CHAPTER 1

As everyone says, life is full of surprises. It makes you wonder what tomorrow is waiting for you. 

But to me, who grew up in a life where I never experienced being happy, it makes me think if there is still hope and another starting point for me. 

"Pagsabihan mo iya'ng pamangkin mo Amanda! Noong isang araw pa hindi nagbibigay ng pera! Akala mo ba ay hindi ko napapansin, palagi mo na lang pinagtatakpan ang babae'ng yan kaya lumalaki ang ulo!" 

"Huminahon ka nga, nakakahiya sa kapitbahay ano ka ba!" 

"Ano'ng hiya ang pinagsasabi mo, hindi naman tayo pakakainin ng hiya na iyan! Tigilan mo ako sa mga paganyan-ganyan mo Amanda, dahil kung hindi ay pareho kayong malilintikan sa akin!" 

Mula rito sa taas ng bahay namin ay maririnig ang sigaw ng Tito ko. Naiiyak na naupo ako, naaawa ako sa sitwasyon ko pero alam ko sa sarili ko na hindi ako pwedeng umiyak na lang kaya pinahid ko ang mga luha at nagsimulang ayusin ang sarili. 

Hindi pa masyadong gumagaling ang mga pasa ko pero sa tingin ko ay kailangan ko nang lumabas para kumita ng pera. 

Nagsuot lamang ako ng itim na jacket para hindi makita ang mga pasa ko. Dala ang mga paintings na ginawa ko ay bumaba ako nang bahay. 

"Tita alis po muna ako," paalam ko kay tita nang bumaba ako. Tiningnan n'ya ako at halatang may sasabihin pero hindi nya itinuloy sa halip ay niyakap na lamang nya ako. 

"Pasensya ka na sa lahat Ali. Ako sana ang dapat na pumroktekta sa'yo pero isa ako sa nagbibigay ng pasakit sa'yo."

"Naiintindihan ko po kayo Tita," sinabi ko na lamang dahil ayoko nang pahabain pa ang pag-uusap namin. 

Sa loob nang ilang taon ay nakita ko kung gaano naging alipin ng pagmamahal ang Tita ko. Dahil malinaw naman na hindi s'ya mahal ng demonyo kong Tito pero parang parati s'yang bulag sa nangyayari. 

May dalawa silang anak at nag-aaral ito pareho sa kolehiyo. 

Paglabas ko ay sumakay ako sa Tricycle para makarating sa Parke kung saan ko madalas itinda ang mga paintings ko. 

Bata pa lamang ako ay mahilig na akong gumawa ng mga arts kaya naman hanggang sa lumaki ay nadala ko iyon. Madalas ay kulang sa gamit dahil ang pera na dapat ay ibili ko ng mga art materials ay ibinibigay na lamang sa Tito ko dahil kung hindi ay sakit ng katawan ang makukuha ko. 

Madalas ay gawa sa kape, putik, at kung anu-ano pang alternatives ang gamit ko dahil nga wala akong pambili ng materials pero marami pa rin naman ang bumibili. 

"Manong dito na lang po!" Para ko sa driver. 

"Ito ho oh," pagabot ko nang barya, ngunit pagtingin ko ay kulang pala iyon ng dalawang piso.

"Naku manong pasensya na po kulang po pala ito ng dalawang piso, pwede ho ba sa inyo na lang ako sasakay mamaya pauwi, kailangan ko lang ibenta itong mga paintings ko?" 

"Sige Neng tanggapin ko na iyan! Naku sana maubos iya'ng mga gawa mo! Kung may sobra lang ako rito bibili sana ako kaso sakto lang pangkain namin," natatawa na aniya. 

"Naku maraming salamat manong! Pasensya na ho at kulang ang binayad ko!" 

"Ayos lang Neng, sya sige papasada pa ako pandagdag rin! Una na ako." 

Umalis na ang driver ng tricycle na sinakyan ko. Habang naglalakad ay napangiti na lamang ako dahil narealized ko na kahit malupit ang mundo, may mababait pa rin na tao. 

Nakarating na ako sa lugar kung saan ako palagi pumi-pwesto. 

Madilim ang langit at nagbabadya ang ulan pero binalewala ko iyon dahil ang nasa isip ko ay kumita ng pera. 

Mga isang oras na akong nakatayo doon pero wala pa rin ni-isang bumili, naisip ko tuloy kung may mali ba sa mga gawa ko o dahil sadyang di lang ako swerte sa araw na ito. 

Wala pang isang oras ay biglang bumuhos ang malakas na ulan kaya kahit nagmamadali ay nabasa pa rin ako pati na ang mga paintings ko. 

Sumilong muna ako sa isang malaking puno dahil wala akong ibang masilungan dahil "widely open" ang Parke at hindi pa masyadong established kaya walang pwedeng masilungan, gayunpaman ay dinarayo ito ng mga tao sa lugar dahil sa malawak nga ang space para sa mga gustong mag picnic.

Nanlulumo akong tumingin sa mga paintings na ilang oras kong ginawa at nabasa lang nang dahil sa ulan. Sa totoo lang ay naiiyak ako dahil para sa katulad ko na sentimental sa mga bagay na pinaghirapan ko, sobrang nakakaiyak na nauwi lang iyong pinaghirapan mo sa wala. 

Bukod sa katotohanan na wala akong maiuuwi na pera, kinakailangan ko rin ata maglakad pauwi kahit may kalayuan ang bahay namin. 

Niyakap ko ang sarili ko at doon na tumulo ang mga luha ko. Kasabay ng patak ng ulan ay hinayaan ko ang sarili ko na umiyak dahil wala naman makakapansin na umiiyak ako. 

For years, I never showed my weak side to anyone. I never let them see my broken soul because I am afraid that people might pity me. I don't need people's pity, what I need is genuine care. 

Kapag sinasaktan ako ng Tito ko, tinitiis ko ang sakit at ni minsan ay hindi ako umiyak dahil kapag nakita niyang nasasaktan ako ay mas doble pa ang matatanggap ko kaya ngayon na naibuhos ko lahat ng mga luha ko kasabay ng pag patak ng ulan ay masaya ako. Masaya ako na malaya akong umiyak kasi sobrang sakit na. 

Isang oras ang nakalipas at hindi pa rin tumitigil ang ulan, naroon lamang ako sa malaking puno hanggang sa hindi ko namalayan may isang lalaking nakatayo na sa harapan ko, may hawak na payong at sa kabilang kamay ay isang jacket. 

Nag-aalinlangan ako kung tatanggapin ko ba iyon dahil hindi ko naman ito kilala, pero nang iangat ko ang aking ulo at nagtagpo ang aming mata, iyon ang kauna unahang pagkakataon na naramdaman kong ligtas ako. Na kahit isa syang estranghero ay pakiramdam ko, matagal na kaming magkakilala. Doon ko naramdaman yung mabilis na pagtibok ng puso ko. 

"Take the jacket Miss, we really need to get in my car because I don't want both of us to get sick. And by the way I am not a bad person," mabilis nyang kinuha ang ID at ipinakita sa akin. 

Caden Laurel Ferancco-Teacher 

Masyado akong namangha sa pangalan nya kaya naman hindi ko namalayan na hawak hawak nya na ang kamay ko at hinihila nya na ako palapit sa naka park na sasakyan. 

Binuksan n'ya ang pintuan sa passenger's seat at hinintay na pumasok ako bago s'ya pumunta sa driver's seat. 

"Please don't creep out, I just can't stand seeing people in that situation.."

"Hey, are you okay?" You can't seem to talk to me, I'm so sorry if by any chance I'm making you feel uncomfortable."

Gusto ko sanang titigan pa ang mukha nya mula sa repleksyon sa salamin dahil sobrang angelic ng features niya pero naramdaman ko na lang na parang bumigat ang pakiramdam ko at biglang nagdilim lahat sa paligid ko.

-

Nagising ako dahil sa amoy ng soup, na bumabalot sa kabuohan ng kwarto. Napabalikwas ako ng bangon ng maalala ko ang huling nangyari. Kinapa ko ang sarili ko at napagtanto ko na iba na ang suot ko na damit. 

Is it possible that he changed my clothes? That man! 

"Oh hija, gising ka na pala. Pasensya ka na, inutusan ako ni Sir Caden na palitan ka ng damit, kaya sa napapansin mo iba na ang damit mo ngayon."

"Ah ganoon ho ba? Babangon na sana ako para resbakan sya, mabuti na lamang po at dumating kayo," bahagyang ngumiti ang matanda dahil sa sinabi ko. 

"Nako hija, malabong magawa iyan ni Sir Caden, sobrang galang nyan sa babae lalo na sa Nobya n'ya. Oh paano, kainin mo muna ang sopas na niluto n'ya para sa'yo, pagkatapos mo, puntahan mo na lang s'ya sa terrace. Paglabas mo rito ay kumanan ka lang at naroon s'ya. 

"Sige po..." 

Nahalata nya siguro na nahihirapan ako mag isip ng itatawag sa kanya kaya sya na ang nagtuloy. 

"Manang Tess na lang hija," nakangiting aniya. 

"Ah salamat po Manang Tess" 

"Ingatan mo sana ang alaga ko hija, sana ay ikaw na ang babaeng para sa kanya." sambit ni Manang Tess na punong puno ng senseridad ang tono. 

Magsasalita pa sana ako pero mabilis na naglakad ang ginang paalis kaya hindi ko na nasabi na hindi naman kami mag kakilala ng Amo nya. 

Napaisip tuloy ako kung ano ang sinabi sa kanya ng lalaking tumulong sa akin. Sinabi n'ya kayang Nobya n'ya ako dahil base sa sinabi ni Manang Tess, iyon lang nakikita kong dahilan. 

Mabilis kong naubos ang iniluto sa aking sopas ni Caden. Kung dahil ba gutom na gutom ako o sadyang masarap s'ya magluto ay hindi ko alam dahil ng maubos ko iyon ay parang gusto ko pa. 

Nahiya tuloy ako sa sariling naisip kaya pagkatapos ko kumain ay iniwan ko na lamang muna doon ang pinagkainan, babalikan ko na lamang mamaya. 

Inayos ko ang sarili ko sa salamin na naroon, at nag desisyon na puntahan ang lalaki. 

Tama nga ang sinabi ni Manang, naroon nga ang lalaki, sa harap nito ay isang laptop at sa kabilang parte ay mayroong tasa ng kape na ubos na ang laman. Nang maramdaman n'ya ang presensya ko ay agad s'yang lumingon at nagtagpo ang aming mga mata. 

And I felt it again. The loud beating of my heart. 

"Hey Miss, I'm asking you."

"Ah… e ano ulit 'yon?" masyado akong nadala sa nararamdaman ko kaya hindi ko alam na kinakausap nya na pala ako. 

"I'm asking you if you're feeling okay now, you must be really tired and stressed, the reason why you lost consciousness," his tone of voice is very gentle, you can always sense the genuineness of it. 

"Ah, nagtitinda kasi ako ng paintings, kaso inabutan ng ulan kaya yon… Ah e, gusto ko pala mag thank you. Kung wala ka siguro baka may nangyari nang masama sa akin." alam ko na malayo ang sagot ko sa sinabi n'ya pero ayoko na magtanong pa s'ya. 

"What about your bruises? Where did you get those?" tanong n'ya na dahilan kung bakit napatungo na lang ako.

"I-I'm sorry, I shouldn't have asked you that. It was so insensitive of me to ask you questions you are not comfortable talking about." 

"Ah, wala 'yon! Ah e, ang sarap pala nong soup. Ikaw daw ang nagluto sabi ni Manang. Kahit di tayo magkakilala, nag-abala ka para sa'kin, salamat." pag-iiba ko ng usapan. 

"Caden Laurel Ferancco, you are?" nabigla ako sa biglaan nyang paglalahad ng kamay.

"Aliza Marie Mendez, Sir." naalala ko na Teacher nga pala s'ya dahil sa ID nya. 

"Your name suits you well, beautiful," namula ako dahil sa compliment nya pero hindi ko ipinahalata na naapektuhan ako. 

"Thank you. " I sincerely said and he just smiled a bit.

"About what happened, you really don't have to thank me, I did it because I want to. Anyways, I told Manang you are my Girlfriend just to stop her from asking too many questions. You are the first woman I brought here so yeah…" He said feeling a bit shy because I saw him blushed. 

"Okay sabi mo eh! P-pero sabi mo nga girlfriend mo ako, at ang boyfriend hinahatid ang girlfriend nya sa bahay… Pwede mo ba akong ihatid pauwi, Sir?" 

Sobrang hiyang hiya na ako pero dahil lumaki ako na kailangan dumiskarte at maging mapamaraan, susulitin ko na 'to. Wala na ako kahit piso kaya hindi ako makakauwi kung hindi nya ako ihahatid, at hindi ko rin alam kung anong lugar na itong bahay nya.

Lumapit s'ya sa akin, hinapit nya ang aking bewang at tiningnan ang aking mga mata. Mula roon ay naglakbay ang kanyang paningin mula sa aking noo, pababa sa aking maliit at matangos na ilong, sa aking mamula-mula na pisngi at pagkatapos ay bahagya nyang inalis ang kaunting hibla ng buhok na tumatabon roon, bahagya nya rin dinama ang lambot ng aking umaalon na buhok sa likod at matapos gawin iyon ay bumalik ang tingin nya sa mata ko hanggang sa napadpad iyon sa kulay rosas kong labi. 

"Of course Love. I will drive you home. I am a good boyfriend." he said, full of emotions. 

I bet he's a good teacher because I know, love can't be taught but in that single moment, I know he's capable of..