not show it yet," dagdag pa niya."Those tools in the field are not made for hunting," wika ni Fritz."It's for surviving. Before you choose your weapons, you have to wear these bracelet trackers, so that we can find your body— I mean you." Sagot ni Lt. Shackelberg.Naglakad papalapit ang isang lalaking cadet na may hawak na box at lumapit sa kanila isa-isa upang ibigay ang kanilang bracelet trackers. Marahan nilang isinuot ang mga ito at isa-isa itong umilaw, pahiwatig na activated na ang mga bracelet trackers at lahat ng ito ay gumagana."Ngayon, tignan naman natin ang makakasama niyo sa exercise na ito. Tatawagin ko ang inyong numero at kayo ay aabante ng isang hakbang kung hawak n