Share
CHAPTER 11
I am currently sitting in the benches while watching my classmates doing their stuffs. From what I heard earlier, they have twenty minutes to learn the different kinds of dribble then they will show it to Sir Gab individually, their grades depends on how they perform. Buti nalang talaga at hindi ako kasali, siguradong palpak na kaagad ako.
"Ang hirap naman, ayaw ko na nga!" I heard Keisha shouted, gano'n rin ang iba, nagrereklamo dahil mahirap daw. Napangiti ako nang makitang hindi nagpapractice si Astrid at Tin ngunit nagpapaligsahan ang dalawa sa basketball. Hindi nga sila nagpaturo sa mga players at agad agad silang nagperform sa harapanan ni Sir Gab, napalakpak naman kaagad 'to. Hindi halata sa sa itsura nang dalawa na marunong pala 'tong maglaro ng basketball.
"Luv, sali ka dito!" I heard Astrid shouted, umiling naman ako. Umirap naman ang dalawa sa'kin.
Kanina pa ako pamasid masid sa kanila, hindi rin mapigilan ng mga mata ko na tignan si Ferej
Bab terkait
Seek of Solace CHAPTER 12
Umiling lamang ito na may nakaukit na ngisi sa labi."Tara, turuan kita." aniya."Huh? Nang alin?" nalilito kong ani. Nakakahiya aminin ngunit nakakakaba talaga ang presinsya niya."Basketball, ayaw mo?" Mabilis naman akong umiling, ayaw ko talaga maglaro ng basketball, paniguradong palpak agad ako."H-huwag nalang, hindi talaga ako marunong." nahihiya kong ani. Ngumiti naman 'to sa'kin, gagi ang gwapo talaga!"Kaya nga tuturuan kita diba?" he chuckled."Ayaw ko talaga.""If that's what you want." ani nito at tumayo na papunta sa gitna ng gym kung saan lahat sila ay naglalaro na.Napanguso naman ako, akala ko talaga masungit siya, mabait naman pala at palakaibigan.I licked my lips when I suddenly felt craving for a milktea. Nakakapagod talaga 'pag nakaupo lang."Hindi pa kayo tapos?" ang bungad na tanong ko kay Astrid. Umiling ito at kinuha ang tumblr niya.
Seek of Solace CHAPTER 13
"Exactly your favorite flavor, just like what you said." ani nito at sinenyasan akong kunin."B-bakit mo ako binibigyan?" tumikhim ako at pilit na tinatagan ang boses."Kasi gusto ko." simpleng sagot nito bago kinagat ang ibabang labi. Hindi rin nakaligtas sa'kin kung paano namula ang tenga nito."Ayaw mong kunin? Sge ka, magtatampo ako." nakanguso nitong sabi. Narinig ko naman ang hagikgikan likod ko. Damn, did he really pouted?!"T-Thankyou," ani ko at kinakabahang kinuha ang nakalahad na milktea."And.. Give this to your friends," ani nito at binigay ang plastic na dala niya. Kahit kinakabahan, walang masabi at hindi parin naproseso ang mga nangyayari, kinuha ko parin ito at lutang na ibinigay sa dalawa."Salamat po, kuya." ang mahinhin nilang ani. Kung hindi lang talaga ako wala sa sarili ngayon, kanina pa ako tumatawa, silang dalawa? Kailan pa naging mahinhin?"Hindi ko alam kung ano ang favorite flavor niyo kay
Seek of Solace SEEK OF SOLACE
Tears started to fell in my eyes as the raindrops also started to fall. But still, I don't have the courage to run away. A tired smile came out of my lips, I lifted my hands in both sides to feel the droplets of water.I let out a humourless chuckle. Looks like the rain wants to comfort me, huh?The rain started to get heavier. I even felt my hair started to touch my skin. My hospital white gown started to hug my curves.I closed my eyes as I let out a deep sigh. I started walking in the middle of the road without minding the noises of the vehicles passing by."Hey, get out of there!""Hey!"They started shouting and beeping their horns. But me, I continue walking without minding where would I go. Should I go home instead? Nope, I don't even think I have a home.My thoughts came back when I heard some screams, people are shouting as I can feel the cold warmth of wind due to rain. Their loud sirens honk like there's no tomo
Seek of Solace CHAPTER 01
“Tay!” I shouted. I was thirteen years old at this moment and I already suffered a lot of dilemmas in life. I thought kids at this age will just roam around, play and enjoy their kids days. But, I guess the world is really too cruel, or maybe the living creatures who lives on it.Umiiyak ako habang tinitignan ang aking nanay na nagmamakaawa kay tatay na h’wag kaming iwan. Nanay is kneeling in front of tatay and she’s holding his legs tightly, kakauwi ko lang galing sa paaralan at ito kaagad ang nadatnan ko.“Anak iiwan na tayo ni tatay mo,” she said when she noticed my presence. She’s still kneeling while tears are dropping in her eyes, my father keeps on struggling his legs just to shoo her.“Tay, iiwan muna kami?” I asked, and couldn’t stop thyself from crying too loud.I quickly ran into them and held tatay’s hands. “Iiwan niyo na po ba kami? Bakit p
Seek of Solace CHAPTER 02
“Nay! Tara kain na tayo!” sigaw ko habang inayos ang mga kainan. Kadalasan kasi ako ang nagluluto dahil ayaw ko naman na mapagod pa nang husto si nanay. Alam ko naman kung gaano siya nagpu-pursigi upang maiahon ang sarili namin sa kahirapan.“Anak, gusto mo ba sumama sa’kin bukas?” Nanay suddenly asked.“Saan po 'nay?” nagtataka kong tanong.Uminom muna siya ng tubig bago ako sinagot. “Sa mansyon na pinagtatrabahuan ko, may okasyon kasi kaya pinagsabihan kami ng amo namin na maari raw kaming magdala ng kapamilya.” ang mahaba niyang lintaya.“Hala aba, sige po nay!" masayang sagot ko.Natatawa naman ako nitong sinulyapan at nagpatuloy na kami sa pagkain. Buti nalang talaga sabado na bukas at makakapagpahinga na muna ako. Saturday lang din naman ang trabaho ko at timing na hindi muna kami pinatrabaho dahil nasa ibang bansa pa ang amo namin. Exactly eight in th
Seek of Solace CHAPTER 03
“Uy, ang ganda naman ni Paige!” Someone shouted, napabaling ang tingin namin ni nanay sa sumigaw at nakitang ang mga kakilala namin ito, panandalian kaming tumigil. Halatang galing sila sa paglalaro sa basketball dahil medyo pawisan pa sila at may dalang bola. Hindi na nakakapagtaka kung kilala lang namin ang isa't-isa dito. Oo, may sarili na kaming bahay ni nanay at hindi na nangunguhapan pero medyo magkadikit kasi ang mga bahay dito kaya kahit sa ayaw at sa gusto mo, makikilala at makilala mo talaga ang lahat ng mga tao dito.“Syempre, baka Paige ito ‘no!” ang malakas kong hiyaw upang marinig nila, medyo may kalayuan kasi sila nakapwesto. Natawa naman sila sa sinabi ko at lakad takbong pumunta sa harapan namin.“Saan punta niyo?” Jero asked. Siya ang una kong naging kaibigan sa tropa nila, nagta-trabaho din kasi ito sa water market at siya ang laging nagde-deliver sa amin.“Sa supermarket lang,
Seek of Solace CHAPTER 04
“Hala umuulan,” ang saad ng isa. Napatingin kaagad ako sa glass door nila at nakitang umuulan nga nang malakas. “May trabaho pa ako bukas,” I whispered. I glanced at my mother at nakitang nakasandal ito sa upuan habang nakapikit. Napagod siguro. “Mas lalong lumalakas ang ulan, may bagyo ba ngayon?” Sheria whispered behind me, siya ang naging kaclose ko kanina habang naghihintay kami. Sakto namang pagtanong ni Sheria, biglang napalitan ng isang TV News ang aming pinapanuod na movie kaya napaayos kami ng upo. “Hala may bagyo nga, pa’no tayo makakauwi nito?” someone said. Ang natitira nalang dito ay ang mga katrabaho ni nanay dahil ang mga kapamilya nila ay nauna nang umalis. Ako nalang ang kapamilya na kasama nila ngayon kasi akala ko pa naman mabilis lang ang pag-aantay na gagawin namin pero turns out natagalan pala. “Buti nalang hindi naabutan ng bagyo ang birthday ni Sir ‘no?” saad ng isa at nagtanguan naman sila. "Ma'am"
Seek of Solace CHAPTER 05
Ang malamig na simoy ng hangin ay humaplos sa aking balat, mas lalo akong ginanahan. Sandali kong dinama ang katahimikan bago lumoblob ulit sa tubig.Ang isa sa mga dahilan kung bakit gustong- gusto ko rin ang tubig dahil para sa akin, kapag tayo ay laging binibisita ng kalungkutan at kapag gustong gusto na nating sumuko sa buhay, isipin lang natin na nasa gitna tayo ng karagatan kung saan nakasakay sa isang maliit na bangka. I put myself in that scenario, I always kept telling thyself that how can I able to move forward and achive my goals in life if I wouldn't dare to use the paddles?If we really want to aim our dreams in life, in order for us to achive it, we must start sailing our own boat. We must not let ourselves drown in the ocean wherein maiihintulad natin ang paglubog ng sarili kapag hindi tayo uusad. Continue sailing in our own boat, nevermind the sharks or any sea creatures behind us, kumbaga ‘wag kang magpapaapekto sa mga taong sumisira sayo &
Bab terbaru
