KABANATA 55

Back to my usual routine after a few days of setting aside all the pressures and stress at work. Kailangan ko na namang harapin ang reyalidad sa pagiging isang public school teacher. Kung p'wede nga lang sanang mag resign na lang, eh kaso iniisip ko may anak pa akong pinapag-aral sa kolehiyo.

Habang nasa loob ako ng classroom at naghihintay sa susunod kong klase, muling bumabalik sa aking alaala ang mga nangyari noong nasa Cebu ako. At kapag naiisip ko ang tungkol sa amin ni Chris, hindi ko mapigilang mapangiti. Kaya tuloy napansin ito ng aking mga estudyante.

"Oy, si ma'am, kinikilig!", sabay-sabay na sabi ng mga mag-aaral. Kanina pa pala sila nakatingin sa akin. Hay, nakakaloka talaga 'tong mga estudyante ko. Kahit naman pasaway sila pero, nakakatuwa din naman.

"Nope, hindi naman ako kinikilig mga anak. Bigla ko lang naisip 'yong korean drama na pinapanood ko nu'ng nakaraan", pagsisinungaling ko.

Mukhang naniwala naman sila sa sinabi ko kaya hindi na nila ako kinulit pa. Alam din ka