ATASHIA“Don’t do it. I will ganti to you kapag nasira ang mukha ko,” banta sa akin ng mommy ni Lance. Hay naku, ilang beses ko nang narinig mula sa kan'ya iyon. “Ikaw pa talaga ang may ganang gumanti, Ma’am? Nakakaawa ka naman po. Wala ka na kasing ibang alam gawin kung hindi ang manakit ng kapwa mo. Kahit sarili mong anak ay hindi mo pinalampas sa kasamaan mo.” Iniamba ko kay Ma’am Olivia ang paso kaya naman nagtatakbo siya palapit kay Tim. “Guard, guard, help me. She will basag the paso on my face. Duh, sayang ang paayos ko ng mukha. It’s so mahal pa naman.” Inilapag ko ang paso at pinagtawanan ko si Ma’am Olivia. Akala mo isa siyang anghel na hindi kayang manakit ng kapwa kapag may ibang taong nakakakita sa kaniya pero kapag ako ang kaharap niya, lumalabas ang kademonyohan niya. Hindi ko naman talaga gustong tawanan siya, hindi ko lang napigilan dahil sa nagkubli talaga siya sa likuran ni Tim. “Ma’am, mukhang kayo naman po ang gustong manakit at hindi si Ma’am Atashia,” wika

ATASHIAWalang paalam na pumasok ako sa loob ng bahay na tinitirahan ni Liza. Ngunit bago iyon ay kinuha ko sa sampayan ang isang piraso ng damit pambata. Matindi ang kabog ng aking dibdib. My hands were also trembling due to unidentified emotions. I looked around the house. I searched for a child whom the owner of the dress I was holding. Subalit wala akong nakita na kahit na anong bakas na may bata pa sa loob ng bahay. I turned to Liza. Tinanong ko siya kung sino ang may-ari ng damit na hawak ko. Umiling si Liza sabay sabing hindi niya alam. Napulot niya lang daw iyon kaya nilabahan niya. Balak niya raw kasing ipamigay sa mga pulubi na nakita niya sa tabing kalsada. Of course I didn't believe her. "Huwag mo akong gawing tanga, Liza. Sinasabi ko sa iyo, pagsisisihan mo kapag nalaman kong itinatago mo ang anak ko," banta ko sa kaniya. "Atashia, enough of this drama," sabi ni Lance. Naningkit ang mga mata ko. Hindi ako sumama sa kaniya para umuwi lang na bigo. Nagdududa na tiningn

ATASHIAAraw ng pagkikita namin nina Ma’am Olivia at Lance sa isang private na lugar kung saan isasauli na ng mommy ni Lance ang anak ko. Hawak ko ng mahigpit sa aking kanang kamay ang picture ni Charlene. Sino ba ang makapagsasabi na minsan na rin palang nag-cross ang landas naming mag-ina. Tama ako noong nasa hospital ako, si Charlene nga ang batang dala noon ni Lance. Maaga akong dumating sa lugar na pinag-usapan. I was nervous and uncomfortable. Napakaraming what if ulit sa isip ko pero para sa anak ko, susugal ako. Sa paligid ng buong lugar ay nakapalibot ang mga tauhan ni Mr. Regalado. Naroon din sina Nathan at Jaspher. Pagpasok ko sa malaking gate ng bahay na property ng mga Henzon ay naabutan kong nakaupo si Lance sa isang plant box, malapit sa gate. Halata na hinihintay niya ang pagdating ko. I wanted to embrace him and ask for his forgiveness dahil mas pinili ko ang anak namin kaysa sa relasyon naming dalawa pero hindi ko na ginawa. Ayaw kong mas masaktan pa sa paghihiwala

LANCEI kept following my wife wherever she went. Nababaliw na ako dahil sa kaniya. Now that she signed the annulment paper, pakiramdam ko ay nawala ang isang bahagi ng pagkatao ko. I was not like this noong nakipag-break ako sa mga dati ko nang nakarelasyon. I have no idea what had happened to me. Nasa ibang bansa pa lang kasi ako ay puro mga negative na balita ang natanggap ko mula sa Pinas. Lahat ng sinabi ni mommy ay hindi ko pinaniwalaan pero maging ang investigator ay negatibo rin ang mga updates sa akin kaya naman naniwala na rin ako ng tumagal na ang panahon. Wala na ang sasakyan ni Jaspher. Nagawa nilang makalayo sa akin. Alam kong matindi ang galit sa akin ni Atashia at hindi ko alam kung dapat ba akong magpakumbaba para mabawi ko ang aking misis specially now na mukhang ipinakilala na siya ni Jaspher sa parents niya. Dàmn it! Hanggang hindi pa approved ang annulment namin ay may karapatan pa rin ako sa asawa ko. Ngunit hindi ako sigurado kung gusto ko pa rin bang tanggap

LANCEI was so devastated nang nalaman ko na wala na sa bahay nila sina Atashia at ang buong pamilya niya. Katulong na lang ang humarap sa amin ni Nathan at sinabi nito na kaaalis pa lang daw ng sasakyan na nagsundo sa buong mag-anak.“Pare, baka naman alam mo kung saan pupunta ang asawa ko,” pakiusap ko kay Nathan. “Please tell me. I can’t live without her.”“Kung alam ko, hindi na sana tayo nandito, Lance. You’re late. Masyado ka kasing nagpabulang sa mga nakita at nalaman mo,” sisi pa sa akin ng bestfriend ko. “Honestly, I want to punch you right now. You’re such a fool. Hinayaan mong mawala sa iyo ang taong mahal mo.”Napansandal ako sa aking sasakyan. Tama ang kaibigan ko. Ang laki ko talagang tanga. Nang araw na iyon, sa bar ng aking penthouse, nilunod kong muli ang aking sarili sa alak. Kasama ko pa rin si Nathan at panay ang saway niya sa akin. He hadn’t changed. Very caring pa rin ang kaibigan ko kahit na minsan ko siyang niloko na hindi ko siya nakikilala. Para akong sira-