“I will distribute the masks.” sabi ko nang lumapit ako isa-isa sa limang lalaki na para bang nabugbog sila dahil lantang-lanta sila kumilos. Ni hindi man nga lang nila magawang tumayo. How did they train yesterday? They’re so diligent, and I like that. The more na focused at seryoso sila sa mission ay the more na siguradong magtatagumpay kami. To be honest, hindi ako ganoon ka-confident sa umpisa since biglaan ang pagbuo ng grupo but now that I’m seeing their effort—sigurado ako na matatapos namin ang mission ng hindi nagbubuwis ng buhay. “Here guys, tingin kayo sa monitor.” sabi ni Caspian nang malagay niya ang flash drive niya sa TV at ipakita sa amin ang itsura ng mga main members ng Cerebro. “May total na 10 members ang Cerebro, kasama na roon ang leader na si Lucian. Here’s the photo of them, kabisaduhin niyong mabuti para kahit nakasuot sila ng mask ay makilala niyo sila agad. Sila

“Bakit naka-disguise ka?” tanong ni Troy nang sumakay silang tatlo sa kotse. Sinundo ko kasi sila sa office at nakasuot ako ng itim na wig. It’s been two days since the incident in the night club happened, wala ni isa sa pamilya ni Tres ang nakakaalam ngayon na nasa hospital siya. Sabi niya kasi ay wala namang silbi kung malalaman nila dahil malamang sa malamang ay baka matuwa pa ang mga ‘yon lalo na ang mag-ina. “Oh yeah, I forgot to tell you. Itinago namin ang identity ni namin ni Tres sa limang na-recruit namin, mas kilala nila si Tres bilang Crimson at ako naman ay Luna.” paliwanag ko bago kuhain ang maskara ko sa compartment at ipakita iyon, “Kasama ‘to sa disguise ko, pamilyar ba ‘yong design?” “Katulad ng maskara ni Crimson. Iba lang ang kulay.” sabi ni Loren na nakapwesto sa likuran kasama si Freya. “Wait, no’ng gabing inatake ako

“Let’s go.” aya sa akin ni Tres nang tumakbo siya papunta sa akin. “Where are we going?” “Nakatakbo si Lucian, we need to find him.” aniya at tumanngo naman ako bago kami tuluyang bumaba ng hagdan pero agad kaming nabunggo ng mga taong nagsisitakbuhan. Halos matangay pa ako ng iilan sa kanila but Tres was fast enough to grab my hand again. He was looking straight into my eyes, kahit na natatakpan ang kanyang mukha ng maskara ay kitang kita ko pa rin kung paano niya akong tingnan sa mga oras na ito. Minsan napapaisip na rin ako, what if hindi ko siya kasama ngayon? What if hindi ko siya nakilala? Gano’n pa rin kaya ang magiging buhay ko? Kahit ang kamay lang namin ang magkahawak ay ramdam ko ang bigat ng bawat paghinga niya. “Are you okay? Are you hurt?” All my thoughts halted when he pulled me close to him without warning. Napahawak ako sa d

“Tres and Revy, since you have consented together in holy matrimony, and have pledged yourselves to each other by your solemn vows and by the giving of rings, and have declared your commitment of love before God and these witnesses, I now pronounce you husband and wife in the name of the Father and the Son and the Holy Spirit. Those whom God hath joined together, let no man separate.”   “Tres, you may kiss your Bride.” Ngumiti ako dahil iba sa pakiramdam nang marinig ko ang mga katagang iyon. Ganitong-ganito rin ang sinabi ng priest noong una kaming ikasal ni Tres, noon wala kaming nararamdaman sa isa’t isa pero ngayon ay umaapaw ang pagmamahal namin isa’t isa.   Marahan naming hinarap ang isa’t isa bago niya marahang hinawakan ang pisngi ko at hinalikan. Ipinagdikit pa namin ang noo namin bago kami napatingin sa mga bisita, kung noon ay pamilya lang namin ang naka-witness sa kasal, ngayon ay may nadagdag na kaibigan.