"WHY ARE YOU ACTING WEIRD, ANYWAY?" Salubong ang mga kilay ni Trini nang humarap kay Gene. Nasa mga labi ang pinong ngiti."It's nothing." Umiwas ng tingin si Gene. Itinaas ang dalawang kamay sa likod ng ulo at humilig sa sandalan ng couch. "I just realized that I'm losing my bestfriend now that she's busy with her new man."Sandaling natigilan si Trinity-- at ganoon din si Gene. Hindi nito napigilan ang sariling sabihin iyon. He thought he was still talking to himself, but what he didnt realized was that he was actually talking loudly and Trini was able to hear what he just said."Wait, what?" Manghang napangiti si Trini. "Are you getting—"

 MAAGANG NAGISING SI TRINI KINABUKASAN. She opened her eyes, stretched her arms up, and stared at the ceiling of the room, wondering where she was. Ilang segundo muna ang lumipas bago niya napagtantong nasa silid siya ng bago niyang bahay.It's been a week since she moved in to the house and she's still getting used to it. Sa tuwing gigising siya ay nagtataka siya kung saan siya naroon. Ilang taon din siyang nanirahan sa apartment niya malapit sa bayan at iyon ang lugar na nakasanayan niya.But she knew she'd get used to it. To this room. She had already paid the full amount and she would be waking up in this room for the rest of her life. She had to get used to it.And while thinking about it

DAMN IT. THIS ISN'T THE FIRST TIME SHE CALLED ME THAT. Bakit binibigyan ko ng ibang kahulugan ngayon 'to?Sa loob ng mahabang taon na nilang pagkakaibigan ni Trini ay hindi na bago sa kanilang sabihin na mahal nila ang isa't isa. Trini would often say she loved him whenever she wanted to, wherever they were. Kaya hindi nakapagtataka kung bakit maraming tao na nakakakilala sa kanila ang kumu-kwestyon sa tunay nilang relasyon ng matalik na kaibigan.Trini calling him Luv used to sound normal to him. Same old, same old.But why did he feel differently earlier? Why did those words sound like music played by the angels? Like a symphony made for lovers. Bakit parang... may nag-iba?"Huy."Napakurap siya nang muli niyang marinig ang tinig ng kaibigan.Yes. This was his friend. Trinity was his best friend.Kung ano man ang kalokohang naglalaro sa isip niya ngayon ay kailangan na niyang pigilan bago pa lumala. Bago pa may masira. Bago pa may mawala. "It was great," sagot niya sa tan

 "PSST. DINNER'S READY. TIGILAN MO NA 'YAN."Nag-angat ng tingin si Gene mula sa pagkakayuko sa ginagawang makina ng sasakyan nang marinig ang tinig ni Trini mula sa connecting door ng kusina. Nakita niya itong nakasandal sa hamba ng pinto, at nakahalukipkip habang hawak-hawak sa isang kamay ang cellphone.Tuwid siyang tumayo at hinubad ang suot na mga gloves. "Akala ko ba ay walang meat sa freezer kaya hindi ka makapagluto? I thought we're going out for dinner."Napanguso ito. "Napagod na ang mga paa ko sa pag-akyat-baba sa tatlong palapag na building ng munisipyo. Halos inikot ko na rin ang buong building na 'yon makakuha lang ng permit. Bakit ba hindi uso ang elevator dito sa Ramirez?"

           MAHIGIT DALAWANG LINGGO ANG MATULING LUMIPAS, nagawang ayusin ni Trini ang mga dokumento ng itatayong negosyo at naghihintay na lang ng pagdating ng ilang mga permits sa pagsisimula. Malaking tulong ang mga kakilala nito sa dating trabaho kaya napabilis ang proseso. Habang naghihintay ng ilang mga permits ay kinausap na ng dalaga si Caprionne, ang isa sa mga bunsong kapatid ni Gene, upang i-reconstruct ang space na pagtatayuan ng facility. Nakapagpagawa na rin ang dalawa ng website sa kakilala ni Gene kaya para habang ginagawa pa lang ang facility ay makapag-market na ito online.           Sabado ng umaga ay naging bakante pareho sina Gene at Trini. Niyaya ng huli ang kaibigan na pumunta sa Maynila upang mamili ng mga gamit at furniture para sa pet sitting and boarding f