Dahil nakahanap na siya ng bagong dahilan para palakasin at muling buhayin ang nanamlay niyang paligid nang nahinto ng pag-aaral ay naging mabilis para kay Bea ang paglipas ng mga araw.
Hindi na siya gaanong nakakaramdam ng pagkainip sa tuwing naiiwan siya sa bahay nila kapag wala silang labada o handahang pupuntahan ng kanyang nanay. At hindi na niya nararamdaman ang lungkot kapag natatapos siya sa mga gawaing-bahay dahil nauubos na ang oras niya sa pagpapantasya na isa na siyang sikat na artista at pinagkakaguluhan ng mga tao naa maging sa gabi ay nakakatulugan na niya. Ngunit ang inakala niyang magaang pakiramdam na dala ng kanyang pangarap ay nalambungan dahil sa isang malaking pagsubok na biglang dumating sa kanilang buhay.
Isang malakas na kulog ang gumulantang sa kanilang lahat habang nahihimbing sa pagtulog isang madaling araw kasunod ang malakas at tuloy-tuloy na pagbuhos ng napakalakas na ulan. Kaya kahit inaantok ay napilitan na silang bumangon lalo pa at tila tinatangay ng napakalakas na hangin ang bubong ng kanilang kubo at tumutulo na rin kung saan sila natutulog. Mabilis siyang napatayo ng biglang sumigaw ang kanyang nanay dahilan para tuluyang magising ang diwa niya.
"Bea! Magsilid ka ng mga damit ninyo sa malaking bayong!" sigaw ng nanay niya habang sinusuotan ng pangginaw ang kamabal na halos nakapikit pa.
Dali-dali naman siyang bumaba at nagtungo sa may kusina para kunin ang bayong na nakasabit sa dingding malapit sa pinto. At halos magkandadapa siya sa pagmamadaling makabalik dahil sa dilim ng paligid.
"Bilis-bilisan mo ang kilos at baka mabasa na ang mga damit!" Hindi magkadaugangang sita nito sa kanya habang kinukuha sa loob ng aparador ang isang malapad na supot kung saan nakalagay ang ilang mahahalagang dokumento. Pagkatapos ay inaabot sa kanya na agad naman niyang ipinasok sa dalang bayong. Habang abala sila ng nanay niya sa pagsisilid ng ilang mga damit sa bayong ay lumabas naman ang kanyang tatay para alamin kung ano na ang nangyayari.
Katatapos lang nila sa pagsisilid ng mga damit nang sabay silang mapasigaw ng kanyang nanay dahil biglang umangat ang kalahati ng kanilang bubong kaya napabalik sa loob ang kanyang tatay.
"Tsk! Nakakainis naman 'tong pesteng bagyo na 'to! Pati 'yong nagbalita sa radyo mali-mali! Sabi lumihis na raw! Pati 'yong mga pananim hindi na mapapakinabangan!" Narinig niyang reklamo ng tatay niya na basang-basa ng ulan. "Bilisan n'yo at naisigaw ni Ka Bert na may nagre-rescue daw doon sa may bukana. Italukbong nyo na iyang banig para 'di kayo gaanong mabasa ng ulan at tatakbuhin na natin doon."
Matapos iyong sabihin ng kanyang tatay ay ito na ang nagdala sa dalawang malaking bayong na binalutan ng kumot para hindi gaanong mabasa habang sila naman ng nanay niya ay hinawakan sa magkabilang gilid ang malapad na banig at itinaas sa kanilang ulunan. Pagkatapos ay pinagitnaan nila ng kanyang nanay ang mga kapatid niya.
Eksaktong paglabas nila ng bahay ay ang paglipad ng kanilang bubong pero wala na silang oras na intindihin pa iyon dahil lalong lumalakas ang ulan at hangin kaya dali-dali nilang binaybay ang may kahabaang daan at hindi na inalinta ang paglubog ng kanilang mga paa sa makapal na putik.
Halos magkatisod-tisod na sila sa pagmamadali dahil may kadiliman pa rin ang paligid at ramdam na rin niya ang pangangalay ng nakataas na mga braso ay hindi pa rin niya matanaw ang dulo ng daan.
Kaya halos mapatakbo na siya ng may masilip na liwanag na alam niyang nagmumula sa sasakyan ng mga rescuer na tanda na malapit na sila sa kinaroronan ngmga iyon. Napigilan lang siya ng kamay na nakakapit sa suot niyang damit.
Pero nang makalapit sila ay halos manlumo siya dahil paalis na ang huling sasakyan kaya kailangan pa nilang maghimtay sa gitna ng malakas na ulan kasama ang iba pang kalugar nila. Kabi-kabila ang naririnig niyang reklamo mula sa mga ito pero binalewala na lang at saglit na pinahawak kay Cristina ang bumibigat nang banig para alug-alugin ang namamanhid nang mga braso.
Habang ginagawa niya iyon ay doon niya naramdaman ang pagsigid ng lamig sa kanyang kalamnan dahil hindi naging sapat ang banig para maprotesyunan sila laban sa malakas na ulan. Wala sa sariling nayakap niya ang sarili para mabawasan ang lamig kasabay ng paggala ng kanyang paningin para hanapin ang tatay niya na natanaw niyang kausap ang isang nakakapote. Na ilang sandali pa ang bumaling na rin sa karamihan.
"'Wag ho kayong mag-alala dahil babalikan namin kayong lahat. Kaya sana konting pasensya lang sa paghihintay dahil sa dami ng lugar na kailangang puntahan ay isang sasakyan lang naipagamit ng barangay," paliwanang nglalaki na nakasuot ng kapote at halos mukha at mga kamay lang ang kita dahil marami na ang nagagalit at nagrereklamo na sinabayan pa ng palahaw ng ilaw mga batang basang-basa na rin.
Wala na silang magawa dahil kahit gustuhin nilang lakarin ay napakalayo ng barangay hall sa kinaroroonan nila at siguradong bukod sa may baha na sa dadaanan ay makapal na rin ang putik.
Mabuti na lang at nagtakip sila ng banig kaya kahit papaano ay hindi sila direktang nauulanan. Pero hindi rin iyon sapat para hindi sila tuluyang mabasa at dahil patuloy pa rin ang malakas na ulan ay na sinasabahan ng malakas na hampas ng hangin ay muling nanganog ang kanyang katawan.
"Ate, ikaw na ulit humawak nito nangangalay na ako," reklamo ng kapatid niya kaya napilitan na ulit siyang kunim iyon
Habang nakatayo at naghihintay sila sa gitna ng ulanan ay inabala na lang niya ang sarili sa pangangarap ng gising para hindi gaanong matuon ang pansin sa ginaw na nararamdaman at hinayaang maglakbay ang isip sa kanyang sariling mundo.
Naputol lang kanyang pangangarap nang makarinig ng mga ingay at doon lang niya namalayang nag-uunahan na ang mga naroon sa paglapit sa sasakyang hindi pa man nagagawang huminto ay kanya-kanyang sampa na ang ilang kalalakihan at kasama na doon ang tatay niyang panay ang kaway sa kanila na bilisan.
Muntik pa siyang mawalan ng balanse dahil sa pagtulak ng nanay niya para makipagsiksikan at para hindi mahirapan ay binitiwan na nila ang hawak na banig at kapit-brasong pnilit na sumiksik sa nagtutulakang mga tao hanggang maramdaman na lang niyang may humihila sa suot niyang damit pataas. Mabilis niya iyong nilingon para sungitan nang makilalang braso iyon ng kanyang tatay. Kaya agad niya iyong hinawakan para mas madali siyang mahila.
Siniguro naman niyang mahigpit ang hawak niya sa braso ng kapatid para hindi mahiwalay. At ilang sandali pa ay nagawa na nyang makasampa sa sasakyan kasama ang mga kapatid pero hindi na nakasama ang nanay nila dahil hindi naito makasiksik kaya bumaba ulit ang kanilang tatay para samahan ito.
"Bantayan mo 'yang mga kapatid mo pagdating ninyo doon. Susunod din kami agad," bilin ng nanay niya na tinanguan na lang niya dahil nagsisimula nang umandar ang sasakyan.
At dahil siksikan na ang loob ng sasakyan ay sa lapag na lang sila tumalungko ng kanyang mga kapatid. Yakap niya ang kambal na nangangatog sa lamig habang nakakapit sa magkabilng braso ang tatlo pa niyang kapatid. Halos hindi na niya namalayan ang lugar na dinaraanan nila dahil wala siyang makita pero dinig na dinig pa rin ang malakas at walang patid na buhos ng ulan at maging ang lagaslas ng umaagos na tubig. At dahil hindi nakasilong na sila ay doon niya naramdaman ang antok at pagod idagdag pa ang pakiramdam na tila siya idinuduyan.
Kaya hindi na niya namalayang iginupo na siya ng antok habak mahigpit pa ring yakap ang kambal na mga kapatid.
Dahil sa hindi inaasahang pagsalanta ng malakas na bagyo ay napilitang manatili sa evacuation center ang maraming pamilya at kabilang na ang pamilya nila Bea.Hindi mapigilang lihim na maghinanakit si Bea hindi lang sa panahon kundi pati na sa Itaas dahil ilang araw na lang ay sasapit na ang kanyang sixteenth birthday. Pero sa halip na masaya siyang namamasyal ay naroon siya at nakikipagsiksikan ng higaan sa ibang tao.Tanging karton lang ang naisapin sa hinihigaan ng ilang naroon habang sila ay may naisalbang isang kumot na naisilid pala ng nanay niya sa bayong. At iyon ang kanilang ginawang sapin sa malamig at mamasa-masang semento ng covered court.Gusto man niyang makiusyoso sa mga nagkakagulong mga tao kung saan naroon ang nanay at tatay nila ay hindi niya magawa dahil bukod sa kailangan niyang bantayan ang pwesto nila ay binabantayan din niya ang kambal at si Robert dahil inaapoy ng lagnat. Habang sumama naman sa mga magulang nila ay si Cristina at Manuel para kung may pinamimig
Hindi pa man nagtatagal na nakakaalis ang tiya at pinsan niya ay tila ba napakabagal ng paglipas ng oras dahil pakiramdam niya ay hindi nagbabago ang paligid kahit na alam niyang dumidilim na.At para malibang sa pagliligpit at pagsisilid ng mga damit sa dalang mga bayong para sa paghahandang umuwi kinabukasan mula sa evacuation center ay nagsimulang maglamyerda ang kanyang isip.Kahit na may panaka-naka pa ring pag-ulan ay nagpasya na ang kanyang mga magulang na umuwi dahil mas mabuti na raw na nasa sariling bahay kahit na hirap sila dulot ng bagyo ay makakakilos ang mga ito para gumawa ng paraan.Ilang sandali pa ay isang eksena kasama ang pinsang si JC - ang palayaw na ibinigay niya para sa lalaki na tanging siya lang ang nakakaalam - ang unti-unting nabubuo sa kanyang isip.Sa kanyang imahinasyon ay nasa loob sila ng eskwelahan at estranghero sa isa't isa. At ang una nilang pagtatagpo ay para bang itinadhana ng kapalaran dahil sa lawak ng eskwelahan ay bigla silang nagkabungguan n
Nang makuwi sila ng sumunod na araw ay halos manlumo sila nang tumambad sa kanila ang kubong tuluyan ng natanggal ang bubong kaya lahat ng gamit nila ay basang-basa.Kitang-kita ni Bea ang tila naiiyak na anyo ng kanyang nanay habang ang tatay naman niya ay napatiim-bagang.Walang imik na tuluyan na silang pumasok matapos pagmasdan ang naging lagay ng kanilang bahay. Pagpasok ay ipinatong nila ang mga bayong sa ibabaw ng mesa bago sinimulang ayusin at linisin ang buong bahay.Habang ang tatay nila ay nagpaalam na pupunta sa may-ari ng lupang sinasaka para magbakasakaling makahiram ng pera na tinanguan lang ng kanilang nanay."Magluto ka na muna, Bea. Tingnan mo kung may pwede pang gawing panggatong d'yan," utos ng nanay niya kaya natigilan siya sa pagsampa sa hagdan para sana tumulong na linisin ang kanilang tulugan."Opo." Tanging nasabi na lang niya bago nagtuloy sa kalanan tingna kung ano'ng naging lagay ng kanilang mga gatong pero pagkadismaya ang naramdaman niya nang makitang bas
Excited si John Carl sa pag-aayos ng kanilang mga pinamili sa loob ng kotse dahil muli silang pupunta ng kanyang mommy sa kapatid nito para maghatid ng mga grocery.At kahit pilit niyang ikala alam niya sa kanyang sarili kung bakit walang tigil sa malakas na pagkabog ang kanyang dibdib. Ang muling makita ang kanyang pinsan na si Bea."Anak, nailagay mo na ba diyan 'yong kalan pati 'yong mga tubig?" tanong ng mommy niya mula sa pinuan ng kanilang bahay."Opo! Nailagay ko na lahat!" pasigaw na sagot niya habang nasa isinasara ang trunk ng kotse."Okay! Magbibihis na 'ko! Magbihis ka na rin para makaalis na agad tayo!""Opo!"Pagkatapos ay naglakad na siya patungo sa pinto at halos patakbong umakyat ng hagdan para magtungo sa kanyang kwarto.Pagpasok ay nagtuloy siya sa banyo para maligo at habang naroon ay hindi na naman niya napigilan ang sariling isipin ang babae habang nakapikit at nakatayo sa tapat ng shower.Muling pumasok sa kanyang alaala ang mapula at makipot nitong mga labi na
***Biglang naalimpungatan si John Carl ng tumalbog ang katawan niya sa kinauupuan."O, nagising ba kita, 'nak?" tanong ng mommy niya ng makitang umayos siya ng upo."Hindi naman po. Nasaan na po tayo?" usisa niya habang iginagala ang paningin na may kasabay pang paghikab pero wala siyang ibang makita kundi mga puno at lupa."Malapit na tayo sa lugar nila ate. Medyo mahirap lang dumaan dahil sa nagkalat na bato at mga putik kaya maalog ang sasakyan.""Hmm..." Tanging nasabi na lang niya at hindi na umimik.Mayamaya pa ay huminto na sila sa gilid ng maputik at mabatong daan kasunod niyon ay ang paghugot ng kanyang mommy sa susi ng kotse."Nasaan na tayo, mom?" muling tanong niya na napapahikab pa nang makitang binuksan na ng mommy niya ang pinto ng kotse."Nandito na tayo. 'Yong daan sa may bandang unahan natin ay daan papasok patungo sa looban kung nasaan ang bahay ng tita mo," sagot nito na tuluyan ng bumaba kaya sumunod na rin siya."Paano mo nalaman kung saan ang bahay nila, mom?"
Hindi pa man nagtatagal na nakakalabas si Bea nang marinig niyang muling nagsalita ang kanyang mommy."Bakit hindi na lang kayo sumama sa amin?" singit ng mommy niya sa pag-uusap ng kanyang tita at tito.Tila saglit na huminto ang kanyang paligid sa narinig at agad na nakaramdam ng pagkasabik sa isiping makakasama niya si Bea sa iisang bahay at madalas nang makikita.Kaya pigil ang hininga na hinintay niya ang magiging sagot ng mga ito."Nina, 'di ba nasabi ko na? Na hindi kami maaaring sumama. Bukod sa wala kaming ibang alam na pagkakabuhayan maliban sa pagtatanim ay nag-aaral pa ang mga bata," sagot ng tita niya habang nakatayo sa tabi ng asawa nito na walang imik na nakatingin sa kanila."Pero ang hirap ng lagay ninyo rito. Kahit hanggang makabawi lang kayo, pwede naman ulit kayong bumalik."Matapos iyong sabihin ng kanyang mommy ay nakarinig siya ng isang mahinang singhap na nagmula sa pintuan kaya mabilis iyang napalinhon doon. Maging ang kanyang mommy at ang mga magulang ay napat
Napapikit na lang siya habang hinihintay ang pagbagsak niya sa maputik na lupa pero ang sakit na inaasahan niya ay hindi nangyari dahil naramdaman niya na lang na tumama siya sa kung saan kasabay ng pagpulupot ng kung ano sa baywang niya.Dahan-dahan siyang dumilat para alamin kung ano iyon. At nang makita ang mukha ni JC na ilang pulgada lang ang layo mula sa mukha niya ay wala sa sariling napatitig siya sa mga ito. Pakiramdam niya ay bumagal ang oras habang magkahinang ang kanilang mga mata pero ng marinig niya ang tinig ng iba pang kapatid na bumababa sa hagdan ay doon lang siya natauhan at mabilis na napatuwid ng tayo.At ang mga kamay niyang nahawak sa matipuno nitong dibdib ay mabilis niya binawi."Sorry, hindi ko sinasadya," nahihiyang sabi niya habang hindi malaman kung saan ibabaling ang tingin."Ayos lang. Tara, kumain na tayo," yaya nito at tila walang nangyaring hinawakan siya sa kanang braso bago marahang hinila patungo sa direksyon ng mesa at dahil nauna ng maupo si Cri
Limang araw na ang nakakalipas mula nang huling pumunta ang kanyang tiya sa kanilang bahay ay halos ilang araw na rin siyang walang maayos na tulog dahil araw-araw niyang naaalala ang naging usapang ng mga ito tungkol sa pagsama ng kanilang pamilya sa kanyang tiya.Dumagdag pa sa isipin niya ang nakalipas niyang kaarawan na tila hindi na naalala ng kanyang mga magulang at maging ng mga kapatid niya. Dala ng maraming peoblema na dulot ng bagyo ay halos hindi na napipirmi sa bahay ang mga magulang niya.Madalas na umaalis ang mga ito para humanap ng mapagkukunan ng pera o pagkain dahil hindi na sapat ang natira mula sa dalang pagkain ng kanyang tiya. Maging ang malinis na tubig na iinumin ay paubos na rin at wala pa silang makuhaan ng libre.Kahit nagdadamdam dahil sa pagkalimot ng mga ito sa pinakamahalagang araw para sa kanya ay hindi siya nagtanim ng galit sa mga ito dahil naiintindihan niya ang sitwasyon nila. Isa pa maging ang pasko na sumapit at lumipas ay tila naging isang ordina