All I can see is darkness. I was in a long path that was endless. Kanina pa ako naglalakad pero sa tingin ko ay walang patutunguhan ang paglalakad ko. Kahit pagkauhaw o pagkagutom ay hindi ko man lang naramdaman. I can't understand. I was like looking for something that I dont know either. My eyes keep on roaming around and I dont know why I do that.
Sweetie~
Umalingawngaw ang pamilyar na boses sa buong paligid. Tumigil ako sa paglalakad upang pakinggan maigi kung sakaling hindi ako nag-iilusyon lang. Narinig ko 'yon. Isang tao lang ang tumatawag sakin sa ganoong pangalan.
Sweetie~
"MOM!" I shouted.
My feet start to move. I keep shouting and looking for my Mom while running in the darkness. Naririnig ko pa rin ang pagtawag niya saakin pero hindi ko alam kung saan nanggagaling. The moment that I stop running, my tears start to fall.
"M-mom... I miss you!" I cried.
I let my body fall in the ground. Niyakap ko ang tuhod ko at binaon doon ang mukha ko. I was crying silently when I feel a sudden blow of the wind. A familiar touch lingered in my whole body. Bigla akong tumigil sa pag-iyak nang maramdaman ko iyon. I suddenly remember the hugs of my mother that calms me down when I was still a kid. But this time, imbes na tumigil ako sa pag-iyak ay lalo akong napahagulgol. Lahat ng alaala na kasama ko siya ay biglang bumalik sa buong sistema ko.
"Sweetie..." I heard my mom voice whispered in my ears."...you really have to let go," she said that made me still.
"N-no... no... NO! I won't let go!" I exclaimed. Paulit-ulit akong umiiling habang sinasabi iyon. I was like a spoiled brat that keep on refusing to what they want me to do. I look up and the familiar touch slowly fading away. Mas lalong dumilim ang paligid na halos lamunin na ako nito. The only thing that I could do is to scream until I felt a hand on both of my shoulder shaking me.
Biglang umiba 'yong paligid pagkadilat ko. There is no darkness anymore. My sister keep on shaking me and the worriness in her face while waking me up is very evident. When my senses get back to normal, I start gasping some air. Pakiramdam ko ay parang umahon ako sa matagal na pagsisid sa karagatan. Nararamdaman ko ang bawat paggalaw ng mga tao sa paligid ko. Nakahinga lang ako ng maluwang nang lagyan ako ng nebulizer ng kapatid ko.
Luminga-linga ako sa paligid at napagtantong wala na ako sa lugar na pinanggalingan ko kanina. Nasa loob ako ng aking silid at naroroon ang ate ko at si Auntie Isabel na nag-aalalang nakatingin saakin.
"Nananaginip ka na naman," malumanay na sabi saakin ni Ate Patrice habang hinahagod nito ang likuran ko. Gabi-gabi na lamang ako nananaginip ng ganoong pangyayari. Kadalasan ay parang nasa isang madilim na silid ako gaya ng panaginip ko kanina. Nang maging okay na yung pakiramdam ko ay lumabas na ng kwarto ko sila ate. Mataas na ang sikat ng araw kaya naisipan ko nang bumangon para maghanda sa pagpasok ko sa eskwela.
Pagkatapos kong mag-ayos ay bumaba na ako ng kwarto ko. Naabutan ko si Auntie Isabel na hinahanda na yung babaonin kong pagkain. Si Auntie Isabel na 'yong tumayong magulang saamin ni ate simula nung namatay ang mga magulang namin. Wala rin naman siyang mga anak dahil hindi ito nakapag-asawa at itinuon nalang ang buong atensiyon sa pagkupkop saaming dalawa.
"Nagpunta ka raw sa puntod nila Mom at Dad?" Ate Patrice asked. She's now wearing a white polo na pinatungan ng itim na suit and pencil skirt. I just nod at her as a answer. Pagkaalis ko kasi kahapon galing sa session ko ay nakiusap ako sa driver namin na dumaan muna kami sa puntod ng mga magulang ko.
She sighed at my response. "Ilang beses ko bang dapat sabihin sayo na 'wag muna. Alam mo namang hindi ka pa handa di'ba?" she said. Nakayuko lamang ako dahil hindi ko kayang salubungin ang tingin niya.
"Hindi ko naman pinabayaan 'yong sarili ko. I just felt that I need to visit them," sagot ko sa kanya. Alam kong nag-aalala lang siya saakin pero matanda na ako. I can take care of myself.
"Hayaan mo na, Patrice. Nakauwi naman siya nang walang nangyari sakanya na masama," intrada agad ni Auntie. Hindi na umimik si Ate. Pagkatapos naming kumain ng agahan ay nagmamadaling umalis na si ate ng bahay. May ibinilin lang si Auntie saakin bago ako nagpahatid sa school ko.
It's already 9:23 am nang makarating ako. 10:00 am pa 'yong klase ko pero sinasadya ko talagang agahan ang pagpunta ko para makaiwas sa mga tao. Brint International University was the name of the University that I was in kaya hindi nakakapagtakang maraming estudyanteng nag-aaral dito dahil isa ito sa mga sikat na prestigious university dito sa pilipinas. Nasa 2nd year college na ako ngayon sa kursong Fine Arts. Actually I'm not the one who choice my course but my sister. I don't know either kung ano 'yong course na kukunin ko kaya hinayaan ko nalang siya na pumili. Hindi naman ako nagkaroon ng problema dahil sa pagguguhit at pagpipinta ko nalang naibabaling ang interes ko. At first I was hesitating if I will enroll myself in college because I'm not yet ready to interact with other people but Ate Patrice said that I had to dahil iyon ang payo saamin ng Psychiatrist ko. I was being home schooled simulan noong high school ako dahil takot rin siya na baka anong mangyari sakin kapag hinayaan niya akong mag-aral nang walang nakabantay saakin. Kahit papano ay nakapag-adjust na rin ako sa school but I am still aloof to everyone.
Wala pang tao sa room pagkadating ko. Dumeretso agad ako sa pinakadulong upuan sa room na katabi lamang ng bintana. Doon ako usually pumup'westo dahil hindi ako masyadong napapansin sa gawi na 'yon. Ilang sandali pa ay nagsidatingan na 'yong mga kaklase ko at yung prof namin. Buong klase ay nakikinig lang ako at pagsusulat ng notes lang 'yong ginagawa ko. Almost 2 hours din 'yong klase niya saamin bago ito nag-dismiss.
Again, I waited for all of my classmates to exit the room before I go. Lunch time na rin kaya dumeretso ako sa rooftop ng eskwelahan. It became my comfort zone and tambayan na rin dahil walang tao na tumatambay do'n. I still don't have the courage to interact on my schoolmates here. Mas pinili ko nalang na mapag-isa dito sa school.
Nang malapit na ako sa rooftop, a sound of guitar that was playing had filled my ears. Out of curiosity, maingat na binuksan ko ang pinto ng rooftop para hindi ako mapansin kung sino man ang naroroon sa rooftop. Usually kasi walang may tumatambay dito maliban nalang saakin.
Sa maliit na siwang ng pinto ay natanaw ko ang bulto ng katawan ng isang lalaki na nakaupo sa bandang gilid ng rooftop. He was busy on strumming his guitar so he wasn't able to notice that someone is watching him. The moment that my eyes found his face, doon ko lang napagtantong pamilyar sakin ang taong pinapanood ko ngayon.
That messy hair, long-lashes, pointed nose and a sharped-jawline. He was the guy that I met yesterday. Dito rin pala siya sa Brint nag-aaral. Bakit hindi ko man lang siya nakilala 'nong magkita kami sa building?
Wala sa sariling napatampal ako sa noo ko. Why would I know him? Halos 'di nga ako nakikipag-interact sa lahat ng tao dito.
Hindi ko na namalayan kong gaano na katagal akong nakatitig sakanya pero masiyado siyang abala sa paggigitara para mapansin nitong may nanonood sakanya. Dahan-dahan sana akong aalis nang umalingawngaw ang ingay ng isang plastic bottle ng 'di ko namalayang naapakan ko. I silently pray na sana hindi niya narinig 'yon.
"Sino yan?" Narinig kong tanong niya. Nararamdaman ko na siyang papalapit sa kinaroroonan ko kaya natatarantang kinuha ko ang naapakan kong bote at nagmamadaling bumaba ng hagdanan.
Hapong-hapo na ako pero nasa ikatatlong palapag palang ako ng building. Anim na palapag kasi ang mero'n ang building na 'to at ito lang yung may rooftop sa lahat ng building na meron ang school na 'to. Hindi ko alam kung bakit ayaw ko magpakita sakanya. Parang akong masamang loob na ayaw magpahuli sa mga awtoridad. Nang marinig ko ang mga yabag niya ay nagsimula na rin ako pababa.
Lumilingon ako habang tumatakbo para tingnan kung malapit na siya sa akin nang 'di sinasadyang may mabunggo ako.
"Aww! Ano ba?!" naiinis na reklamo ni Jasmin. Kilala ko siya dahil minsan na rin ito sumali sa school pageant noong nasa first year pa lang ako at kilala rin siya dito dahil senior member siya ng isang sorority dito.
Nakakalat yung mga gamit niya sa sahig ng mabunggo ko siya. Hindi ko na kasi naisip na mero'ng dumadaan sa floor na 'to at sa kasamang-palad ay sa dinarami-rami ng pwede ko mabunggo ay bakit si Jasmine pa?
Naririnig ko pa rin na pababa na 'yong lalaki sa rooftop kaya akmang tatakbo na ulit ako nang bigla niyang hinila 'yong buhok ko at tinulak. Dahil na rin sa gulat ay nawalan ako ng balanse at natumba sa sahig.
"At saan mo namang balak pumunta?! Tanga ka ba?! Akala mo matatakasan mo yung pagbunggo mo saakin? Hindi mo ba nakikilala kung sino ako?" galit na asik niya saakin.
Dahan-dahan akong tumayo. Dumarami na rin ang mga taong nakikiusyoso saamin.
"Look, I'm sorry! It wasn't my intention to bump on you. Meron kasing humahabol saakin kaya please paraanin mo na ako." Lumuhod ako para pulutin yung mga gamit niya sa sahig." Here's your things kaya please paraa—" I didn't finish what I am saying when she push her things on me. Nabitawan ko lahat ng iyon at nahulog uli sa sahig. Mariin akong napapikit para mapigilan ko ang inis ko.
She crossed her arms while arching her eyebrows on me. Mas matangkad siya saakin nang kaunti kaya nakatingala lang ako sakanya. She was fuming mad at me but I won't let myself being mistreated here kahit may kasalanan rin ako.
"If you think you can just run away on what you do? You got it wrong, bitch!" Akmang sasampalin na niya sana ako ng may kamay na biglang humawak sa braso dahilan para 'di dumapo ang palad nito sa pisngi ko.
"Masamang manakit ng walang kalaban-laban. Alam mo bang pwede kang mareport sa disciplinary office niyan." Napalingon ako sa nagsalita. Halos malaglag ang panga ko nang makitang nasa tabi ko na 'yong lalaking kanina lang ay dahilan kung bakit nabunggo ko si Jasmin at umabot sa ganito.
"Ano ba pakialam mo? Bakit mo ba siya kinakampihan? Kaano-ano mo ba yan?!" Jasmin asked him in a loud voice. Ibubuka ko na sana 'yong bibig ko para sagutin 'yong tanong niya nang biglang naramdaman ko ang pagpatong ng isang braso sa balikat ko at hinila ako papalapit sa katawan nito. Nagtatakang tiningala ko siya. Nakangiti lamang siya saka nagsalita para sagutin 'yong tanong ni Jasmin.
"Boyfriend niya ako."
***
"What d-did you say?," hindi makapaniwalang tanong ni Jasmin. Kahit naman ako ay hindi lang basta makapaniwala sa sinabi niya kun'di nagulat rin ako.Pilit kong tinatanggal yung pagkakaakbay ng braso niya balikat ko pero binabalik niya rin agad kaya sumuko nalang ako. Bumaling nalang ako kay Jasmin para kausapin ito pero bigla nalang 'yong free hand niya ay tinakip sa bibig ko."You heard me right? Sabi ko BOY-FRIEND niya ako," He emphasize the word 'boyfriend' to her.I tried my best na matanggal ko 'yong kamay niya at masabi na hindi 'yon totoo pero parang magnet kung makadikit ito at hindi ko makuha-kuha. I saw Jasmin arched her eyebrows and then roll her eyes at me. Tumigil na rin ako sa kakapiglas because it's no use, hindi rin naman ako papakawalan nito.Kinuha niya yung mga gamit niya na nakakalat sa sahig at masama yung
"How's school, Sis?" my sister asked me while we're in the middle of our breakfast.Tinapos ko muna ang pagkain ko saka siya sinagot."Okay naman po, Ate. Wala naman pong problema sa school," I lied.Hindi ko sinabi sa kanila 'yong nangyari saakin no'ng isang araw . Gabi na rin naman umuuwi si Ate kaya hindi niya naabutang iba na 'yong suot kong damit pagkauwi ko. Ayaw kong pati 'yong pambubully saakin sa campus ay problemahin niya rin. Masiyado nang marami 'yong iniisip niya at hindi ko na 'yon dadagdagan pa. Kakayanin ko naman siguro 'yon kahit 'di ako nagsusumbong sa kanila.Kaya ko nga ba?Malakas na nagpakawala ako ng buntong-hininga na agad namang ikinalingon nila ate at Auntie. Pinagpatuloy ko nalang 'yong pagkain ko. Sighing can't help me to stop my bullies.
"Bakit gusto niyang magtransfer, Auntie?" gulat na tanong ni Ate."Hindi ko rin alam, Patrice. Basta't umuwi nalang siya kanina na puno ng putik ang uniform niya at bigla nalang ako sinabihan na kausapin ka na ilipat siya ng school," paliwanag sa kanya ni Auntie.Napabuntong-hininga nalang ako habang nakikinig sa usapan nila sa labas ng kwarto ko. Pinakiusapan ko si Auntie na siya na ang mag-convince kay Ate Patrice. Ayaw ko mang sabihin sa kanila na nabu-bully na ako sa campus pero hindi ko na matatagalan 'yong ginagawa nila saakin.Bumukas ang pinto ng kwarto ko. Pumasok doon si ate at umupo sa kama ko. Itinuon ko ang atensiyon ko sa librong binabasa ko. Narinig ko siyang tumikhim kaya napalingon ako sakanya. Inabot niya saakin 'yong hawak niyang libro. Kinuha ko 'yon at itinabi sa gilid ng study table ko."I guess tapos mo nang basahin
"Miss Phitrice, hindi pa ba kayo bababa ng kotse?" tanong saakin ni Manong Harry, 'yong driver namin.Nagising ako matapos malunod sa kawalan. Nagmamadaling lumabas ako ng kotse tsaka patakbong dumiretso sa classroom ko. Malapit na akong ma-late sa unang klase ko. Kahapon pa ako nawawala sa sarili ko dahil sa nangyari.The news about me almost falling in rooftop had reach the Head's Office. Parang ayaw ko nang pumasok dahil ngayon palang pinagtitinginan na ako ng mga schoolmates ko. They already give me a names. 'Suicidal Girl'. They doesn't know what's really happen and eventually concluded that I decide to end myself because of the bullies.Pagdating ko sa classroom ay agad akong umupo sa desk ko. Maingay kanina dito pero no'ng dumating biglang nagsitahimik sila. Nilabas ko ang notes ko para doon nalang ituon ang atensiyon ko kaysa pansinin ang mapanghusgang tingin
'Mommy, please wake up,' sambit ko habang niyuyugyog ang katawan niya.Napatingin ako sa kamay ko at nababalot na ito ng dugo pati na rin ang damit ko. I cry for help just to save my mother's life. I felt her hold my hand. Kahit sa ganoong sitwasyon nagawa niya pang ngumiti saakin. Mas lumakas ang iyak ko nang unti-unting pinipikit niya ang kanyang mata.'Mommy, please hold on. Mommy!'Nakarinig ako ng alingawngaw ng sirena. Nanatiling nakayakap lang ako sa Mommy ko at hindi siya binibitawan. May mga taong lumapit saakin at pilit akong nilalayo sa Mommy ko.Unti-unting naging malabo ang palagid at may naririnig akong tumatawag sa pangalan ko. Pagkamulat ko ng mga mata ko nasa ibang lugar na ako. Nakatitig saakin sina Santi at Yassi. Inilibot ko ang paningin ko sa paligid at doon ko lang napagtantong nasa infirmary
The four corners of my room filled with silence. Nakamasid lang ako sa kanya habang siya ay parang batang namamasyal sa parke sa loob ng kwarto ko. Walang masyadong gamit sa kwarto ko maliban sa mga unfinished artwork ko.Lumingon siya saakin kaya dali-dali kong inalis 'yong tingin ko sa kanya. I heard his footstep going to my side and I felt my bed sink a bit. I suddenly feel uneasy when his hand land on my forehead. Mataman niyang sinasalat 'yong noo ko na parang sinusukat ang temperatura ko."May sakit ka na't lahat-lahat, suplada ka pa rin." Gamit ang likod ng palad niya, tinulak niya ang noo ko para humiga ako ng maayos."Why are you still here pa rin ba? Hindi kita kailangan dito kaya you can leave now," supladang saad ko sa kanya."Habagin! Ngayon lang ako nakyutan sa conyo," he muttered but enough for me to hear it.
"Next week will be your finals. The names that I will call are those who didn't manage to compile all of the requirements in my subject..."Prof. Garcia are now calling the names of some of my classmates. I was patiently waiting for my name to be called dahil absent ako for almost a week and I'm aware na 'di ko pa napapasa 'yong final output ko sa Drafting. Natapos nang tawagin ni Prof. Garcia pero hindi ko man lang narinig 'yong pangalan ko.Sa mga sumunod kong subject ay gano'n pa rin. They calling out those names na kulang pa 'yong mga requirements but I didn't heard my name. Nakakapagtaka dahil sa pagkakaalam ko ay nagbigay sila ng outputs the day na naaksidente ako sa hagdan ng school building namin."Hello, Classmate! Kamusta?" bati saakin ni Yassi.Gaya ng palagi kong nakikita sakanya, she still wear her bright smile but she l
My eyes widen on its fullest. Not because I was shock but I am grateful. I let out a deep sigh of relief."Great! So I don't need to explain anything." I make my voice sound sarcastic. Ilang araw kong pinag-isipan kung paano ko sasabihin sa kanila 'yon pero all this time alam naman pala nila 'yon."Yup. Natanong ko na si Santi about doon. He confessed immediately," she answered before eating her food. By the tone of her voice, it's more likely she threatened him than asked him."But what is the reason why you invited him over dinner?" tanong niya.Bubuka pa sana ang bibig ni Auntie kaya agad ko siyang pinanlakihan ng mata. "Stop it, Auntie. I invite him para pasalamatan siya. Ginawa niya kasi 'yong output ko when I was being bedridden," paliwanag ko. Tumango lang sila pero ando'n pa rin ang nakakalokong ngiti nila.