STREET LAMPS were lit, glowing like the sun at night. The front lights of the car showered the road with white reflecting fragments. Houses were even no ordinary here. They were built from bricks and there was no one-storey house, but all with higher elevation. Blue, green, and pink Christmas lights were also displayed in front of their lawns, which made the town one with the sky.   Dala-dala ang bouquet of roses sa kanang kamay ko na binili ko sa isa sa mga flower shops at ang bughaw na trench coat sa kaliwa, nilandas ko ang hardin ng isang malaking bahay.    I used the steel bar to knock on the door when I got there. Huminga ako nang malalim. Nakita ko ang usok na lumabas sa aking bibig dahil sa matinding lamig.   I was standing on a porch while watching the first sno

NILAGOK KO ang alak at pinagmasdan ang buwan sa kalangitan. It was a cold night filled with wailings, instead of jingling carols.    The coldness of Christmas embraced my chilly heart. Tila tumigil ito sa pagtibok at ayaw nang magmahal pa ulit.   Pinapatay ako ng mga alaala kanina. I shouldn’t have flown all the way here. What I saw murdered me. It killed my soul. Pero, makakaya ko pa bang maghintay nang apat na taon kung hindi ako lumipad rito?    Certainly, this was one of the most hurtful blessings in disguise. Natupad ang layunin ko, at iyon ang malaman at matuklasan ang katotohanan.    Ngunit nasaktan ako nang lubos dahil umasa ako sa pag-ibig na hindi naman mapapasakin.  &nbs

IT WAS six days ago when we welcomed the new year. The classes resumed at bumalik na rin sa normal ang lahat.  However, it was only my heart that was still not okay. Hindi pa ito normal. Durog pa ang puso ko. Tila mga piraso ito ng bubog na mahirap buoin. Malapit na maging pino ang mga bubog tulad ng buhangin.  Pero dahil sa payo ng mga kaibigan ko, it was gradually going back to its original piece. Mabagal man ang proseso, ang mahalaga ay bumabalik ito sa dati. Mas nagiging malakas ang aking puso. Mas nagkakaroon ito ng bakod para hindi na muling mabasag ng magtatangkang humawak nito. Nagsimula na ang ikalawang semestre at kaklase ko pa rin sina Jirario, Clavis, at syempre, si Shanta. Every time, they would do their best to cheer me up. Magpapatawa sila kahit na mukha

WE LEFT the library together. Para hindi na siya mabigatan, ako na ang nag prisinta na magbitbit ng kanyang mga libro.    Surely, I was carrying an elephant while I was walking. Muntik na akong mapa subsob sa lupa kung hindi ko pa nagawang kontrolin ang paglakad ko.   What's irking was… Hindi rin naman tumangging i-pabuhat ni Shanta ang mga 'yon dahil tuwang-tuwa pa siyang nakikita akong nahihirapan.    Dagdag pa niya ay mukha raw akong alipin na pinagsisilbihan siya!   "Wow. Ang kawawa ko naman sa 'yo," bulong ko.    Prumeno ako sa paglalakad at sumibangot. Naglalakad siya sa harap ko. Pero natitiyak kong narinig niya 'yon dahil kaunting tum

THE NEXT DAY at Sande University was odd. From what you could tell 'odd', it was really odd. Like a rain in a sunny afternoon. Every student I walked past was grinning to their ears and whispering to each other.    Hindi ganito ang karaniwang bungad sa akin noon dahil iba't iba ang kanilang mga ekspresyon.    Before, bright students would have a busy time reading a book while walking and others would be running in the hallway just to get to their next class. While most of them, particularly the girls, would be gossiping beside a post in an unsuspicious manner.   Pero nag-iba na 'yon habang naglalakad ako sa pasilyo patungo sa third floor sa aming classroom.    Bitbit ang backpack ko sa isang balikat,