Chapter Thirty Six

What she said was just a slip of her tongue. Hindi niya iyon sinadya, o plinanong sabihin. But it was already said and done. Ang oras na dapat nagbubunyi silang dalawa ay siyang oras na naghatid ng kabiguan sa kani-kanilang mga puso.

Kitang-kita niya ang kabiguan na rumehistro sa mukha ni Dylan matapos niyang sabihin ang bagay na iyon. It was is if heaven crumble upon him. Sa gimbal ay hindi ito nakapagsalita. Wala sa sarili lang siya nitong minasdan hanggang sa nakalabas siya sa kuwarto nito.

Kung sa ibang senaryo lang iyon ay humingi na siya ng tawad. Sabihin na hindi niya iyon sinasadya. Iyon ang gustong-gusto niyang gawin. She wanted to go back in his room ang beg for forgiveness. Pero tama pa bang gawin niya iyon?

Oo, hindi niya sinadya ang nasabi, but she always had that thought reason why she blurted that out so easily. Dahil sa simula pa lang ay alam na niya na hindi magiging sila sa hinaharap.

It was unintentional, but theres no turning back now. Hindi na niya dapat pagsis