Chapter 46

“Tahan na…”

Hinalikan ko ang kanyang noo. Pinatakan ko rin ng halik ang kanyang mga mata, ang dulo ng kanyang ilong pababa sa kanynag labi. Humigpit ang pagykap niya sa baywang ko. Nakalapat lang ang labi ko sa labi niya. Hindi ako gumalaw.

He kissed me softly. Nanginginig pa ang labi niya dahil sa paghikbi. Marahan kong hinahaplos ang kanyang pisngi kung saan patuloy na dumadaloy ang kanyang luha.

“Tahan na…” I whisper in between the kiss.

Hinayaan ko siya nang isubsob niya ang mukha sa leeg ko. Tina-tap ko ang likod niya dahil ayaw parin matigil sa pag iyak. Iniyak niya lahat ang bigat sa dibdib na pasan niya sa mahabang panahon. Sinabi niya sa akin kung ano ang nasa puso at isip niya. Na Wala siyang pakialam sa iisipin ko sa pagtangis niya habang yakap ako. Kundi pinapakita niya na hindi lang ako ang nahihirapan sa loob ng pitong taon, na hindi lang ako ang nag aasama na makasama at makita namin ang isat isa. And I’m so proud of him, dahil pinakita niya sa akin ang kahinaan niya. PI