Chapter 2

Saturday, August 28, 7:30 AM

Hanggang ngayon ay hindi pa rin sanay si Damien sa biglaang pagbabalik ng koneksyon ng kanyang kamalayan sa kanyang katawan. Ang pakiramdam ay katulad ng sa biglaang pagkahulog mula sa isang napakataas na bangin at bumulusok sa lupa ngunit ika’y nagising bago tuluyang maramdaman ang kabuuang impact ng pagbagsak ng iyong katawan.

Isang segundo… dalawang segundo… unti-unting bumalik ang mga pandama ng kanyang katawan.

‘Alay…’ Bumalik sa kanya ang nag-iisang salitang binanggit ng batang kaluluwa sa parking lot.

Dumilat ang mga mata ni Damien. Wala na ang babaeng multo sa kanyang kwarto ngunit may kakaunting lamig pa rin na natitira na hindi dahil sa nakabukas na aircon. Bumangon siya at naupo.

“Bago ‘yon, ah,” wala sa sariling nasambit niya. Naintindihan niya ang sinabi nito. Malinaw niya itong narinig. Bago ‘yon sa kanya. “Alay…?” 

Malumanay ang tinig ng kaluluwa ng dalagita nang bigkasin ang katagang iyon. May lagom ang boses at tila nanggagaling pa sa isang malayong lugar.

“Ano naman ang ibig niyang sabihin do’n? Alay. Alay. Alay.” Inulit-ulit ni Damien ang salita, nagbabaka-sakaling may pumasok sa isip niya na kahulugan nito. “‘Yun lang ba ang gusto nitong sabihin sa akin?”

Ibinagsak muli ni Damien ang katawan sa kama nang walang kahit na anong pumasok sa isip niya. “Isa na naman ba itong masamang espirito? Arghh. Hindi ko napansin kung may itim na usok na nanggagaling sa kanya dahil nasa lilim siya ng mga puno. Bakit ba masyadong mahilig ang mga multo na mag-pa-mysterious effect?  Parte ba iyon ng ‘Code of Conduct for Ghosts’?”

Hindi siya sigurado kung may gusto pa itong sabihin dahil sa pagkaputol ng oras sa pagitan nila. Ang ingay ng makina ng isang kotse-- kung nakarating ang ingay no’n sa astral realm, ibig sabihin ay isang pangitain ito na may kinalaman sa kanya. 

Sa isang maikling sandali na nahagip ng kanyang tingin ang pinagmulan ng ingay, isang mabilis na larawan ang dumaan sa kanyang isipan. Hawig niyon ang isang movie still na nakahinto sa isang parte ng pelikula at pagkatapos ay sandaling nagpatuloy upang pahapyawan ang mga sumunod na na nangyari.

Isang pamilyar na grey Honda Civic ang dumating at pumarada sa parking lot. Pamilyar  ito sa kanya dahil ito ang modelo na madalas ipagamit na company car sa mga empleyado sa kumpanyang pagmamay-ari ng kanyang ama.

Nakita ni Damien na bumukas ang pinto sa passenger’s side ng kotse at lumabas si Lucio Bernabe. Ito ang isa sa pinaka-pinagkakatiwalaan ng kanyang ama. Executive assistant at minsan ay personal life assistant rin na siyang nagpaparating at  nagpapatupad ng mga kautusan mula sa pinakamataas hanggang sa pinakababang mga empleyado. Pakiramdam ni Damien ay kabilang siya sa itinuturing na “pinakababang empleyado” dahil madalas na si Lucio ang naghahatid sa kanya ng mga gustong ipagawa ng kanyang ama sa kanya.

Pihadong ganoon din sa pagkakataong iyon.

Malaki ang sorpresang hatid kay Damien ng pagdating ni Lucio. Ibig sabihin no’n ay hindi simpleng pagbisita upang alamin ang kanyang kalagayan ang tanging pakay nito.

Umusbong ang isang mapang-uyam na ngiti sa labi ni Damien. “Mukhang makakalabas na rin ako sa hawlang ito.”

*******

Limang taon nang orderly si Alvin Herrera sa North Star Safe Haven. Hindi biro ang mga pinagdaanan niya para makuha ang trabahong meron siya ngayon kaya’t palagi niyang sinisigurado na maingat at pulido niyang nagagawa ang mga responsibilities na naka-assign sa kanya. Kaya hindi rin nakapagtataka na ilang beses na siyang maging employee of the month na ikinatutuwa naman niya dahil sa reward nitong bonus at benepisyo na malaking tulong sa kanya at sa kanyang pamilya. 

Bukod sa mga documents na ipinasa nang una siyang nag-apply, mahigpit din ang naging background check, gayundin ang naging training at internship bago ma-regularize. Mga miyembro kasi ng alta-sociedad ang kanilang mga pasyente kaya mas mataas ang panuntunan sa kanila. Bawat aspeto ng kanilang mga tungkulin ay masinsinang sinanay at pinagtuunan ng pansin. Sagana rin sa supervisor inspection at on-the-spot checks na kailangang maipasa nila. Katumbas naman nito ay ang napakataas na sweldo at compensation benefits, pati na rin ang dagdag na qualifications na maipagmamalaki kung sakaling maghahanap uli sila ng panibagong trabaho. 

Morning shift ni Alvin nang araw na iyon, sa third floor, bukod pa sa mga naka-assign sa kanyang pasyente. Mild cases lamang ang mga nando’n kaya kalmado lang siya at hindi masyadong nagmamadali. 

Tulak-tulak niya ang isang de-gulong na cart kung saan nakalagay ang ilang supplements at vitamins, morning meds ng ilan, extra hygiene kit na may lamang toothbrush, toothpaste, at sabon, at extra towels na rin. Dala rin niya ang patient charts at cafeteria menu para sa araw na iyon. 

Kailangan niyang siguruhin ang kalagayan ng bawat pasyente sa palapag kung saan siya naka-assign, at kunin ang preferred breakfast meals ng mga ito base sa menu na inihanda ng kanilang resident dietitian at nutrition experts. 

“Okay. Last round na.” Pinasadahan niya muli ng tingin ang huling pahina ng patient file na hawak niya. 

Patient No. 1492, Damien Reid Argento.

Sinulyapan ni Alvin ng tingin ang pasilyong lalakarin. Bukas ang lahat ng ilaw doon pero sa paningin niya ay parang bahagyang lumalabo ang paligid sa direksyon paroon na hindi niya maipaliwanag. 

Trick of the light?

“Pagod na siguro ako,” naibulong niya, pilit na pinapaniwala ang sarili sa dahilang iyon, tulad ng ilang beses na niyang ginawa.

Huminga siya nang malalim at iwinaglit sa isipan ang kakaibang kaba na dumapo sa kanya. Kumurap-kurap siya, hinihintay na luminaw muli ang paligid.

 Dahan-dahan siyang naglakad palapit sa huling kwarto na nasa pinakadulo ng palapag na iyon kung saan naka-confine si Patient No. 1492 na si Damien Argento.

Wala siguro sa facility nila ang hindi nakakakilala sa labing-siyam na taong gulang na anak sa labas ng isa sa pinakamayamang negosyante sa bansa.  Ang ama nitong si Artucrus Argento ay ang kasalukuyang Patriarch ng makapangyarihan at mayamang angkan ng mga Argento, at siyang pinakakilala sa lahat ng naging head ng pamilyang ito. The clan came from old money and have connections in powerful places but it was only during Artucrus Argento’s reign that they were able to expand threefold.

 Hindi biro ang mga naging achievements ng kasalukuyang Argento Patriarch simula nang manahin nito ang pinakamataas na posisyon sa kanilang group of companies. Mas lalong lumaki at napaunlad ang kanilang mga negosyo, at higit na lumawig ang kanilang impluwensya.

Ang apelyidong Argento ay matagal nang matunog sa mga financial at business news, ngunit si Artucrus Argento ang siyang nagdala ng kanilang pangalan at reputasyon sa mga international economic news at business groups.

Nakita na ni Alvin si Artucrus Argento nang minsang dalawin nito ang anak noong unang taon nito sa North Star Safe Haven. Aaminin niyang na-starstruck siya dito kahit na nasulyapan niya lamang ito mula sa malayo. Sino ba naman ang  hindi, kung makakasama mo sa halos iisang breathing space ang isang tao na kayang bilhin ang buhay mo, ng pamilya mo, at ng tatlong salinlahi ng angkan niyo? 

Everything about the man screamed money. Ang suot nitong black business suit na ang pakiwari niya ay made-to-order dahil sa napakaganda nitong fit sa katawan ng may-suot na hindi madaling makuha kung bili lamang ito sa mall. Maging ang suot itong relo ay halatang mamahaling brand din. At kung hindi ang mga iyon ang magpapahiwatig ng katayuan nito sa buhay, marahil ang nakasunod na dalawang bodyguard at dalawang assistant pagkababa nito sa sasakyang Mercedes-Benz ang siyang magpapatunay. 

Nang makita ito ni Alvin, hindi naiwasang magpantasya ng mga bagay na magagawa at mabibili niya kung sa kanya mapupunta kahit na katiting lang ng yaman meron ito. 

Kung mangyayari ‘yon, hindi na niya kakailanganin pang kumayod ng doble para lang mabayaran ang kanilang loan sa bangko at ang hinuhulugan sa kanilang bahay. Ma-se-secure na rin niya ang retirement ng mga magulang niyang tumanda na lang ay hindi pa rin nagpapahinga upang maitaguyod pa ang dalawa sa mga nakababata niyang mga kapatid na nasa senior high at college. Mataas nga ang sahod niya sa kanyang trabaho pero hindi pa rin sapat iyon upang makapagpahinga ang kanyang mga magulang.

Pero hanggang pantasya lang niya talaga iyon. Pampalubag-loob na lang niya sa sarili na kahit na wala masyadong pera ang kanyang pamilya ay maayos naman ang kanilang relasyon, hindi tulad ng mag-amang iyon.

Hindi naging maganda ang pagkikita ng mag-ama. Ang mga sira-sirang gamit na produkto ng pagwawala ng nakababatang Argento ang siyang patunay no’n. Isang telenovela cliche na maituturing na sa kabila ng kayamanang taglay ng mga ito ay hindi naman maayos ang kanilang pamilya. 

Pagkatapos ng araw na iyob ay hindi na muli pang dumalaw si Artucrus Argento. Tanging ang sekretarya na lamang nito ang palaging kaumakausap sa mga psychiatrist at doktor na tumitingin sa anak nito. Kahit papaano ay may halaga pa rin naman sa Argento Patriarch ang anak nito sa labas kung siniguro nito na nasa maayos na pangangalaga ang anak.

Marahil ang dahilan kung bakit unang nakilala agad ng mga nagtatrabaho sa North Star Safe Haven si Damien Argento ay dahil sa apelyidong meron ito. Ang dahilan naman ng VIP status na in-assign dito ay ang ilang milyones na donasyon ng ama nito sa pamunuan ng facility. Ngunit ang siyang sanhi ng reputasyong meron ito sa buong facility, sa mga empleyado at sa ilang mga pasyente doon, ay ang mga headlines sa dyaryo at telebisyon tungkol sa kinasangkutan nitong kaso. Ang mapaghinalaan at mabansagang mamamatay tao at rapist, kahit pa napabulaanan na ito, ay sadyang magdadala talaga ng hindi magandang katanyagan kaninuman.

Ang pagkakasangkot ni Damien Argento sa isang malagim na krimen ang siyang nagpakalat ng pangalan nito sa buong Anselmo. Maugong na ang tungkol dito nang mamatay sa isang car accident ang ina nito na isang sikat at kilalang aktres ilang buwan pa lamang ang nakalilipas. Si Damien, na noo’y labing-anim na taong gulang pa lamang, ang siyang may hawak ng manibela. 

Si Rhiannon Esteban, ang ina ni Damien, ang tinaguriang isa sa may pinakamagandang mukha sa balat ng lupa nang kapanahunan nito. Ilang pagkilala na ang natanggap nito hindi lang dahil sa taglay nitong ganda kundi pati na rin sa talento nito sa entablado. Tubo at laking Anselmo ito kung kaya’t malapit ang loob sa kanya ng mga tagaroon. Marami man ang kinasangkutan nitong eskandalo, na ang nangunguna sa lahat ay ang pagkakaroon niya ng anak sa isang lalaking matanda sa kanya ng dalawampung taon at may asawa pa, hindi nabawasan ang kinang ng kasikatan nito. Lalo pa at dahil rin kay Rhiannon kaya nagkaroon ng branch office ang Argento Group of Companies sa tahimik na lalawigan ng Anselmo na siyang nagdala ng maraming oportunidad na trabaho at pagkakakitaan sa mga mamamayan doon.

Marami ang dumalo sa libing ni Rhiannon. Marami rin ang nakisimpatiya sa anak nitong naulila sa ina. May mga katanungan sa isipan ng mangilan-ngilang kung bakit isang menor de edad ang nagmamaneho subalit napahupa ang mga ito sa pagluluksa. Nasa maayos na kalagayan din ang iba pang nasangkot sa aksidente na ang pampaospital ay sinagot at inasikaso ng mga abogado ni Artucrus Argento.

Muli lamang nabuhay ang mga bulung-bulungan nang muling madawit ang pangalan ni Damien sa isa na namang trahedya. Natagpuan ang katawan ng isang kaklase nitong babae na malapit dito na lumulutang sa tubig na hubo’t hubad at wala nang buhay. Napag-alaman pang pinagsamantalahan ito. 

Si Damien ang isa sa naging pangunahing suspect sa kaso nito. Ang paalam kasi ng biktima ay makikipagkita ito kay Damien. Usap-usapan pa sa buong eskwelahan ng dalawa ang malapit na pakikitungo nila sa isa’t isa. 

Ang siyang pagkakaugnay na ito ng pangalan ni Damien sa isang nakasisindak na krimen ang siyang nagpakalat ng pangalan nito sa buong Anselmo. Menor de edad pa ito noong naganap ang krimen kung kaya’t ang mukha at mga litrato nito ay nagawa pang maitago sa media subalit ang pangil ng mga ito ay hindi pa rin pinakawalan ang pinakamalaking pasabog na balitang nahawakan nila.

Who wouldn’t want to get a hold of the story of an illegitimate son of a prominent billionaire businessman to a very popular and talented actress who died in a tragic car accident with the said son at the wheel and then got involved in a rape-murder crime case? 

Hindi pa man lumilipas ang init ng naunang trahedya ay isa na namang panibagong eskadalo. Raping a girl he goes to school with and from a poor family, murdering her, and then throwing her body without giving her any ounce of dignity after? Tahimik at konserbatibo pa ang mga kaugalian sa Anselmo kung ikukumpara sa maunlad at maingay na lungsod sa Maynila at ang ganong klase ng krimen ay sapat na upang makapagpainit ng dugo ng nakararami.

Sa huli ay napatunayang inosente si Damien Argento. May matibay na alibi ito nang araw na naganap ang krimen. Ngunit marami ang hindi naniwala sa hatol na ito. May ilang pangalan pa ang nadawit ngunit ang mga ito ay mga respetadong miyembro ng lipunan. Lumabas din ang balita hinggil sa pagtatangkang pag-pe-frame up ni Damien sa isa sa kanilang mga guro sa kanilang pribadong eskwelahan. Ipinagpipilitan nito na ang guro nilang ito ang siyang pumatay at nanggahasa. Walang naniwala dito. Bukod sa wala itong hawak na matibay na ebidensya, ang inisip din ng nakararami ay ipinapasa lamang nito ang kasalanan sa iba. Hindi nahuli ang tunay na maysala at naiwang bukas ang kaso.

 Noong mga panahong iyon ay laganap at hindi na bago ang mga balita tungkol sa mga anak-mayaman at galing sa mga makapangyarihan at kilalang pamilya na lumabag sa batas ngunit pinalampas ng mga awtoridad dahil sa kung ano mang under-the-table na negosasyong naganap. 

Naging mainit sa madla ang estado ng mga Argento sa buhay lalo pa’t marami ang kung ano-anong sulsol sa tabi-tabi. Iniisip ng nakararami, kasama na si Alvin doon, na nabayaran lamang ng pamilya ni Damien ang mga pulis kung kaya’t napawalang-sala ito. Bakit kasi magkakaroon ng usok kung walang apoy na pinagmumulan, hindi ba?

Malaki man ang natanggap na donasyon ng North Star Safe Haven Facility, ang nagawa lang no’n ay maging propesyunal ang pagtrato at pakikitungo nila kay Damien. Hindi naiwasan na may mangilan-ngilan sa kanila na hindi maatim ang iniisip nilang nagawa nito.

Hindi lang isang beses na nakaringgan ni Alvin na tawagin ng isa o dalawa sa kanyang mga kasamahan na bansagan ang pasyente nilang iyon ng “Rapist”, “Mamamatay-Tao”, at kung ano pa mang mga mapanakit na salita. Maliban sa mga patagong pagtawag nila ng gano’n ay wala naman nang mas malala pang ginawa ang mga ito. Takot lang nila sa apelyido nito.

Sa una ay medyo ilag din si Alvin sa pasyenteng iyon. Hindi siya ang naunang in-assign dito. Ika-pito na siya sa dalawang taon nito sa facility na iyon. Ilang buwan lang ang itinagal ng iba dahil may “kakaiba” raw rito.

Nalaman lang ni Alvin kung ano ang tinutukoy ng mga nauna sa kanya nang siya na ang naka-assign dito. Ang biglaang pagpatay-sindi ng mga ilaw sa pasilyo patungo sa silid nito at ang mga pigurang nakatayo na sa gilid lamang ng mga mga mata nahahagip ng kanilang paningin ay hindi ang pinatutungkulan ng mga ito.

*******