Kabanata 3

"Best, bakit ang tagal mo? Akala ko ba mag-aayos ka lang?" salubong na tanong sa akin ni Shakira nang lumabas ako sa banyo. "Teka—nag-ayos ka na ba sa lagay na 'yan?"

Namilog ang mga mata ko. The way she speak, it was as if she's not aware of what just happened inside the comfort room. Lumunok ako at pinilit na kumalma upang huwag niyang mahalata ang naghuhuramintado kong pakiramdam.

My breath was heavy... Pagkalabas ko ng cubicle kanina ay saka pa lang ako natauhan sa kung ano ang nangyari. We almost do it! I don’t know why I seemed so determined earlier but now, I just want to slap myself because of embarrassment. Shit. I can't expect na makararating ako sa puntong ito. To have a one night stand with someone I barely know.

My parents would loath me if ever they found it out.

But I won't deny the fact that that guy has a charm. He made me feel comfortable by the way he talk. Nagkamali ako sa isiping intimidating siya.

"Y-You didn't see anything?" tanong ko kay Shakira. Kumunot ang noo nito at nagkibit balikat. Napabuga ako ng malalim na hininga. "Y-You sure? You're not kidding me, right?"

I want to tell her what happened but I'm too shy to even say a word. This is her plan, yes. But, I want to keep this secret when it comes to private doings. Baka pagtawanan niya ako 'pag ikinuwento ko sa kaniya detailed by detailed. She won't forget it, for sure.

Umiling ang kaibigan ko. "Wala nga! Ano bang nangyari? Huh? Ayusin mo nga 'yang uniform mo!" Pinagpag niya ang uniform ko na ngayon ay magusot na. It is now far from what I looked like earlier when I entered the comfort room. Instead of looking better, I think it got worse when I went out.

My cheeks flushed as I stepped back. "O-Okay na! M-Maayos pa naman, e! Tsaka... Ano..." Hindi ko malaman ang idadahilan.

"Ano? Bakit ba nagusot 'yan? Daig mo pang natulog sa loob ng banyo. Halika nga!"

He suddenly grabbed me and pulled me inside again. Nagpatianod na lang ako sa kaniya kaysa magsalita pa.

He took the bag I was holding, pulled out my powder, my comb and my liptint. Pagkatapos ay humarap siya sa akin.

"Ang putla ng hitsura mo, mag-ayos ka muna. Ang tagal kong naghintay sa labas, mukhang tumambay ka lang naman yata sa loob," iiling-iling na sabi niya.

Tipid lang akong ngumiti at kinuha ang mga bagay na hawak niya. Inulit ko ang ginawa ko kanina saka pinasadahan ang uniporme ko para mawala ang pagkakagusot. Matapos kong mag-ayos ay lumabas na ulit kami para pumunta sa classroom.

We don't have to part ways because we are block mates and both taking a Culinary Arts course. Sa totoo lang, we are planning to be a business partner in the future. We both love cookings. That's why we are very close.

Pagkaupo naming dalawa ni Shakira sa likuran ay kinuha niya ang cellphone sa bulsa niya. Hindi pa start ang klase dahil wala pa ang professor namin, bagaman lahat ng kaklase ko ay nandito na sa loob at naghihintay. All of our teacher here are strict, they won't surely like it if ever they caught late.

"Ito 'yong number ni Andrix, best," sabi ni Shakira sabay pakita sa akin ng cellphone niya. "Save it to your phone."

Nag-aalinlangan pa ako noong una pero kinuha ko rin. Inilabas ko ang cellphone ko at kinopya ang number ni Andrix saka iyon s-in-ave.

"Thank you." Ibinalik ko rin agad. Hindi na sinabi sa kaniya na naibigay na sa akin ni Andrix ang number niya dahil magtataka siya kung paano nangyari iyon. We were together for the whole time and I might even slip if I told her about the bathroom. She will have an idea.

Since, wala pa naman ang prof namin, pansamantala ko munang itinext si Andrix. I let out a deep breath.

"8pm at Restaurant Hotel, I'll just inform you the room number later."

Pagkaawas namin ay nagpaalam muna ako kay Shakira na may pupuntahan ako saglit. Tinanong niya kung saan pero sinabi kong may bibilhin lang. She even wants to come with me pero tumanggi ako. Kung saan man ako pupunta ay sa akin na lang iyon, doon nakasalalay ang desisyon ko.

"Basta, mag-ingat ka!"

Hindi ako mapakali habang nasa loob ng taxi. Malamig ang aircon pero para akong pinagpapawisan. Hindi ko rin alam kung ilang beses na akong huminga nang malalim. I hope he won't deny me this time. If that's happen, babalik na sa maayos ang buhay ko.

Pagkababa ko ng taxi ay agad kong tinanaw ang bahay ni Liam. I stunned immediately when I saw what is currently happening. Naibagsak ko ang gamit ko at hindi na nagsayang pa ng oras, dali-dali akong naglakad patungo roon at pumasok sa loob ng bahay. Awtomatikong tumulo ang luha ko nang makitang halos ubos na ang gamit sa loob.

"Kuya, what's happening?!" natatarantang tanong ko sa isa sa mga lalaking naghahakot ng mga gamit.

He stopped walking as he glanced at me. "Ah, umalis na kasi ang may-ari ng bahay. Ipinabebenta na nila itong mga gamit," sagot niya. "Sige ho, Ma'am. Ilalabas ko lang 'to."

My heart beat faster and I felt more anxious. My eyes also started to get teary. I'm not stupid, I know what he's doing. Tinatakasan niya ako.

Napaupo ako sa sahig at sinapo ang bibig ko para pigilan ang emosyong gusto makawala. Sunod-sunod na tumulo ang luha ko. Shit... He's gone! I don't have...any chance. He's fucking gone! Hindi ko na nagawang makatayo dahil sa panghihina, pana'y ang pagtulo ng luha ko habang pinagmamasdan ang paligid. Pabigat nang pabigat ang dibdib ko sa sakit na nararamdaman.

He escaped...

Bakit kailangan niyang iwan ang responsibilidad niya sa akin mag-isa? Wala pa man ang anak ko ay naaawa na ako sa kaniya. I don't know what would my baby's reaction if she or he found this out. Na pagkatapos malaman ng ama niya ang kaniyang pagdating ay inabandona agad siya nito.

I looked at the other side of the house when I saw something familiar. Dahan-dahan akong tumayo at nilapitan iyon para damputin. It was our solo picture, mukhang pati ang mga ito ay iniwan niya rito. Pinigilan kong mapahikbi. I can't accept the fact that he really abandoned us. Maling umasa ako na magbabago pa ang isip niya.

"Miss?" Napatingin ako sa lalaking tumawag, ito rin ang pinagtanungan ko kanina. "Isasara na po kasi namin 'yong pinto. Hindi pa ho ba kayo lalabas?"

Bagkus na sumagot ay tipid lang akong umiling. Lumabas na rin ako ng bahay. Hindi nawala ang bigat sa dibdib ko habang naglalakad palayo. Dinampot ko muna ang gamit na binitiwan ko kanina bago huminga nang malalim. I was biting my lips while waiting for a taxi. May dumaan naman kaya agad ko iyong pinara.

"Thanks God! Mabuti naman at umuwi ka agad! Nag-aalala ako riyan sa takbo ng utak mo!"

Si Shakira ang sumalubong sa akin pagpasok ko sa loob ng bahay nila. Pagod na yumakap ako sa kaniya at isinandal ang noo sa balikat niya, namalayan ko na lang na umiiyak na pala ako. Nataranta siya at hindi malaman ang gagawin, marahan niyang hinagod ang likod ko.

"Bakit ka umiiyak? What happened?" nag-aalalang tanong niya.

Humiwalay ako sa kaniya at agad naman niyang pinunasan ang luha sa mga mata ko. "S-Si Liam... W-Wala na siya..."

Nanlaki ang mga mata ni Shakira at napasapo ng bibig. "Hailey?! Anong... Kailan pa siya namatay?!" gulat na tanong niya.

Natigilan ako. "P-Patay...?" takang tanong ko at bahagyang natawa nang mapagtanto ang iniisip niya. "Umalis na si Liam. Hindi ko alam kung saan siya pumunta... Pero, I'm sure, hindi ko siya mahahanap. He will do everything to escape from me."

Her expression soften. Umiwas siya ng tingin at napaisip. "Alam ko na! Pumunta na tayo sa kwarto mo! May ipapakita ako sa 'yo!" nakangiting sabi niya, sinusubukang libangin ako para maiwasan ang pag-iisip.

"Ano 'yon?"

"Halika!" Hinila niya ako paakyat sa taas. Mabuti na lang at hindi siya tumakbo, alam niya ang limitasyon ng kilos ko. I should be careful at delikado kung magpapabaya ako.

Pumasok kami sa guess room na ngayon ay nagsisilbing kwarto ko. Pinaupo niya ako sa kama at siya naman ay may kinuha sa loob ng cabinet. Pinanood ko siyang lumapit sa akin dala ang puting paper bag.

"Here, best!" Binuksan niya iyon at inilabas ang mga nasa loob. "You need to be healthy for your baby. Nagpunta ako sa clinic kanina to ask about it and sinabi naman nila sa aking kung ano ang mga kailangan ng mga nagbubuntis. You have to take a prenatal vitamins daily. As well as, flu shot. Nagpasabay na rin ako ng grocery kay Ate Cristy, 'yong fruits at vegetables mo. Alam ko naman na mahilig ka sa meats and seafoods, pero avoid it muna, okay?"

Napangiti ako at tumango sa kaniya.

"Tapos kailangan mo ng regular check up and don't worry, I'm here to come with you. Ako na muna ang sasama sa 'yo temporarily. Huwag ka rin munang magpakastress diyan kay Liam, matulog ka sa tamang oras, ha? Mag-e-exercise ka na rin tuwing umaga. Of course, sasamahan kita. For the sake of your baby, gagawin mo 'yon," dagdag niya at malawak ding ngumiti na halos umabot sa kaniyang tenga. "Geez! Excited na ako maging ninang!"

Napayakap ako sa kaniya dahil sa sayang nararamdaman. "Thank you," bulong ko. Hindi ko alam kung ano na ang mangyayari sa akin kung wala siya. She's really my bestfriend. At thankful ako dahil nakilala ko siya at parati itong nasa tabi ko.

"Wala 'yon! Para saan pa na magkaibigan tayo, 'diba?! Kung magkakapalit tayo ng sitwasyon, alam kong ito rin ang gagawin mo," sabi niya. "Don't say 'thank you' again. I hate it." She rolled her eyes, jokingly.

Pagkatapos kong magbihis ay pumunta na kami ng kitchen para kumain ng dinner. Magkatabi kami ni Shakira habang ang mommy at daddy naman niya ay nasa magkabilang dulo ng table. Tahimik kaming lahat habang naghahain ng pagkain si Ate Cristy, ang katulong nila.

"So, how's your day, Shakira?" striktong tanong ni Tito Eman.

Shakira looked at him and smiled. "It was good, Dad. Nothing special happen," sagot niya.

Her Dad nodded and turned his gaze to me. Napayuko ako sa hiya. "How about you?"

Tumingin ako sa kaniya. "A-Ako po? Uhm..." Biglang pumasok sa akin ang eksenang nangyari kanina. How our plans made up and so on. The comfort room... And in Liam's abandoned house. "Just like what Shakira said, nothing special happen po." I smiled.

"E, kailan mo balak umuwi sa bahay niyo, iha?" tanong ni Tita Kikin. Sa kaniya naman ako napatingin. Nakataas ang kilay nito sa akin. Hanggang ngayon pala ay nakasuot pa rin ito ng business attire, maging ang buhok ay nakakulot pa rin. "They are too irresponsible to kicked you out like that. Hindi naman pwedeng dito ka na lang tutuloy. Nasa amin ang gastos at wala sa kanila."

"Mom," suway agad ni Shakira. "Let's just eat."

"Eat, then, Shakira. I'm not done talking," mataray na sabi ni Tita. "Your bestfriend is just 21 years old. Wala pa siyang kayang gawin. Paano niya bubuhayin ang anak nila? Hindi ako makapapayag kung iaasa niya sa atin iyon!"

Hindi ako nakapagsalita dahil sa sobrang hiya. Aware naman ako na tutol siya na nandito ako. Mataray talaga ito. Nagtitiis lamang ako ngayon hangga't wala pa akong matutuluyan.

"G-Gumagawa na po ako ng paraan para makauwi, Tita..." sabi ko na lang.

"As you should!"

Tumikhim si Tito Eman. "Let's eat, now. Don't shout in front of the food, hon. That's rude," seryosong sabi niya sa asawa.

Inirapan ako ni tita bago maglagay ng pagkain sa pinggan. Walang imik akong yumuko para magsimula na rin kumain. I can feel Shakira staring at me. Nilingon ko siya para ngitian at iparating na ayos lang ako. Her eyes are apologetic.

I bit my lower lip as I smiled bitterly. I don't have any choice. I have to show up later. He's the only solution... Andrix Elyazer.