NANLALAMIG ang mga kamay ni Anastasia habang nakatanaw sa labas ng bintana. Dumodoble ang kabang nararamdaman niya habang papalapit na sila sa Zahara.
Halo-halong emosyon ang nararamdaman niya ngayon. Masaya, dahil muli niyang masisilayan ang lugar na kinalakihan. Nag-aalala, dahil sa karamdaman ng ama niya at natatakot, dahil muli silang magkikita ni Craig, hindi niya alam kung papaano ito haharapin matapos siyang umalis ng walang paalam.
Pagkatapos nilang maikasal ng binata, sa barong-barong nito sila tumira. Noong una nahirapan siya sa bagong buhay na pinili niya pero dahil umibig siya kay Craig sinubukan naman niyang maging asawa rito.
She tried everything to get his heart and attention. Pero sa loob ng dalawang buwan nilang pagsasama, walang naging pagbabago sa pakitungo nito sa kanya.
Naiintindihan niya ang galit nito dahil sapilitan niyang kinuha at ipinagkait ang kalayaan nito na pumili ng babaeng mamahalin. Masyado lang siguro siya nabulag sa katotohanan na wala talagang prince, knight o happy ever after.
Mahal niya si Craig pero sa maling paraan niya iyon ginamit. Inabuso niya ang kakayahan ng ama na manduhin ito sa lahat ng ipag-uutos nito. Sinubukan naman niyang ayusin ng kagagahan na ginawa niya, pero hindi siya nito hinayaang makakawala sa patibong na siya mismo ang gumawa.
"Ano iyan?" kunot ang noong tanong nito sa kanya habang ang mga mata nito ay sa annulment paper nakatingin.
"I want to annul our marriage, Craig."
Sarkastiko itong tumawa ng pagak. "Why? This is what you want, right? We are just married for two months Ana, makikipaghiwalay ka na agad?"
"Walang patutunguhan itong pagsasama natin. You don't love me and I know you will never love me, kaya palalayain na kita."
He frown. "Is this part of your little game, Ana? If it is, sorry I won't play with you this time." Itinabi nito ang annulment paper at muling ibinalik ang sarili sa naudlot na ginagawa.
"Craig, please! Ayokong mahirapan pa, wala din naman tayong patutunguhan!" pagpupumilit ni Anastasia.
"Sana inisip mo iyan bago mo ako pinilit na pakasalan ka. Now, Get out."
Galit na kinuha niya ang papeles at muling inilapag sa harapan ni Craig. "Ayoko ng matali sayo! Nagmumukha lang akong tanga dahil sa ating dalawa, ako lang naman ang may kagustohan nito! Please, let's stop this."
"Wow! Don't act as if I am the one who wants this fucking marriage, Ana. Ikaw ang may gusto nito! Ginusto mo ito diba? Panindigan mo! Nahihirapan ka? Hindi ko na problema iyon!" he exclaimed. Hindi maitatago ang galit sa mukha nito.
"I did that because I love you..." puno ng sinsiridad na sabi niya.
He snorted. "Kung mahal mo ako, hindi mo ako pipiliting gawin ko ang hindi ko gusto. You don't love me, you only love your self!"
Pinatong niya ang magkabilang kamay sa office table nito. "I tried Craig, sinubukan kong gawin ang lahat para mahalin mo rin ako, pero walang nangyayaring pagbabago. That's why I want to fix what I did wrong."
Tumango-tango ito. "Yeah, you're right. Let's stop this nonsense conversation." Kinuha nito ang annulment paper. Nanlaki ang mga mata niya nang pagpira-parasuhin nito iyon.
"Pero hindi kita hahayaang makawala ka sa patibong na ikaw mismo ang gumawa. You took may happiness, then I'll took yours too."
Habang tinititigan niya ang asawa, nakikita niya kung gaano siya nito kinamumuhiaan. Doon tuluyang kumawala ang mga luhang noon pa niya pinipigilang ipakita rito.
"Huwag mo akong iyakan. Huwag kang mag-inarte na parang ikaw ang naagrabyado rito," tiim-bagang sabi nito.
Tinuyo niya ang pisngi at marahang tumango. "Siguro nga maling minahal kita at isiping ikaw ang prince charming ko, at mali nga siguro na maghangad ako ng happily ever after kasama ka."
"Hindi maling magmahal, Ana. Ang mali lang sumobra ka, naging makasariki ka, hindi mo inisip kung ano ang mararamdaan ko o mararamdaman ng taong nakapaligid sa'yo." Umiling-iling ito. "Happily ever after? Wala nu'n. Wake up! We are not in a fairy land. You are not Snow White nor Sleeping Beauty and I'm not your fucking Prince Charming! Nasa reyalidad tayo, Ana. Ang katotohanang walang happy ending!"
Nanikip ang dibdib niya sa sinabi nito. Bakit imbis na magalit siya rito ay nakaramdam pa siya ng kalungkutan? Dahil ba lumaki ito ng walang pamilya?
Kinuyom niya ang kamao. "Nakapagdesisyon na ako, Craig. I already talk to Dad about this, and he agreed. Makikipaghiwalay ako sa'yo sa ayaw at sa gusto mo."
Mahal niya si Craig kaya palalayain niya ito kahit masakit. Hindi na niya kayang lokohin pa ang sarili sa isang kasinungaling na hindi naman talaga mangyayari.
Binigyan niya ito ng isang mapanigurong tingin bago ito tinalikuran.
NANIKIP ang dibdib ni Anastasia nang mabaliktanaw niya ang huling pag-uusap nila ni Craig.
Sa loob ng limang taong umalis siya sa Zahara, lagi niya itong pinapadlhal ng annulment paper, pero wala siyang nakukuhang sagot mula rito. Kaya hanggang ngayon, nananatili pa rin siyang asawa nito.
Nang malaman niya ang tungkol sa kalagayan ng ama niya mula sa yaya niyang si Nonna Maria ay agad siyang tumawag sa mansion para magpasundo. Wala siyang pakialam sa sasabihin ng iba sa kanya o ang sasabihin sa kanya ni Craig kapag muli silang nagkita. Ang mahalaga sa kanya ay makita ang kanyang ama.
Napatingin siya sa malaking karatulang nasa gilig ng daan. 'WELCOME TO ZAHARA!' Tanda na nakarating na sila sa lugar na kanyang iniwan.
Patuloy na kumakabog ang puso niya hangang sa lumiko ang sasakyan sa daan na dati ay putik pa, pero ngayon sementado na. Sa gilid ni'yon nakalagay ang karatulang may nakasulat na 'Hacienda Ross'. Nakabalik na talaga siya.
Habang binabaybay nila ang mahabang lupain ng Hacienda patungo sa kanilang mansion ay hindi niya maalis ang tingin sa magandang pagbabago ng lugar na iyon. Higit na dumami ang mga tanim at mga alagang hayop. Naalala niya na ginagawa niyang playground ang buong hacienda. Hindi na siya makapaghintay na muling malibot ang lugar na iyon na parati niyang ginagawa noong dito pa siya nakatira. Pero sa ngayon, kailangan na muna niyang harapin ang ama at ang galit ni Craig sa kanya.
Pagkalagpas sa mahabang lupain ng Hacienda Ross, huminto ang sasakya sa tapat ng tarangkahan ng mansion at kusa iyong bumukas. Nagpatuloy sa pag-andar ang sasakyan at muling huminto sa mismong tapat ng mansion.
Ilang beses na siyang huminga ng malamin para mawala ang kabang nararamdaman niya ngayon, pero patuloy pa rin sa pagkabog ang puso niya. Hindi na siya pwedeng umatras pa dahil nandirito na siya. Kung ano man ang mangyayari sa kanyang pag-uwi ay tatanggapin niya.
Muli siyang humugot ng malalim na buntong-hininga bago bumaba. Agad siyang sinalubong ni Nonna Maria na nag-aabang sa kanyang pagdating.
"Nonna!" Sinalubong niya ito ng yakap.
"Señorita, Anastasia!" Gumanti rin ito ng yakap sa kanya. "Namiss kita, Hija." Anito nang pakawalan na siya nito.
Pinigilan niya ang pagsilip ng mga luha niya sa kaniyang mga mata. "I miss you too, Nonna. Na-miss ko rin ho itong mansion." Nilibot niya ng tingin ang buong paligid. Wala pa rin iyon pinagbago.
Marami siyang namiss dito sa Zahara. Pero hindi iyon ang dahilan ng pagbabalik niya, kundi ang kanyang ama.
"Where's Dad?" tanong niya rito. Sasagot na sana si Nonna Maria nang bumukas ang pinto sa kwarto ng kanyang ama at lumabas mula roon si Craig.
Nagsalubong ang mga tingin nila. Pero tulad pa rin ng dati, walang kaemo-emosyon ang mga mata nito sa tuwing tinitingnan siya nito. Ni hindi man lang ito nabigla sa kanyang pagdating. Hindi niya alam kung paano ito babatiin sa kabila ng ginawa niya. Nahihiyang nagbaba siya ng tingin dito.
"Hinihintay ka na niya," anito sa malalim na tinig.
Walang salitang humakbang si Anastasia patungi sa kwarto ng ama. Ilang segundo na niyang hawak ang seradura, pero hindi niya magawang pumasok dahil natatakot siya. Natatakot siya sa maaari niyang makita.
Alam niya ang mga ganitong eksena, katulad ng namaalam ang ama ni Cinderella rito. What if it's happen to her the scene were Cinderella's father bid a goodbye to Cinderella?
Pinilig niya ang ulo at malalim na humuhot ng hangin at marahan iyong ibinuga. Kagat ang ibabang labi na tinulak niya pabukas ang pinto. Doon na tuluyang nahabag ang puso niya nang makita ang sitwasyon ng ama. Mayroong suwero ang nakakabit sa kamay nito at katabi nito ang aparato na tanging nagdurugtong sa buhay nito.
Pumatak ang mga luha ni Anastasia dahil hindi niya makayanang makitang nanghihina ang kanyang ama. Ano ba ang nagawa niya para magkaganito ang ama? Kung hindi siguro siya umalis, hindi ito magkakaganito ngayon.
Marahan nitong iminulat ang mga mata at tumingin sa kanya. "D-don't just standing there," anito na halos hangin na lang ang lumabas sa bibig nito.
Mabibigat ang mga paang humakbang siya palapit sa ama. Naupo siya sa upuang nasa tabi ng kama nito at nanginginig ang mga kamay na ginagap niya ang namayat nitong kamay.
"D-Daddy..."
"My p-princess..." Tumitig ang mga mata nito sa kanya. Namiss niya ang pagtawag nito sa kanya ng prinsesa.
Ang laki ng ibinagsak ng katawan nito mula ng huli niya itong nakita. Ngayon nagsisisi siya kung bakit pa siya umalis. Kung hindi niya parating iniisip ang sariling kapakanan, baka sakaling hindi ito ganitong kalala ngayon.
"H-how are you, Pri-princess?" Tulad pa rin ng dati, laging kapakanan niya ang iniisip nito.
Umiling-iling siya. "I'm sorry, Daddy! I'm really, really, sorry!" she cried. "Sorry, Daddy...sorry!"
"I'm n-not mad at y-you, Princess...I-I miss you."
Lalo siyang humagulhol. Dinala niya ang likod ng kamay nito sa kanyang mga labi. "I miss you too, Dad. Hindi na po ako aalis, aalagaan kita. Please, don't leave me."
Mapait na ngumiti ang ama niya. "S-sinusundo na ako ni Rossaria, Hija. H-hindi na ako magtatagal," anito na umubo-ubo.
Mabilis siyang umiling at walang humpay na umiiyak. "No. Please, don't say that! I-I can't..."
Pilit na ngumiti ang kanyang ama na bahagyang naubo. "A-alam mo ba kung bakit ako naging maluwag sa'yo? K-kung bakit binibigay ko ang lahat ng gusto mo? " Umiling siya.
"D-dahil natatakot akong mawala ka. Natatakot akong isipin mong hindi ko maibigay ang gusto mo. Ayokong maramdaman mo na wala ka ng ina. Pero m-mukhang nagkamali ako, pinili mo pa rin na umalis. Sana hindi kita hinayaan na gawin ang mga gusto mo. K-kasalanan ko lahat kung bakit naging matigas ang ulo mo."
Umiling siya. "It's not your fault, Dad. Lagi kong inuuna ang pansarili kong kagustuhan, not knowing what will you feel. I'm really sorry, Dad."
Muli itong umubo. "K-kalimutan na natin ang mga n-nangyari na. Ang mahalaga, may natutunan ka sa pagkakamaling nagawa mo."
Tumango siya. "Salamat, Daddy."
"Ngayon, hindi na ako n-natatakot na iwan ka, dahil nandyan si C-Craig, ang a-asawa mo."
"Daddy..."
"H-hindi ka niya iiwanan...s-subukan mo ulit na ayusin ang relasyon ninyong dalawa. H-huwag kang sumuko sa kaniya."
Kinagat niya ang ibang labi at marahan na tumango kahit pa na walang kasiguraduhan na mangyari ang gusto nitong mangyari.
"P-promise me, Princess..."
Muli siyang tumango. "I promise."
Hirap na inagaw nito ang hininga. "I l-love you, my Princess..." Muli, malalim itong huminga. Sa pag-ahon ng dibdib nito, doon na ito tuluyang nawalan ng malay.
Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng ama at malakas na umiyak. Hindi niya akalain na hinintay lang nito ang pagbalik niya.
"M-mahal na mahal din kita, Dad. Thanks for everything you give and done for me. I will miss you, Daddy."
Mami-miss niya ang mga ngiti nito, ang mga pasalubong nito sa tuwing umuuwi ito galing sa Manila. Mami-miss din niya ang pagtawa nito ng malakas sa mga korni niyang jokes. Mami-miss din niya ang pangaral nito sa kanya sa tuwing nagkakamali siya. Mami-miss din niya ang ipagmalaki siya nito sa iba. Mami-miss niya ang mga yakap nito at higit sa lahat, mami-miss niya ang pagtawag nito sa kaniya ng "Princess"
Tumayo siya para bigyan ng huling halik sa noo ang kanyang ama. "Hasta que nos volvamos a encontrar, Daddy." Until we meet again, Daddy.
IKA-APAT na araw na mula nang mailibing ang ama ni Anastasia at ngayong gabi gaganapin ang misa para sa huling gabing makakasama niya ito. At ngayon gaganapin ang eulogy ng ama.Sa apat na araw na lumipas, nagpuntahan ang mga taong nagmamahal sa kanyang ama, ang mga taong hindi niya akalain na ganoon pala karami ang mga natulungan nito.Sa apat na araw na ring iyong, lagi lang nasa likod niya si Craig. Hindi man siya nito kinakausap pero palagi lang itong nakaalalay sa kanya. Ito rin ang palaging sumasalubong at umaasikaso sa mga nakikiramay sa kaniyang amaHabang nagmimisa ang isip niya ay wala roon, naiisip niya ang mga maling nagawa niya sa buhay at naiisip niya kung gaano kalaki ang pagkukulang niya bilang anak sa kaniyang ama. Ever since, she never did her part for being his good daughter. Wala siyang ibang binigay dito kundi sakit ng ulo.Sa loob ng limang taon na umalis siya sa poder nito ay h
MABIBIGAT ang mga matang nagising si Anastasia ng umagang iyon. Pakiramdam niya ang hapdi-hapdi ng mata niya, marahil sa kakaiyak niya magdamag. She miss her Daddy so much. Hindi rin siya kumain ng tanghalianbat hapunan. Wala siyang ganang kumain, ang tanging gusto lang niya ay magkulong sa kwarto.Kung nabubuhay pa ang kaniyang ama ay hindi nito gugustuhin na maging ganito siya. Nagbuntong-hininga siya at muling ipinikit ang mga mata, pero nakaramdam siya ng pagkulo ng sikmura kaya napilitan siyang bumangon sa kama at dumiretso sa banyo para maghilamos. Hindi na muna niya pinalitan ang suot na patulog, isinuot na lang niya ang roba bago lumabas ng kwarto.Nabungaran niya si Nonna Maria na nagluluto ng umagahan. May kasama itong dalawang kasambahay na siyang naghahanda ng ibang almusal."Magandang umaga ho, Señorita," sabay na bati ng dalawa sa kaniya. Doon siya nilingon ni Nonna Maria."Ang a
"KUMUSTA?" tanong ng kaibigan niyang si Bernard habang sinusuklayan nito ang itim na kabayo ni Señor Alfonzo."Kumusta ang alin?" kunot ang noong tanong niya. Tulad nito ay sinusuklayan din niya ang puting kabayo."Kumusta ang pagbabalik ng asawa mo?""Alam natin na hindi matatawag na asawa ang meron sa amin ni Anastasia.""Sapilitan man kung titingnan, pero asawa mo pa rin siya sa mata ng mga tao rito.""Pinag-usapan na namin ang tungkol sa bagay na 'yun."Tumigil ito sa ginagawa. "Desidido ka na talagang hiwalayan si Señorita Anastasia?""Oo, dahil iyon naman ang dapat.""Naku! Kapag nagkataon, maraming kalalakihan dito sa Zahara ang magkakandarapang ligawan si Señorita. Sa ganda ba naman niyang babae eh, hindi malabong mangyari iyon. Hindi ka ba nababahala?"Kunot ang noong
BUONG araw na hinanap ni Anastasia si Craig sa buong hacienda, pero hindi niya ito makita. Kaya minabuti na lang niya na sa mansion ito hintayin para kausapin."Baka naman mabali iyang leeg mo kakasilip sa labas?" puna sa kaniya ni Nonna Maria nang madaanan siya nito sa terasa.Humaba ang ngusong isinandal niya ang puwetan sa barandilya. "Hinihintay ko ho kasi si Craig, Nonna.""Abay, pansin ko nga. Sinabi sa akin ni Bernard na pinaghahanap mo si Craig sa buong paligid ng hacienda. Kung hindi mo mamasamain, bakit nga ba?""May gusto lang ho akong sabihin sa kaniya tungkol ko sa paghihiwalay namin."Natigilan ito sa kaniyang sinabi. "Tungkol sa paghihiwalay ninyo?"Marahan siyang tumango. "Gusto ho ipa-annul ni Craig ang kasal namin, Nonno.""Pumayag ka ba?"Marahas siyang nagbuntong-hininga. "Nonna, naniniwala ho ba k
NANIGAS si Anastasia sa kanyang kinatatayuan habang nakatitig kay Craig. Wala siyang makita na kahit na anong emosyon sa mga mata nito kaya hindi niya alam kung ano ang nasa isip nito."Nagbago na ba ang isip mo?" pukaw niya sa akin."H-hindi.""Then come here.""G-gusto ko lang malaman kung ano ang iniisip mo o kung ano ang nararamdaman mo—""It does matter?" putol nito sa iba pa niyang sasabihin."H-ha?"Patuyang tumawa si Craig. "Kailangan ba may damdamin ako para sayo, Ana? Ikaw ang may gustong gawin ito diba?""Pero kasi—""Kung hindi mo magawa ngayon pa lang itigil na natin ito."Akmang tatayo ito ay mabilis niya itong pinigilan. "Gagawin ko!" Gusto niyang patunayan dito na seryoso siya sa sinabing gusto niyang ayusin ang pagiging mag-asawa nila.Kagat ang ibabang labi na humakbang siya palapit palapit kay Craig. Mataimtim ang mga mata nito na tumitig sa kaniya at marahan na umangat ang kamay nito para haplusin siya sa braso.Nahigit niya ang hininga dahil sa paraan ng paghaplos
ILANG ORAS na ang nakalilipas pero wala pa rin naisusulat si Anastasia. Nakatitig lang siya sa screen ng laptop niya. Walang napasok na kahit na anong ideya sa isip niya.Marahas siyang nagbuntong hininga habang ang mga mata ay nasa screen ng laptop niya.Dalawang araw na mula noong pumayag si Craig na bigyan siya ng isang buwan para mapabago ang isip nito, pero sa dalawang araw na lumipas palagi namang abala si Craig. Nasasayang ang araw para sa isang buwan na palugit.Napapiksi siya nang may gustong makipag video call sa online apps niya. Nang makita niya na ang kaibigan niyang si Virginia ang natawag ay agad niya iyong sinagot."Kumusta, bruha?" bungad nito nang sagutin niya iyon.Ipinuwesto niya ang cellphone kung saan malayang makikita ang mukha niya. "Ito buhay pa naman," pabiro niyang sagot."Mukhang nangayayat ka ahh. Halos magdadalawang Lingo ka pa lang nandyan, pero ang laki na ng ipinayat mo. Ini-stress ka ba ng asawa mong hilaw?"Natawa siya sa paraan ng pagtawag nito kay
SAPO ang sentido nang magising si Anastasia. Hindi pa niya magawang maimulat ng husto ang mga mata niya dahil sa paminsan-minsang kirot sa ulo niya.Noong huling inom niya ng alak limang taon na ang nakalilipas, noong magdesisyon siyang umalis sa puder ni Craig. Ipinangako niya sa sarili na hinding-hindi na siya iinom dahil ayaw na niya ulit maranasan ang hangover.Craig...Nanlalaki ang mga matang napadilat siya nang maalala niya si Craig at ang pag-uusap nila sa pool area. Bumalikwas siya ng tayo at inilibot ang tingin sa buong paligid ng kwarto. Naroon siya sa sarili niyang kwarto.Nabatukan niya ang sarili ng wala sa oras. Bakit ba niya kasi hinayaang uminom ng marami? At bakit ba kasi ang hina-hina niya pagdating sa alak?Nangiwi sita nang maalala niya ang mga pinagsasabi niya kagabi kay Craig. Gusto niyang saktan at iling ang sarili dahil sa hiyang nararamdaman."You hate him, Anastasia? Talaga lang ha?" aniya sa sarili. Parang batang nagpapadyak siya sa ibabaw ng kama."Paano m
HINDI mapigilan ni Anastasia na mapangiti habang tinitingnan niya isa-isa ang mga kinunang litrato nila ni Craig sa Flower Farm. They look adorable in the pictures. Kung makikita ito ng iba iisipin ng mga ito na masaya silang mag-asawa at totoo.Buntong hiningang tumingala siya sa madilim na kalangitan na napupuno ng makikinang na mga bintuin. Kasalukuyan siyang nasa terrace ng kwarto niya."Dad, sinubukan ko ho ang sinabi mo sa akin na ayusin ko ang relasyon namin ni Craig, pero hindi ko ho maipapangako na magiging maganda ang kalalabasan ng gagawin kong ito," aniya.Muli niyang tiningnan ang mga litrato na nasa cellphone niya. Ipinasa iyon ni Craig sa kanya pagka-uwi nila kanina. Sisiguraduhin niya na madadagdagan pa iyon."Princess?"Nabaling ang tingin niya sa kabilang terrace kung nasaan ang kwarto ni Craig."W-what did you call me just now?"Nangiti ito. "Princess," ulit nito."Why did you...""I use to call you princess before. Hindi na ba pwede?""Hindi naman. Nagulat lang ako