“Ano ba, Ancel!” Pinilit kong alisin ang kamay ni Ancel na nakatakip sa bibig ko. Pero pinandilatan niya ako. Napapatitig na lang ako sa tense niyang pagmumukha habang nakatingin naman siya sa pinto. “ ‘Wag kang maingay…” Tumayo siya matapos sabihin ‘yon at lumapit sa pinto. Diniin niya ang tainga roon, at nang wala na siyang marinig sa labas ay bumalik siya sa kinaroroonan ko. Hindi ko alam kung ano ang pakay niya at pumasok siya sa kwarto ko. O baka, tinamaan ang ego niya dahil sa hindi ko pagpansin sa kanya kanina. Humiga ulit ako at tinalikuran siya. “Lumabas ka na, Sir Wyn,” malamig kong sabi. “Aya…” ramdam ko ang pag-upo niya sa kama. Rinig ko rin ang buntong-hininga niya kasabay at paghawak niya sa balikat ko, pero agad kong tinampal. “Aya, tara na, bago pa nila tayo mahuli!” Sapilitan niya akong itinayo. Nagpupumiglas ako, pero hindi ko naman kayang gumawa ng ingay. Madadamay ako sa katarantaduhang ginawa niya ngayon. Mga magulang ko na naman ang sasalo ng galit niya.

Kasabay ng sunod-sunod na putok ay ang pagyakap sa akin ni Ancel. Yakap-yakap niya ako habang nakakubli kami sa malaking puno na sinandalan namin kanina. Gustuhin ko mang lakasan ang loob ko ngayon; hindi ko kaya; hindi ko magawa. Kinakain ako ng takot. Hindi ko na nga magawang pigilin ang hikbi ko. Abot-abot ang kabang nararamdaman ko sa puntong naririnig ko na tunog ng puso ko—tunog na nakakabingi. “Ancel…” Sumabay na rin ang boses ko sa panginginig ng katawan ko. Bumalik na naman kasi ang takot ko noong tumakas ako sa bahay. Bumalik sa isipan ko ang simula ng lahat ng ‘to. Bumalik lahat; ‘yong takot na nararamdaman ko habang tumakbo at hindi alam kung saan pupunta; hindi alam kung saan ako dadalhin ng mga paa ko. “Aya, shhh…” Tinakpan ni Ancel ang bibig ko. Hindi ko na kasi kayang pigilin ang hikbi ko. At narinig na nga namin ang mga kaluskos, mga yabag, at lagitik ng mga sanga na naapakan ng mga tao na palapit sa kinaroroonan namin. "Aya, Ancel… kami ‘to." Boses ni Camille an

“Ancel!” Nagsabay ang sigaw ko at hagulgol nang makita ang bakas ng dugo sa t-shirt niya. “Ancel…” Hindi agad ako nakagalaw; hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Nanginginig ang mga kamay ko na hinawakan ang sugat niya. Hinawakan naman niya ang kamay ko. “Aya, umalis ka na! Tumakbo ka na! Iwanan mo ako; tumakas ka na!” putol-putol na sabi ni Ancel. At sa kada salita niya ay may kasabay na da¡ng. “Sige na, Aya! Umalis ka na!" Sinubukan niya pa akong itulak, pero nagmatigas ako. Umiling-iling at muling itinakip ang mga palad ko sa sugat niya. “Aya, iligtas mo ang sarili mo, please…”Sa kada taboy niya sa akin ay paulit-ulit akong umiling at hindi nagpatinag sa mga tulak niya.”Ayaw kong umalis… Ancel. Hindi kita iiwan!” Hagulgol ang tumapos sa pagsasalita ko.“Ano ba, Aya, umalis ka na bago ka pa nila maabutan!” Pinilit niyang umupo at sumandal sa puno. Hawak na ng isang kamay niya ang sugat at baril naman ang hawak ng isa. Umiling-iling na naman ako. “Hindi, Ancel! Hindi kita iiw

“Aya, heto na ang maligamgam na tubig at towel,” nakangiting sabi ni Belle, sabay lapag niyon sa bedside table. “Salamat, Belle,” nakangiti ko namang sagot, pero mga mata ko ay hindi na maalis sa kaibigan kong titig na titig sa lantad na katawan ni Ancel. Yes, Ancel survived. Pero in coma pa rin, magdalawang linggo na siyang ganito, at hindi ako nawawalan ng pag-asa. Hindi ko siya susukuan. No’ng araw nga na akala ko ay mawawala na siya ng tuluyan sa buhay ko, hindi ako sumuko, ngayon pa kaya na nakakahinga na siya na walang vintelator—walang life support. Alam ko, nararamdaman at naririnig niya ako, kaya hindi ako nagsasawang kausapin siya. Kinuwento ko sa kanya ang mga nangyayari sa buhay ko nitong mga nag-daang araw. Hindi lang naman kasi si Ancel ang nagpapagaling. Ako rin, nagpapagaling din ako mentally at emotionally. Hindi ko pa rin kasi nakakalimutan ang mga nangyari sa amin. Kahit struggling pa rin ako sa araw-araw kong buhay. Nilalakasan ko naman ang loob ko. Alam ko,

Hindi ko alam kung ngingiti ba ako o iiyak habang nakatitig kay Ancel na mahimbing na natutulog. Sa wakas ay nagkamalay na siya— sa wakas ay tapos na ang paghihintay ko. Kaya lang, matapos niyang ma-check ng doctor kanina ay nakatulog ulit siya. Hindi niya ako kinausap o ngumiti man lang, tumingin lang siya at saka pumikit ulit. Pero hinayaan naman niya ako na hawakan ang kamay niya hanggang sa makatulog siya. ‘Yon lang ay sapat na sa akin. Kasi naiintindihan ko naman kung bakit siya gano’n, kagagaling nga lang niya sa coma. At ang sabi nga ng doctor, pwedeng maging iritable siya o confused; normal lang daw na magpakita ng ibang emotion—ibang ugali ang mga taong galing sa coma. “Matulog ka lang, mahal ko. Dito lang ako sa tabi mo, hindi kita iiwan, kahit maging hayop o kahit maging demonyo pa ulit ang ugali mo, mamahalin pa rin kita. Alam ko kasi—” Nilapat ko ang palad ko sa dibdib niya. “Na itong puso mo ay mala-anghel naman at ako lang ang tinitibok. Napatunayan ko na kung gaan