Pinilit ko na lang ang sarili na kumalma. Sa isip-isip ko, walang masamang nangyari. Sa isip-isip ko, okay lang ang lahat. Masyado 'ata akong na-stress nitong mga nagdaang araw kaya ganito na ako mag-isip ngayon. Sa isip-isip ko, si Spencer 'yun, at hindi basta-basta nasasaktan ang mga kagaya niya. Lutang akong bumalik sa sala, dala-dala pa rin ang cellphone na hanggang ngayon ay nakabukas pa rin ang screen. Nakita ko si auntie na kakarating pa lang. Pinokus ko na lang ang atensyon sa kaniya. Pinasa niya naman sa 'kin ang dala niyang puppy kasi raw may aasikasuhin muna siya.  Sa tingin ko naman, hindi magandang idea na nakakayakap ko ang tuta, kasi mas lalo lang akong kinakabahan. Mali na 'to. Siguradong busy siya ngayon. Siguradong marami lang 'tong pinagkakaabalahan kaya wala na dapat akong ikabahala pa.  Pagkaraa'y napagpasyahan ko na iwanan na lang ang tuta sa sala.

Hindi ikaw ang naaksidente? Okay? Sumagot ka po, pls. Okay. Hindi ako. I got minor injuries, tho. Tapos? Tapos? Ano pa? Anong ano pa? Nasaan ka ngayon? Nsa kwarto? Si Vaughn? Nasa puti Puti? Hospital. Nasa hospital Kuya Vaughn mo Kumusta ka na? Ako talaga? Opo. Nakangiti habang nasasaktan. Puwede ba 'yun? Gusto mo proof? Anong ibig mongsabihin? Pa-send ka ng pic? 'Wag na lang. Bkt? Full storage na phone ko. Kaagad kong ti

Napatango ako at mas lalo pang kinagat ang pang-ibabang labi. Nag-iwas na lang ako ng tingin at sa kabilang direksyon pinukos ang atensyon. Matapos no'n ay hindi na 'ko nakatanggap pa ng kung anumang salita sa kaniya, pero alam ko namang nasa tabi ko pa rin siya. "Suot mo," he broke the groundbreaking silence between us. Mayamaya pa'y napatayo ako nang hinimas niya nang marahan ang ulo ko. Kinakabahan akong tumawa at muling umupo. Nalilito niya 'kong tinaasan ng kilay at ang mga mata ay nasa tuktok pa rin ng ulo ko. "Ito?" I whispered. Tinuro ko ang ribbon na suot-suot ko. Feeling ko ay bagay sa 'kin ang ribbon na 'to. Aside kasi sa attractive ang color nito, which is red, may maliliit ding porcelain na nakapalibot sa bawat side nito. Halatang mamahalin talaga. "Salamat pala rito. Ano... Nakalimutan kong magpasalamat sa 'yo noong una mo 'tong binigay sa 'kin. " "You're welcome," he answered silently. Nakatitig pa rin siy

Kaagad akong nagbaba ng tingin para mas lalo pang makita ang pagtulo ng mga luha ko patungo sa lupa. Nang mag-angat ng tingin, hindi na klaro sa 'kin ang lahat. Ang mga luha sa mata ko ang naging dahilan para piliin kong tumalikod na lang. Sa 'di kalayuan, nakita ko si Ytang. Joyce and Lowelyn were comforting her. I also needed the comfort too, but it seemed like nobody noticed my unsaid voice. Gusto ko sanang tawagin sina Lowelyn at Joyce kasi... nasaktan din naman ako. Pero alam kong mas kailangan ni Ytang ng mga yakap ngayon. Sa aming dalawa, siya siguro ang mas nasasaktan kasi hinayaan ng Diyos na sa kaniya lumapit sina Lowelyn at Joyce. At isa pa, hindi nila alam ang totoo kong nararamdaman. They never saw my sad tears. They never heard me bursting out my pain. After all, I had chosen to hide my pain. After all, someone was more deserving to receive such comforts. At ako, siguro ay kaya ko naman damhin nang mag-isa

I immediately grabbed Ytang's arms and take her out of the crowd. Her forehead clenched even more when I was saying nothing. Habang ako, hindi pa rin kumakalma ang dibdib ko. Damang-dama ko ang bigat sa sariling puso. Mixed emotions kept engulfing my insides.  Naaawa ako sa kaibigan ko. Kung nakita niya si Spencer kanina na kasama na naman 'yung babae na nakita namin kagabi, tiyak kong malulungkot na naman siya. I didn't know but I preferred to hide that scene. 'Yung eksena na nagpapasakit ng puso ko—such kind of an eyesore.  "Saan na tayo nito ngayon?" natatawang tanong ni Ytang, her voice so cheerful. Indeed, she didn't saw that eyesore. "Punta tayo sa Complex! Malapit lang doon ang University kung saan nag-aaral si Spencer." I started to hate hearing his name. Though, I knew, Spencer was clueless— he didn't know that he was hurting me. Pero 'di ko lang mapigilan. Maybe... Parang sanay na rin nama