Kabanata 8"Here's my tip," saboy ni Zairo Emmanuel Del Ferrio ng kanyang lilibuhin sa mukha ko pagkatapos niya ayusin ang huling butones ng pang-itaas niya.Hindi ko siya tinaasan ng tingin o binalingan. Tulala lang akong nakaupo sa kama habang sinusubukang itago ang hubot-hubad kong katawan sa paningin niya gamit ang comforter na may mantsa ng dugo at sem!lya. Sabog sabog ang mahaba kong buhok, habang ang mukha ko ay nababalot sa tuyong mga luhang itinangis ko kanina. Masakit rin ang buong katawan ko at mas lalo na ang gitnang parte ko. At sa estado ko ngayon--kaya ko nang ikumpara ang sarili ko na mas mababa pa sa isang basura."Take those money Kylie and use it to pamper yourself," wika na naman ng binata gamit ang nakakalunod sa lalim niyang boses.Hindi ko ulit siya inimik. Sa kadahilanang, naglalaro na naman ang isipan ko sa mga bagay-bagay. D-Dahil sa totoo lang...H-Hindi ko na talaga alam kung anong unang iisipin o mararamdaman sa mga nangyayari sa akin ngayon. Gulong gulo,
Kabanata 9Sinulit ko ang pagtanaw sa mga nalalagpasan kong abot-langit na mga gusali habang ang haring araw ay unti-unting tumataas kasabay ng paglipad ng grupo ng mga ibon sa kalangitan.Sinusulit ko na pagmasdan ang kinalikahan kong hindi natutulog na syudad kung saan desperadong minulat ang mga mata ko ng reyalidad. Dahil baka-- ito na ang huling pagkakataong makikita ko ang pamilyar na pamilyar na syudad na ito.Gusto ko kalimutan ang lahat. Gusto ko magsimula muli. Gusto ko pulutin ang dinurog nilang mga piraso ng sarili ko. Gusto ko- sa pangalawang pagkakataong ito na meron ako- ako naman ang hahawak sa buhay ko. Hindi ang ibang taong nakapaligid sa akin. Gusto ko... maranasang mabuhay. Gustong gusto...At para magawa iyon, ito lang ang sagot. Ang umalis. Ang umalis sa lugar kung saan ako pinilit ng mundo maging matibay at malakas. Umalis sa lugar kung saan nagsimula ang lahat...Kailangan ko hanapin ang sarili kong muli. Kailangan kong buhayin ang pinatay nilang pag-asa sa loo
Kabanata 10Hindi ko alam kung ilang oras ako nakatulog sa byahe paalis ng syudad, basta ang alam ko lang, pagka-mulat ng mga mata ko, gabi na sa daan.Nag-inat ako bago silipin ang katabi kong upuan kung may naka-upo naba; Meron. Babae na may katandaan na. Hindi ko lang gaano maaninag ang mukha niya dahil patay ang lahat ng ilaw dito sa bus.Natutulog ito kaya hindi ko na tinagalan ang pagtitig sa babae at binalik ko na lang ang tingin ko sa daan. Nakaramdam ako ng matinding lungkot ng matanaw ko sa malayo ang mga naglalakihang imprastraktura na tanging namumukod tangi sa gabing ito dahil sa mga ilaw na nang-gagaling doon.Sumakit na naman ang puso ko ng maalala ko, kasabay ng pagtanaw ko sa lugar na iyon, ang lahat-lahat ng nangyari sa akin.Sariwang sariwa pa talaga sa akin ang lahat. Ramdam ko pa rin ang pait sa buo kong sistema kapag naiisip ko kung paano paglaruan ng mga tao sa lugar na iyon ang buhay ko sa mga palad nila, na tila ba'y ang buhay ko ay isang bola na puwede nilang
Zairro Emmanuel Del Ferrio 1st POV"Kaigan, why the fvck did you invite me here?" Singhal ko sa kaisa-isang kaibigan ng makarating ako sa gusto niyang Strip Club na puntahan naming dalawa.Tinaasan ako ng kaibigan tingin at pilyong nginisian, and his silver lips piercing doesn't help me to collect my mood."Bro, finally, you're here!" anas pa niya bago tanggalin ang dalawang braso sa dalawang babaeng nasa magkabilaang gilid niya at saka tumayo para bigyan ako ng yakap.Binigyan ko siya ng masama kong tingin, dahilan, para hindi niya maituloy ang dapat niyang gagawin. Napatawa siya at napa-iling."What?" He played innocent as if it would work to save his ass. Hindi ako nakisabay sa pag-mamaang-maangan niya. I glare at him more intently to give him an idea that I'm not here to play with him. He get my cue. Natawa ulit siya at umiling, "Alright, alright, my bad. I give up. I know you didn't like this kind of place because you think it's cheap, but I forced you. So alright, it's my fault
Kabanata 11Masuri kong tinatanaw ang mga hindi kalakihang bahay na dinadaanan ng trisikel na sinasakyan ko ngayon, habang pinipilit ko rin hindi sumabog sa hangin ang aking mahabang buhok na nasa likod ng aking tainga.At habang papalayo kami ng papalayo sa kaninang lugar na pinagbabaan sa akin ng bus, doon ko mas lalong napapatunayan sa sarili na ang lugar talaga na ito ay probinsya, dahil sa mga hindi dikit-dikit na bahay at tahimik na lugar.Tanging ang malakas na hangin, hampas ng mga alon sa katabing dalampasigan, at ang mga ugong ng nagtataasang bukong puno lang ang namumutawing ingay sa mga lugar na nadadaan namin. At kung hindi naman sa mga iyon, ingay lang naman ng mga lumalagpas sa aming bus, trisikel, o jeep ang nagbibigay ingay.Hindi mga tao, na aking nakasanayan sa maingay na lungsod kung saan ako nanggaling. Nakakapanibago, pero sa sitwasyon at estado ko ngayon— ang ganitong lugar ang pinaka perpektong tirahan para sa akin para magpanggaling sa mga sugat ng kahapon na
Simula"Kylie, ano ba?! Puwede bang tumigil ka na sa pag-iyak?! Napupundi na ako sa 'yo! Kanina ka pa!" Sigaw ni Tita Susan sa akin habang pinapanlakihan ako ng mata.Suminghot ako, pinahid ng mabilis ang mga hindi maubos ubos na mga luha sa pisngi, pero wala pa rin. Hindi ko magawang hindi tumigil sa pag-iyak dahil lubos akong nasasaktan sa desisyon ng Tita ko na gawin sa akin ngayong gabi."Kylie! Punyeta naman! Hindi ka ba talaga titigil?!" Haklit ng marahas ni Tita Susan sa braso ko. Napadaing ako sa sakit. Talagang bumaan ang mga matutulis niyang kuko sa balat ko sa panggigigel niya sa akin. "Masasaktan ka talaga, sige! Artehan mo pa 'ko ngayong bata ka!" may panduduro niya pang banta.Pinahid ko ulit ang mga luha ko sa pisngi ko at pinilit ang sariling tumigil sa pag-iyak sa takot na baka mabugbog ako ng tiyahin ko sa madilim na lugar kung nasaan kami ngayon kapag sinubukan ko pa ang natitirang pasensya niya sa akin.At sa isip isip ko, tinatangap ko na lang sa sarili ko na ma
Kabanata 1Nagsimulang tumugtog ang nakakaliyong musika. Hindi na ako ulit tumingin pa sa puwestong iyon. At mas nag-pokus na lang sa pag-sayaw.Noong una, hindi makasunod ang katawan ko sa beat ng music. Kinakabahan ako na nahihiya sa dami ng taong nanonood sa akin. Pero kalaunan, nang naisip ko na wala akong kikitain sa unang gabi ko kung tatayo lang ako na parang stick na puwedeng matumba ano mang oras sa harap ng maraming tao, kinuha ko ang lahat ng lakas ng loob ko sa katawan para iindak ang katawan ko sa tunog ng musika."Whoo!! Ang sexy! More! More!""More!! More!"Nag-umpisa nang sumigaw ang mga kalalakihang nanonood sa akin ng magsimula na rin akong sumayaw.Hindi ako nagpa-distract sa sigaw nila, datapwat, mas lalo akong nag-pokus sa ginagawa ko. Buti na lang, kahit papaano, marunong akong sumayaw dahil noong high school— dance troop ako. At hindi rin naman mahirap sundan ang beat ng nakakaliyong musika kung alam mo kung paano igagalaw ang parte ng katawan mo sa tamang beat.
Kabanata 2Mabilis lumipas ang mga araw at linggo sa buhay ko simula ng ipagkanulo ako ng sarili kong tiyahin sa isang strip club kapalit ng malaking pera.At ang naiisip kong impyernong buhay na pagdadaanan ko sa pagiging bayarang babae ay taliwas sa natatamasa at nararanasan ko ngayon."Tangina pre, ang ganda talaga ni Miss Kylie 'no? Tignan mo, nandyan na siya, shit.""Oo nga pre, kaya hindi talaga nakakapag-taka na ang bilis niyang nakilala kahit baguhan pa lang siya, sobrang galing niya pa sumayaw. Napanood mo na ba siya?!""Oo pre, siya nga ang dahilan kung bakit ako nandito. Hindi naman ako palatambay sa mga ganito. Satingin mo, may jowa na kaya 'yan si Miss Kylie?""Tss, pre, ang dami ko nang narinig na nagtanong niyan. Huwag ka na umasa. Interesido rin sa kanya si..."Hindi ko na narinig ang dulo ng pinag-uusapan ng dalawang lalaking nadaanan ko ng tuluyan kong malampasan ang puwesto nila. Marami pa rin naman akong narinig na iba pang bulungan ng mga tao tungkol sa akin sa da