KABANATA 45

Siguradong pulampula ang mga pisngi ni Yvonne dahil sa sinabi ni Alaric. Ang walang hiya ay talagang balak pa siyang hilahin pahiga sa puting kama. Pilit niya lang binawi ang kamay niya kaya't natigilan ito at nilingon siya.

"H-uwag na. Mukha namang matatag iyan," mahinang usal niya.

"At paano kung hindi? Paano kung hindi tayo kayanin?" balik na bulong nito.

Mas lalong nag-init ang mga pisngi niya, "Pwede na iyan," pamimilit niya para lang bilhin na nito at umalis na sila doon.

"Tss. Paano nga kung bumagsak iyan sa gitna ng gabi at matulog na naman tayo sa sahig?" makulit na tanong nito at dumukwang pa ito sa bandang tainga niya, "You know me, Missy. I move with full force," senswal nitong bulong.

Gusto na talaga niyang itago ang mukha. Hindi niya alam kung saan ba pinaglihi si Alaric at ganito ito, walang preno ang bibig at nilulumot ang utak.

Tumikhim siya upang mawala ang hiya niya, "Pwede na iyan! Kapag nasira ulit, bumili ka na lang ulit," pinatatag niya ang boses para hindi siya