NANG makita na ako ni Akira ay kaagad siyang tumayo mula sa bench at sinalubong ako. He was smiling widely. Nang makalapit na siya sa akin, hinawakan niya ang magkabila kong pisngi at saka ako h******n sa aking noo. Napangiti ako sa kaniyang napaka-sweet na gesture. “Ang tamis!” biglang saad ni Lorilyn kaya naman napatingin kaming dalawa sa kaniya. “Ng candy na kinakain ko,” dagdag niya at saka ngumiti sa amin nang nang-aasar. Pasimple kong hinila ang kaniyang maiksing buhok upang tigilan na niya ako. Kaunti na lang kasi ay talagang magmumukha nang kamatis ang aking mukha dahil sa kilig. And I don’t want Akira to see me like that. Nakakahiya kaya! Tumuloy kami sa pwesto na inuokupa ni Akira at ng kaniyang dalawang matalik na kaibigan, sina Lance at Jeremy. Awtomatiko namang napasimangot si Lorilyn nang makita ang kaniyang ex-manliligaw. Halos noong nakaraang linggo pa lamang nang sabihin ni Lance kay Lorilyn na titigilan na niya ito. I am expecting that Lorilyn would be happy. Pero
“WAIT!” tawag ko kay Akira nang tumalikod na siya at akmang tatakbo palayo sa akin. Huminto siya sa paggalaw at nanatili lamang na nakaharap ang likod niya sa aking gawi. Nasundan iyon ng katahimikan sa pagitan namin. Nakatingin lamang ako sa kaniya at hindi ko alam kung ano ang aking sunod na sasabihin. My hands were cold and tears started flooding from my eyes. To be honest, I don’t really feel afraid of him despite of him becoming a werewolf—but I’m really getting emotional. Nagsisimula na akong mag-overthink. Anong mangyayari sa kaniya kapag nalaman ng iba na gan’yan ang tunay niyang pagkatao? Paano na lang kaming dalawa? Natatakot ako sa katotohanang magkaiba pala ang mundo namin. Hindi ko alam kung ano ba dapat ang mararamdaman ko at kung maniniwala ba ako sa lahat ng nasasaksihan ko ngayon. Maybe this is just only a dream. Oo, tama! There’s no such thing as werewolf. They’re just fictional beings. Ngunit sa pagkakaalala ko ay hindi naman ako nagbabasa ng tungkol sa ganiyang
“ANG sabi sa akin ni Mama ay ipinanganak na akong ganito. Isang taong lobo na namana ko ang pagiging isa mula kay Papa. Iyon namang pagiging lobo ni Papa ay hindi ko alam kung paano nagsimula. Sinubukan kong tanoongin si Mama tungkol d’yan pero sabi niya mas mabuting hindi na raw namin ungkatin ang nakaraan,” pagkwekwento sa akin ni Akira. Kasalukuyan kaming nasa bahay at magkatabing nakaupo sa couch. Parehas kaming nakatingin sa malaking TV screen na nasa harapan namin. The TV was playing a video of ‘endlessly’ song with lyrics on it. Nakapatong ang ulo niya sa aking kanang balikat. Dito namin napagpasiyahang pag-usapan ang lahat. Since wala naman si Ate, I think this is the safest place to talk about his secrets. “Alam ba ‘to nila Lance at Jeremy?” I asked him. “Hindi pa. Hindi ko ito sinabi sa kanila dahil sa natatakot ako na baka kamuhian nila ako at masira ang aming pagkakaibigan o ipagkalat nila ang totoo kong pagkatao. Ayoko lang talaga silang i-involve sa mundo ko. Mas magig
NAPAMULAT ako kasabay ng matinding paghiyaw ko nang tuluyan ng bumaon sa aking leeg ang mga pangil ni Akira. Nanlalaki ang aking mga mata habang nakatitig sa buwan. Hindi ko maipaliwanag ang sakit na nararamdaman ko. Ang aking paningin ay unti-unting nagiging kulay lila sa hindi ko malaman na dahilan. Kasunod nito ay ang hindi ko inaasahan na pagdaloy ng isang ala-ala na kusa na lamang naglaro at sinakop ang aking buong ulirat. I SAW my mom giving birth to me with my father holding her hand while attentively sitting beside her. Pinagmasdan ko ang kabuuan ng kwarto at napanganga ako sa aking napagtanto, isa itong kwarto na kulay puti at umuulan ng makulay na magic dust ang buong paligid na hindi ko alam kung saan at pano nagmumula. Maraming ibon ang nakahapon sa mga ibabaw ng mga gamit dito at mukhang nakatutok ang kanilang atensyon sa pagbibigay silang sa akin. I noticed the little version of ate Clara playing with the other birds on the left side of the room. I wish I could picture h
“JENNIFER, hey wake up!” I heard someone’s voice. She was shaking my shoulder trying to wake me up to my senses. Sinubukan kong gumalaw at imulat ang aking mga mata. Nanlalabo ang aking paningin habang nakatingin kay ate. Napahilot na lamang ako sa aking sentido dahil kumikirot sa sakit ang ulo ko. Tinulungan ako ni ate na makabangon dahil tila naubos lahat ng enerhiya ko sa katawan. “Kailangan na nating umalis ngayon,” tila nagmamadali at seryosong saad ni Ate. Teka, ano bang meron? I tried to look around on my surroundings kahit nahihirapan ako. Tila gumuho ang mundo ko sa nasaksihan ko di-kalayuan sa kinapwepwestuhan namin. Pinilit kong gumapang upang lapitan ang hindi na gumagalaw na katawan ni Akira. At nang tuluyan akong makalapit sa kaniya ay doon ako dumating sa reyalisasyon ko na kagagawan ko kung bakit -no! Hindi pa patay si Akira. He’s a werewolf and maybe they are immortal. Right! “Akira? Gumising ka na. Pinapatawad na kita. Makikinig ako sa explanation mo. Just please,
“I know her. She holds the entire pack of werewolves. But no one knows what she looks like. Wala pang nakakakita sa kaniya,” pagsasaad ni Kuya Vince. Kasalukuyan kaming nasa kusina at umiinom ng milk tea ngayong dis-oras ng gabi. This werewolf is really weird. Imbes na kape dapat ang iniinom namin sa ganitong klaseng oras, pinagpilitan niyang milktea na lang daw. At kanina, kaya naman pala galit na galit na ‘yong driver dahil sa hindi niya pagbabayad ng pamasahe ay dahil nagpaikot siya sa buong probinsiya doon sa taxi driver bago dumiretso rito sa amin gaya ng napag-usapan nila ni Ate. “Isang malaking problema natin ‘yan, ngunit kung sakali man na makikita ko siya ay malalaman ko agad na siya ‘yon,” saad naman ni Ate sa pagitan ng pagsipsip niya sa straw. I just continued sipping on my milk tea and watching the two of them to talk. I’m glad that I am not breaking down. Ngunit hindi pa rin maaalis ang bahagyang paninikip ng dibdib ko. Walang segundo na hindi ko naiisip si Akira. Pam
ANG underworld ay naka lokasyon sa lugar na tinatawag na Eastfox. Walang kakayahan ang isang normal na tao na makita ito sapagkat nananatiling invisible ito sa mga mata nila gamit ang malakas na kapangyarihan ni Amara. Nagtungo kaming tatlo roon habang nakasakay sa isang mas mahabang sanga. Ang kapangyarihan ko ang nagpalipad sa sinasakyan namin habang si Ate Clara naman ang nagpapanatili ng pagiging invisible namin sa mata ng mga normal na tao. Habang si Kuya Vince naman ang siyang naging gabay namin upang maarating ang lugar na iyon. Nagawa niya pang kumain ng fries sa mismong biyahe namin. Mahaba-haba rin ang oras ng aming paglalakbay dahil sa malawak na karagatan pa ng Europa nakatayo ang lugar. Aakalain ng normal na tao na totoong dagat iyon ngunit lingid sa kanilang kaalaman ay isang lungsod iyon na pinaninirahan ng mga taong lobo. Ang dagat na nakikita ng mga mortal ay isa lamang na ilusyon na likha ni Amara. Ang paggawa ng ilusyon ay isa sa mga karaniwang kakayahan ng isang w
TULALA akong bumalik sa tahanan nila Kuya Vince. Sumalubong agad sa akin si Ate na nagsimulang mag-alala nang makita niya ang aking tuloy-tuloy na pagluha. Hinawakan niya ang magkabila kong pisngi at sinalubong niya ang aking mga mata. “Anong nangyari?” May bahid ng pag-aalalang tanong sa akin ni Ate Clara. Mapait na napangiti ako. “Nakita ko siya ulit. Buhay siya,” saad ko. “Bakit hindi mo siya kasama? At bakit ka umiiyak? Tears of joy ba iyan?” pag-uusisa pa ni Ate. Tumalikod ako kay Ate at sumandal sa haligi ng bahay nila Kuya Vince sa may labas. Tumingin ako sa malayo. I’m glad that he’s still alive and fine. Ngunit parang isang estranghero na lamang siya sa akin. Hindi ko siya magawang mayakap o mahawakan man lamang. Tila sa ikalawang buhay niya ay tinanggalan na niya ako ng karapatan na pumasok muli sa kaniyang buhay. Hindi ko siya masisisi. “He acts like a total stranger to me, earlier in the marketplace,” saad ko. “Huwag kang mag-alala dadating din ang araw na mapapatawa