"I'm sorry," umiiyak na sabi ni Ergie.    Halatang nagsisisi ito dahil sa pagmamatigas niya kanina. Kung nakinig lang sana ito ay wala sanang mangyayaring gulo. Ngunit huli na ang lahat para magsisihan dahil ang importante ay ligtas kaming dalawa.    "It's okay, huwag ka nang umiyak," pang-aalo ko sa kaibigan.    Ilang beses itong humingi ng tawad at bago sumakay sa kotse niya ay tinawagan ni Trolem ang magulang ni Ergie. Ayaw sana ni Ergie ngunit nahihiya itong tumanggi sa naging mungkahi ni Trolem. Napaaway ito dahil sa pagmamatigas niya.    Magbo-book sana ako ng grab ngunit hindi pumayag si Trolem. Masyado siyang mapilit at ang hirap niyang tanggihan   "Trolem, thank you," sinsero kong sabi ng makapag-park siya sa harap ng condo building. "Fortunately, you are there. Ergie was right to take you with us. I don’t know what I would do without you. I'm sure we

"Okay ka lang?" nag-aalala kong tanong at hindi makampanti. Ngumiti siya at tumango sa akin. "Oo naman," mabilis niyang sagot at mukha naman siyang normal tingnan."Hindi ka ba papasok ngayon kasi tatlong araw ka ng hindi pumapasok. Baka magalit na sa iyo si Ergie niyan?" nagtataka niyang tanong sa akin at niyakap ako sa likod. "Hindi ka pa okay kaya hindi kita pwedeng iwan na lang dito ng walang kasama. At kung gusto niya ako sisantihin walang problema dahil panahon na siguro para tulungan ko si Daddy sa negosyo," sagot ko habang hinuhugasan ang mga pinggan sa lababo. "Maayos naman na ako kaya 'wag mo na akong alalahanin," malungkot niyang tugon at mukhang nawala na naman siya sa mood. Nang makita ko siyang malungkot ay hindi ko maiwasang mag-isip kung bakit ayaw niya akong magtrabaho sa kompanya namin. Gusto ko siyang tanungin ngunit hindi ko alam kung paano ko sisimulan ng hindi niya mamasamain. 

Habang yakap ko nang mahigpit si Trolem isang malakas na kamay ang humila sa akin papalayo sa kaibigan."Petrus...bakit ka nandito? 'Di ba may trabaho ka?" nagtataka kong tanong sa kan'ya."Ano 'yang ginagawa ninyo? Ano' yan?" galit niyang sabi ni Petrus at inis na inis akong hinarap."Petrus, magpapaliwanag ako. Mali ang pagkakaintindi mo," mahinanahon kong sabi ngunit halatang dismayado siya.Hinatak niya ako palabas ng restaurant pero bago ako makaladkad ay pinigilian na si ni Trolem."Petrus, nasasaktan si Neneth," matigas na sabi ni Trolem dahilan kung bakit kumunot ang noo ni Petrus. "Neneth?" tanong niya sa binata at binalingan ako nang tingin. "Hindi ko alam na masyado na pala kayong close para tawagin siyang Neneth?" tiim bagang nitong patuloy na tanong. "Petrus, let me explain, makinig ka nga muna sa akin!" asik ko sa kaniya dahil sa katigasan ng ulo niya. "Nakakahiya pinagtitinginan na tayo ng mga tao," mahina k

 Umuwi si Petrus na lasing na lasing at hindi ko ito nakausap nang maayos. Palaging mainitin ang kan'yang ulo at ayaw akong harapin. Mula nang araw na 'yon ay parang hindi ko na siya kilala. Ibang-iba na siya sa Petrus na nakilala ko pero hinayaan ko siya at binigyan ng space para makapag-isip nang maayos.  Alam kong huhupa rin ang galit niya sa akin dahil matagal ko na siyang kilala. Ngunit lumipas ang ilang linggo pero hindi niya pa rin ako kinakausap. Lagi niya akong iniiwasan at mas naging malala oa ang tampo niya sa akin.  "Bakit ngayon ka lang, ano'ng oras na?" nag-aalala kong tanong kay Petrus ng makitang pumasok siya sa kwarto.  Tumayo ako kaagad at inalalayan siya nang mapansin kong lasing na lasing na ito. Ngunit hinawi niya ang kamay ko at inis akong tiningnan mula ulo hanggang paa.  "Petrus, huwag ka namang ganiyan. Ano ba kasing problema mo?" nag-aalala k

"Good morning po Tita Anne, kumusta po kayo?" alanganin kong ngiti sa mama ni Petrus."Halika Dawn, pasok ka," tigon ni tita sa akin at pinatuloy ako sa loob ng bahay nila.Nilibot ko ng tingin ang buong bahay nila at napakalaki na ng mga pinagbago. Mas lalo itong gumanda at masasabing naging maayos na ang buhay nila. Ngumiti ako ng tipid dahil nahihiya akong magpakita sa kanila pagkatapos akong awayin ni Tantan dahil sa nangyari sa kapatid niya.Labis daw itong nasaktan at hindi ko alam kung ano ang mga pinagdaanan niya. Dumaan pala ito sa matinding depresyon dahil sa paghihiwalay namin at kinailangan niya pang magpagamot para makausad sa buhay. Pabalik-balik ako sa kanila kahit wala na si Petrus at hindi ko na nakikita. Alam kong alam nila kung nasaan si Petrus pero wala sa kanila ang gustong magsalita dahil nirerespito raw nila ang desisyon ni Petrus. Dumating na ako sa puntong nagmamakaawa ako sa kanila at halos lumuhod